เขาจึงรีบออกไปรอที่นอกสวน
หนานหว่านเยียนมองกลับไปที่กู้โม่หาน สะบัดมือออก แล้วเอ่ยเสียงเย็นชา “เรามีอันใดต้องคุยกันหรือ?”
กู้โม่หานขมวดคิ้วคมกริบของเขา ระงับอารมณ์ไม่พอใจที่ถูกนางเมินเฉยใส่
“หนานหว่านเยียน พวกนางยังเด็กอยู่ ไม่จำเป็นต้องสั่งสอนเข้มงวดถึงเพียงนี้ พวกนางไม่ใช่เด็กเหลือขอไม่รู้ความเสียหน่อย”
สั่งสอนเข้มงวด?
อ่า
เมื่อก่อนกู้โม่หานเอาแต่จะมาหาเรื่องจับผิด ตอนนี้เขาถึงกับโยงเอาเรื่องสั่งสอนลูกเข้มงวดเกินไปขึ้นมาเป็นประเด็นแล้ว
หนานหว่านเยียนหัวเราะเย้ยหยัน “ข้าจะสั่งสอนลูกเข้มงวดอย่างไร เกี่ยวอันใดกับท่านด้วย? ท่านว่างนักเสียจนฟุ้งซ่านไปแล้วหรือ?”
ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานเต็มไปด้วยความไม่พอใจ และมองนางด้วยสายตาดุดัน
“ลูกของข้า ทำไมจะไม่เกี่ยวกับข้า? หนานหว่านเยียน เจ้าไม่พอใจก็ได้ แต่อย่าปฏิเสธน้ำใจที่ข้ามีต่อพวกนาง ที่ว่าพูดไว้ว่าสามารถปกป้องพวกนางได้ก็เพราะอยากให้เจ้าสบายใจ อย่าได้ร้อนรนไป แต่เจ้ากลับไม่ยินยอม”
“เจ้าเอาแต่ดื้อรั้นปฏิเสธข้าอย่างเดียว ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการจากไป แต่ทั้งๆ ที่เด็กน้อยทั้งสองสามารถใช้ชีวิตได้อย่างไร้กังวล เจ้ากลับให้พวกนางอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ เจ้าถามใจตัวเองดู ทำเช่นนี้พวกนางมีความสุขจริงๆ หรือ?”
หนานหว่านเยียนราวถูกสะกิดโดนจุดอ่อนและร้ายแรงที่สุด สีหน้าจึงเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น
ทำไมนางจะไม่เคยถามลูกๆ ว่าต้องการออกไปหรือไม่ พวกนางตกลงตั้งนานแล้ว เพราะต่างพากันโหยหาอิสรภาพ อยู่ที่จวนอ๋องเต็มไปด้วยการถูกจำกัด เนื่องจากสถานะอันสมควรตายของพวกนาง!
“กู้โม่หาน ท่านพูดถึงเรื่องความสุขกับข้า ได้ ท่านอยากเป็นพ่อของลูก ท่านอยากเอ็นดูพวกนางข้าก็ไม่ได้ห้าม แต่ข้าขอเตือนท่าน บัดนี้ท่านมีแค่ภรรยาเพียงผู้เดียว ตอนนี้ยังไม่มีลูก แต่พอท่านอายุมากขึ้น ก็จะรับนางสนมเข้ามา มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง พอถึงครานั้นลูกข้าจะได้รับความโปรดปรานได้อย่างไร? ลูกของข้าก็จะมีน้องสาวไม่ก็น้องชายมากมาย เหตุใดท่านถึงจะยังคิดว่าพวกนางจะสามารถมีความสุขได้ตลอดไป ไม่ถูกรังแก?”
“นี่เป็นเพียงสาเหตุส่วนหนึ่ง ข้าอยากจะเตือนท่าน เพราะเรื่องราววุ่นๆ ในวังหลวง เพราะธรรมเนียมที่เชื้อพระวงศ์ให้กำเนิดบุตรสาวก็จะสามารถสืบทอดทายาทได้ ไม่ว่าเด็กทั้งสองจะเป็นเชื้อพระวงศ์หรือไม่ หลักการยอมฆ่าคนผิดดีกว่าปล่อยรอดท่านไม่เข้าใจหรือ บอกข้าว่าสามารถปกป้องพวกนางได้ ท่านมีความสามารถมากแค่ไหน ท่านเป็นฮ่องเต้หรือ มีสิทธิ์อันใดมาปกป้องได้?”
ขณะที่นางพูดก็พลางมองไปที่เขาอีกครั้ง ใบหน้าสวยของนางเย็นชาราวกับน้ำแข็ง แววตาของนางเฉียบคม “อีกอย่างตอนนี้ท่านเหนี่ยวรั้งข้าไว้ที่นี่ อยากจะเก็บเด็กทั้งสองไว้ที่จวนอ๋อง ท่าทีพลันเปลี่ยนไปอย่างผิดปกติ หรือว่าท่านอยากจะใช้ลูกทั้งสองเพื่อขึ้นเป็นไท่จื่อ?”
นี่คือสิ่งเดียวที่นางคิดได้ ช่วงนี้เขามักจะมีท่าทีแปลกๆ กับนาง
“ไร้สาระ!ข้าบอกว่าจะรับสนมเพิ่มตั้งแต่เมื่อใดกัน ในจวนมีเจ้าคนเดียวก็วุ่นวายพอแล้ว!แล้วข้าไปบอกอีกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจวนอ๋องจะมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง ข้าไม่ใช่หมูเสียหน่อย!”
กู้โม่หานโกรธเกรี้ยวขบฟัน ใบหน้าหล่อเหลาบูดเบี้ยวไม่น่ามองจะแย่แล้ว
“หากพูดถึงเด็กทั้งสอง ข้าก็ไม่เคยบอกว่าจะให้นางเข้าวัง และไม่เคยคิดจะใช้พวกนางเพื่อเลื่อนยศ ตั้งไหนแต่ไรมา ข้าหวังแค่ว่าต้องการให้พวกนางมีความสุข ไม่ถูกผู้คนจับตาวิพากษ์วิจารณ์ อีกอย่างเจ้าไม่เคยลอง จะไปรู้ได้อย่างไรว่าข้าปกป้องพวกเจ้าไม่ได้ เจ้าคาดเดาความคิดข้าให้มันน้อยหน่อย คิดมาไม่ถูกสักอย่าง!”
หนานหว่านเยียนหัวเราะด้วยความโกรธ ใบหน้าอันงดงามเต็มไปด้วยอารมณ์เสียดสี
“หาว่าข้าเดาผิด งั้นท่านบอกมาสิ เหตุใดช่วงนี้จึงได้มีท่าทีแปลกๆ ขึ้นกะทันหัน เข้ามายุ่งเรื่องของข้า ยังเข้ามายุ่งเรื่องข้าสั่งสอนลูกอีก แต่ก่อนท่านไม่ได้เป็นเช่นนี้นี่ รักใคร่กลมเกลียวกับดอกบัวขาวน้อยของท่านเสมอมา เป็นวันๆ เอาแต่จ้องรังแกข้า ข้าว่าท่านต้องมีแผนการอื่นเป็นแน่? ”
กู้โม่หานราวกับถูกทิ่มแทงด้วยความคิดอันคลุมเครือ จู่ๆ เขาก็ไม่รู้จะโต้แย้งอย่างไรดี
ดวงตาสีเข้มของเขาหดต่ำลงอย่างหนักในทันใด นิ้วมือเรียวยาวก็กำแน่น ราวกับว่ากำลังสับสน
เขาก็รู้สึกว่าช่วงนี้เขาก็แปลกๆ ไป แต่ก็ไม่ใช่ทำดีกับพวกนางแม่ลูกเพื่ออำนาจในวังหลวงอย่างแน่นอน เช่นนั้นแผนการของเขาคืออันใดกัน......คือพวกนางแม่ลูกงั้นหรือ?
ไม่ ไร้สาระ ทำไมเขาถึงจะไปวางแผนใส่หนานหว่านเยียนได้ เป็นเพราะหนานหว่านเยียนช่วยเขาไว้ ในใจเขานึกซาบซึ้งจึงปฏิบัติต่อนางด้วยท่าทีอันเปลี่ยนไปต่างหาก
สิ่งเดียวเขาต้องการคือลูก ลูกๆ รักหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง เขาก็อยากจะรั้งหนานหว่านเยียนเอาไว้อยู่ด้วยกันทำไมจะไม่ได้?
เดิมทีก็เป็นพระชายาของเขา เป็นเมียของเขา
พูดจบเขาก็ลากสังขารอันบาดเจ็บเดินออกไปข้างนอกด้วยความโกรธ
เสิ่นอี่ว์ยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทางประหลาดใจ ท่านอ๋องโกรธจัดมากจริงๆ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าท่านอ๋องแลดูหวาดกลัวเล็กน้อย?
ไม่เคยเห็นท่านอ๋องนิสัยที่เช่นนี้มาก่อน และไม่เคยทะเลาะเบาะแว้ง หากว่ามีเรื่องราวคุยไม่ลงตัว เขาก็จะใช้วิธีบางอย่างมายุติ แต่พอขัดแย้งกับพระชายา เขาก็ไม่เคยเห็นทานอ๋องจะลงไม้ลงมือกับพระชายาจริงจังเลยสักที......
เขามองดูรถเข็นที่อยู่ข้างๆ แล้วรีบเข็นตามกู้โม่หานไปทันที “ท่านอ๋อง!ท่านอ๋อง รถเข็นของท่าน......”
หนานหว่านเยียนครั้นได้ยินเสียงกู้โม่หานจากไปไกลแล้ว คิ้วและดวงตาอันบอบบางของนางก็พลันอึมครึมลง
ที่จริงพอได้ฟังที่กู้โม่หานพูดแล้ว รวมถึงเรื่องราวที่ผ่านมา นางก็เชื่อว่ากู้โม่หานจะไม่หลอกใช้ความรักของลูกๆ
เป็นเพียงความรักอันบริสุทธิ์ของผู้เป็นบิดาเท่านั้น
แต่เช่นนี้ก็น่ากลัวไม่แพ้กัน กู้โม่หานจะมายื้อแย่งลูกกับนาง
เช่นนั้นนับแต่นี้ต่อไป นางจะต้องวางแผนต่อไปอย่างเข้มงวดมากขึ้น เพียงแค่กู้จิ่งซานลั่นปากว่าจะปล่อยนางออกไป เช่นนั้นก็คงไม่มีเรื่องใดไม่สำเร็จแล้ว
เดิมทีอวี๋เฟิงปฏิบัติหน้าที่อยู่ที่หลังสวน แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่หน้าเรือน เขาจึงรีบวิ่งมาทันที ครั้นเห็นสีหน้าอึมครึมของหนานหว่านเยียน เขาก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้
“พระชายา ท่านไม่เป็นไรนะขอรับ?”
หนานหว่านเยียนอารมณ์ยังไม่สงบ จ้องมองไปที่อวี๋เฟิงอย่างเย็นชา
“ข้าให้เจ้าไปสืบเรื่องหยุนอี่ว์โหรว เจ้าสืบไปถึงไหนแล้ว?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้
ไม่อัพต่อแล้วเหรอคะ อยากรู้ว่านางเอกจะใจอ่อนยอมยกโทษให้กู้โม่หานหรือเปล่า...
ฉันว่า ถ้าไม่ติดว่ามีไทเฮาคอยดูหนุนหลังรักและเอ็นดูนางเอก ป่านนี้น่าจะโดนกู้โม่หาน ทรมานจนตายล่ะ...
อ่าน ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1,846 www.sunnewsfocus.com...
อ่านยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1846 sunnewsfocus.com นะคะ...
ขัดใจหลายหย่าง 1. นางเอก - ก็รู้ว่าตัวเองสู้เเพ้อ๋องทุกครั้ง เเทนที่จะฝึกวิชาป้องกันตัวบ้าง เเต่ก็ไม่เห็นทำไร 2. ลูก - ก็เห็นอยู่ว่าเเม่ตัวเองทุกข์ใจที่ต้องอยู่กับอ๋อง เเทนที่จะสนับสนุนให้เลิก เเต่ยังจะให้คบกันต่อ คือพวกเอ็งจะขาดพ่อไม่ได้เลยรึไงฟะ 3. อ๋อง - รักเเต่ใช้วิธีผิด นางไม่ยอมก็ขังนางไว้ เจอผู้ชายคนไหนก็ขู่จะทำร้ายเค้า ? เป็นพระเอกที่ห่วยบัดซบ...
ใครที่คิดว่าหนานหว่านเยียนอคติเกินไป ลองย้อนไปดูสิ่งที่กู้โม่หานทำกับนางเอกในช่วงแรกๆ ว่ามันสมควรให้อภัยกันง่ายๆมั้ย...
ไม่แปลกหรอกที่นางเอกจะเกลียดกู้โม่หาน และไม่ยอมให้อภัยกู้โม่หาน ก่อนหน้านั้นหนานหว่านเยียนโดนทำร้ายทั้งกายและจิตใจมามาก โดนจับขังในเรือนเย็น ทั้งตั้งท้องลูก คลอดลูกเอง เลี้ยงเอง ข้าวที่จะกินแทบจะหาไม่ได้ พระเอกมักจะเลือกช่วยหยุนอี่โหรวก่อนนางเอกเสมอ สมควรได้รับที่สิ่งทำไว้ในอดีต นางเอกไม่ได้ทำอะไรผิดแต่โดนพระเอกกระทำมาโดยตลอด...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
กลับมาอัพเดทหน่อยจ้า..แอด,😁😁...