ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 303

ภายในเรือนจู๋หลาน

หยุนอี่ว์โหรวฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว จากการพักผ่อนสองวัน บวกกับที่ผ่านมาบุตรแม่ทัพส่งหมอจวนฝีมือดีมา ตอนนี้อาการมดลูกตกเลือดของนางหยุดลงแล้ว

นางค่อยๆลงจากเตียง ทั้งร่างอ่อนเพลียไม่มีแรงอย่างมาก

นางรู้ข่าวแล้ว เกิดเรื่องกับหยุนเหิง หนานหว่านเยียนยังยั่วยุสร้างความบาดหมางระหว่างนางกับจวนแม่ทัพ จนจวนแม่ทัพทุกคนโกรธจัด

ทางด้านจวนแม่ทัพถึงแม้จะไม่มีใครมาซักไซ้เอาความนาง แต่วันนี้นางให้จ้างฮวานำจดหมายไปส่ง กลับถูกตีกลับมาอย่างไร้ความปรานี

แสดงว่าแม่ทัพใหญ่โกรธนางแล้วจริงๆ แต่หนานหว่านเยียนคิดว่าตนเองสมหวังแล้วหรือ ที่พึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนางไม่ใช่จวนแม่ทัพ แต่เป็นท่านอ๋อง

ขอเพียงนางกุมหัวใจท่านอ๋องไว้ให้ได้ ต่อให้ต่อไปเกิดอะไรขึ้นกับหยุนเหิง สืบหาความรับผิดชอบอะไรขึ้นมา ท่านอ๋องก็จะคอยปกป้องนาง

นางกระตุกมุมปากหัวเราะอย่างเย็นชา

“จ้างฮวา เจ้าไปสั่งห้องครัวต้มน้ำแกงโสมไก่ ข้าจะเอาไปให้ท่านอ๋อง”

“เพคะ ท่านอ๋อง” จ้างฮวารีบไปจัดเตรียมทันที

หยุนอี่ว์โหรวไปนั่งตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองตรงหน้ากระจกแล้วตั้งใจแต่งหน้าขึ้นมา

นางทาสีแดงบางๆ บนแก้มของนาง ริมฝีปากทาด้วยลิปบาล์มสีชมพูอ่อน เปลี่ยนสวมชุดกระโปรงเรียบๆ ดูภูมิฐานและเรียบร้อย

จ้างฮวายกน้ำแกงไก่มาให้ หยุนอี่ว์โหรวรับเอามาใส่ในกล่องอาหาร แล้วถือเดินออกไปข้างนอก

“พระชายารองหยุนหยุดก่อน” องครักษ์หน้าประตูยังคงขวางนางไว้ แต่ครั้งนี้ไม่ได้ยื่นมือออกมา

เพราะครั้งที่แล้ว พวกเขายังไม่ได้แตะต้องนางเลย พระชายารองก็โอนเอนเหมือนอย่างกระดาษ พวกเขาไม่อยากต้องโทษ

หยุนอี่ว์โหรวพูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “ข้าเพียงแค่อยากไปดูท่านอ๋อง ครั้งที่แล้วข้าออกไป ท่านอ๋องก็ไม่ได้ลงโทษข้า วันนี้หากข้าไปเรือนซีเฟิงแล้วถูกท่านอ๋องไล่กลับมา ข้าจะรับผิดชอบเอง จะไม่ให้พวกเจ้าต้องรับโทษ ให้ข้าออกไปเถอะ”

องครักษ์ทั้งสองคนมองตากัน แล้วพูดขึ้นมาอย่างลังเลว่า “งั้น...เชิญพระชายารองหยุน”

สายตาหยุนอี่ว์โหรวฉายแววเย็นชา ใบหน้ากับยิ้มแย้ม ถือกล่องอาหารแล้วเดินออกไป

ภายในห้องเรือนซีเฟิง

เสิ่นอี่ว์มีธุระออกไปแล้ว ส่วนกู้โม่หานหลังจากเปลี่ยนยาแล้ว ก็สวมชุดคลุมสีดำ ก้มหน้าก้มตาทำงาน แค่ใบหน้าด้านข้างก็ทำให้คนมองเห็นหลงใหลได้ หล่อเหลาอย่างน่าทึ่งที่สุด

มือหยุนอี่ว์โหรวจับกล่องอาหารไว้แน่นอย่างไม่ได้รู้ตัว รอยยิ้มยิ่งอ่อนหวานอ่อนโยน

นี่คือผู้ชายที่นางเฝ้าใฝ่ฝันมานานหลายปี หล่อเหลาอย่างไร้ที่ติ เก่งทั้งบู๊ ทั้งบุ๋น

“ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์มาเยี่ยมท่าน อาการของท่านดีขึ้นบ้างหรือยัง โหรวเอ๋อร์เอาน้ำแกงโสมไก่มาให้ท่าน”

น้ำเสียงท่าทีของนางอ่อนโยน ก้าวเท้าเดินเข้ามาในห้อง

“โหรวเอ๋อร์?” กู้โม่หานได้ยินแล้วหันไปมอง เห็นใบหน้าขาวซีดของหยุนอี่ว์โหรว คิ้วเข้มที่หล่อเหลาย่นลงเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามาได้อย่างไร ถูกกักบริเวณไม่ใช่หรือ?”

หยุนอี่ว์โหรวเหมือนถูกน้ำเย็นราด รอยยิ้มแข็งทื่อเล็กน้อย

นางอุตส่าห์มาหาเขา ทำไมไม่เห็นเขายินดี กลับค่อนข้างไม่พอใจ....

กู้โม่หานเห็นนางไม่พูดอะไร นิ้วมือเรียววางลงบนโต๊ะทำงาน พร้อมถามขึ้นด้วยเสียงต่ำ

“ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ข้าก็อยากถามเจ้า เกิดอะไรขึ้นกับหยุนเหิงพี่ชายของเจ้า?”

เสิ่นอี่ว์บอกกับเขาว่า เชี่ยนปี้ตายแล้ว

เชี่ยนปี้ตาย เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ นางกับหยุนอี่ว์โหรวไม่เคยห่างกันมาตั้งแต่เด็ก เขานึกว่าหยุนอี่ว์โหรวจะเสียใจ