ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 271

ได้ยินแบบนี้ เสิ่นอี่ว์ตกใจจนแทบยืนไม่อยู่ จากนั้นก็หันไปมองหนานหว่านเยียนอย่างตกตะลึงพรึงเพริด

“เป็นไปได้อย่างไร? พระชายาฟังผิดไปหรือเปล่า ฮ่องเต้เป็นถึงเสด็จพ่อของท่านอ๋อง ปกติก็รักใคร่เป็นห่วงท่านอ๋อง เป็นไปได้อย่างไรที่จะให้ท่านอ๋อง ให้ท่านอ๋องกลายเป็นคนพิการ?”

หนานหว่านเยียนรู้ว่าเขาไม่สามารถยอมรับได้ แต่ความจริงก็คือความจริง

“ข้าไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเจ้า อีกอย่างเสิ่นอี่ว์ เจ้าถามใจตัวเองดู พวกเจ้ามีชีวิตอยู่ในเมืองหลวง สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่อำนาจหรอกหรือ?”

“เพื่อแย่งชิงอำนาจ คนบางคนสามารถทำได้ทุกอย่าง ความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่ไม่สำคัญที่สุด”

หนานฉีซาน หนานชิงชิง หยุนอี่ว์โหรว.....คนมากมายล้วนเพียงเพื่ออำนาจ วกไปวนมายังไงก็ผันตัวออกมาไม่ได้ ติดอยู่ในโลกแห่งอนิจจังอันไร้สาระใบนี้

นางไม่มีความปรารถนาในอำนาจ สิ่งที่นางถวิลโหยหา ขอเพียงพวกลูกๆสงบปลอดภัย เติบโตอย่างแข็งแรง นางก็มีความสุข หาตังค์อย่างไม่ต้องกังวล เงินทองไหลมาเทมาตลอดทั้งปีและตลอดไป

แบบนี้ดีแค่ไหน

คำพูดของหนานหว่านเยียน แทงโดนใจเสิ่นอี่ว์

ถึงแม้เขาจะเป็นเพียงองครักษ์คนหนึ่ง แต่ติดตามกู้โม่หานมานานหลายปีจึงก็รู้ หากกู้โม่หานไม่ใช่คนเฉลียวฉลาดมีความสามารถ ถือป้ายสั่งการทหารไว้ในมือ สร้างผลงานความสำเร็จทางทหารในสนามรบ ก็คงไม่ได้ใจประชาชนอย่างทุกวันนี้

ตอนนี้ฮ่องเต้ต้องการที่จะยึดคืนป้ายสั่งการทหารของท่านอ๋อง อยากให้ท่านอ๋องกลายเป็นคนพิการ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการหวาดระแวงและป้องกันเขา

พ่อแท้ๆ หวาดระแวงและป้องกันลูกชายของตนเอง....

เวลานี้ เสิ่นอี่ว์มองดูกู้โม่หานบนเตียง อย่างสงสารแล้วเห็นใจมาก

ท่านอ๋องน่าสงสารมากเลย

เวลานี้ ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ คิ้วดกดำที่หล่อเหลาขมวดเข้าหากันอย่างดุดัน

สีหน้าหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไป นึกว่าอาการป่วยของเขาเปลี่ยนแปลงไป จึงรีบไปตรวจชีพจร ไม่พบความผิดปกติอะไร แต่ได้ยินกู้โม่หานพูดพึมพำ

“เสด็จแม่……เสด็จแม่ เจ้าอย่าทอดทิ้งลูก....”

เสียงแผ่วเบาราวกับเสียงยุงครางดังขึ้น หนานหว่านเยียนอึ้ง พร้อมหันไปมองดูกู้โม่หาน

น้ำตาเสิ่นอี่ว์ร่วงไหลลง เขายกมือเช็ดน้ำตา พร้อมพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า

“พระชายา ที่จริงหลายปีมานี้ท่านอ๋องผ่านมาได้อย่างไม่ง่ายเลยจริงๆ หยีเฟยเหนียงเหนียงกลายเป็นคนตายทั้งเป็น ภายในวังท่านไม่สามารถพึ่งพาใครได้เลย ตอนเป็นเด็กเวลาถูกรังแก ก็ทำได้เพียงอดทนอดกลั้นไว้ โชคดีที่ท่านอ๋องเฉลียวฉลาด จากเติบโตแล้วก็ได้เป็นผู้บัญชาการ คนอื่นค่อยไม่กล้าดูถูกท่าน แต่เพื่อหยีเฟยเหนียงเหนียง ท่านอ๋องแทบทอดทิ้งค่ายทหาร ยังไงท่านก็ยังให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์เป็นอันดับแรก”

“หยีเฟยเหนียงเหนียง เป็นอุปสรรคภายในใจท่านอ๋อง ที่ไม่สามารถปล่อยวางมาตลอด เป็นปมในใจของท่าน ข้าน้อยไม่คาดหวังให้พระชายาให้อภัยท่านอ๋อง แต่อยากขอให้พระชายายืนอยู่ข้างท่านอ๋องแล้วคิดเผื่อท่านอ๋องบ้าง เข้าใจความทุกข์ทรมานของท่านอ๋อง..... ต่อไป สามารถมีชีวิตที่ดีอยู่กับท่านอ๋อง”

คำพูดนี้ค่อนข้างสร้างความลำบากใจ แต่เสิ่นอี่ว์ อยากที่จะให้หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานรักกันจริงๆ

ที่จริงท่านอ๋องเป็นคนดีมาก คำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่น ตอนที่เป็นผู้บัญชาการ มักจะเป็นคนอยู่แนวหน้าปกป้องทหารของตน ในความเป็นลูกเขาก็มีความกตัญญู ในความเป็นพ่อ.... ถึงคุณหนูทั้งสองจะยังไม่แน่ใจว่าเป็นลูกของท่านอ๋องไหม แต่ท่านอ๋องก็รักและเอาใจใส่ลูกสาวอย่างมาก

เขาเพียงแค่ถูกความแค้นบดบังดวงตาทั้งคู่ หากเขาปล่อยวางแล้ว เขาจะปฏิบัติดีต่อพระชายาอย่างมาก

ชีวิตของกู้โม่หานนั้นน่าเศร้า ในฐานะที่หนานหว่านเยียนก็เป็นแม่คน มักจะสงสารและเห็นใจคนแบบนี้

แต่ให้นางเข้าใจกู้โม่หาน แล้วใครจะมาเข้าใจนาง?

ถึงกู้โม่หานจะทุกข์ แต่ในบางด้านของเจ้าของร่างเดิมก็น่าสงสาร

นางเป็นคนแปลกหน้าที่โผล่มากลางทางคนหนึ่ง ยิ่งย่ำแย่

เขายังติดหนี้นางที่ถูกโบยสามสิบที ความเจ็บปวดทั้งด้านผิวหนังนี้จะสามารถลืมได้อย่างไร?

และการลอบฆ่าในครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้พุ่งมาหานาง กู้โม่หานเอาชีวิตตนเองมาช่วย ก็สามารถพูดได้เพียงว่าเขาเป็นผู้ชายที่ไม่เลวคนหนึ่ง ที่ไม่ได้ทอดทิ้งนาง

“ครั้งนี้กู้โม่หานช่วยชีวิตข้า ข้าจะไม่เรียกร้องอะไรจากเขา แต่ระหว่างข้ากับเขานั้นไม่เหมาะสมกัน และก็ไม่ใช่คนในเส้นทางเดียวกัน บุญคุณความแค้นไม่สามารถลบล้างกันได้ ระหว่างข้ากับเขา ไม่มีทางที่จะมีอนาคตร่วมกัน เรื่องนี้ ต่อไปเจ้าก็ไม่ต้องพูดอะไรอีก”

หนานหว่านเยียนหยุดชะงัก เผชิญกับสายตาค่อนข้างผิดหวังของเสิ่นอี่ว์ แล้วก็พูดขึ้นว่า “แต่เขาช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าก็จะช่วยชีวิตกู้โม่หาน ส่วนทางด้านฮ่องเต้ สามารถยื้อได้นานแค่ไหนก็จะยื้อให้นานเท่านั้น”