ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 275

“คนที่ช่วยท่านในตอนนั้นคือใคร และที่ท่านให้ข้าน้อยสืบเรื่องตอนที่พระชายายังเป็นเด็ก ล้วนสืบมาเรียบร้อยแล้ว นี่เป็นข้อมูลและหลักฐาน ส่วนเรื่องที่พระชายาหายสาบสูญไปตอนถึงวัยปักปิ่น ตอนนี้ยังสืบไม่ได้ข้อมูล รอเมื่อได้ข้อมูลมาแล้วจะรีบรายงานท่าน”

ข้อมูลชุดนี้ ได้มาตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่องกับท่านอ๋อง ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องพวกนี้ เขาจึงเอาข้อมูลเก็บไว้ในห้องหนังสือ

ตอนนี้ท่านอ๋องก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว เขาทำภารกิจเสร็จก็ไปเอามาจากในห้องหนังสือด้วยตนเอง แต่ที่ค่อนข้างน่าแปลกก็คือ ตอนนั้นเหมือนเขาจะเอาจดหมายวางไว้ใต้หินหมึก ตอนนี้กลับวางอยู่บนโต๊ะ

แต่เสิ่นอี่ว์ก็ไม่คิดอะไรมาก คิดว่าตนเองคงจำผิดไป ยังไงห้องหนังสือก็เป็นสถานที่สำคัญของจวนอ๋อง มีคนเฝ้าดูแลอยู่อย่างเข้มงวด คนที่สามารถเข้าไปในห้องหนังสือได้ล้วนเป็นคนที่ท่านอ๋องไว้ใจ ไม่มีทางมีปัญหาอะไรแน่

กู้โม่หานได้ยินแบบนี้ สีหน้าหล่อเหลาของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน รีบยื่นมือรับจดหมายมา แล้วเปิดอ่านดู

เนื้อหาในจดหมาย กลับเป็นไปอย่างที่เขาคาดคิด นัยน์ตาคมกริบของเขาฉายแววหงุดหงิดเล็กน้อย

เสิ่นอี่ว์เห็นกู้โม่หานไม่มีการตอบสนองใดๆ ยังคิดว่าเขาตกใจเกินไปจนอึ้งไปชั่วขณะ

เขาตื่นเต้นอย่างมาก ถามขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “เป็นอย่างไรบ้างท่านอ๋อง? เกินความคาดหมายของท่านหรือไม่?”

กู้โม่หานยื่นจดหมายคืนให้กับเสิ่นอี่ว์ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไม่เลย”

“อืม?” เสิ่นอี่ว์รับจดหมายมาอย่างสนใจ หลังจากมองเห็นเนื้อหาในจดหมายแล้ว รู้สึกเหมือนทุกคนเอาน้ำเย็นราดหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นแบบนี้ได้อย่างไร.....ข้าน้อยยังคิดว่าพระชายาเป็นคนช่วยชีวิตท่าน”

ตอนที่คนไปสืบข้อมูลเอาจดหมายมาให้เขา เห็นได้ชัดว่าสีหน้ายินดี และคำพูดก็มีประโยชน์ต่อหนานหว่านเยียน ตอนนั้นเขาฟังแล้วยังคิดว่าคนที่ช่วยชีวิตท่านอ๋องคือพระชายา

แต่ทำไมเนื้อหาบนจดหมาย หลักฐานทุกอย่างล้วนบอกว่า คนที่ช่วยชีวิตกู้โม่หานคือหยุนอี่ว์โหรว?

ท่าทีผิดหวังของเสิ่นอี่ว์ค่อยๆชัดยิ่งขึ้น แอบคิดในใจว่าเขารู้สึกผิดไปจริงหรือ?

แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ในวันที่ท่านตกน้ำ ในจดหมายบอกว่าพระชายาก็ตกน้ำ ตอนที่กลับไปถึงจวนเฉิงเซี่ยง เนื้อตัวก็เปียกปอนไปหมด กลับพูดว่าจำอะไรไม่ได้แล้ว เรื่องนี้ท่านเห็นว่า..... ค่อนข้างน่าสงสัยไหม?”

บนใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หาน ปรากฏท่าทีอึมครึม

ตอนนี้ถึงจะมีหลักฐานครบถ้วน แต่ภายในใจของเขาก็ยังคงรู้สึกถึงความสงสัย เขาจำได้ว่า หนานหว่านเยียนเคยพูดว่าเคยช่วยชีวิตเขา วันนั้นนางกลับมาพร้อมเนื้อตัวเปียกปอน หรือว่า.....

“ไปสืบมาอีกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้ เปลี่ยนทิศทาง ลงมือสืบทางด้านหนานหว่านเยียน”

เสิ่นอี่ว์รับคำสั่งทันที

แล้วก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เขาพูดขึ้นอย่างค่อนข้างลังเลเล็กน้อยว่า “ท่านอ๋อง ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง....”

ริมฝีปากบางของกู้โม่หาน เผยอพูดขึ้นเบาๆ ว่า “ว่ามา”

“วันนี้พระชายารองหยุนบุกเข้ามาในเรือนจู๋หลาน อยากที่จะพบท่าน พระชายาบอกว่านางบุกเข้ามาในเรือนจู๋หลานโดยพลการมีโทษหนัก แต่พระชายารองไม่ฟัง ยอมที่จะคุกเข่าอยู่ด้านนอก ซึ่งด้านนอกอากาศเหน็บหนาว นางคุกเข่าอยู่หลายชั่วโมงแล้ว เมื่อกี้ตอนที่ข้าน้อยเข้ามา พบว่านางสลบหมดสติไปแล้ว.....”

หยุนอี่ว์โหรวคุกเข่าอยู่ด้านนอก?

ท่าทีกู้โม่หานเปลี่ยนไป แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกเป็นห่วงหยุนอี่ว์โหรวเหมือนอย่างที่เคย

แต่ยังไงหยุนอี่ว์โหรวก็ยังเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขา จะปล่อยให้นางตายอยู่ด้านนอกเรือนของตนเองก็คงไม่ได้

“สั่งคนพาตัวนางกลับไป เฝ้าดูไว้อย่างเข้มงวด อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก”

“อีกอย่าง อย่าบอกนางว่าข้าฟื้นแล้ว”

เสิ่นอี่ว์พูดตอบว่า “ข้าน้อยเข้าใจ”

พูดเสร็จ เขาก็หันเดินออกจากห้องไป