ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 284

เกี๊ยวน้อยได้ยินแล้วก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที

“ท่านแม่บอกแล้วว่า เป็นคนอย่าได้คืบแล้วจะเอาศอก! ถึงแม้เจ้าจะช่วยแม่ข้าไว้ พวกเรารู้สึกซาบซึ้งมาก แต่พวกเราก็มีหลักการของตัวเองเหมือนกัน”

“อย่างมาก……อย่างมากก็ไม่เรียกเจ้าว่าคนเลว!”

คนเลว……ที่ไม่ได้เลวขนาดนั้น

กู้โม่หานขมวดคิ้ว รู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ยังไม่ตายใจ เขยิบเข้าไปตรงหน้าของเด็กสองคน ยิ้มแย้มแจ่มใส

“แม่ของพวกเจ้าไม่อยู่ นางไม่รู้หรอก เรื่องนี้พวกเราปิดบังไว้ ไม่ให้ใครรู้แน่นอน”

“ถ้าพวกเจ้าตกลง ข้าก็จะตกลงเงื่อนไขข้อหนึ่งของพวกเจ้า เป็นไง?”

ซาลาเปาไม่ถนัดกับเรื่องแบบนี้ นางกะพริบตา มองเกี๊ยวน้อยอย่างขอความช่วยเหลือ “ท่านพี่……”

เกี๊ยวน้อยพุ่งไปตรงหน้านาง อ้าแขนปกป้องนางไว้

“ถึงแม้แต่ว่า! ในเมื่อเจ้าอยากแสดงความจริงใจ พวกเราก็จะไม่ทำให้เจ้าหน้าแตก งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน ช่วงนี้ท่านแม่อ่อนเพลียมาก ข้ากับซาลาเปาคิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้ท่านแม่กลับมาสดใสอีกครั้ง ถ้าเจ้ายอมช่วยพวกเรา พวกเราก็อาจจะเก็บไว้พิจารณาก็ได้ เป็นไง?”

นางเอียงหัว กะพริบตาให้ซาลาเปา

สองพี่น้องคิดเหมือนกัน ซาลาเปาคิดได้แล้ว ก็ใช้มือเล็กตบหัวเบาๆ

“ใช่สิ! ท่านแม่ไม่ได้แต่งตัวมานานแล้ว ข้ากับพี่สาวอยากเรียนแต่งหน้า จากนั้นก็ทำให้ท่านแม่แปลกใจ! จับท่านแม่มาแต่งตัว แต่ว่า……ยังหาตัวทดลองไม่ได้เลย”

กู้โม่หานอึ้ง รู้สึกลนลาน

“ให้ข้าแต่งเป็นหญิง?! ไม่มีทางเด็ดขาด……”

ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็เห็นสายตาของเกี๊ยวน้อยและซาลาเปา มองเขาอย่างคาดหวัง

เขาถูกกระแทกเข้าที่หัวใจอย่างจัง ถึงแม้จะไม่อยากมากแค่ไหน แต่เพราะรักและเอ็นดูเด็กสองคน เขาจึงพยักหน้าตกลงโดยไม่รู้ตัว

“ข้าทำได้ พวกเจ้าอยากทำยังไงก็ทำเลย เอาที่สบายใจก็พอ”

เขาเป็นถึงเทพสงคราม ความภาคภูมิทั้งชีวิตของเขา คงจะล่มสลายอยู่ในมือลูกสาวของเขาแล้วล่ะ

แต่เขาก็อดทน ลูกของเขา เขาก็ต้องรักเอง

เกี๊ยวน้อยไม่คิดว่าเขาจะตอบตกลงเร็วขนาดนี้ นางยิ้มหน้าบาน รีบไปค้นของในตู้มา

แต่ในห้องกู้โม่หานไม่มีเครื่องสำอางของผู้หญิงเลย เกี๊ยวน้อยหัวร้อนมาก แต่ทันใดนั้นเองก็เหลือบไปเห็นน้ำมันหอมระเหยต่างๆที่อยู่ตรงมุม และแสยะยิ้มอย่างไร้เดียงสา

“ใช้อันนี้แล้วกัน! วาดเสร็จแล้วยังหอมอีกด้วย!”

เกี๊ยวน้อยแบ่งน้ำมันหอมระเหยให้ซาลาเปาครึ่งหนึ่ง “เจ้าวาดข้างซ้าย ข้าวาดข้างขวา”

กู้โม่หานกัดฟัน ใบหน้าอันหล่อเหลาเหมือนพร้อมลุย “วาด……สวยหน่อยนะ”

ขายหน้าก็ช่างเถอะ อย่างน้อยก็อย่าให้เขาขายหน้าเกินไปเลย

และเขาก็ไม่ได้โดนวาดหน้าแบบนี้ครั้งแรกด้วย น่าจะ……รับได้นะ

สองพี่น้องสบตากันแล้วยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นดูเจ้าเล่ห์มาก “วางใจได้เลย!”

ว่าแล้ว เกี๊ยวน้อยก็มองดูใบหน้าของกู้โม่หานอย่างจริงจัง จากนั้นก็เอาน้ำมันหอมระเหยสีม่วงขึ้นมา ถูไปที่ใบหน้าของกู้โม่หานก่อน

กู้โม่หานรู้สึกแปลกๆ “พวกเจ้าแน่ใจนะว่า แบบนี้จะสวย?”

สีนี้ ทำไมไม่เหมือนสีที่พวกผู้หญิงใช้กันล่ะ

ซาลาเปาเอาสีฟ้าขึ้นมา ลูบไล้ไปยังใบหน้า “วางใจได้! สาวสวยวาดแบบนี้กันหมด!”

กู้โม่หาน: “……”

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ กู้โม่หานเริ่มภาวนาในใจ หวังว่าเสิ่นอี่ร์จะยังไม่กลับมาตอนนี้

หรือว่า หนานหว่านเยียนจะไม่พุ่งเข้ามากะทันหัน ไม่งั้นล่ะก็ เขาคงต้องเอาปี๊บมาคลุมหัวแล้วล่ะ

เดี๋ยวก็ขอให้เขาหลับตา เดี๋ยวก็ขอให้เขามองลงไป แต่กู้โม่หานไม่เพียงแต่ไม่รำคาญ แต่กลับรู้สึกชินมากขึ้น

หรืออาจเป็นเพราะสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก พวกนางทำอะไร เขาก็อดทนได้หมด

ทันใดนั้นกู้โม่หานก็จับโดนน้ำมันหอมระเหยสีเหลือง ใช้โอกาสตอนเกี๊ยวน้อยไม่ระวัง ก็ป้ายไปที่ใบหน้าของนาง “แมวหน้าลาย”

ซาลาเปาเห็นใบหน้าของเกี๊ยวน้อย ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

เกี๊ยวน้อยหน้าแดง เลิกแขนเสื้อขึ้นอย่างไม่พอใจ “เจ้าบังอาจแอบจู่โจมงั้นเรอะ! นี่มันผิดกติกานะ!”