ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 270

หนานหว่านเยียนดูเหมือนว่าไม่ได้ควบคุมง่ายดั่งที่พวกเขาคิดขนาดนั้น ดูคล้ายกับว่าไม่ค่อยจะเชื่อฟังแล้ว

ดวงตาของหนานหว่านเยียนก้มต่ำลงใบหน้าที่นุ่มนวลมีความตื่นตระหนกเล็กน้อย ทว่ากลับไม่เห็นถึงความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

“โอ้ ข้าก็รู้ว่าฮ่องเต้ต้องการสิ่งใด ทว่าเฟิ่งกงกงท่านก็เห็นว่าสถานการณ์ในจวนอ๋องเป็นเช่นไร ข้าขอพูดกับท่านตรงๆ ก็แล้วกัน อาการบาดเจ็บที่สาหัสเช่นนี้ โอกาสที่จะรอดชีวิตมีน้อยมาก”

“ถ้าเขาผ่านไปไม่ได้ ทุกคนก็จะสมปรารถนา เสด็จพ่อก็จะได้สิ่งที่ต้องการ ทว่าหากเกิดอะไรขึ้นมา จะทำให้กองทัพวุ่นวายหากเกิดเหตุความวุ่นวายอะไรขึ้นอีก เกรงว่าจะจัดการยากแล้วจริงหรือไม่ สู้ให้เสด็จพ่อรออีกหน่อยดีหรือไม่？”

กู้โม่หานชนะใจราษฎรได้จริงๆ ฮ่องเต้เป็นเพราะหวาดกลัวสิ่งนี้ จึงคิดอยากป้องกันกู้โม่หาน

นางพูดออกมาออย่างตรงไปตรงมา เฟิ่งกงกงก็ต้องชั่งน้ำหนักคำพูดของนางเช่นกัน

เขาพิจารณามองไปยังหนานหว่านเยียน ที่ดูเหมือนให้ความร่วมมือ แต่ก็เหมือนไม่ให้ความร่วมมือ และมองไปยังกู้โม่หานที่กำลังจะตาย สุดท้ายก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“อย่างนั้นในวันนี้ข้าน้อยจะทำตามที่พระชายากล่าวไว้ กลับวังไปถวายรายงานฮ่องเต้ก่อน ทว่าจะสำเร็จหรือไม่อยู่ที่ท่าน ถึงอย่างไรพระชายาก็รีบให้คำตอบฮ่องเต้เถิด ความอดทนของฮ่องเต้นั้นมีไม่มากนัก”

รอยยิ้มบนริมฝีปากของนางเอ่ยตอบ “เจ้าค่ะ”

เมื่อได้รับคำตอบ เฟิ่งกงกงก็หันหลังกลับแล้วจากไป

เสิ่นอี่ว์ส่งเฟิ่งกงกงกลับด้วยตัวเอง

ในห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าของหนานหว่านเยียนก็หุบลงในทันที มองไปยังกู้โม่หานที่สลบไปไม่ได้สติ นางกัดฟันอย่างหงุดหงิด

“พวกเจ้ามีชีวิตอย่างเหนื่อยยากเสียจริงๆ แต่ละวันนอกจากจะตีสองหน้าแล้ว ยังต้องคอยระวังคนข้างกายที่ใกล้ชิดที่สุด รีบฟื้นขึ้นมาเถิด หากยังไม่ฟื้นขึ้นมา ข้าจะรับไม่ไหวแล้วนะ”

หากรับไม่ไหว นางก็ไม่อยากทนแล้ว นางอยากพาลูกทั้งสองของนางหนีไป เดิมทีก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับกู้โม่หานอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะเขาช่วยชีวิตนางไว้ นางก็ขี้เกียจจะสนใจเขา

แต่ก็เพียงแค่คิดเฉยๆ เท่านั้น ต่อให้หนีไปแล้ว พวกเขาก็คงหนีไปไม่ถึงไหน หากถูกฮ่องเต้ยัดข้อหาในโทษฐานลอบสังหารกู้โม่หาน ต่อให้หนีไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว นางก็จะถูกจับกลับมาอยู่ดี พร้อมกับลูกๆ ทั้งสองของนาง

จะต้อหาวิธีพลิกสถานการณ์

ระหว่างที่หนานหว่านเยียนใจลอยอยู่นั่น เสิ่นอี่ว์ไปส่งเฟิ่งกงกงกลับมาแล้ว พ่อบ้านกาวและบ่าวคนอื่นๆ อยู่ที่นอกเรือนกันหมด รอให้หนานหว่านเยียนเรียกใช้

เสิ่นอี่ว์ที่อยู่ต่อหน้าหนานหว่านเยียน สีหน้าดูเปลี่ยนไป“พระชายา พระชายารองนาง... ยังคงคุกเข่าอยู่ข้างนอก มิฉะนั้นข้าน้อยส่งนางกลับเรือนดีกว่าหรือไม่ขอรับ？”

ข้างนอกอากาศหนาวเหน็บ คราวก่อนที่หยุนอี่ว์โหรวกระโดดลงไปในทะเลสาบก็ได้รับบาดเจ็บมากพอแล้ว ตอนนี้หากยังคุกเข่าอีก จะต้องป่วยเป็นโรคเป็นโรคเรื้อรังรักษาไม่หายเป็นแน่...

ยังไงเสียนางก็เป็นพระชายารอง หากนางเป็นอะไรไป ท่านอ๋องจะโกรธพระชายา

ในที่สุดความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋อง และพระชายาก็คลี่คลายลง เขาไม่ต้องการให้พวกเขาห่างเหินกันอีกเพราะหยุนอี่ว์โหรว

หนานหว่านเยียนนั่งลงด้วยสีหน้าเย็นชา

“ไม่ได้ ต่อให้ในตอนนี้นางอยากจะลุกขึ้นมา ก็ต้องนั่งกลับไป หากเจ้ากล้าช่วยนาง เจ้าก็ไปคุกเข่าด้วย”