ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 289

หนานหว่านเยียนเข้าใจทันที นางเบิกตาโพลง ไม่คิดว่ากู้โม่หานจะพูดแบบนี้ออกมาได้

นางบีบผ้าในมือแน่น “กู้โม่หาน บนโลกนี้ เจ้าไม่มีคนที่คิดถึงแล้วใช่ไหม?”

กู้โม่หานอยากจะแกล้งนาง แต่เห็นสีหน้าของนางเปลี่ยนไป เขาก็รีบหุบยิ้ม อยากเปลี่ยนเรื่องคุย ได้ยินแล้วก็ไม่เข้าใจ “หมายความว่ายังไง?”

“ก็หมายความว่าไม่อยากมีชีวิตแล้วงั้นก็ตายไปเลยไง ข้าช่วยเจ้าได้ เจ้าอยากได้ยาฆ่าหนูหรือยาพิษอะไรดีล่ะ อยากตายแบบธรรมชาติหรือเพราะคนฆ่า อยากตายยังไงก็รีบบอกข้านะ”

ปากคอเราะราย น่ากลัวจริงๆ

ยังดีที่กู้โม่หานไม่ได้ให้นางเช็ด ก่อนหน้านี้ให้นางถอดเสื้อก็ยังไม่อยากทำเลย นางจะยอมช่วยเขาได้ยังไง แต่เขาก็รู้สึกแปลก เมื่อก่อนถ้าเขาให้หนานหว่านเยียนรับใช้ นางจะดีใจมากๆ

ถึงจะไม่ได้เจอกันห้าปี ห้าปีหลังที่ได้พบกันก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ความรักก็หายไปไม่น้อย แต่ก็ไม่ถึงกับไม่เหลือเลย

แต่เขามองจากสายตาของนาง เหมือนจะไม่มีความชอบเลย

แววตาของเขาไม่พอใจ เอาผ้าในมือของนางมา “ไม่ต้องแล้ว ข้ายังอยากมีชีวิตอีกนาน”

หนานหว่านเยียนแสยะยิ้ม กล้าเล่นตลกกับนางงั้นเหรอ นางไม่เคยแพ้หรอกนะ

นางกำลังจะกลับ กู้โม่หานก็พูดขึ้นว่า “หนานหว่านเยียน เจ้าไม่ชอบข้าแล้วใช่ไหม?”

พูดจบ เขาก็ขมวดคิ้ว รู้สึกเสียใจที่ถามออกไป

เขาถามคำถามแบบนี้ได้ยังไงกันนะ เมื่อก่อนไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ

ชอบหรือไม่ชอบ พวกเขาก็โดนมัดอยู่ด้วยกันแล้ว แต่พอคิดว่านางไม่ชอบเขาอีกแล้ว เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

“เจ้าถามอะไรกัน ก็ต้องไม่……” หนานหว่านเยียนกำลังจะตอบ แต่กู้โม่หานก็พูดแทรกก่อน “เจ้ากลับไปเถอะ เจ้าไม่ต้องดูแลข้าแล้ว ต้องการอะไรก็บอกเสิ่นอี่ร์กับพ่อบ้านกาวแล้วกัน ขอแค่ไม่เป็นคำขอที่มากเกินไป พวกเขาก็ทำให้เจ้าได้หมด”

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันได้พูดจนจบ นางก็มองดูเขาอย่างเย็นชา

ไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องถาม ถามแล้วก็ไม่ให้นางตอบให้หมด ยังให้เสิ่นอี่ร์กับพ่อบ้านกาวมาช่วยนางอีก นางจะมีเรื่องให้ทำเยอะขนาดนั้นได้ยังไง แค่อยากเข้าวัง เขายังไม่ให้เลย……

ยังดีที่หนานหว่านเยียนขี้เกียจพูดเยอะ นางหันหลังเดินออกไป โยนขวดยาให้เสิ่นอี่ร์

“หลังจากนั้น เจ้าเปลี่ยนยาและผ้าพันแผลของเขาทุกๆครึ่งวัน วันนี้เขาดูไม่ค่อยปกติ เจ้าก็ระวังหน่อยแล้วกัน”

เสิ่นอี่ร์ไม่เข้าใจ นางก็เดินจากไปเสียแล้ว

เขาถือขวดยารีบเดินเข้าไป ก็เห็นพื้นห้องรกไปหมด กู้โม่หานดวงตามืดมน จ้องมองแผ่นหลังของหนานหว่านเยียน สีหน้าแปลกๆ

เสิ่นอี่ร์อึ้งเล็กน้อย เดาว่าท่านอ๋องกับพระชายาทะเลาะกันอีกแล้ว วางขวดยาไว้ให้ดี แล้วพูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า: “ท่านอ๋อง พระชายาเดินจากไปไกลแล้ว……”

กู้โม่หานหรี่ตามองเขา ทำท่าไม่พอใจ

ต่อมา เขาก็ข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเอาไว้ หรี่ตาถามว่า: “เจ้าสืบได้ความว่ายังไงแล้วบ้าง?”

เรื่องของนักฆ่า เสิ่นอี่ร์สืบเรื่องอยู่ตลอด

“สืบได้เล็กน้อยแล้วขอรับ” เสิ่นอี่ร์สายตาเย็นชาขึ้นมา กระซิบข้างหูกู้โม่หาน: “ข้าน้อยสืบได้ว่า คนพวกนั้นไม่ใช่คนของจวนอ๋องเฉิง และวันนั้นพวกมันใส่ชุดดำ และยังเป็นผ้าชั้นดีด้วย เป็นผ้าของในวังโดยเฉพาะ ฟังจากที่พระชายาเล่า นักฆ่าพวกนั้นมีวิทยายุทธที่กล้าแกร่ง และตรงกับคุณสมบัติของทหารลับของราชวงศ์ด้วยขอรับ”

ทหารลับ?

กู้โม่หานสีหน้าไม่พอใจ ดวงตาเฉียบคมคู่นั้นเย็นยะเยือกมาก

สั่งคนมาฆ่าก่อน จากนั้นก็ยึดอำนาจทางทหารของเขาไป

เรื่องทุกอย่าง เห็นได้ชัดว่าตั้งใจกดขี่เขา

กู้โม่หานไม่กล้าคิดต่อ เรื่องทุกอย่าง จะมาจากผู้ที่อยู่บนตำแหน่งสูงสุดของวังหลวง……

“ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็มีคนอยากฆ่าข้ากันหมด ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาข่มขู่เด็ดขาด!”

“เจ้าออกคำสั่งของข้าไปที่ค่ายเสินเชื่อ ให้ทหารทุกนายตั้งทัพไว้ให้ดี หมั่นฝึกซ้อมเยอะๆ ถ้าข้าหายดีแล้ว จะรีบกลับไปที่ค่ายเสินเชื่อในทันที!”

“อีกอย่าง เพิ่มกำลังคนไปที่ตำหนักอู๋ขู่ ปกป้องเสด็จแม่ให้ดี ห้ามให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นเด็ดขาด”

เสิ่นอี่ร์ดีใจ “ขอรับ ท่านอ๋อง! ข้าน้อยจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

ควรเป็นแบบนั้นตั้งนานแล้ว ห้าปีก่อน ท่านอ๋องไม่ควรวางมือเลย! ตอนนี้ท่านอ๋องจะครอบครองอำนาจไว้ เขาดีใจกว่าใครอีก!

กู้โม่หานหลับตาลง ปกปิดสายตาที่โศกเศร้าของตัวเองไว้

ต้องมีอำนาจ ถึงจะมีชีวิต ถึงจะมีอนาคตได้

และเขาก็อยากดูสิว่า อำนาจมีอะไรดีกันแน่ ถึงทำให้คนแก่งแย่งกัน แม้จะต้องฆ่าผู้คนที่บริสุทธิ์ก็ตาม——