ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 289

หนานหว่านเยียนเข้าใจทันที นางเบิกตาโพลง ไม่คิดว่ากู้โม่หานจะพูดแบบนี้ออกมาได้

นางบีบผ้าในมือแน่น “กู้โม่หาน บนโลกนี้ เจ้าไม่มีคนที่คิดถึงแล้วใช่ไหม?”

กู้โม่หานอยากจะแกล้งนาง แต่เห็นสีหน้าของนางเปลี่ยนไป เขาก็รีบหุบยิ้ม อยากเปลี่ยนเรื่องคุย ได้ยินแล้วก็ไม่เข้าใจ “หมายความว่ายังไง?”

“ก็หมายความว่าไม่อยากมีชีวิตแล้วงั้นก็ตายไปเลยไง ข้าช่วยเจ้าได้ เจ้าอยากได้ยาฆ่าหนูหรือยาพิษอะไรดีล่ะ อยากตายแบบธรรมชาติหรือเพราะคนฆ่า อยากตายยังไงก็รีบบอกข้านะ”

ปากคอเราะราย น่ากลัวจริงๆ

ยังดีที่กู้โม่หานไม่ได้ให้นางเช็ด ก่อนหน้านี้ให้นางถอดเสื้อก็ยังไม่อยากทำเลย นางจะยอมช่วยเขาได้ยังไง แต่เขาก็รู้สึกแปลก เมื่อก่อนถ้าเขาให้หนานหว่านเยียนรับใช้ นางจะดีใจมากๆ

ถึงจะไม่ได้เจอกันห้าปี ห้าปีหลังที่ได้พบกันก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ความรักก็หายไปไม่น้อย แต่ก็ไม่ถึงกับไม่เหลือเลย

แต่เขามองจากสายตาของนาง เหมือนจะไม่มีความชอบเลย

แววตาของเขาไม่พอใจ เอาผ้าในมือของนางมา “ไม่ต้องแล้ว ข้ายังอยากมีชีวิตอีกนาน”

หนานหว่านเยียนแสยะยิ้ม กล้าเล่นตลกกับนางงั้นเหรอ นางไม่เคยแพ้หรอกนะ

นางกำลังจะกลับ กู้โม่หานก็พูดขึ้นว่า “หนานหว่านเยียน เจ้าไม่ชอบข้าแล้วใช่ไหม?”

พูดจบ เขาก็ขมวดคิ้ว รู้สึกเสียใจที่ถามออกไป

เขาถามคำถามแบบนี้ได้ยังไงกันนะ เมื่อก่อนไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ

ชอบหรือไม่ชอบ พวกเขาก็โดนมัดอยู่ด้วยกันแล้ว แต่พอคิดว่านางไม่ชอบเขาอีกแล้ว เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

“เจ้าถามอะไรกัน ก็ต้องไม่……” หนานหว่านเยียนกำลังจะตอบ แต่กู้โม่หานก็พูดแทรกก่อน “เจ้ากลับไปเถอะ เจ้าไม่ต้องดูแลข้าแล้ว ต้องการอะไรก็บอกเสิ่นอี่ร์กับพ่อบ้านกาวแล้วกัน ขอแค่ไม่เป็นคำขอที่มากเกินไป พวกเขาก็ทำให้เจ้าได้หมด”

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันได้พูดจนจบ นางก็มองดูเขาอย่างเย็นชา

ไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องถาม ถามแล้วก็ไม่ให้นางตอบให้หมด ยังให้เสิ่นอี่ร์กับพ่อบ้านกาวมาช่วยนางอีก นางจะมีเรื่องให้ทำเยอะขนาดนั้นได้ยังไง แค่อยากเข้าวัง เขายังไม่ให้เลย……

ยังดีที่หนานหว่านเยียนขี้เกียจพูดเยอะ นางหันหลังเดินออกไป โยนขวดยาให้เสิ่นอี่ร์

“หลังจากนั้น เจ้าเปลี่ยนยาและผ้าพันแผลของเขาทุกๆครึ่งวัน วันนี้เขาดูไม่ค่อยปกติ เจ้าก็ระวังหน่อยแล้วกัน”