ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 285

เวลาผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวพระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว

หยุนอี่ร์โหรวที่สลบไปนานก็ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย เหงื่อแตกพลั่กเต็มเสื้อ

ในฝัน หนานหว่านเยียนเหยียบนางไว้ใต้เท้า ใบหน้าหยิ่งผยอง ทำเอานางเกลียดจนกัดฟันกรอด

ตอนนี้เอง ทันใดนั้นในห้องก็มีเสียงของข้ารับใช้ดังขึ้น

“ข้าบอกแล้วว่าท่านอ๋องโชคดี ไม่มีทางเป็นอะไรไปแน่นอน”

“นั่นสิ ท่านอ๋องตื่นสักที แถมยังให้เงินตอบแทนกับพวกเราด้วย ท่านอ๋องดีกับพวกเราจริงๆ!”

กู้โม่หานฟื้นแล้วเหรอ?!

หยุนอี่ร์โหรวตกตะลึง ไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย วิ่งโซเซออกไปด้านนอก มือที่อ่อนแรงของนางจับเสื้อของข้ารับใช้ไว้แน่น

“พวกเจ้าพูดว่าไงนะ? ท่านอ๋องฟื้นแล้วเหรอ? ตอนไหนกัน?”

ข้ารับใช้สองคนนั้นตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน พอเห็นว่าเป็นหยุนอี่ร์โหรว ก็รีบทำความเคารพ

“พระชายารองหยุน ท่านอ๋องฟื้นได้สองชั่วโมงแล้ว เรื่องนี้ ข้ารับใช้ทั้งจวนต่างก็รู้แล้วเจ้าค่ะ”

ข้ารับใช้อีกคนพูดด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น “พระชายามีวิชาการแพทย์ที่เก่งกาจมาก ช่วยชีวิตท่านอ๋องให้รอดกลับมาได้!”

พอพูดจบ ข้ารับใช้ข้างๆนางก็หยิกนางแรงๆ แล้วมองค้อนนางแรงๆ

ใครก็รู้ว่าหยุนอี่ร์โหรวกับหนานหว่านเยียนไม่ถูกกัน พูดแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก!

เป็นไปตามที่คิดไว้ หยุนอี่ร์โหรวได้ยินชื่อของหนานหว่านเยียน สีหน้าก็เข้มงวดทันที

นางพยายามอดกลั้นความเกลียดชังที่มีต่อหนานหว่านเยียน กระตุกยิ้มแล้วพูดว่า “ข้ารู้แล้ว พวกเจ้าไปเถอะ”

ข้ารับใช้สองคนรีบวิ่งหนีออกจากเรือนจู๋หลาน

ร่างกายของหยุนอี่ร์โหรวเจ็บช้ำ แต่ความเกลียดชังที่ฝังอยู่ในใจของนางนั้น มากเกินกว่าภาระบนร่างกายของนาง

นางกัดฟัน สวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกไป

ทหารสองคนขมวดคิ้วขวางทางนางไว้ “พระชายารองหยุน ไม่มีคำสั่งของท่านอ๋อง ท่านห้ามออกจากเรือนเด็ดขาด”

แต่หยุนอี่ร์โหรวกลับไม่ฟัง ใช้แรงทั้งหมดที่มีเบียดออกไป “ท่านอ๋องฟื้นแล้ว ข้าอยากพบเขา! พวกเจ้าห้ามมาขวางทางนะ!”

แต่ร่างกายของนางอ่อนล้า ทหารสองคนไม่ได้แตะต้องนางด้วยซ้ำ หยุนอี่ร์โหรวก็ขาอ่อน ล้มลงพื้นไปแล้ว

พ่อบ้านกาวเดินผ่านเรือนจู๋หลานพอดี เห็นภาพนี้ก็รีบวิ่งเข้าไป

“ไอ้หยา พระชายารองหยุน ท่านทำไปเพื่ออะไรกัน ท่านอยู่ในเรือนจู๋หลานดีๆ ไม่ออกมาก่อเรื่อง ไม่ดีกว่าเหรอ?”

หยุนอี่ร์โหรวส่ายหน้า ขอบตาแดงก่ำ ใบหน้าซีดเซียวแฝงไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ

“พ่อบ้านกาว ข้าขอร้องนะ ท่านไปบอกท่านอ๋องหน่อยได้ไหม ข้าผิดไปแล้ว ข้าอยากเจอท่านอ๋องได้หรือไม่? ได้ไหม?”

“นี่……” พ่อบ้านกาวลังเล แต่เขาเห็นท่าทางที่อ่อนแอของหยุนอี่ร์โหรว ก็ทนไม่ไหว ทำได้แค่ถอนหายใจ

“บ่าวไปบอกกับท่านอ๋องได้ แต่เรื่องนี้เกรงว่าจะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว ขอพระชายารองทำใจไว้ด้วย”

หยุนอี่ร์โหรวได้ยินว่าพ่อบ้านกาวยอมช่วยนาง สายตาก็เปล่งประกายไปด้วยความดีใจทันที