ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 288

ดูแล้ว ในใจของนางยังมีเขาอยู่

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง?” หนานหว่านเยียนปัดมือของเขาออกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คำพูดแบบนี้พูดออกมา เจ้าไม่รู้สึกว่าน่ารังเกียจเหรอ?”

ดวงตาที่มีรอยยิ้มของชายหนุ่มก็มืดมนลง สีหน้าดูไม่มีความสุขมาก

ทำไม บอกว่านางเป็นห่วงเขา นางรู้สึกรังเกียจงั้นเรอะ?

หนานหว่านเยียนโยนผ้าพันแผลที่มีเลือดทิ้งไว้ข้างๆ ทายาให้กู้โม่หาน ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ แล้วถามไปตรงๆ

“เด็กสองคนเคยมาหาเจอเหรอ”

กู้โม่หานปิดบังนางไม่ได้ และขี้เกียจปิดบังด้วย ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรปิดบังอยู่แล้ว

“อืม เมื่อคืนข้าเล่นกับพวกนางสักพัก เลยทำให้แผลปริ ไม่เกี่ยวกับพวกเด็กๆหรอก”

หนานหว่านเยียนสีหน้ามืดมน “พวกเด็กๆอยากขอบคุณเจ้า ก็เลยมาเยี่ยมเจ้า ข้าจะไม่ว่าอะไรเจ้า แต่กู้โม่หาน ข้าจะบอกเจ้าไว้ให้นะ ออกห่างจากลูกของข้า”

ว่าแล้ว นางก็เอาผ้าพันแผลใหม่ออกมา ให้กู้โม่หานยืดอก

กู้โม่หานก็ทำตาม แต่ก็ทำท่าไม่พอใจ

“ข้าบอกแล้ว ไม่ว่าพวกนางจะเป็นลูกของใคร ข้าชอบพวกนาง และจะทำดีต่อพวกนาง เจ้าชอบขัดขวางตลอด ข้ารู้สึกเหมือนเจ้ากำลังรู้สึกผิดเลย”

หนานหว่านเยียนพันแผลให้เขา แน่ใจว่าจะไม่ทำให้เขาบาดเจ็บจึงพันแผลให้เขาแรงๆ แล้วแสยะยิ้มพูดว่า “ข้ารู้สึกผิดอะไร ข้าแค่ไม่ชอบขี้หน้าเจ้า ถ้าคนที่ข้าไม่ชอบ ข้าจะไม่ให้เข้าใกล้ลูกของข้าเด็ดขาด”

กู้โม่หานเจ็บแผ่นหลัง มองค้อนนางด้วยสีหน้ามืดมน “หนานหว่านเยียน!”

“เรียกข้าทำไม ข้าทายาให้เจ้าแล้ว” หนานหว่านเยียนแอบแก้แค้นสำเร็จ รู้สึกสบายใจขึ้น “ข้าจะไปแล้ว”

ความโกรธของกู้โม่หานแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เขาเหลือบไปเห็นแผลที่พันเสร็จแล้ว และคราบเลือดยังคงอยู่บนผิวหนังที่เปิดเผยของเขา

เขาคว้าข้อมือที่จะจากไปของหนานหว่านเยียนไว้ “เจ้าจะรับผิดชอบแบบนี้เหรอ? ไม่เช็ดตัวให้ข้า ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยหรือไง?”

สีหน้าของนางมืดมนลง อยากสะบัดออกแต่ก็สะบัดไม่ได้

“ปล่อยมือสิ ข้าไม่ช่วยเจ้าเช็ดตัวหรอกนะ เรื่องนี้ใครทำไม่ได้บ้าง? เรือนเจ้าก็มีข้ารับใช้นี่ เรียกว่าเช็ดตัวสักคนสิ?”

โครงหน้าของกู้โม่หานดูหล่อเหลามากขึ้นภายใต้แสงไฟ “ร่างกายของข้า มีแต่เจ้าที่แตะต้องได้ เจ้าเป็นพระชายาของข้า เจ้าควรทำเรื่องพวกนี้มากที่สุด”

“ไร้สาระ หยุนอี่ร์โหรวเป็นพระชายารองของเจ้า ถ้าไม่ได้จริงๆก็เรียกนางมาสิ”

ใบหน้าของกู้โม่หานเย็นชาลง “หนานหว่านเยียน เจ้ารังเกียจข้าขนาดนั้นเชียว ให้เจ้าเช็ดตัวให้ เจ้ากลับเกี่ยงไปมางั้นเหรอ?”

เขาใช้แรงกระชากตัวของนางมาตรงหน้าเขา

หนานหว่านเยียนไม่ทันตั้งตัว เกือบจุ๊บไปที่ใบหน้าของเขา ยังดีที่กดไหล่ของเขาไว้ แต่ท่าทางแบบนี้ก็ยังดูใกล้ชิดกันอยู่ดี

หนานหว่านเยียนโมโหขึ้นมาทันที “กู้โม่หาน เจ้าจะทำอะไรของเจ้า?!”

มือของเขากลับกอดเอวบางของนางไว้ แล้วดึงนางเข้ามากอด เขาดูโกรธมากกว่านางอีก

“วันนี้ข้าจะให้เจ้าเช็ดตัวให้ข้า ถ้าเจ้าจะไป งั้นก็ฟังคำข้าให้ดี ไม่งั้นข้าจะกอดเจ้าไว้แบบนี้ เจ้าน่าจะเคยเจอฝีมือของข้าแล้วนะ”