ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 304

“หลังจากเข้ามาในจวนแล้วเจ้าทำอะไรไปบ้าง ข้าล้วนรู้ทั้งหมด เริ่มแรกก็ไม่อยากเชื่อ ต่อมาก็แค่ไม่อยากพูด แต่โหรวเอ๋อร์ หากข้ารักเจ้าจริงๆ น่าจะเสียใจกับการเปลี่ยนแปลงไปของเจ้า แต่หลังจากที่ข้ารู้ว่าเจ้าโกหกแล้ว กลับมีแต่ความโกรธเคืองกับผิดหวัง”

“ไม่ เป็นไปไม่ได้ ท่านอ๋องจะไม่รักข้าได้อย่างไร?” น้ำตาหยุนอี่ว์โหรวหลั่งไหลออกมาเหมือนดั่งเขื่อนน้ำแตก ตื่นตระหนกจนปัดถูกถ้วยน้ำแกง แล้วน้ำแกงร้อนก็ราดใส่มือของนาง มือที่ขาวผ่องบอบบางกลายเป็นสีแดงและบวมขึ้นมาทันที

แต่นางไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย คว้าจับแขนเสื้อของกู้โม่หานไว้แน่น พร้อมจ้องมองดูเขา

“อีกอย่าง อีกอย่างโหรวเอ๋อร์ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ เรื่องทุกสิ่งอย่างล้วนไม่ใช่โหรวเอ๋อร์เป็นคนทำ ทำไมท่านอ๋องจะต้องผิดหวังในตัวโหรวเอ๋อร์ เรื่องบัญชีเมื่อครั้งก่อน ยังมีเรื่องลอบฆ่า และเรื่องในครั้งนี้....”

“หากท่านไม่พอใจ ล้วนสามารถคิดว่าเป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์ยอมรับโทษ แต่ขอร้องท่านอ๋องอย่าพูดเช่นนี้ โหรวเอ๋อร์กลัว.....”

กู้โม่หานเหลือบเห็นมือของนางที่บวมแดง จึงพูดขึ้นว่า “เจ้าไปรักษาแผลน้ำร้อนลวกก่อนเถอะ สุขภาพเจ้ายังไม่หายดี วันหลังเราค่อยคุยกัน”

เดิม เขาอยากรอให้สุขภาพของนางดีขึ้นหน่อย แล้วค่อยคุยกับนาง คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ก็พูดแตกหักกันแล้ว

ด้านความรู้สึกยังไงเขาก็เป็นคนติดค้างหยุนอี่ว์โหรว เป็นความผิดของเขา

บาดแผลน้ำร้อนลวก?

หยุนอี่ว์โหรวเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองถูกน้ำร้อนลวก นางก้มมองดูมือทั้งคู่ของตนเองที่บวมแดง ความเจ็บปวดเสียดแทงขึ้นมา แต่มิอาจกลบความหม่นหมองในหัวใจของนาง

“ข้าไม่รักษา ข้าไม่เชื่อว่าท่านอ๋องไม่รู้สึกอะไรกับโหรวเอ๋อร์เลย ข้ากับท่านรู้จักกันมาสิบกว่าปีแล้ว หลายสิบปีมานี้ ท่านดูแลโหรวเอ๋อร์เป็นมาอย่างดี พวกนั้นล้วนเป็นความเท็จหรือ?”

“โดยเฉพาะเมื่อห้าปีก่อน ท่านสาบานว่าจะแต่งงานกับโหรวเอ๋อร์ จะดีกับข้า เมื่อห้าปีก่อนลำบากขนาดนั้น เราก็ล้วนผ่านมาแล้ว ทำไมตอนนี้ท่านถึงเปลี่ยนไป?”

กู้โม่หานมองดูหยุนอี่ว์โหรวที่ค่อนข้างรับไม่ได้ พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกนั้นไม่ใช่เรื่องเท็จ เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าควรดีกับเจ้า แต่นั่นไม่ใช่ความรัก ข้าไม่สามารถปล่อยให้เจ้ากระทำผิดไปตลอด”

นางแทบจะแตะต้องข้อจำกัดอย่างสุดขีดของเขาแล้ว ปล่อยแบบนี้ต่อไปเขาอาจจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ พูดให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า

ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่นยิ่งขึ้น

“โหรวเอ๋อร์ หลังจากเจ้าเข้ามาในจวน เราผ่านเรื่องต่างๆมาไม่น้อย ไม่ต้องเสียเวลากับคนที่ไม่มีวันได้ใจ รู้ตัวเองให้ไวแล้วถอนตัวเสีย....”

“ข้าไม่ถอนตัว ท่านอ๋องทำกับข้าแบบนี้ได้อย่างไร” หยุนอี่ว์โหรวมองดูเขาอย่างเจ็บปวดใจที่สุด น้ำตาร่วงไหลลงอย่างร้อนผ่าว

“ข้ารอเจ้ามาห้าปี ห้าปีแล้ว ผู้หญิงมีช่วงเวลาห้าปีให้สูญเสียเท่าไหร่ ข้ากับท่านจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้มีอะไรกัน ไม่ได้แตะต้องกัน และก็ไม่มีลูก แต่ท่านคิดอยากทอดทิ้งข้าแล้ว ท่านอ๋อง ท่านทำกับข้าได้อย่างไร?”

น้ำเสียงหยุนอี่ว์โหรวกลายเปลี่ยนเป็นแหบแห้ง ในดวงตาคู่นั้นที่ปกติอ่อนโยนดุจน้ำ เหลือเพียงความขุ่นเคืองไม่พอใจ

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นคนพูดเอง ข้าช่วยชีวิตท่าน ท่านจะดีกับข้าไปตลอดชีวิต หากท่านคิดว่าไม่รักข้า งั้นข้าก็ไม่ร้องขอ ข้าต้องการลูก ท่านมีลูกกับข้าหนึ่งคนได้ไหม....”

เขาไม่มีความรู้สึกแบบชู้สาวกับหยุนอี่ว์โหรว มีอะไรกันยังทำไม่ได้ อย่าว่าแต่มีลูกเลย

แต่เมื่อได้สัมผัสกับหนานหว่านเยียน กลับค่อนข้างยับยั้งไว้ไม่ไหว

กู้โม่หานหลับตา ถอนหายใจยาว แววตาของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่อหยุนอี่ว์โหรว แต่ทันใดนั้นก็ถูกความเยือกเย็นมาแทนที่

“ข้าติดค้างเจ้า แต่มีอะไรกันนั้นข้าทำไม่ได้ เจ้าเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ข้าสามารถทำได้เถอะ หากคิดอยากหย่า ข้าก็จะรับปากเจ้า และจะจัดเตรียมหนทางข้างหน้าไว้ให้เจ้าเป็นอย่างดี แค่ขอให้เจ้าได้เป็นอิสระ ไปตามหาคนที่ตนเองชอบ และคนที่ชอบเจ้า”

“หย่า?” ใบหน้าหยุนอี่ว์โหรวเขียนเต็มไปด้วยความตกตะลึงและหวาดกลัว จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างไม่คาดคิด

“ท่านอ๋อง ท่านทำร้ายจิตใจโหรวเอ๋อร์อย่างมากจริงๆ พูดเรื่องหย่ากับผู้หญิงที่แต่งงานออกไปแล้ว ท่านรู้ไหมว่านั่นหมายความว่าอย่างไร? หากโหรวเอ๋อร์คิดอยากหย่ากับท่านจริงๆ ท่านคิดว่า ต่อไปยังจะมีใครเอาโหรวเอ๋อร์หรือ?”

เขารังเกียจนานถึงขนาดนี้เลยหรือ?

ถึงขั้นทำลายเส้นทางในอนาคตของนาง

เมื่อหย่ากันแล้ว สิ่งที่นางลงทุนทำมาตลอดหลายปีนี้ ไม่ล้วนกลายเป็นสูญเปล่าหรือ?

กู้โม่หานขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “หลังจากหย่าแล้วถึงจะสามารถได้เจอคนที่รักชอบเจ้าจริงๆ หากเจ้ายังเป็นพระชายารองของข้าอยู่ตลอด จะไม่มีใครกล้าเหลียวแลเจ้า แล้วแต่เจ้า หากเจ้าไม่อยาก เงื่อนไขอย่างอื่น ก็สามารถบอกมาได้”

หยุนอี่ว์โหรวไม่พอใจอย่างมาก อยากถามเขาจริงๆว่า หากหนานหว่านเยียนต้องการจะหย่ากับเขา เขายินยอมไหม?

แต่นางไม่มีความกล้าที่จะถามแล้ว ไม่กล้าฟังคำตอบ และก็เกลียดชังกู้โม่หานแล้วจริงๆ

นางจ้องมองดูกู้โม่หาน น้ำตาร่วงไหลลงอย่างต่อเนื่อง

“โหรวเอ๋อร์ไม่ต้องการอะไรเป็นการชดเชย และก็จะไม่หย่า โหรวเอ๋อร์จะรอท่านอ๋อง สักวันหนึ่ง โหรวเอ๋อร์จะต้องรอจนกว่าท่านอ๋องจะเปลี่ยนใจ จนกว่าท่านจะกลับมายังข้างกายโหรวเอ๋อร์....”

พูดเสร็จ นางหันร่าง เดินโซเซออกไปจากประตูเรือนซีเฟิง เพิ่งวิ่งมาถึงเรือน ก็สะดุดล้มลงพื้นอย่างแรง

จ้างฮวาตกใจอย่างมาก รีบประคองหยุนอี่ว์โหรวไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “นายหญิง นายหญิง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยุนอี่ว์โหรวร้องไห้ออกมาอย่างทรมาน เจ็บปวดจนใจจะขาด ถึงแม้เริ่มแรกที่นางเลือกกู้โม่หานนั้นแฝงไปด้วยเงื่อนไข แต่นางก็รักชอบเขามากจริงๆ

เขาเป็นคนให้ความสำคัญมิตรสหายมีศีลธรรมและรักษาสัญญา ตอนนี้เลือกหนานหว่านเยียนแล้ว ก็จะดีกับหนานหว่านเยียนที่สุด ตอนนี้ยังไม่รู้ใจตนเอง ก็สามารถทอดทิ้งนางเพื่อหนานหว่านเยียนแล้ว

หากเข้าใจความรู้สึกของตนเองแล้ว ต่อให้มีบุญคุณมาพัวพัน เขาก็คงไม่เก็บนางไว้แน่

แววตาหยุนอี่ว์โหรวเต็มไปด้วยความเกลียดชังและเจ็บปวด กำหมัดแน่น กัดฟันพูดขึ้นว่า

“หนาน หว่าน เยียน ข้าจะสับเจ้าเป็นพันหมื่นชิ้น”

ถึงแม้นางจะไม่รู้ ต่อไปก่อนตายนางจะเสียใจแค่ไหน นี่เป็นการที่กู้โม่หาน มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับนางแล้ว....

ภายในเรือนซีเฟิง กู้โม่หานมองดูน้ำแกงไก่ที่หกเต็มพื้น คิ้วดกดำขมวดย่น รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงกับหยุนอี่ว์โหรว รอเสิ่นอี่ว์สืบข้อมูลมาให้ชัดเจนแล้วค่อยว่ากัน

เวลานี้ พ่อบ้านกาวมาอย่างรีบร้อน พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ทางด้านเรือนเซียงหลิน.....”

สายตากู้โม่หานหรี่ลง ความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “หนานหว่านเยียนเป็นอย่างไร?”

พ่อบ้านอึ้ง รีบพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องวางใจ พระชายาไม่เป็นไร เพียงแค่ทานข้าวกับพวกบ่าวใช้ ได้ยินว่าคึกคักกันอย่างมาก พระชายายังสั่งคนไปเอาสุราดอกท้อที่ดีที่สุดมาหลายสิบไห ฉลองกันอย่างมีความสุข”

“บ่าวคิดว่า ควรที่จะมาบอกท่าน เพราะก่อนหน้านี้ท่านพูดว่า ห้ามให้พระชายาดื่มเหล้า อีกอย่าง....ท่านปู่หมิงก็อยู่”

หนานหว่านเยียนควรงดดื่มเหล้า นางดื่มเหล้าแล้วก็เลอะเลือน คออ่อนอย่างมาก

และโม่หวิ่นหมิงก็อยู่....

กู้โม่หานขมวดคิ้ว บนใบหน้าหล่อเหลาฉายแววไม่พอใจขึ้นมาทันที

“ไปเรือนเซียงหลิน”

หากหนานหว่านเยียนเมาจนเลอะเลือน กล้าทำอะไรคนอื่น เขาจะต้อง....