ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 281

เขากัดฟันกรอด “ข้า……หรือเจ้ามีชายอื่นแล้ว อยากรีบแต่งงานกับคนอื่นขนาดนั้นเลยเหรอ?”

‘แต่งงานกับคนอื่น’ เขาเน้นคำนี้หนักมาก

หนานหว่านเยียนพยายามดิ้นรนออกจากการล็อกตัวของกู้โม่หาน แต่กลับไม่ขยับเขยื้อนเลย ผ้าคลุมบนร่างกายยังโดนกระชากออกอีก

ถึงแม้จะบาดเจ็บ เขาก็ยังมีแรงเยอะมาก นางมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ “เรื่องหย่าพูดเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือไง ข้าแค่อยากทำก่อนล่วงหน้า ส่วนหลังจากที่หย่าแล้ว ข้าจะแต่งงานกับใคร ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้าทั้งนั้น”

“กู้โม่หาน เจ้าอย่าเห็นแก่ตัวได้ไหม คิดว่าทุกอย่างในโลกนี้เป็นของเจ้าหรือไง ข้าเป็นมนุษย์ มีสิทธิ์ที่จะมีอิสระ และมีชีวิตของตัวเอง”

กู้โม่หานโดนบาดแผลโดยไม่ทันตั้งใจ เจ็บจนขมวดคิ้วเป็นปม ใบหน้าหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แต่ตอนนี้เขากำลังโกรธมาก บีบคางของนางไว้แน่น เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจมาก

“ทำไมจะไม่เกี่ยวกับข้า เจ้ากับข้าเคยนอนด้วยกัน แถมยังมีลูกด้วยกันอีก เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า อยากแต่งงานกับคนอื่นงั้นเรอะ ฝันไปเถอะ!”

“ถ้าเกิดอนาคต เจ้ายังอยากจะแต่งงานกับคนอื่นอีก งั้นเด็กสองคนจะทำยังไง พ่อเลี้ยงไม่มีทางดีกับพวกนางเหมือนที่ข้าดีกับพวกนางหรอก!”

เขาไม่เคยคิดหวงผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้มาก่อน หวงจนเขาคิดว่า ชีวิตนี้ เขาจะมีแค่หนานหว่านเยียนเท่านั้น

และเขาไม่อนุญาตให้ชายอื่นมาครอบครองนางได้!

ไม่ยอมเด็ดขาด!

ความหวงของชายหนุ่ม สายตาที่โมโหจัดของหนานหว่านเยียน พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็หัวเราะออกมาทันที

นิ้วมือเรียวยาวของนางจิ้มไปที่บาดแผลของเขาเบาๆ

“เจ้าเป็น ‘คนที่ใกล้ตายอยู่แล้ว’ พูดจาไม่เข้าหูแบบนี้ วันนี้ข้าจะไม่ว่าอะไรเจ้า แต่เจ้าจำเอาไว้เลยนะ เด็กสองคนไม่ใช่ลูกของเจ้า และไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าด้วย อย่าคิดจะมาแย่งลูกไปจากข้าเด็ดขาด!”

นางรู้ว่ากู้โม่หานเจ็บปวดตรงไหน เมื่อกี้ดูเหมือนจะไม่เจ็บปวด แต่กลับทิ่มแทงไปถึงจิตใจของกู้โม่หาน

กู้โม่หานบาดเจ็บอยู่แล้ว เขาเจ็บจนหายใจไม่ออก สองมือประคองไว้ข้างๆ

หนานหว่านเยียนเห็นโอกาสก็รีบถอยออกมา

ชายหนุ่มจ้องเขม็งนาง พูดอย่างอ่อนแอและดื้อรั้น

“ลูกเป็นของข้า ข้ารู้ดี ถึงแม้จะไม่ใช่ของข้า ก็ไม่มีใครดีกับพวกนางและเห็นพวกนางสำคัญเหมือนกับข้าหรอก”

ยังไงแคว้นซีเหย่ก็มีบุรุษเป็นใหญ่เสมอ ราชวงศ์แค่ไม่เคยมีเด็กผู้หญิงมาหลายร้อยปี ดังนั้นจึงเห็นเด็กผู้หญิงสำคัญก็เท่านั้น