ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 250

“หากมิใช่เพราะเจ้ามาทำร้ายข้าก่อน แล้วข้าจัดทำเรื่องราวเหล่านี้ ข้าจะต่อต้านเจ้าเพื่อสิ่งใด?”

กู้โม่หานส่งคนไปลอบสังหารกู้โม่เฟิงหรือ?

ความสงสัยปรากฏขึ้นในดวงตาของหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานในเวลาเดียวกัน

เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร?

กู้โม่หานขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วตะคอกว่า “เจ้าอย่าได้ทำตัวร้อนรน ข้าเคยส่งมือสังหารไปลอบสังหารเจ้าตั้งแต่เมื่อไรกัน? เจ้าต่างหากเมื่อสองเดือนก่อนที่พยายามคิดหาวิธีเข้าไปในจวนอ๋องแล้วจะฆ่าหนานหว่านเยียน ทั้งยังทำร้ายเสินอี่ว์!”

“เอ่ยวาจาอะไรของเจ้า!” ดวงตาของกู้โม่เฟิงจับจ้องไปทางกู้โม่หาน เขาจะฆ่าหนานหว่านเยียนทำไม หนานหว่านเยียนก็เป็นเพียงแค่สตรีคนหนึ่ง มิควรค่าพอที่เขาจะลงมือจัดการเอง

“ข้ามิมีเวลามากพอที่จะลงไปจัดการกับพวกหนูตัวเล็กๆ เหล่านี้ด้วยตัวเองหรอกนะ เจ้าหยุดใส่ร้ายข้าได้แล้ว!”

นอกจากนี้เขามิมีวันลืมวันที่ชายชุดดำกลุ่มนั้นพุ่งเข้ามาเพื่อหวังจะปลิดชีวิตเขาอย่างแน่นอน

จากที่เขาหลอกถาม มือสังหารเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่ากู้โม่หานเป็นคนทำ

หากมิใช่เพราะกู้โม่หานลอบฆ่าเขาก่อน เขาจะปฏิบัติเช่นนี้กับกู้โม่หานทำไม?

แต่บัดนี้กู้โม่หานกลับมิยอมรับ ยืนกรานปฏิเสธทำให้กู้โม่เฟิงรู้สึกโมโหหงุดหงิด ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ากู้โม่หานช่างมิมีความเป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย เขาชักมือกลับด้วยความโมโห

“กู้โม่หาน ต้องมีสักวัน ข้าจะเหยียบย่ำเจ้าให้อยู่ใต้เท้าข้า และจะทำให้เจ้ารู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต!”

กล่าวจบ เขาก็เสียงส่งเสียงหึๆ ออกมาแล้วพาคนของเขาเดินทางจากไป

เมื่อกู้โม่เฟิงเดินทางจากไปแล้ว ทุกคนก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่เมื่อครู่เกิดความขัดแย้งกันขึ้นอย่างแรง เหล่าทหารจึงมิมีใคร กล้าเดินก้าวไปข้างหน้าเพื่อเกลี้ยกล่อมกู้โม่หาน

กู้โม่หานขมวดคิ้วเข้าหากัน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด

แม้ว่ากู้โม่เฟิงจะมิมีความสามารถใดๆ แต่เขาจะมิโกหกอย่างแน่นอน ด้วยนิสัยตรงไปตรงมาของเขา เมื่อครู่สิ่งที่เขากล่าวออกมานั้นดูเป็นเรื่องเป็นราว ทำให้ในใจของกู้โม่หานอดมิได้ที่จะรู้สึกสงสัย

แต่เขาก็มิเคยส่งใครไปลอบสังหารกู้โม่เฟิงเลย แล้ว......หนานหว่านเยียนลดสายตาลง ราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

นางรู้สึกว่าประโยคของกู้โม่หานและกู้โม่เฟิงควรค่าแก่การพิจารณา เมื่อครั้งก่อนในพระราชวังเห็นได้ชัดว่ากู้โม่เฟิงค่อนข้างจะเป็นห่วงหยีเฟย นั่นหมายความว่าระหว่างเขากับกู้โม่หานคงจะมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นต่อกันมาก่อน

บัดนี้ที่กลับกลายมาเป็นศัตรู อาจมีใครบางคนวางแผนใหญ่ครั้งนี้อยู่

ผู้ที่สามารถทำให้สองพี่น้องต้องแตกกัน แต่มิถึงกับขนาดรบราฆ่าฟัน ทำได้เพียงสร้างความกดดันมหาศาลให้อีกฝ่าย แล้วคนผู้นั้นก็จะได้รับผลประโยชน์......

จู่ๆ หนานหว่านเยียนก็ราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้นางตกใจยิ่งนัก

หรือว่าจะเป็น...... ฮ่องเต้!

หนานหว่านเยียนตกตะลึงกับความคิดนี้ของตน สายตามองไปทางกู้โม่หานอย่างซับซ้อน

ฮ่องเต้ส่งนางมาไว้ข้างกายกู้โม่หานก็เพื่อคอยเฝ้าดูและปราบปรามเขาเท่านั้น บัดนี้ดูเหมือนจะมีแผนการที่ใหญ่กว่าอยู่เบื้องหลัง

ความคับแค้นระหว่างราชวงศ์ที่นางรู้ เป็นเพียงแค่เรื่องเปลือกนอก......

กู้โม่หานจับต้นชนปลายมิถูก ดังนั้นเขาเองจึงหยุดคิดเรื่องนี้

เขาหันไปทางหนานหว่านเยียน กล่าวด้วยใบหน้าหล่อเหลาและจริงจังว่า