ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 30

ฮองเฮาที่อยู่ด้านข้างไม่พูดอะไร ดวงตานกการเวกคู่นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และรอดูการแสดงฉากนี้

หากอ๋องอี้ไม่เป็นที่โปรดปราน เช่นนั้นอ๋องเฉิงของนางก็สามารถใช้โอกาสนี้ช่วงชิงความโปรดปรานต่อหน้าพระพักตร์ไทเฮาได้ ดังนั้นนางจึงพอใจที่ได้เห็นความขัดแย้งของสองย่าหลานทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น!

กู้โม่หานตกตะลึงกับการถูกต่อว่า เขาลืมเรื่องที่รูปลักษณ์ของหนานหว่านเยียนกลับมาเหมือนเดิมไปเลย สายตาเฉียบคมราวกับมีดพุ่งตรงไปที่หนานหว่านเยียน และกล่าวด้วยความโกรธว่า “พระชายา เจ้ายังไม่ลุกขึ้นตอบอีก?”

หนานหว่านเยียนส่งเสียงหึอย่างเย็นชา

กู้โม่หานคงนึกไม่ถึงว่าจะมีวันที่เขาต้องขอร้องนางใช่หรือไม่?

หนานว่านแต่งกายด้วยชุดสีแดงยั่วยวน รูปโฉมงดงาม นางยืนขึ้นและมองไปยังไทเฮาที่โกรธเกรี้ยว แล้วยิ้ม “เสด็จย่าไทเฮา หลานสะใภ้คือเหยียนเอ๋อร์เพคะ”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ไทเฮาและฮองเฮาตกตะลึงในทันที!

ดวงตาของทั้งสองคนต่างเบิกกว้าง และมองไปยังหนานหว่านเยียนที่งดงามและมีเสน่ห์ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ดวงตาของหญิงผู้นี้ดูราวกับเต็มไปด้วยดวงดาว ริมฝีปากสีแดงบางและเอิบอิ่ม ดวงตากลมโต ทุกการแสดงออกล้วนทำให้ผู้คนหัวใจเต้นแรง

หญิงสาวเช่นนี้ คือหนานหหว่านเยียนที่ถูกทอดทิ้งผู้นั้นหรือ? !

แขกกลุ่มนั้นแสดงสีหน้าท่าทาง “สมเหตุสมผล”

อย่างไรก็ตาม เมื่อครู่พวกเขาก็มีปฏิกิริยาเช่นนี้

พระชายาสิบที่กำลังกินขาหมูน้ำแดงอย่างเงียบๆ ก็หยุดชะงัก ดวงตากลมโตมองไปที่หนานหว่านเยียน และพูดกับตัวเองด้วยความงุนงง “พี่สะใภ้หกช่างงดงาม……”

นางเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับพี่สะใภ้หกผู้นี้มาบ้าง นางชั่วร้ายจนไม่อาจให้อภัยได้ แถมยังอัปลักษณ์อย่างยิ่ง

แต่ไม่คิดเลยว่าพี่สะใภ้จะหน้าตางดงามเช่นนี้ งดงามยิ่งกว่าพี่สะใภ้สามเสียอีก ดูเหมือนสิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น

เมื่อมองไปที่ใบหน้าอันงดงามของหนานหว่านเยียน ไทเฮาก็รู้สึกตื่นเต้น “เยียนเอ๋อร์? เจ้าคือเยียนเอ๋อร์จริงๆ หรือ? ทำไม ทำไมถึงงดงามเช่นนี้!”

ฮ่องเต้และฮองเฮาต่างก็จ้องมองไปที่หนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนกะพริบตาเล็กน้อย ยิ้มเบาๆ และตอบว่า “กราบทูลเสด็จย่า ห้าปีมานี้หลานสะใภ้ไม่ได้ทำอะไร จึงศึกษาวิชาแพทย์ด้วยตัวเอง และไม่รู้โชคเข้าข้างหรืออย่างไร ถึงสามารถรักษาใบหน้าของตนเองให้หายได้”

ในขณะนี้หยุนวี่โหรวและหนานชิงชิงก็ตระหนักได้ในทันที

หากหนานหว่านเยียนมีฝีมือในการรักษาโรค เช่นนั้นทุกอย่างก็จะสามารถอธิบายได้

เพียงแต่ในช่วงห้าปีมานี้ หนานหว่านเยียนเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้ง และไม่มีใครสนใจไม่ใช่หรือ? ยังมีเวลาและมีกะจิตกะใจที่จะศึกษาวิชาแพทย์ด้วยหรือ?

เกรงว่าหากต้องการถอนพิษร้ายแรงบนใบหน้าของนาง จะไม่ง่ายเหมือนอย่างที่หนานหว่านเยียนพูด

“ข้าไม่คิดเลยว่าพระชายาของเจ้าหกจะมีความสามารถเช่นนี้” ฮองเฮากล่าวขึ้นก่อน แต่สายตาเต็มไปด้วยการดูถูก “แต่ก่อนพระชายาอี้ดูเหมือนจะทำอะไรไม่เป็นเลย”

หนานหว่านเยียนดูไร้เดียงสา “ไม่พบเพียงสามวันเปลี่ยนไปจนผิดหูผิดตา หม่อมฉันไม่สามารถจมอยู่กับอดีตได้ ฮองเฮาพระองค์ทรงคิดว่าเป็นเพราะเหตุผลนี้หรือไม่เพคะ?”

ว่ากันว่าความสัมพันธ์ของไทเฮากับฮองเฮาไม่ค่อยดีนัก แต่ไทเฮาทรงโปรดปรานและปกป้องเจ้าของร่างเดิม ดังนั้นเจ้าของร่างเดิมจึงมักจะถูกฮองเฮาพูดฉีกหน้า

วันนี้เมื่อเจอจึงเป็นเช่นนี้

ฮองเฮาสีหน้าเปลี่ยนในทันที

หนานหว่านเยียนผู้นี้ กล้าดีอย่างไรมาพูดกับนางเช่นนี้!

แต่ก่อนหนานหว่านเยียนไม่ใช่เช่นนี้!