ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 260

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องนอน

หลังจากที่หนานหว่านเยียนวัดชีพจรให้หยีเฟย ต่อมาก็เรียกข้ารับใช้เข้ามาแล้วพูดเตือนว่า: “เจ้าไปบอกหวางหมัวมัว เสด็จแม่จะต้องดื่มยาสามเวลา ตอนแรกปอดอักเสบก็ยังไม่หายดี ตอนนี้ยังโดนวางยาพิษอีก เป็นผลกระทบต่อนางอย่างมาก”

“อีกอย่าง จำไว้ว่าปิดประตูหน้าต่างด้วย ห่มผ้าให้เสด็จแม่หนาๆ เอาผ้าอุ่นๆมาประคบ ทุกครั้งประคบจนเย็นแล้วค่อยแช่น้ำอุ่นต่อ”

ข้ารับใช้ในวังพยักหน้าตกลง สายตามองหนานหว่านเยียนอย่างสับสน “เจ้าค่ะ ขอบพระคุณพระชายาเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจ” หนานหว่านเยียนโล่งอก ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นนิ้วมือของหยีเฟย เหมือนขยับเล็กน้อย……

หนานหว่านเยียนตื่นเต้น รีบเข้าไปตรวจดูอาการของหยีเฟย

เพราะข้างๆยังมีข้ารับใช้อยู่ หนานหว่านเยียนใช้ช่องว่างไม่ได้ จึงต้องเปิดดูม่านตาของหยีเฟย แล้วขยับเข้าไปฟังลมหายใจของหยีเฟย

ไม่มีร่องรอยของการฟื้นเลย

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว รู้สึกแปลกมาก

ตามหลักแล้วถอนยาพิษได้ ตอนนี้ร่างกายบอบช้ำอย่างหนัก แต่โดยพื้นฐานแล้วมันจะกลับคืนสู่สภาพนอนเป็นผัก ไม่มีทางขยับได้แน่นอน

หรือว่านางตาลายไปเอง……

กู้โม่หานบังเอิญเดินเข้ามาพอดี

ชายหนุ่มร่างกายสูงกำยำ แต่ดูเหมือนเขาจะแบกภาระหนักโดยไม่มีเหตุผล ไหล่ของเขาหนักและดูผอมเล็กน้อย

หนานหว่านเยียนถอยหลังไปหลายก้าว “เสด็จแม่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”

“อืม” กู้โม่หานมองไปยังหนานหว่านเยียน ต่อมาก็ไปนั่งข้างหยีเฟย จับมือที่ผอมแห้งของนางมาไว้ที่ใบหน้าตัวเอง สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “เสด็จแม่ ลูกอกตัญญูเอง ทำให้เสด็จแม่ต้องทุกข์ทรมาน……”

ในขณะนี้ ใบไม้ร่วงทั่วลานถูกลมพัดปลิว และเสียงลมที่พัดเหมือนเสียงกระซิบ นุ่มนวลและเงียบสงบ แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้า

ข้ารับใช้ดวงตาแดงก่ำ นางสะอื้น กระซิบพูดกับหนานหว่านเยียน

“ตอนที่ท่านอ๋องยังเป็นเด็ก คนอื่นมีเสด็จแม่ให้ออดอ้อน ท่านอ๋องทำได้แค่เฝ้าอยู่ข้างเตียง ทุกวันเอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้จนคอแหบไปหมด ก็ถึงยอมให้หวางหมัวมัวอุ้มเขาไปพักผ่อน”

“หลังจากวันนั้น ท่านอ๋องก็อยากรักษาให้หยีเฟย เขาตามหาหมอเทพไปทั่วราชอาณาจักรเพื่อหยีเฟย ถึงจะมีเรื่องสงครามเข้ามา ตอนที่กลับเมืองก็รีบมาที่ตำหนักอู๋ขู่ทันที และถือหมวกของเขาด้วยความปีติ แล้วพูดข้างเตียงของหยีเฟยว่า ‘เสด็จแม่ ลูกกลับมาแล้ว ครั้งนี้ลูกชนะศึกด้วย ท่านจะตื่นมาดูลูกเมื่อไหร่กันนะ’ ……”

พูดถึงตรงนี้ ข้ารับใช้ก็อดไม่ได้ น้ำตาไหลพราก

หนานหว่านเยียนเป็นแม่คน ได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกเศร้าใจมาก

นางไม่รู้ว่าตอนเด็กของกู้โม่หานจะทุกข์ทรมานแบบนี้

แต่พอคิดแล้วก็ใช่ จะหายดีได้ยังไงล่ะ

ข้ารับใช้ปาดน้ำตา มองดูหนานหว่านเยียน “พระชายา ถ้าท่านช่วยหยีเฟยได้ บ่าวกับทุกคนในตำหนักอู๋ขู่ ก็จะซาบซึ้งในพระคุณของท่าน!”

หนานหว่านเยียนมองกู้โม่หาน แล้วมองไปยังหยีเฟยที่ผอมแห้ง เงียบไม่พูดไม่จา

ตอนนี้ช่องว่างของนางพัฒนาแล้ว อาจจะลองช่วยให้หยีเฟยฟื้นขึ้นมาได้ แต่จะช่วยหยีเฟยได้ไหมนั้น ไม่ได้อยู่ในขอบเขตของนางเลย ฮ่องเต้ยังจับตาดูนางอยู่……

กู้โม่หานยังอยู่ในโลกที่อยู่กับแม่ ไม่ได้ยินที่พวกนางพูด เขาช่วยหยีเฟยจัดการผมเผ้า ช่วยหยีเฟยห่มผ้าให้ดี “ลูกกลับไปแล้ว จะมาเยี่ยมท่านแม่ใหม่นะขอรับ”

เขาลุกขึ้นพูดกับหนานหว่านเยียน “ไปกันเถอะ กลับจวนกัน”

หนานหว่านเยียนมองดูท่าทางที่เข้มแข็งของเขา นัยน์ตาดำขลับนั้นเต็มไปด้วยความสงสาร แต่ก็มีแค่ความสงสารเท่านั้น

“ได้”