ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 272

“เสด็จพ่อรับสั่งให้เจ้าทำอะไร?”

การเรียกพบเป็นการส่วนตัวในวันนั้น ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน

แววตาหนานหว่านเยียนปรากฏความตกตะลึง

นางคิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะถามคำถามนี้

เห็นได้ชัดว่า เรื่องที่เฟิ่งจงฉวนพานางไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เป็นครั้งแรกในตอนนั้น กู้โม่หานจำไว้อยู่ในใจมาตลอด แสดงว่าก็ไม่ได้โง่เหมือนอย่างที่คิดไว้ขนาดนั้น ที่จะยอมให้ใครทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ

เรื่องมาถึงขนาดนี้ หนานหว่านเยียนก็ไม่อยากปกปิดอะไรอีก

เดิมนางก็ไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม ไม่มีทางรับฟังคำสั่งของฮ่องเต้ จึงพูดขึ้นว่า “เขาให้ข้าฉวยโอกาสทำให้เจ้ากลายเป็นคนพิการ และก็คอยจับตาดูเจ้าตลอด หาโอกาสที่เหมาะสม ขโมยป้ายเทพสงครามของเจ้าออกมา”

เสิ่นอี่ว์ตกตะลึงอย่างมาก

เขารู้ว่าฮ่องเต้โหดเหี้ยม แต่ไม่รู้ว่าพระชายากับฮ่องเต้จะมีข้อแลกเปลี่ยนกัน?

นี่ แบบนี้ค่อนข้างวุ่นวายแล้ว.....

กู้โม่หานก็เหมือนดั่งถูกฟ้าผ่า ต่อให้เจ้าเตรียมใจไว้บ้างแล้ว เมื่อได้ยินว่าเสด็จพ่อต้องการให้เขากลายเป็นคนพิการ ความเจ็บปวดในใจมาพร้อมกับลมหายใจที่ติดขัด

ริมฝีปากบางของเขาขาวซีด บนใบหน้าหล่อเหลาก็ไร้เลือดฝาด นิ้วมือเรียวยาวกำผ้านวมบนเตียงไว้แน่น

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า เสด็จพ่อต้องการให้เขากลายเป็นคนพิการ ไม่เคย....

เขาหันไปมองหนานหว่านเยียน ภายในดวงตาทั้งคู่ปรากฏใบหน้างดงามอย่างไร้ที่ติของนาง แล้วพูดถึงว่า “งั้นเจ้าคิดอย่างไร?”

หนานหว่านเยียนรู้สึกน่าขำ กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา

“หากข้าเชื่อฟัง เจ้าจะสามารถมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้หรือ?”

กู้โม่หานไม่เถียง

เสด็จพ่อเป็นคนทำอะไรลงมือรุนแรง ไม่รู้ว่ากดดันข่มขู่หนานหว่านเยียนขนาดไหน

และหนานหว่านเยียนก็เป็นไปอย่างที่เขาไม่คาดคิด ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไม่เพียงไม่ทอดทิ้งเขา ยังพยายามที่จะพาเขากลับมาที่จวน เฝ้าอยู่ข้างกายเขาอย่างมุ่งมั่น แบกรับความกดดันทุกอย่างจนถึงตอนนี้

กระทั่งเมื่อกี้นางยังคิดหาวิธีรักษาป้ายสั่งการทหารของเขาไว้ ทนต้านคลื่นคลั่งเพื่อเขา....

กู้โม่หานจับจ้องมองดูหนานหว่านเยียนด้วยสายตาซับซ้อน ความรู้สึกภายในใจลึกซึ้งขึ้น แต่ก็ดูเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ นัยน์ตาลึกกลอกไปมาด้วยความเย็นชา

“เมื่อกี้พวกเจ้าพูดว่า ต้องรักษาสถานการณ์ไว้ให้มั่นคง? หากตอนนี้ข้าป่วยสาหัส ไม่รู้เป็นตายร้ายดี พวกเจ้าคิดว่าประชาชนจะคิดกันอย่างไร?”

เสิ่นอี่ว์ยังค่อนข้างอึ้ง หนานหว่านเยียนกลับเข้าใจความหมายของกู้โม่หานแล้ว แววตาไม่แย้มพรายความลับออกมาแม้แต่คำเดียว

“อ๋องอี้มีผลงานทางการศึกอย่างองอาจ ต่อสู้กับศัตรูอย่างไม่หวาดกลัว มีคนข้ามมาตรงชายแดนก็ฆ่าตาย แต่อ๋องอี้กำลังจากตาย หากวันใดวันหนึ่งต้องตายจากไป เดิมแคว้นที่คอยรุกรานจะต้องยกทัพมาโจมตีอย่างแน่นอน”

“แคว้นซีเหย่ขาดแม่ทัพคนสำคัญไปคนหนึ่ง การต่อสู้จะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน ประเทศก็จะไม่เป็นประเทศ ประชาชนไม่สามารถอยู่เย็นเป็นสุขได้ เจ้าหมายความเช่นนั้นใช่ไหม? ต้องการใช้ประโยชน์จากความคิดเห็นของประชาชน มาระงับฮ่องเต้?”

เมื่อมีการประกาศถึงการตายจากไปของเทพสงคราม สภาพจิตใจของประชาชนก็จะเกิดความโกลาหล เกิดการจลาจลของพลเรือน ต่อให้เป็นฮ่องเต้ ก็ต้องคำนึงถึงการประท้วงที่มาจากใจประชาชน เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ก็จะยังไม่ลงมือทำอะไรกู้โม่หาน

แต่นางก็ตกใจเหมือนกัน กู้โม่หานสามารถเปลี่ยนความเศร้าโศกให้กลายเป็นพลังฮึดสู้ขึ้นมา ไม่ไปสนใจที่ฮ่องเต้กระทำอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน.....