ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 301

กู้โม่หานกะพริบสายตา พร้อมพูดขึ้นว่า “อย่าพูดมากแล้ว ทายาให้ข้า เจ็บ”

ภายในห้องมียาสำรองเตรียมไว้ เสิ่นอี่ว์เอามาให้แล้ว

หนานหว่านเยียนระงับความสงสัยกู้โม่หานไว้ ฝังเข็มห้ามเลือดให้เขาก่อนสำคัญกว่า แล้วพูดกับเสิ่นอี่ว์ว่า “บาดแผลของเขาต้องฆ่าเชื้อก่อน แล้วค่อยทายาพันแผล เจ้า....”

นางยังพูดไม่เสร็จ ก็ถูกกู้โม่หานพูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า

“เจ้าเป็นหมอ ช่วยทำแผลให้ข้าไม่ได้หรือ?”

หนานหว่านเยียนมองตาขวางใส่กู้โม่หาน เขาลืมไปแล้วหรือเปล่า เมื่อเช้าพวกเขาเพิ่งทะเลาะกัน

“ข้าตรวจดูให้เจ้าแล้ว ถึงมีเลือดออกแต่สัญญาณชีพของเจ้ายังทรงตัวอยู่ แค่ค่อนข้างอ่อนแรง ข้าจ่ายยาให้เจ้ากินก็พอแล้ว ส่วนบาดแผลเสิ่นอี่ว์ทำแผลได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นข้า”

กู้โม่หานพูดขึ้นมาอย่างไม่แม้แต่จะคิดว่า “เขาเป็นผู้ชายร่างกายกำยำ ทำเรื่องพวกนี้ไม่เป็น"

เสิ่นอี่ว์พูดขึ้นว่า “.....ท่านอ๋อง ข้าสามารถทำได้”

หนานหว่านเยียนหันมองไปด้านนอกว่ามีสาวใช้ผ่านมาไหม พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นข้าให้....”

กู้โม่หานแสดงสีหน้าไม่พอใจ ดวงตาของเขาคมราวกับมีดจ้องมองมาที่นาง

“หนานหว่านเยียน ข้าจะให้เจ้าทายาให้ข้า....”

“และเจ้าอย่าลืมว่า หากข้าเป็นอะไรไป ข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเจ้ากับเสด็จพ่อก็จะเป็นไปไม่ได้”

เขาก็เหมือนกับดื้อรั้นขึ้นมา นางยิ่งไม่อยากช่วยเขา เขาก็ยิ่งบีบบังคับ

ความคิดของหนานหว่านเยียน กู้โม่หานรู้ทันแล้ว

“ได้ ข้าพันแผลให้กับเจ้า” นางกัดฟัน โกรธจนแก้มปูดอยากที่จะต่อยตีกู้โม่หานให้ตาย

นางหยิบยาออกมาเดินไปด้านข้างเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ชูยกมือขึ้นมา”

เสิ่นอี่ว์เห็นแล้ว ก็แอบถอยออกไป

กู้โม่หานเลิกคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

หนานหว่านเยียนกลับพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “ยกมือขึ้นมา ห้ามเคลื่อนไหวมือไม้ไปเรื่อย”

กู้โม่หานยกมือ หนุนแขนที่ยาวและแข็งแรงไว้ด้านหลังศีรษะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่อยากแตะต้องเจ้าหรอก”

หนานหว่านเยียนถลึงตาใส่เขา ถอดเสื้อของเขาอย่างรุนแรง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อกว้าง ครั้งที่แล้วนางดูจนพอใจแล้ว ครั้งนี้ยังคงรู้สึกว่ากล้ามเนื้อน่ามอง

ทำไมผู้ชายคนนี้ มีรูปร่างที่ดีขนาดนี้

ดูยังไงก็ไม่เบื่อ

ในขณะที่อดชื่นชมรูปร่างที่ดีไม่ได้ หนานหว่านเยียนก็ตั้งใจลงมือทำแผลให้เขา

เพราะกู้โม่หานพูดไม่ผิด ข้อตกลงระหว่างนางกับฮ่องเต้ ขึ้นอยู่กับการมีชีวิตอยู่ของกู้โม่หาน

หากผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป ต่อให้นางเข้าวังไป ก็จะถูกฮ่องเต้ใช้เหตุผลมากมายมาอ้าง ทำให้ได้ไม่คุ้มเสีย

กู้โม่หานมองดูนางด้วยสายตาร้อนรุ่ม หนานหว่านเยียนผิวขาวมาก ตาคิ้วงดงาม รูปลักษณ์ธรรมชาติ สวยงดงามอย่างมาก เหมือนสุนัขจิ้งจอกที่เขียนไว้ในตำราเลย

บนโลกนี้มีคนแบบนี้ได้อย่างไร เมื่อห้าปีก่อนกับห้าปีหลัง รูปลักษณ์นิสัย ล้วนไม่เหมือนกัน

หนานหว่านเยียนเหมือนสังเกตเห็นสายตาของเขา เงยหน้ามามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าจ้องมองดูข้าทำไม?”

กู้โม่หานอึ้ง จับพลัดจับผลูพูดออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า “ดูเจ้าเหมือนปีศาจสาวเย้ายวน”

หนานหว่านเยียน “.....”

เจ้าสิเหมือนปีศาจเย้ายวน คนทั้งบ้านของเจ้าเหมือนปีศาจเย้ายวน....เดี๋ยวก่อน คนทั้งบ้านของเขารวมถึงนางกับลูกสาวสองคน