ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 259

กู้โม่หานสีหน้าเปลี่ยนไป สายตาของหนานหว่านเยียนจับจ้องไปยังแผ่นหลังของหนานชิงชิง แล้วขมวดคิ้วเป็นปม

หนานชิงชิงฉลาดกว่าหยุนอี่ร์โหรวมาก ไม่เพียงแต่ได้ใจของชายหนุ่ม แม้แต่ฮ่องเต้และฮองเฮายังเชื่อว่านางเป็นคนดี โดยเฉพาะฮองเฮา ชอบออกหน้าแทนนางเสมอ……

โอกาสดีขนาดนี้ กลับปล่อยให้นางหลุดมือไปได้

และกู้โม่เฟิงลากตัวหนานชิงชิงเดินออกไปด้วยความโกรธอยู่นานมาก หนานชิงชิงหงุดหงิด สะบัดมือออกจากมือของกู้โม่เฟิง

“อ๋องเฉิง ท่านจะทำอะไรกันแน่? วันนี้พวกเราโดนสงสัย ท่านไม่คิดจะถามอะไรเลยเหรอ?!”

“ทั้งที่ท่านก็รู้ว่าตอนนี้กู้โม่เฟิงกับหนานหว่านเยียนไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว พวกเขาคนหนึ่งยึดมั่นในขวัญและกำลังใจของกองทัพ คนหนึ่งก็จองหองได้ความชื่นชมจากเสด็จพ่อไป!”

หนานชิงชิงเกลียดกู้โม่เฟิง ทั้งที่ไม่ชอบขี้หน้ากู้โม่หาน กลับไม่คิดจะใช้วิธีสกปรกเล่นงานเขา

ครั้งนี้นางทำไม่สำเร็จ ถึงแม้จะโชคดีหนีรอดไปได้ แต่กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนก็ยังสงสัยนางอยู่ดี

นางจะต้องป้องกันและคอยตอบโต้

กู้โม่เฟิงหงุดหงิด ได้ยินแล้วก็ไม่พอใจและโกรธมาก เขาหันไปมองหนานชิงชิง “พวกเขาจะทำอะไรได้! ในเมื่อข้ากดเขาได้หลายปี ต่อไปก็ทำได้แน่นอน!”

กู้โม่หานเป็นคนถ่อย แต่เขาไม่ใช่ เขาจะเป็นคนที่สูงส่งโดยไม่เคยทำความผิดใดๆ

หนานชิงชิงแทบจะบ้าตายกับกู้โม่เฟิง เกือบสำลักเลือดออกมา

แต่หลังจากที่นางใจเย็นลงแล้ว ก็ขยับเข้าไปใกล้กู้โม่เฟิง พูดปลอบอย่างอ่อนโยนว่า: “ท่านอ๋อง วันนี้ไม่เหมือนกับวันอื่น ท่านก็เห็นแล้ว ตอนนี้หนานหว่านเยียนเป็นคนที่สามารถช่วยกู้โม่หานได้”

“ถึงแม้ท่านจะไม่อยากลงมือทำอะไรกู้โม่หาน งั้นการกำจัดหนานหว่านเยียน ก็ง่ายกว่าไม่ใช่หรือไง?”

กู้โม่เฟิงอึ้ง ต่อมาก็ข่มอารมณ์ไว้ ตะคอกด่าหนานชิงชิง “พอแล้ว! ข้าขอเตือนเจ้าไว้นะ ข้ากับกู้โม่หานไม่ใช่คนพวกเดียวกัน ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน! ข้าจะหาความผิดของเขาจากค่ายเสินเชื่อ จะเอาอำนาจจากค่ายเสินเชื่อทั้งหมดกลับคืนมา!”

“แต่ว่าหนานชิงชิง อยากให้ข้าแอบต่อกรกับหนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน เรียนแบบกู้โม่หานทำเรื่องที่น่าอับอายพวกนั้น ข้าไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกนะ!”

หนานชิงชิงโกรธจนควันแทบออกหู สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

“อวดรู้! เจ้าได้ทำให้พวกเราตายกันหมดแน่!”

กู้โม่เฟิงมองไปยังตำหนักอู๋ขู่ “ตายเหรอ? ใครตายยังไม่แน่เลย ข้าจะเป็นจักรพรรดิที่ยุติธรรม แต่ถ้ากู้โม่หานรุนแรงขึ้น ข้าจะไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน!”

“ข้าขอเตือนเจ้าไว้นะ อย่าทำเรื่องโง่ๆ และอย่าคิดทำอะไรหยีเฟยอีก ไม่งั้น อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจนะ! ถ้าเจ้าว่างขนาดนั้น ก็ดูแลหลินเอ๋อร์ที่จวนไปดีๆแล้วกัน!”

ว่าแล้ว เขาก็สะบัดแขนเสื้อ แล้วเดินจากไปอย่างโมโห สายตาไม่มีความเอ็นดูอีกต่อไป

หนานชิงชิงเกือบเป็นลมล้มลงไป กู้โม่เฟิงไม่เข้าใจจริงนางเลยจริงๆ ดื้อรั้นอย่างกับวัว

“เป็นผู้ชายที่ไร้ประโยชน์จริงๆ!”

นางโกรธจนด่ากู้โม่เฟิง ผ่านไปสักพักก็เริ่มตั้งสติ

อ๋องเฉิงพึ่งไม่ได้เลยจริงๆ อยากจัดการหนานหว่านเยียนยัยตัวปัญหานั่น มีแต่ต้องพึ่งพาตัวเองเท่านั้น

แต่เรื่องที่ทำร้ายหยีเฟย หว่านเฟยดูแล้วก็เป็นแค่แพะรับบาป นางสงสัยจริงๆว่า ยังมีใครที่คิดจะจัดการหยีเฟยเหมือนกับนาง?

ถ้าหาตัวคนผู้นี้ได้ ไม่แน่ พวกนางอาจจะร่วมมือกันได้?

ว่าแล้ว สายตาของหนานชิงชิงก็กลายเป็นโหดเหี้ยม จากนั้นก็แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดินออกจากวังไป

ตอนนี้ภายในตำหนักอู๋ขู่ หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานต่างก็มีสีหน้าเดียวกัน

หวางหมัวมัวเห็นทั้งสองไม่พูดอะไรและไม่คุยกันเลย ถอนหายใจแล้วเดินเข้ามา พูดกับกู้โม่หานอย่างเคารพ: “ท่านอ๋อง บ่าวมีเรื่องอยากคุยกับท่านอ๋องเจ้าค่ะ”

ว่าแล้ว นางก็มองหนานหว่านเยียนอย่างครุ่นคิด

หนานหว่านเยียนรู้ตัว “ข้าจะไปดูอาการของเสด็จแม่”

นางกลับหลังหันไปห้องนอน หวางหมัวมัวก็ถึงพากู้โม่หานที่ไปมุมเงียบๆ

กู้โม่หานเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้สติ