ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 296

กู้โม่หานเห็นดังนั้น ก็ใจอ่อนลง สงสารเด็กผู้หญิงทั้งสอง

“หนานหว่านเยียน เรื่องมันก็ได้เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่มีทางไถ่ถอนคืนมาได้ สิ่งสำคัญตอนนี้ก็คือการแก้ปัญหา เจ้าวางใจ แม้ว่าเรื่องนี้จะรู้ถึงท่านพ่อและคนอื่นๆ ข้าก็ยังมีความสามารถปกป้องพวกเจ้าไหว”

ในใจของกู้โม่หาน เขาก็ไม่อยากให้ลูกๆ ถูกรู้จักในลักษณะนี้ แต่หากสวีหว่านหยิงกับน้องสิบไม่มีสัจจะ นำเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปจริงๆ เขาก็สามารถปกป้องเด็กน้อยทั้งสองได้อยู่ดี

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยจ้องมองที่เขาอย่างตะลึงงัน ในสายตาที่เพิกเฉยของเด็กทั้งสอง มีความคาดหวังเล็กน้อยและความสบายใจที่พวกเขาไม่เคยมีมาก่อน

หนานหว่านเยียนได้ยินเช่นนั้นกลับรู้สึกเฉยเมย กล่าวตามตรงนางรังเกียจพวกคนในราชวงศ์เป็นอย่างมาก แต่ละคนล้วนน่ากลัวไม่น้อยหน้ากัน

รู้หน้าไม่รู้ใจ คำนี้สามารถใช้กับคนในราชวงศ์ได้เป็นอย่างดี

กู้โม่หานก็ไร้หนทาง บอกกับเขาไปตั้งเป็นร้อยรอบแล้วว่าไม่ใช่ลูกของเขา แต่เขาก็ยังคิดว่าเป็นลูกของเขาอยู่อย่างนั้น ตอนนี้เขาบอกจะปกป้องเป็นเพราะความเป็นพ่อจริงๆ หรือเพราะมีแผนการอื่น นางก็ยังเดาไม่ออก

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน พวกเราไม่ต้องการให้ท่านมาปกป้อง”

หนานหว่านเยียนแย่งเด็กหญิงทั้งสองออกมาจากอ้อมแขนของกู้โม่หาน แล้วเอ่ยกับเขาอย่างเอาจริงเอาจัง

“ท่านแม่มีเรื่องมากมายที่ปิดบังพวกเจ้าอยู่ อยากจะพูด แต่พวกเจ้ายังเด็กนัก ไม่สามารถเข้าใจได้ แต่พวกเจ้าต้องเชื่อใจท่านแม่ ว่าจะไม่มีทางให้พวกเจ้าได้รับบาดเจ็บแน่นอน เข้าใจไหม?”

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยพยักหน้าด้วยความโศกเศร้า แต่ในใจกลับอึดอัดอย่างทรมานเล็กน้อย

“อืม อืม......”

ความไม่ไว้วางใจของหนานหว่านเยียน ทำให้หัวใจกู้โม่หานราวถูกทิ่มแทง เขากำมือแน่น

“หนานหว่านเยียน คำพูดของข้าเจ้าฟังเข้าใจหรือไม่? ตราบใดที่ข้ายังอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครแตะต้องพวกเจ้าได้เด็ดขาด！”

เสด็จแม่นอนอยู่ในตำหนักอู๋ขู่มาสิบกว่าปี เขายังสามารถปกป้องได้ แต่หนานหว่านเยียนกับลูกๆ ทั้งสองอยู่ในสายตาเขา ไยเขาจะปกป้องไม่ได้ ถึงแม้จะบาดเจ็บ เขาก็จะพยายามปกป้องพวกนางสามแม่ลูกอย่างสุดชีวิต

เขามีชีวิตในวัยหนุ่มอันยากลำบาก เขาจะไม่ยอมให้พวกนางสองพี่น้องได้รับความลำบากเช่นนี้ เขาต้องการให้พวกนางมีแต่ความสุข ใช้ชีวิตอย่างอิสระไร้พันธนาการ

เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองจ้องมองกู้โม่หานอย่างว่างเปล่า แต่ในใจกลับรู้สึกร้อนผ่าวขึ้น คล้ายกับมีเมล็ดพันธุ์บางอย่างเริ่มต้นงอกเงยขึ้นมา

ดวงตาสดใสของหนานหว่านเยียนจ้องมองกู้โม่หานอย่างเย็นชา “ข้าบอกแล้ว น้ำใจของท่าน พวกเราไม่ต้องการ”

หากต้องการจะจัดการเรื่องประสบการณ์ชีวิตของเด็กน้อยทั้งสองอย่างหมดจด ก็คือต้องเปิดเผยเรื่องการหย่าร้าง นางจะพาเด็กน้อยทั้งสองให้หนีห่างออกจากเรื่องราวถูกๆ ผิดๆ

กู้โม่หานจะปกป้องพวกนางหรือไม่เกี่ยวอะไรด้วย เดิมทีตัวเขาก็คือคนที่เกี่ยวโยงเรื่องถูกๆ ผิดๆ เอาไว้เต็มตัวอยู่แล้ว

ตอนนี้นางสั่งสอนเด็กน้อยทั้งสองให้ระมัดระวังตัว อย่างไรเสียก็ไม่แน่ว่าจะมีคนมาจวนอ๋องอีกหรือไม่ ให้พวกนางรู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ มีจิตใจระแวดระวังไว้ก็ไม่ใช่เรื่องผิด