ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 255

หนานหว่านเยียนเครียด ฮ่องเต้ไม่ได้รักหยีเฟยอยู่แล้ว ตอนนี้หยีเฟยใกล้ตาย เกรงว่าจะตรงกับที่เขาคิดไว้ ไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆแน่

และคนที่คิดทำร้ายนางก็วางแผนมาอย่างดี หลักฐานพวกนี้เพียงพอต่อการใส่ร้ายว่านางคิดสังหารได้แล้ว

นางจะสติแตกไม่ได้ นางต้องพูดให้ฮ่องเต้ลำบากใจ เพื่อให้ฮ่องเต้บอกให้นางเข้าไปช่วยคนให้ได้

หนานชิงชิงมองด้วยแววตาเย็นชา ครั้งนี้นางวางแผนมาอย่างดี หนานหว่านเยียนไม่มีทางพลิกสถานการณ์ได้แน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนแอบช่วยนางด้วย——เดิมทีนางไม่สามารถเข้าใกล้หยีเฟยได้เลย ดังนั้นการจะใส่ยาพิษเข้าไปในขวดยาของหนานหว่านเยียนนั้นยากมาก ตอนนี้ร่างกายของหยีเฟยก็มียาพิษชนิดนี้ เห็นได้ชัดว่า ผู้ที่อยากให้หยีเฟยตายนั้น ไม่ได้มีแค่นางคนเดียว

ตอนนี้แค่ต้องรอให้หยีเฟยสิ้นใจ……หนานหว่านเยียนก็จะพ่ายแพ้ทันที!

กู้โม่หานกลับร้อนใจมาก มองดูหยีเฟยที่ทรมาน นัยน์ตาสีดำนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เขากำหมัดแน่น แต่กลับทำได้แค่ทำตามคำสั่ง “ขอรับ เสด็จพ่อ”

“เสด็จพ่อ ลูกอธิบายได้ขอรับ!” ฝ่ามือหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่กลับใจเย็นมาก สายตาจ้องไปยังฮ่องเต้

“หนึ่ง ขวดยาพวกนี้เป็นยาที่ใช้ครั้งเดียว ไม่มียาพิษ นี่เป็นแค่อุปกรณ์ช่วยชีวิตคน ก่อนจะใช้เข็มเงินช่วยชีวิตคน ก็มีคนคิดว่าจะทิ่มแทงคนจนตาย แต่ความจริงแล้ว กลับช่วยคนได้เยอะมาก”

“และอุปกรณ์การแพทย์พวกนี้ ลูกเคยใช้กับทหารในจวนของท่านอ๋องมาก่อน ถ้ามียาพิษจริง เขาก็คงเกิดปัญหาไปแล้ว แต่เขาไม่ได้เป็นอะไรเลย เรื่องนี้หมอหลวงเจียงเป็นพยานให้ลูกได้”

หมอหลวงเจียงพยักหน้า “เป็นเช่นนั้นจริง ลูกเป็นพยานให้ได้”

ฮ่องเต้มองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่เย็นชา “อุปกรณ์การแพทย์? ข้าเชื่อเจ้าได้ แต่ของพวกนั้นมีแต่เจ้าที่เคยแตะต้อง เจ้าพิสูจน์ได้เหรอว่า เจ้าไม่ได้วางยานั่นจริงๆ?”

“เพคะ นี่เป็นข้อสองที่ลูกจะพูด และเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด”

หนานหว่านเยียนมองไปยังขวดยาที่มีสีสัน

“ขวดยาพวกนี้ใช้งานแล้ว ลูกจะทิ้งทันที ก่อนจะทิ้ง ลูกเอามาวางรวมกันก่อนสักพัก จากนั้นก็ค่อยฆ่าเชื้อ ขวดยาในตอนนั้นสะอาดและไม่มีสี เรื่องนี้หวางหมัวมัวกับหมัวมัวคนอื่นที่ดูแลหยีเฟยเป็นพยานให้ลูกได้ แต่ตอนนี้ ในขวดยากลับมีสีม่วงแดงตกค้างอยู่ นี่เป็นสารยาพิษบัวแปดหัวใจ! และล้างไม่ออกด้วย เห็นได้ชัดว่า ยาพิษถูกใส่หลังจากนั้น”

ทุกคนหันไปมองขวดยา มีสีจริงๆด้วย

หวางหมัวมัวก็ร้อนใจ ออกมาพูดเพื่อหนานหว่านเยียน “ฝ่าบาท หลังจากพระชายาใช้ขวดยาเสร็จแล้ว พระชายาจะล้างให้สะอาดเสมอ ไม่มีทางมีสีตกค้างแน่นอน”

หมอหลวงเจียงก็พูดต่อ: “ฝ่าบาท ถ้าหากในขวดยามีสารพิษบัวแปดหัวใจอยู่ ไม่มีทางล้างสะอาดแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

กู้โม่หานจ้องมองฝ่าบาทที่มีสีหน้าบึ้งตึง แต่กลับเริ่มร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

“เสด็จพ่อ การรักษาของหนานหว่านเยียนอาจจะแปลกก็จริง แต่นางช่วยชีวิตคนได้จริงๆนะขอรับ”

“ยิ่งไปกว่านั้น ถ้านางจะวางยาพิษจริงๆ นางจะทิ้งหลักฐานไว้ที่ขวดทำไมกัน? เรื่องนี้มีจุดที่น่าสงสัยเยอะมาก ขอเสด็จพ่อรอให้เสด็จแม่อาการดีขึ้นแล้ว ค่อยตรวจสอบเถอะนะขอรับ”

ถ้ายื้อเวลาต่อไป เสด็จแม่คงได้ตายจริงๆแน่

หนานชิงชิงมองด้วยสายตาอิจฉาริษยา

หนานหว่านเยียนอย่าคิดดิ้นรนไปเลย ตายๆไปเลยไม่ดีเหรอ?

ยังมีกู้โม่หานอีก ทำไมถึงเข้าข้างนางตลอดเวลานะ?!

ชีกุ้ยเฟยเงียบอยู่ตลอดเวลา แค่ทำหน้าตกใจเป็นระยะ

กู้โม่เฟิงฟังมาเยอะขนาดนี้ รู้สึกหนานหว่านเยียนกำลังแก้ตัว เขาอยากบอกห้าม ฮ่องเต้กลับชิงพูดก่อน

“ในเมื่ออ๋องอี้ปกป้องนางขนาดนี้ งั้นข้าก็จะเชื่อพระชายาอี้สักครั้ง! ช่วยชีวิตคนก่อนเถอะ!”

พอพูดจบ หนานหว่านเยียนยังไม่ทันตั้งตัว หยีเฟยที่อยู่บนเตียงก็ชักกระตุกกะทันหัน แขนขาเริ่มหดเกร็ง