ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 283

เห็นกู้โม่หานที่กำลังหลับตาอยู่ ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นมากะทันหัน ดวงตาแหลมคมนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

มือข้างหนึ่งของเขาดึงคอเสื้อของเด็กน้อยขึ้น ทั้งที่เจ็บแผลมาก แต่กลับอดทนกอดเด็กสองคนไว้ในอ้อมกอด

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก ยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพูดกับเกี๊ยวน้อยว่า

“เจ้าพูดถูก ข้าเป็นเทพสงคราม จะอ่อนแอขนาดนั้นได้ยังไง?”

กู้โม่หานรวดเร็วมาก สองพี่น้องยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ก็ถูกเขาโอบกอดไว้ในอ้อมกอดแล้ว สัมผัสได้ถึงร่างกายที่อบอุ่นของชายหนุ่ม ทำเอาเกี๊ยวน้อยร้อนรนไปต่อไม่เป็น “กรี๊ด! เจ้า——อื้อ!”

กู้โม่หานรีบปิดปากของเกี๊ยวน้อยไว้ แล้วกระซิบว่า

“ชวู่ เรื่องที่ข้าตื่นแล้ว คิดเสียว่าเป็นความลับระหว่างเรา อย่าเพิ่งไปบอกใคร ดีไหม?”

เกี๊ยวน้อยเอามือของเขาออก มองเขาอย่างระมัดระวัง “ทำไมล่ะ?”

ซาลาเปาก็พยักหน้าตอบ แต่พอเห็นกู้โม่หานที่แข็งแรงดี ก็รู้สึกดีใจขึ้นมา

เขาไม่เป็นไร

กู้โม่หานบีบแก้มของนางเบาๆ “ทำไมน่ะเหรอ? คงเพราะว่า ตอนนี้ท่านแม่ของพวกเรายังไม่อยากให้ใครรู้”

“จริงเหรอ?” สองพี่น้องดูจะไม่เชื่อ เอียงหัวถามพร้อมกัน

กู้โม่หานพยักหน้า ทำท่าจริงจัง “อืม จริงสิ”

สองพี่น้องถูกกู้โม่หานกอดไว้ แต่กลับไม่รู้สึกไม่สบายตรงไหน แค่รู้สึกว่า ได้อยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว รู้สึกสบายใจมาก

พวกนางจึงไม่ได้ตอบโต้ใดๆ

เกี๊ยวน้อยคิดว่าเขากำลังบาดเจ็บ จึงเดินข้างๆเขาแทน มองเขาด้วยสีหน้าสงสัย

“เจ้าไม่เป็นไรจริงเหรอ? พี่อวี๋เฟิงพวกเขาบอกว่า เจ้าบาดเจ็บสาหัสมาก แถมยังมีเลือดไหลเยอะมากด้วย ยังไม่ตื่นเลย”

ซาลาเปามองนาง แล้วมองกู้โม่หาน

“นั่นสิ ทำไมไม่เห็นบาดแผลของเจ้าเลยล่ะ?”

กู้โม่หานก็ถึงลุกขึ้น เอาผ้ามาคลุมตัวเองไว้ เพื่อปกปิดความอ่อนแอและบาดแผลของตัวเองไว้

เขาลูบหัวของซาลาเปาเบาๆ “เพราะพวกเราเป็นห่วงเกินไป ข้าจะถูกคนถ่อยทำร้ายง่ายๆได้ยังไงกัน? อีกอย่าง มีแม่ของพวกเจ้าอยู่ ข้าจะสลบเป็นลมไม่ฟื้นได้ยังไง”

เกี๊ยวน้อยได้ยินหนานหว่านเยียนถูกชม ก็รีบเชิดหน้าขึ้นอย่าภูมิใจทันที

“แน่นอนอยู่แล้ว! ท่านแม่เป็นนางฟ้ามาจากสวรรค์ มีความสามารถล้นเหลือ!”

ซาลาเปากลับรู้สึกเป็นห่วงกู้โม่หาน ยื่นมือไปจิ้มหน้าอกเขาอย่างระมัดระวัง “ตรงนี้ เจ็บไหม?”

นางไม่ได้ทิ่มโดนบาดแผล แต่กลับสัมผัสโดนผ้าพันแผล จิ้มเลือดเนื้อบนบาดแผลของกู้โม่หาน ทำเอาเขาเหงื่อแตกพลั่ก

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังกัดฟันอดทน ใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้น

“ไม่เจ็บหรอก แม่ของพวกเจ้าล่ะ?”

“หลับอยู่ในห้อง! ท่านแม่เหนื่อยมากเลยนะ!”

กู้โม่หานขมวดคิ้ว นึกถึงคำพูดก่อนจากไปของนาง

“เพื่อช่วยข้า นางไม่ได้พักผ่อนเลย ตอนนี้ก็ให้นางพักผ่อนดีๆเถอะ”

“เหอะ” เกี๊ยวน้อยพูด: “แน่นอนอยู่แล้ว ท่านแม่เคยบอกว่า ช่วยคนเหมือนกับการดับเพลิง ที่ตอนนี้เจ้าฟื้นได้ เป็นเพราะท่านแม่ช่วยเจ้าไว้ ต้องดีกับท่านแม่ให้มากนะ!”

“ครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุ ถ้ามีครั้งหน้า……ไม่สิ ข้าไม่ให้มันเกิดขึ้นแน่ และจะไม่ให้พวกเจ้าต้องเสี่ยงอันตรายอีก”

ลูกของเขา เสด็จแม่ของเขา ในชีวิตนี้ของเขา เขาจะไม่ให้พวกนางต้องบาดเจ็บอีก

หนานหว่านเยียน……เขาจะไม่ให้นางเป็นอะไรไปแน่นอน

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาได้ยินคำพูดที่อบอุ่นของกู้โม่หาน ต่างก็มองเขาอย่างตกตะลึง

โครงหน้าคมสันของเขามีความผยองเล็กน้อย ดวงตาที่แหลมคมนั้น ตอนนี้กลับดูอบอุ่นมากๆ

นอกจากท่านแม่แล้ว พวกนางไม่เคยได้ยินว่าจะมีคนปกป้องพวกนางอีกแล้ว

สีหน้าที่จริงจังและสายตาที่จริงใจ

ท่านพ่อเลวคนนี้ ก็มีช่วงที่ดีเหมือนกันนะ เด็กสองคนอดไม่ได้รู้สึกซึ้งใจ

ทันใดนั้น เกี๊ยวน้อยก็ถึงตั้งสติ เบือนหน้าหนี แก้มป่อง แล้วพูดขึ้นว่า

“เหอะ เก๊กหล่อไปได้ รอข้าโตแล้ว จะต้องเก่งกว่าเจ้าแน่ ถึงเวลา ถ้าเจ้าสู้ข้าได้ ค่อยมาพูดจาโอ้อวดแบบนี้!”

ซาลาเปารู้สึกซาบซึ้งใจ สะอื้นเล็กน้อย สองมือเล็กจับผ้าห่มไว้แน่น “ไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว……”

ไม่ว่าจะเป็นหนานหว่านเยียนหรือกู้โม่หาน นางก็ไม่อยากเห็นพวกเขาได้รับบาดเจ็บ

“ได้ ข้าพูดจาโอ้อวดไปเอง รอเจ้าโตแล้วค่อยมาประลองกับข้านะ”

กู้โม่หานกระตุกยิ้มมุมปาก มองดูเด็กน้อยสองคน รู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งหัวใจ

“ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีพ่อ งั้น……เรียกข้าว่าพ่อได้หรือไม่?”