ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 284

เกี๊ยวน้อยได้ยินแล้วก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที

“ท่านแม่บอกแล้วว่า เป็นคนอย่าได้คืบแล้วจะเอาศอก! ถึงแม้เจ้าจะช่วยแม่ข้าไว้ พวกเรารู้สึกซาบซึ้งมาก แต่พวกเราก็มีหลักการของตัวเองเหมือนกัน”

“อย่างมาก……อย่างมากก็ไม่เรียกเจ้าว่าคนเลว!”

คนเลว……ที่ไม่ได้เลวขนาดนั้น

กู้โม่หานขมวดคิ้ว รู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ยังไม่ตายใจ เขยิบเข้าไปตรงหน้าของเด็กสองคน ยิ้มแย้มแจ่มใส

“แม่ของพวกเจ้าไม่อยู่ นางไม่รู้หรอก เรื่องนี้พวกเราปิดบังไว้ ไม่ให้ใครรู้แน่นอน”

“ถ้าพวกเจ้าตกลง ข้าก็จะตกลงเงื่อนไขข้อหนึ่งของพวกเจ้า เป็นไง?”

ซาลาเปาไม่ถนัดกับเรื่องแบบนี้ นางกะพริบตา มองเกี๊ยวน้อยอย่างขอความช่วยเหลือ “ท่านพี่……”

เกี๊ยวน้อยพุ่งไปตรงหน้านาง อ้าแขนปกป้องนางไว้

“ถึงแม้แต่ว่า! ในเมื่อเจ้าอยากแสดงความจริงใจ พวกเราก็จะไม่ทำให้เจ้าหน้าแตก งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน ช่วงนี้ท่านแม่อ่อนเพลียมาก ข้ากับซาลาเปาคิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้ท่านแม่กลับมาสดใสอีกครั้ง ถ้าเจ้ายอมช่วยพวกเรา พวกเราก็อาจจะเก็บไว้พิจารณาก็ได้ เป็นไง?”

นางเอียงหัว กะพริบตาให้ซาลาเปา

สองพี่น้องคิดเหมือนกัน ซาลาเปาคิดได้แล้ว ก็ใช้มือเล็กตบหัวเบาๆ

“ใช่สิ! ท่านแม่ไม่ได้แต่งตัวมานานแล้ว ข้ากับพี่สาวอยากเรียนแต่งหน้า จากนั้นก็ทำให้ท่านแม่แปลกใจ! จับท่านแม่มาแต่งตัว แต่ว่า……ยังหาตัวทดลองไม่ได้เลย”

กู้โม่หานอึ้ง รู้สึกลนลาน

“ให้ข้าแต่งเป็นหญิง?! ไม่มีทางเด็ดขาด……”

ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็เห็นสายตาของเกี๊ยวน้อยและซาลาเปา มองเขาอย่างคาดหวัง

เขาถูกกระแทกเข้าที่หัวใจอย่างจัง ถึงแม้จะไม่อยากมากแค่ไหน แต่เพราะรักและเอ็นดูเด็กสองคน เขาจึงพยักหน้าตกลงโดยไม่รู้ตัว

“ข้าทำได้ พวกเจ้าอยากทำยังไงก็ทำเลย เอาที่สบายใจก็พอ”

เขาเป็นถึงเทพสงคราม ความภาคภูมิทั้งชีวิตของเขา คงจะล่มสลายอยู่ในมือลูกสาวของเขาแล้วล่ะ

แต่เขาก็อดทน ลูกของเขา เขาก็ต้องรักเอง

เกี๊ยวน้อยไม่คิดว่าเขาจะตอบตกลงเร็วขนาดนี้ นางยิ้มหน้าบาน รีบไปค้นของในตู้มา

แต่ในห้องกู้โม่หานไม่มีเครื่องสำอางของผู้หญิงเลย เกี๊ยวน้อยหัวร้อนมาก แต่ทันใดนั้นเองก็เหลือบไปเห็นน้ำมันหอมระเหยต่างๆที่อยู่ตรงมุม และแสยะยิ้มอย่างไร้เดียงสา

“ใช้อันนี้แล้วกัน! วาดเสร็จแล้วยังหอมอีกด้วย!”

เกี๊ยวน้อยแบ่งน้ำมันหอมระเหยให้ซาลาเปาครึ่งหนึ่ง “เจ้าวาดข้างซ้าย ข้าวาดข้างขวา”

กู้โม่หานกัดฟัน ใบหน้าอันหล่อเหลาเหมือนพร้อมลุย “วาด……สวยหน่อยนะ”

ขายหน้าก็ช่างเถอะ อย่างน้อยก็อย่าให้เขาขายหน้าเกินไปเลย

และเขาก็ไม่ได้โดนวาดหน้าแบบนี้ครั้งแรกด้วย น่าจะ……รับได้นะ

สองพี่น้องสบตากันแล้วยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นดูเจ้าเล่ห์มาก “วางใจได้เลย!”

ว่าแล้ว เกี๊ยวน้อยก็มองดูใบหน้าของกู้โม่หานอย่างจริงจัง จากนั้นก็เอาน้ำมันหอมระเหยสีม่วงขึ้นมา ถูไปที่ใบหน้าของกู้โม่หานก่อน

กู้โม่หานรู้สึกแปลกๆ “พวกเจ้าแน่ใจนะว่า แบบนี้จะสวย?”

สีนี้ ทำไมไม่เหมือนสีที่พวกผู้หญิงใช้กันล่ะ

ซาลาเปาเอาสีฟ้าขึ้นมา ลูบไล้ไปยังใบหน้า “วางใจได้! สาวสวยวาดแบบนี้กันหมด!”

กู้โม่หาน: “……”

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ กู้โม่หานเริ่มภาวนาในใจ หวังว่าเสิ่นอี่ร์จะยังไม่กลับมาตอนนี้

หรือว่า หนานหว่านเยียนจะไม่พุ่งเข้ามากะทันหัน ไม่งั้นล่ะก็ เขาคงต้องเอาปี๊บมาคลุมหัวแล้วล่ะ

เดี๋ยวก็ขอให้เขาหลับตา เดี๋ยวก็ขอให้เขามองลงไป แต่กู้โม่หานไม่เพียงแต่ไม่รำคาญ แต่กลับรู้สึกชินมากขึ้น

หรืออาจเป็นเพราะสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก พวกนางทำอะไร เขาก็อดทนได้หมด

ทันใดนั้นกู้โม่หานก็จับโดนน้ำมันหอมระเหยสีเหลือง ใช้โอกาสตอนเกี๊ยวน้อยไม่ระวัง ก็ป้ายไปที่ใบหน้าของนาง “แมวหน้าลาย”

ซาลาเปาเห็นใบหน้าของเกี๊ยวน้อย ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

เกี๊ยวน้อยหน้าแดง เลิกแขนเสื้อขึ้นอย่างไม่พอใจ “เจ้าบังอาจแอบจู่โจมงั้นเรอะ! นี่มันผิดกติกานะ!”

กู้โม่หานก็รีบป้ายสีแดงไปที่ใบหน้าของซาลาเปา “ตอนนี้เจ้าก็เหมือนกัน”

ทั้งสองมองหน้ากัน ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

กู้โม่หานมองดูสองพี่น้องที่หัวเราะจนน้ำตาปริ ทันใดนั้นก็อึ้งไป

เขาอยากหยุดเวลาไว้ เขากับหนานหว่านเยียนยังไม่หย่ากัน เสด็จแม่ร่างกายแข็งแรง เด็กสองคนมีความสุข โลกนี้สงบสุข และไม่มีเรื่องราชวงศ์มากวนใจ และไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีก

แต่ว่า นี่คงเป็นได้แค่ความฝัน

สีหน้าของกู้โม่หานเศร้าสลด หลังจากที่ซาลาเปากับเกี๊ยวน้อยสังเกตเห็น คิดว่าพวกนางทำเกินไป ก็รีบกัดริมฝีปาก ทำหน้าตาน่าสงสาร “เจ้าไม่มีความสุขหรือเปล่า?”

“ขอโทษด้วยนะ พวกเราเอาแต่มีความสุขกันไปเอง”

กู้โม่หานตั้งสติ แล้วส่ายหัว “ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้าหรอก ข้ามีความสุขมาก เป็นยังไง วาดเสร็จหรือยัง?”

เกี๊ยวน้อยดูจะตื่นเต้นมาก รีบวิ่งลงจากเตียงไปเอากระจก “รับรองว่าเจ้าจะต้องชอบแน่!”

กู้โม่หานรู้สึกคาดหวังขึ้นมา

หลังจากที่เกี๊ยวน้อยยื่นกระจกให้กู้โม่หาน ก็หันหลังไปปิดปากแอบหัวเราะ

กู้โม่หานส่องกระจก หัวใจแทบหยุดเต้น

แก้มซ้ายและขวาของเขาถูกวาดเป็นวงกลมสองวงด้วยสีม่วงและสีฟ้า และดวงตาถูกวาดให้เป็นส่วนโค้งที่แปลกและเพรียวบางด้วยสีดำ โดยมีเส้นที่มีความหนาต่างกัน

ใต้ตาสีน้ำตาลเข้มของเขาดูโดดเด่นมาก คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเขาไม่ได้นอนมาเป็นสิบปี น่าเกลียดมากจนสามารถใช้เป็นเทพเจ้าประตูเพื่อปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายได้

นี่มันแต่งหน้าตรงไหน นี่มันมาเอาชีวิตต่างหาก!

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปามองเขาด้วยสีหน้าคาดหวัง “เป็นไงบ้าง? สวยไหม!”

กู้โม่หานวางกระจกลงบนเตียง “วาดได้ดีมาก ครั้งหน้าห้ามวาดอีกนะ แม่ของพวกเจ้าคงจะไม่ชอบ”

หนานหว่านเยียนโดนวาดเป็นแบบนี้ คงได้โมโหพอดี

เขามองดูเด็กสองคนอีกที “ข้าเป็นหนูทดลองให้พวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าจะเรียกข้าว่าพ่อได้หรือยัง?”

เกี๊ยวน้อยกะพริบตา แล้วส่ายหน้า “ขอโทษด้วย เรื่องนี้พวกเราทำไม่ได้”

“แต่ว่า พวกเราสามารถยกเว้นแล้วเรียกเจ้าว่า——”

“ลุงกู้!”

พวกนางเข้าข้างท่านแม่ ท่านแม่ไม่ให้พวกนางเรียกเขาว่าพ่อ

และถึงแม้กู้โม่หานจะเปลี่ยนไปแล้ว พวกนางก็เป็นห่วงว่าเขาจะตายจริงๆ ก็เลยอดไม่ได้นึกถึงเขา แต่เขายังไม่คู่ควรกับการเป็นสามีของท่านแม่หรอกนะ

แต่เห็นแก่ที่กู้โม่หานเอ็นดูพวกนาง ไม่เคยหงุดหงิดต่อพวกนางเลย พวกนางก็รู้สึกใจอ่อนลง

ดังนั้น พวกนางก็แอบสังเกตดูตอนที่กู้โม่หานส่องกระจก

แอบเรียกเขาว่าลุงกู้ตอนที่หนานหว่านเยียนไม่อยู่ได้ ถือว่าตอบแทนที่เขาช่วยชีวิตหนานหว่านเยียนไว้ และเรื่องที่ดีกับพวกนางด้วย

“ลุงกู้?” กู้โม่หานอึ้ง ถึงแม้จะไม่คาดหวังว่าจะได้ยินคำว่า ‘พ่อ’ แต่สองพี่น้องยอมเรียกเขาว่าลุง เขาก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจมากอยู่ดี

กู้โม่หานอดไม่ได้หัวเราะออกมา

“ได้ ลุงกู้ก็ดีเหมือนกัน……”

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปามองเขา รู้สึกสงสารกู้โม่หานขึ้นมา

เกี๊ยวน้อยพูดว่า: “พวกเราออกมานานแล้ว ควรกลับได้แล้วล่ะ”

ซาลาเปามองกู้โม่หานค้าง รู้สึกยังไม่อยากไป

กู้โม่หานลูบหัวของพวกนางเบาๆ ในใจก็รู้สึกไม่อยากให้พวกนางไปเหมือนกัน แต่ก็ต้องพูดว่า: “อืม กลับไปอยู่กับท่านแม่เถอะ”

เกี๊ยวน้อยจับมือซาลาเปาเดินออกไป ก่อนออกไป เกี๊ยวน้อยก็หันไปมองกู้โม่หานอีกครั้ง แล้วพูดพึมพำเบาๆ

“เขาเหมือนจะน่าสงสารมากเลยนะ……”

สองพี่น้องไปแล้ว ในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง

รอยยิ้มมุมปากของกู้โม่หานก็หายไปช้าๆ

เขาพยายามฝืนตัวเอง ก้มหน้ามองกระจก สายตาอ่อนโยนและเด็ดเดี่ยว

พวกเขาสามพ่อลูกจะต้องได้รู้จักกันแน่นอน และวันนั้น จะไม่นานเกินรอด้วย……