ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 302

เดิมคิดอยากที่จะบีบคั้นเขา คิดไม่ถึงว่าจะถูกเขาย้อนกลับมาทำร้าย

“อื้อ….” หัวสมองหนานหว่านเยียนมึนชา เบิกตาโตอย่างไม่คาดคิด วินาทีต่อมาเมื่อนางได้สติ ก็ทุบตีไหล่ขวากู้โม่หาน พร้อมดิ้นรนไม่หยุด

กู้โม่หานกอดรัดเอวของนางไว้ เมื่อนางดิ้นรน เขาก็ปล่อยมือ ไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้

แต่รู้สึกว่ารสชาติดีกว่าที่ผ่านมา ทำให้เขายิ่งไม่สามารถที่จะควบคุมตนเองได้

เขาลืมตามองดูหนานหว่านเยียนที่โกรธโมโห ภายในลูกตาดำฉายแววอมยิ้ม

หนานหว่านเยียนโกรธจนหน้าแดง พร้อมพูดขึ้นว่า “กู้โม่หาน เจ้า ใครให้เจ้าจูบข้า”

ทำไมเขาไม่เป็นเหมือนอย่างที่คิด

สายตากู้โม่หานยิ่งยิ้มหวาน เอียงหัวหรี่ตามองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือว่า อยากที่จะลวนลามข้า? หากรู้สึกว่าขาดทุน เจ้าจูบคืนก็ได้”

ดี

เดี๋ยวนี้กู้โม่หานรู้จักคิดทันเกมส์ของนาง ทำให้นางไปต่อไม่ได้

“ถือว่าเจ้าแน่ ลงมือโหดได้กว่าข้า” หนานหว่านเยียนรู้สึกว่ากู้โม่หานไม่เหมือนเดิม ตอนนี้เขาไม่ชอบถูกเอาเปรียบแล้ว ยอมที่จะเสียสละตนเอง ก็ต้องชนะศึกครั้งนี้

นี้มีความพัฒนาขึ้นหลังจากถูกลอบฆ่าหรือ?

นางกัดฟันแน่น เดินออกไป เสียงเตือนที่ต่ำและแหบห้าวของชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง....

“บาดแผลของข้ากำเริบได้ทุกเมื่อ วันนี้เจ้าอยู่แต่ในจวนอ๋องก่อน ห้ามไปไหน”

หนานหว่านเยียนชะงักฝีเท้า ยิ่งรู้สึกว่ากู้โม่หานตั้งใจวางแผนให้นางอยู่ต่อ

นางหันไปถลึงตาใส่เขา แล้วหันเดินจากไปไวยิ่งกว่าเดิม

อดทนกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย พรุ่งนี้หากยังวางแผนชั่วอีก นางก็จะเขียนจดหมายให้ไทเฮามีรับสั่งให้นางเข้าวัง

เสิ่นอี่ว์ที่อยู่ด้านนอกเห็นหนานหว่านเยียนหน้าแดง เสื้อผ้ายุ่งเหยิง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

ดูจากปฏิกิริยานี้ ท่านอ๋องฉลาดขึ้นแล้วหรือ?

หนานหว่านเยียนไม่สนใจเสิ่นอี่ว์ กลับเรือนไปอย่างไม่หันกลับมามองอีก เพิ่งกลับมาถึงประตู ก็ได้ยินอวี๋เฟิงพูดรายงานว่า หยุนอี่ว์โหรวฟื้นแล้ว

หนานหว่านเยียนพูดขึ้นด้วยสายตาเย็นชาว่า “ทางด้านจวนแม่ทัพมีใครมาซักไซ้เอาความไหม?”

อวี๋เฟิงส่วยหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่มี คงเพราะสุขภาพลูกของแม่ทัพไม่ค่อยดี จึงยังไม่มีเวลามา”

ใช่หรือ ซักไซ้เอาความต้องมาอันดับแรก หากไม่มาในทันที งั้นก็คงไม่มาแล้ว

เห็นทีนางดอกบัวสีขาวเป็นแมลงสาบที่ตีไม่ตายจริงๆ ตีล้มลงแล้วก็ยังลุกขึ้นมา นางอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเลยทีเดียว

แต่ว่าจะทำอย่างไร นางเป็นคนที่เกิดมาพร้อมกับความอดทนที่จะชอบเอาชนะแมลงสาบ

“มีข่าวแล้วค่อยมาบอกข้า”

อวี๋เฟิงน้อมรับคำสั่งว่า “ขอรับ พระชายา”

หนานหว่านเยียนเดินไปยังเรือนด้านหลัง สาวน้อยสองคนขยี้ตาอยู่อย่างง่วงนอน ถูกเซียงอวี้เซียงเหลียนพาออกมาสูดอากาศ

นอนพักกลางวันนานเกินไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นตอนกลางคืนจะนอนไม่หลับ

เกี๊ยวน้อยลืมตาสดใสขึ้นมา มองเห็นหนานหว่านเยียนเดินมาแต่ไกล ก็ร้องเรียกขึ้นว่า “ท่านแม่"

หนานหว่านเยียนรวบรวมอารมณ์ ยิ้มรับอย่างอ่อนหวาน พร้อมพูดขึ้นว่า “สุดที่รัก เมื่อกี้นอนหลับกันหรือ?”

ตอนนี้นางยังเข้าวังไม่ได้ กู้โม่หานคนบ้าคนนั้นไม่รู้ว่าจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีก นางต้องรอให้สถานการณ์ของเขาดีขึ้นก่อน ไม่อย่างนั้นข้อตกลงกับฮ่องเต้ก็จะสูญเปล่า

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยโอบกอดหนานหว่านเยียนไว้ ถูกไถอยู่อย่างคิดถึง ใบหน้าแดงๆทั้งยังอ่อนหวานนุ่มนวล จนหนานหว่านเยียนกับเซียงอวี้ใจอ่อน

“อืมๆ พวกเราลืมดีมาก ยังนอนฝันหวานด้วย”