ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 238

กู้โม่หานฉีกคอเสื้อของหนานหว่านเยียนออกอย่างแรง ผิวขาวบริสุทธิ์ของหัวไหล่หญิงสาวเผยออกมาตรงหน้าเขาให้เห็นอย่างหมดเปลือก

ลูกกระเดือกของเขาเคลื่อนไหว อดไม่ได้ที่จะอ้าปากกัด

กู้โม่หานต้องยอมรับ รสชาติของหนานหว่านเยียน เขายังชิมไม่เพียงพอ

เมื่อห้าปีก่อนเขาถูกความเกลียดชังบังตา แต่ตอนนี้บางครั้งเขาก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ที่จะนึกถึงช่วงเวลาที่เขามีสัมพันธ์สวาทกับนางเมื่อห้าปีก่อน

ครั้งแล้วครั้งเล่า นอนไม่หลับทั้งคืน

ตอนนี้นางอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหน เขาโหยหานางเหมือนคนวิปลาส ตัวเขาเองยังรู้สึกอับอายมาก

เขายังมีความรู้สึกต่อการล่อลวงอย่างไร้ยางอาย จิตใจเหี้ยมโหด ไม่มีระดับทางสังคมอย่างสิ้นเชิง แม้แต่หญิงที่เป็นปรปักษ์กับเขาก็ยังมีความรู้สึกที่รุนแรง ความรู้สึกเช่นนี้ เขาไม่เคยมีกับหยุนอี่ว์โหรวมาก่อน

ลึกลงไปในหัวใจของเขา มีร่องรอยของความตื่นตระหนกที่ไม่เปิดเผย…

ความรู้สึกที่เขามีต่อหนานหว่านเยียน ดูเหมือนจะควบคุมได้ยากขึ้นเรื่อยๆ…

“ซี้ด…กู้โม่หาน!” หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้ว่าเขามีความคิดมากมายเช่นนี้ นางถูกเขากัดจนเจ็บ ขมวดคิ้วเข้าด้วยกันอย่างดุดัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและชิงชังกู้โม่หาน

“กู้โม่หาน เจ้านี่มันบ้าชัดๆ! สารเลวตั้งแต่หัวจรดเท้า! ละโมบโลภมากไม่เคยเพียงพอ เจ้าอยากได้ทุกอย่าง! ไม่ดูเลยว่าเหมาะสมหรือไม่! ปล่อยนะ!”

เลว! เลวที่สุด! ตัวเองไม่มีความสามารถก็ใช้กำลังบีบบังคับ ไม่สมควรเรียกว่าลูกผู้ชายด้วยซ้ำ!

แทนที่จะปล่อย แต่กู้โม่หานยังพลิกตัวเธอ เขามองนางด้วยแววตาแข็งกร้าว ความคิดในแววตาแผดเผารุนแรงยิ่งขึ้น

“ข้ามีอะไรไม่เหมาะสม?”

เขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของนาง เป็นพ่อของเด็กน้อยทั้งสอง นอกจากเขา จะมีใครอีกที่เหมาะสมกว่า! คู่รักชายที่ไม่โด่งดังเหล่านั้น?

หนานหว่านเยียนถูกเขามัดไว้ เข็มขัดถูกเขาดึงออก เขามีความกดดันเป็นอย่างมาก นางอดรู้สึกกลัวไม่ได้ ในขณะเดียวกันก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้าเหมาะสมตรงไหน? เจ้ากับหยุนอี่ว์โหรวต่างหากที่เป็นคู่แท้! อีกอย่าง กู้โม่หาน เจ้าละโมบจริงๆ!”

“เป็นถึงท่านอ๋อง ดุด่าข้าแต่ก็ไม่ยอมปล่อย ยังบังคับข้าอีก เจ้าไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้หากพูดออกไปมีแต่จะทำให้ผู้คนหัวเราะชอบใจ ท่านไม่คิดว่าการบอกเรื่องนี้กับผู้อื่นเป็นเรื่องน่าอายหรือ?”

หนานหว่านเยียนพูดพลางหยิบแจกันดอกไม้ข้างเตียงขึ้นมาทุบศีรษะเขาอย่างแรง แจกันดอกไม้ใหญ่พอดีมือ เมื่อฟาดใส่กู้โม่หาน เลือดสดๆ ก็ไหลลงมาตามหน้าผากของเขา

เศษชิ้นส่วนที่แตกหักทิ่มแทงเข้าไปในเลือดเนื้อของเขา กู้โม่หานทำเสียงฮึดฮัด แล้วปล่อยนางไปโดยไม่รู้ตัว

หนานหว่านเยียนฉวยโอกาสผลักเขาออกและวิ่งออกไป แต่กลับถูกเขาคว้าแขนไว้ กู้โม่หานจ้องมองนางด้วยความโกรธ เลือดไหลลงมาจากหน้าผาก “หนานหว่านเยียน! เจ้าบังอาจตีข้า!”