ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 288

ดูแล้ว ในใจของนางยังมีเขาอยู่

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง?” หนานหว่านเยียนปัดมือของเขาออกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คำพูดแบบนี้พูดออกมา เจ้าไม่รู้สึกว่าน่ารังเกียจเหรอ?”

ดวงตาที่มีรอยยิ้มของชายหนุ่มก็มืดมนลง สีหน้าดูไม่มีความสุขมาก

ทำไม บอกว่านางเป็นห่วงเขา นางรู้สึกรังเกียจงั้นเรอะ?

หนานหว่านเยียนโยนผ้าพันแผลที่มีเลือดทิ้งไว้ข้างๆ ทายาให้กู้โม่หาน ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ แล้วถามไปตรงๆ

“เด็กสองคนเคยมาหาเจอเหรอ”

กู้โม่หานปิดบังนางไม่ได้ และขี้เกียจปิดบังด้วย ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรปิดบังอยู่แล้ว

“อืม เมื่อคืนข้าเล่นกับพวกนางสักพัก เลยทำให้แผลปริ ไม่เกี่ยวกับพวกเด็กๆหรอก”

หนานหว่านเยียนสีหน้ามืดมน “พวกเด็กๆอยากขอบคุณเจ้า ก็เลยมาเยี่ยมเจ้า ข้าจะไม่ว่าอะไรเจ้า แต่กู้โม่หาน ข้าจะบอกเจ้าไว้ให้นะ ออกห่างจากลูกของข้า”

ว่าแล้ว นางก็เอาผ้าพันแผลใหม่ออกมา ให้กู้โม่หานยืดอก

กู้โม่หานก็ทำตาม แต่ก็ทำท่าไม่พอใจ

“ข้าบอกแล้ว ไม่ว่าพวกนางจะเป็นลูกของใคร ข้าชอบพวกนาง และจะทำดีต่อพวกนาง เจ้าชอบขัดขวางตลอด ข้ารู้สึกเหมือนเจ้ากำลังรู้สึกผิดเลย”

หนานหว่านเยียนพันแผลให้เขา แน่ใจว่าจะไม่ทำให้เขาบาดเจ็บจึงพันแผลให้เขาแรงๆ แล้วแสยะยิ้มพูดว่า “ข้ารู้สึกผิดอะไร ข้าแค่ไม่ชอบขี้หน้าเจ้า ถ้าคนที่ข้าไม่ชอบ ข้าจะไม่ให้เข้าใกล้ลูกของข้าเด็ดขาด”

กู้โม่หานเจ็บแผ่นหลัง มองค้อนนางด้วยสีหน้ามืดมน “หนานหว่านเยียน!”

“เรียกข้าทำไม ข้าทายาให้เจ้าแล้ว” หนานหว่านเยียนแอบแก้แค้นสำเร็จ รู้สึกสบายใจขึ้น “ข้าจะไปแล้ว”

ความโกรธของกู้โม่หานแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เขาเหลือบไปเห็นแผลที่พันเสร็จแล้ว และคราบเลือดยังคงอยู่บนผิวหนังที่เปิดเผยของเขา

เขาคว้าข้อมือที่จะจากไปของหนานหว่านเยียนไว้ “เจ้าจะรับผิดชอบแบบนี้เหรอ? ไม่เช็ดตัวให้ข้า ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยหรือไง?”

สีหน้าของนางมืดมนลง อยากสะบัดออกแต่ก็สะบัดไม่ได้

“ปล่อยมือสิ ข้าไม่ช่วยเจ้าเช็ดตัวหรอกนะ เรื่องนี้ใครทำไม่ได้บ้าง? เรือนเจ้าก็มีข้ารับใช้นี่ เรียกว่าเช็ดตัวสักคนสิ?”

โครงหน้าของกู้โม่หานดูหล่อเหลามากขึ้นภายใต้แสงไฟ “ร่างกายของข้า มีแต่เจ้าที่แตะต้องได้ เจ้าเป็นพระชายาของข้า เจ้าควรทำเรื่องพวกนี้มากที่สุด”

“ไร้สาระ หยุนอี่ร์โหรวเป็นพระชายารองของเจ้า ถ้าไม่ได้จริงๆก็เรียกนางมาสิ”

ใบหน้าของกู้โม่หานเย็นชาลง “หนานหว่านเยียน เจ้ารังเกียจข้าขนาดนั้นเชียว ให้เจ้าเช็ดตัวให้ เจ้ากลับเกี่ยงไปมางั้นเหรอ?”

เขาใช้แรงกระชากตัวของนางมาตรงหน้าเขา

หนานหว่านเยียนไม่ทันตั้งตัว เกือบจุ๊บไปที่ใบหน้าของเขา ยังดีที่กดไหล่ของเขาไว้ แต่ท่าทางแบบนี้ก็ยังดูใกล้ชิดกันอยู่ดี

หนานหว่านเยียนโมโหขึ้นมาทันที “กู้โม่หาน เจ้าจะทำอะไรของเจ้า?!”

มือของเขากลับกอดเอวบางของนางไว้ แล้วดึงนางเข้ามากอด เขาดูโกรธมากกว่านางอีก

“วันนี้ข้าจะให้เจ้าเช็ดตัวให้ข้า ถ้าเจ้าจะไป งั้นก็ฟังคำข้าให้ดี ไม่งั้นข้าจะกอดเจ้าไว้แบบนี้ เจ้าน่าจะเคยเจอฝีมือของข้าแล้วนะ”

ไม่เคยเห็นผู้หญิงแบบนี้เลย เอาแต่ผลักไสสามีตัวเองออกไป แต่เขาไม่ให้นางสมหวังหรอกนะ

หน้าด้านจริงๆ!

หนานหว่านเยียนโมโหมาก “กู้โม่หาน ข้าเป็นคนช่วยชีวิตเจ้าไว้นะ!”

“ข้าก็เป็นคนช่วยชีวิตเจ้าไว้เหมือนกัน”

หนานหว่านเยียนโมโหจัด ทันใดนั้นก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ได้ ก็แค่เช็ดตัว เช็ดก็ได้! เจ้าอย่าเสียใจทีหลังล่ะ!”

กู้โม่หานได้ดั่งสมหวัง ก็ถึงปล่อยเอวของนางออก แต่เขาก็ยังจับแขนของหนานหว่านเยียนไว้ ไม่ยอมให้นางไป มืออีกข้างก็ชี้ไปยังกะละมังที่อยู่บนโต๊ะ “น้ำอยู่ตรงนั้น”

หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้น อยากชักมือกลับมา แต่ก็ขยับไม่ได้เลย “เจ้าก็ปล่อยก่อนสิ!”

บาดเจ็บขนาดนี้แล้วยังมีแรงเยอะขนาดนี้อีก?

กู้โม่หานพิงอยู่บนเตียง หัวพิงขอบเตียงเอาไว้ “ไม่ปล่อย ใครจะรู้ว่าปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าจะวิ่งหนีหรือเปล่า เรื่องแบบนี้ ข้าเคยเห็นเจ้าทำเยอะแล้ว”

ว่าแล้ว เขาก็ยื่นมือออกไป เพื่อให้หนานหว่านเยียนเดินออกไปได้

หนานหว่านเยียนอยากตบเขาเหลือเกิน มือถูกกู้โม่หานดึงไว้ อบอุ่นมีพลัง ทำเอานางรู้สึกแปลกๆ

นางเอาผ้าชุบน้ำ หยิบขึ้นมาชูขึ้นตรงหน้ากู้โม่หาน “ไม่มีมือ ข้าจะบิดผ้ายังไง?”

กู้โม่หานยื่นมืออีกข้างไปจับผ้าไว้ “ช่วยกันบิดคนละข้าง”

หนานหว่านเยียน: “……”

ทำไมช่วงนี้ถึงอยากตบกู้โม่หานให้ตายคามือกันนะ?

ทั้งสองช่วยกันบิดผ้า บิดจนหนานหว่านเยียนรู้สึกรำคาญ

แต่กู้โม่หานกลับไม่คิดแบบนั้น มือเล็กของหนานหว่านเยียนอยู่บนฝ่ามือของเขาก็ยังขยับไม่หยุด อบอุ่นและมีความเย็นเล็กน้อย

ทำเอาเขารู้สึกใจสั่น

กู้โม่หานไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป ขอแค่ได้อยู่ใกล้หนานหว่านเยียนก็จะใจสั่นและเต้นแรงไม่หยุด บางอย่างบนร่างกายก็จะร้อนผ่าวขึ้นมา

เขามองดูหนานหว่านเยียนที่โมโห แต่ใบหน้าที่ขาวเนียนนั้นดูสดใสมาก เขารู้สึกคอแห้งขึ้นมา สุดท้ายก็ปล่อยมือของนางออก

หนานหว่านเยียนเห็นเขาปล่อยมือแล้ว ก็เอาผ้าร้อนมาคลุมไว้ตรงท้องกับหน้าอกของกู้โม่หาน เช็ดแรงๆอย่างโมโห

แต่นางก็ประเมินกู้โม่หานต่ำไป เขาฝึกวิทยายุทธมาหลายปี ร่างกายกำยำ นางใช้แรงถูตัวเขาแรงแค่ไหน ก็เหมือนแค่จั๊กจี้เท่านั้น

ก็ไม่ถือว่าจั๊กจี้ แต่……

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง ดวงตาจ้องมองนาง แต่รอสักพัก นางก็เช็ดไปที่ท้องและแผ่นหลังของเขา

“หนานหว่านเยียน ยังมีอีกที่ไม่ได้เช็ด”

นางขมวดคิ้ว ถามอย่างอดทน “ตรงไหน?”

เขามองดูนาง แล้วแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์

“เจ้าว่าไงล่ะ ข้าไม่ได้มีแค่ครึ่งตัวสักหน่อย……”