ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 237

กู้โม่หานไม่หลบ ใบมีดคมแทงเข้าที่ไหล่ซ้ายของเขา ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นไปทั่วร่าง เลือดสดๆ ไหลรินลงมา

หนานหว่านเยียนไม่เสียใจเลยสักนิด

ไอ้ชายชั่วสารเลวผู้นี้ แทงอีกสองครั้งก็ไม่หายโกรธ

“หายโกรธแล้วหรือ?” ชายหนุ่มจ้องมองนางด้วยดวงตาเรียวยาวเย็นชาแข็งกร้าวอย่างไม่วางตา ดั้งจมูกโด่งดูสง่างามเป็นพิเศษภายใต้แสงเงาใบไม้เขียวชอุ่ม

“หนานหว่านเยียน ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้รับความยุติธรรม เจ้าแทงข้าหนึ่งดาบ ข้าก็ไม่เอาผิดเจ้า ต่อจากนี้ไป ข้าจะส่งคนไปดูแลเรือนจู๋หลานให้มากขึ้น ไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายเจ้าได้อีก!”

อันที่จริงความโกรธของหนานหว่านเยียนบรรเทาลงมากแล้ว นางชักดาบออกมาอย่างดุดันและเย้ยหยัน

“ไม่ให้นางทำร้ายข้า? ข้าว่าเจ้ากลัวว่าข้าจะไปทำร้ายนางมากกว่า! กู้โม่หาน ทำไมเจ้าถึงปกป้องนางครั้งแล้วครั้งเล่า?! เรื่องต่างๆ ในวันนี้ เจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือ?”

กู้โม่หานเจ็บจนร้องฮึดฮัด ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเยือกเย็นราวกับเกล็ดน้ำแข็ง ความเย็นชาที่ไร้ขอบเขตและความโกรธหลังจากที่ถูกเข้าใจผิด

“นางมีบุญคุณกับข้า ข้าไม่ต้องการเป็นหนี้นางอีกต่อไป”

หยุนอี่ว์โหรวเปลี่ยนไปมาก วันนี้นางเกือบแตะขีดจำกัดของเขาแล้ว หากไม่ใช่เพราะนึกถึงเรื่องบุญคุณ เขาจะไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆ

แต่ต่อไป หากนางทำอะไรนอกลู่นอกทางอีก เขาจะไม่ถือหางนางอีกต่อไป ความซาบซึ้งในบุญคุณที่เขามีต่อนาง มันค่อยๆ สูญหายไปเกือบหมดแล้ว…

หนานหว่านเยียนยิ้มเยาะ ใบหน้าสวยงามดูมืดมนดุดัน “บุญคุณช่วยชีวิตบ้าบออะไรกัน? กู้โม่หาน เจ้านี่น่าขำจริงๆ”

“ท้ายที่สุด เจ้าก็แค่เข้าข้างนาง ทนเห็นนางตายไม่ได้!”

เจ้าของร่างเดิมตาบอดข้างไหน ถึงไปช่วยชีวิตคนอกตัญญูอย่างกู้โม่หาน?

ยังมีหยุนอี่ว์โหรว ผู้หญิงประเภทนั้น จิตใจแย่มากเสมอ

นางอยากสืบดูว่า ตอนนั้นหยุนอี่ว์โหรวช่วยชีวิตกู้โม่หานไว้อย่างไร!

เสื้อผ้าของกู้โม่หานชุ่มโชกเลือดสดๆ อย่างรวดเร็ว แต่เขากลับก้าวเข้าไปหาหนานหว่านเยียนทีละก้าวด้วยสายตาเย็นชา

“นางมีบุญคุณกับข้า การปกป้องชีวิตนางสักครั้งมันสมเหตุสมผลแล้ว เวลาเจ้าโกรธก็ทำร้ายข้า ข้าจะถือว่าเจ้ามีเหตุผลด้วยเช่นกัน แต่ว่าหนานหว่านเยียน เจ้ากับโม่หวิ่นหมิงไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด พวกเจ้าไม่ได้พบกันห้าปีแล้ว ความสัมพันธ์ก็จืดจางไป แล้วทำไมเจ้าถึงเข้าข้างเขา?”

ตั้งแต่โม่หวิ่นหมิงเข้ามาในจวนอ๋อง หลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนแปลงไป

เขาชนะใจผู้คนมากมายภายในเวลาอันสั้น รวมถึงเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสอง หนานหว่านเยียนก็เหมือนกัน…

เขาใส่ใจมากเกินไป!

ใส่ใจจนเรื่องของหยุนอี่ว์โหรวก็ไม่สำคัญ! แม้ว่าตอนนี้นางจะตกลงไปในน้ำ หรือไม่ก็อยู่ในสถานการณ์อันตราย แต่ก็ไม่สำคัญเท่าการจัดการเรื่องราวระหว่างหนานหว่านเยียนกับโม่หวิ่นหมิง!

หนานหว่านเยียนโมโหจนหัวเราะ

“เจ้าสมควรจะนำมาเปรียบเทียบกับน้าของข้าหรือฉัน? น้าของข้าเป็นคนดีที่สุดในโลก เมื่อเปรียบเทียบกับชายชั่วที่เอาแต่สนใจอนุอย่างเจ้า ก็ดีกว่าไม่รู้กี่เท่า!”

“อย่างน้อยเมื่อชีวิตข้าตกอยู่ในอันตราย น้าของข้าจะปกป้องข้าโดยไม่ลังเล เชื่อใจข้า ไม่เหมือนเจ้าที่มองนักฆ่าหลบหนีไปตาปริบๆ!”

ความกลัดกลุ้มที่อธิบายไม่ได้ที่เก็บกดอยู่ในส่วนลึกของหัวใจของกู้โม่หานฟูฟ่องขึ้นมาทันที พลังชีวิตและเลือดสูบฉีดเข้าสู่ศีรษะ ร่างกายเย็นเฉียบ ความหนาวยะเยือกเพิ่มขึ้นมากในวันที่อากาศหนาวเย็น

ทันใดนั้นเขาก็จับหัวไหล่ของหนานหว่านเยียนและจับนางกดลงบนโต๊ะ ดวงตาอันลุ่มลึกแดงก่ำด้วยความโกรธ

“ข้าเตือนเจ้าแล้ว จากนี้เป็นต้นไป ข้าไม่อยากได้ยินเจ้าพูดถึงเขาในแง่ดี!”

ต้องอธิบายอีกกี่รอบ? เขาไม่ได้ปล่อยให้หยุนอี่ว์โหรวหลบหนีไป นางอาการร่อแร่จะตายมิตายแหล่ นางยังเป็นผู้มีพระคุณต่อเขา แล้วเขาจะปล่อยให้นางตายได้อย่างไร เว้นแต่ว่าหยุนอี่ว์โหรวจะไม่ใช่ผู้มีพระคุณ

ยิ่งไปกว่านั้นเขาถูกหนานหว่านเยียนแทงหนึ่งดาบ ทำให้นางได้ระบายความโกรธ นางจะด่าเขาว่าชายชั่วได้อย่างไร?!

ดุด่าเขา แต่ยกย่องโม่หวิ่นหมิง!

สมควรตาย!