ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 249

เมื่อประโยคนี้ถูกกล่าวออกไป แววตาของเหล่าทหารทั้งหลายก็ดูมิพอใจ

พระชายาเป็นหมอที่มีจิตใจงดงาม เหตุใดเมื่อถูกอ๋องเฉิงกล่าวออกมาจึงกลายเป็นสตรีเหมือนแม่ค้าปากตลาดไปได้

หากต้องการจะตำหนิกู้โม่หานก็ตำหนิกู้โม่หานไป จะมุ่งเป้าหมายมาที่นางทำไม?

ดวงตาอันงดงามของหนานหว่านเยียนหรี่ลงเล็กน้อย นางกำลังจะโต้เถียงกลับ

แต่กู้โม่หานแย่งนางกล่าวขึ้นเสียก่อน น้ำเสียงของเขาดูเยือกเย็นยิ่งกว่าก่อนหน้า

“ข้าบอกแล้วว่าหนานหว่านเยียนเดินทางมาตรวจดูอาการเหล่าทหารที่นี่ นางสามารถรักษาผู้คนได้ เรื่องนี้เสด็จพ่อก็อนุญาต หากว่าอ๋องเฉิงยังพูดจาหยาบคายอีก ข้าก็จะมิเกรงใจเช่นกัน”

หนานหว่านเยียนเป็นพระชายาของเขา ต่อให้นางมิมีความเป็นกุลสตรีก็มีเขาคนเดียวที่จะมาตำหนิได้ ส่วนคนอื่นๆ มิมีคุณสมบัติพอ

หนานหว่านเยียนมองไปทางกู้โม่หานด้วยความประหลาดใจ คิดมิถึงว่าเขาจะก้าวออกมาปกป้องนาง

แต่ว่านางมิต้องการความปกป้องจากกู้โม่หานเช่นนี้หรอก

“อ๋องเฉิง ก่อนหน้านี้ที่เหล่าเสิ่นและคนอื่นๆ ได้รับบาดเจ็บ เจ้ากลับมิสนใจไยดีในความเป็นความตายของพวกเขา บัดนี้เจ้าก็ปฏิบัติต่อเหล่าพี่น้องทหารเหมือนกับมดที่กำลังรนหาที่ตาย ให้พวกเขาฝึกปฏิบัติอย่างไร้มนุษยธรรม หากจะกล่าวถึงเรื่องความอัปยศอดสู คาดว่าเจ้าคงจะมิพ่ายแพ้ผู้ใด”

กู้โม่เฟิงมองมาทางหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานด้วยการเยาะเย้ย ทำเอาหนานหว่านเยียนแทบจะสำลัก

“หนานหว่านเยียน ข้ามิชื่นชอบที่สตรีเช่นเจ้ามาออกหน้าออกตาเช่นนี้ ดูเหมือนหากเจ้ามิได้พบกับผู้ชายก็จะเป็นจะตายเสียอย่างนั้น เจ้ามิต้องทำแสร้งเป็นคนดี ครั้งก่อนที่เหล่าเสิ่นและคนอื่นๆ ได้รับบาดเจ็บ ต่อให้มิมีเจ้า ข้าก็จะหาคนมารักษาพวกเขาได้ให้หายเอง เพียงแต่เจ้านั้นโชคดีเข้ามาช่วยพวกเขาไว้ก่อนหน้าข้าก็เท่านั้นเอง เจ้าจะเย่อหยิ่งอะไรไป”

เขาเองก็พยายามดูแลค่ายเสิ่นเชื่อนี้อย่างเต็มที่ แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมานั้นก็คือมิมีใครสนใจเขา ห้าปีมานี้ทุกคนล้วนหันหน้าสรรเสริญเยินยอกู้โม่หาน ราวกับกู้โม่หานเป็นเเม่ทัพคนเดียวในค่ายเสิ่นเชื่อแห่งนี้

เหตุใดเขามิอาจจัดการกับเหล่าเสิ่นได้เล่า หากมิรีบกำจัดคนของกู้โม่หานไปเสีย แล้วเขาจะได้รับการยกย่องเชิดชูในค่ายทหารนี้ได้อย่างไร?

หนานหว่านเยียนเป็นเพียงแค่สตรีคนธรรมดา จะไปเข้าใจอะไร รู้แต่เพียงชี้นิ้วสั่ง

นางหยิ่งผยองงั้นหรือ?

กู้โม่เฟิงใช้ตาข้างไหนมองกัน ทุกครั้งที่นางทำการรักษาผู้คน ก็ล้วนใช้มนุษยธรรม ในตอนนั้นที่นางเข้าร่วมวิชาชีพหมอก็ได้ให้คำสาบานกับตนเองว่า เมื่อช่วยผู้คนแล้วนางจะมิมีวันร้องขอให้ผู้ที่ถูกนางช่วย มอบหรือช่วยเหลือสิ่งใดตอบแทน แล้วเหตุใดจึงกลายเป็นว่านางหยิ่งผยอง

เขาตาบอดหรืออย่างไร