ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 295

องค์ชายสิบและภรรยาสบตากัน กุมมือขึ้นแล้วกล่าวเชิงยืนยันว่า “เสด็จพี่หกวางใจได้ ท่านอธิบายอย่างชัดเจนเช่นนี้แล้ว พวกเราจะไม่ไปพูดไร้สาระอย่างเด็ดขาด”

ก้อนหินที่แขวนอยู่ในใจกู้โม่หาน ในที่สุดก็ได้หล่นลงมาเสียที

ดวงตาคู่ลึกซึ้งของเขาแฝงไปด้วยความอึมครึมไม่ชัดเจน หลังจากพูดคุยกับทั้งสองต่ออีกไม่กี่คำ ก็ได้สั่งให้เสิ่นอี่ว์ส่งพวกเขาจากไป

องค์ชายสิบและภรรยาก็รู้ได้ว่าทำกู้โม่หานไม่สบอารมณ์แล้ว และรู้ว่านี่เป็นการไล่แขกอย่างมีชั้นเชิง

พวกเขารู้ซึ้งได้จึงไม่พากันอยู่นาน ทันใดก็ออกจากจวนอ๋องไปทันที

ทั้งสองจากไป ใจอันตึงเครียดของกู้โม่หานในที่สุดก็ได้ปล่อยวางลงเสียที แล้วถอนหายใจยาวๆ เสิ่นอี่ว์เห็นท่าทีเช่นนี้ของเขา ก็อดใจเป็นห่วงไม่ได้

“ท่านอ๋อง......”

“ไปเรือนเซียงหลิน！”

พอกู้โม่หานเอ่ยขึ้น น้ำเสียงดุดันก็แฝงไปด้วยความกังวลใจ

เด็กหญิงทั้งสองถูกสวีหว่านหยิงพบเข้าแล้ว ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเปล่า

“ขอรับ！” เสิ่นอี่ว์พยักหน้ารับ แล้วไปเรือนเซียงหลินพร้อมกับกู้โม่หาน

ที่เรือนเซียงหลิน เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยพากันวกไปวนมาในที่สุดก็กลับมา และเข้าห้องไป

ทั้งสองพี่น้องยังคงตกลึง

เกี๊ยวน้อยคอแห้งกระหาย จึงยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ “เฮ้อ ไม่รู้เหมือนกันว่า คนผู้นั้นจะมองพวกเราออกหรือเปล่า”

ขณะที่ซาลาเปาน้อยกำลังจะพูด ก็เห็นหนานหว่านเยียนเดินเข้ามา จึงแหย่เกี๊ยวน้อยหนึ่งที

หนานหว่านเยียนเดินเข้ามา เห็นพวกนางทั้งสองเหงื่อออกเปียกโชก ก็นึกว่าเข้าเรียนจนเหน็ดเหนื่อยเสียอีก

นางย่อตัวลง ลูบฝ่ามือพวกนางอย่างเอาอกเอาใจ “เหนื่อยกันแล้วหรือ? เหนื่อยแล้วก็ไปพักผ่อนกันเถิด”

เกี๊ยวน้อยยังคงอมน้ำคำเล็กๆ ไว้ในปาก นางประหม่าจนไม่กล้ากลืนลงไป

นางยังนึกลังเลว่าจะเล่าเรื่องเมื่อตะกี้ให้หนานหว่านเยียนฟังดีไหม

ทันใดนั้น น้ำเสียงอันฉะฉานก็ดังมาจากด้านหลังของหนานหว่านเยียน “พวกเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เสิ่นอี่ว์รออยู่ด้านนอก ขณะที่กู้โม่หานเดินเข้ามาในห้องเพียงลำพัง

เขาบาดเจ็บหนัก จึงต้องนั่งบนรถเข็น แต่ก็ยังไม่สามารถปิดบังรูปร่างชายหนุ่มสูงสง่าได้อยู่ดี

ใบหน้าอันเคร่งขรึมของเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กหญิงทั้งสอง คิ้วงามดุจภาพวาดก็อ่อนโยนลงบ้าง

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยครั้นมองเห็นกู้โม่หานก็มีท่าทีเปลี่ยนแปลงไป

เพราะครั้งสุดท้ายที่เห็นเขา เขายังนอนอยู่บนเตียงขยับตัวไม่ค่อยไหว

หนานหว่านเยียนมองไปที่กู้โม่หาน “พวกนางอยู่ที่นี่กับข้าดีๆ จะไปมีเรื่องอันใดได้?”

นางเพิ่งจัดการหยุนอี่ว์โหรวไปเมื่อครู่ หรือว่าเขาจะมาที่นี่เพื่อเอาผิดงั้นหรือ?

กู้โม่หานกลับไม่ได้เอ่ยตอบนาง เขาเอาแต่จับจ้องไปที่เด็กน้อยทั้งสองด้วยสายอันมั่นคง และสีหน้าเป็นกังวล “เมื่อครู่พวกเจ้าเจอเข้ากับพระชายาสิบแล้วใช่หรือไม่? นางได้ทำพวกเจ้าตกใจหรือเปล่า?”

แม่ทูนหัวทั้งสองตกตะลึงในใจ ยังไม่ได้เอ่ยตอบก็ได้ยินเสียงอันตื่นตระหนกของ