ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 306

เมื่อหย่ากันเสร็จแล้ว นางจะต้องมองหาผู้ชายรูปงาม ที่รักภรรยารักเด็กแบบนั้น ชดเชยความรักของพ่อให้กับพวกเด็กๆ

หนานหว่านเยียนบีบนวดแก้มเกี๊ยวน้อย

“เจ้านี่ วันๆ คิดแต่เรื่องอะไร หากอยากให้แม่กับท่านปู่หมิงมีความสุขจริงๆ ลองแสดงสิ่งที่ช่วงนี้เจ้ากับซาลาเปาน้อยได้เรียนรู้ดีไหม”

เกี๊ยวน้อยก็ไม่สนใจ รีบยืนตัวตรงเชิ่ดหน้ายืดอก พร้อมพูดขึ้นว่า “รับทราบ"

ซาลาเปาน้อยได้ยินว่าต้องแสดงความสามารถ ก็ลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้า ข้าจะร้องเพลงให้ท่านแม่กับท่านปู่หมิงฟัง”

หนานหว่านเยียนตกตะลึง วางตะเกียบในมือ นั่งตัวตรง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดี”

โม่หวิ่นหมิงมองดูหนานหว่านเยียนแวบหนึ่ง หลังจากนั้นสายตาก็มองไปที่ทั้งสองพี่น้อง

ทุกคนหยุดความเคลื่อนไหว พร้อมรับฟังเสียงร้องเพลงของซาลาเปาน้อย

เสียงไร้เดียงสาของเด็กน้อยนั้นไพเราะเพราะพริ้ง สดใสสนุกสนาน ยังค่อนข้างไม่คุ้นเคย

แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นดั่งในฤดูหนาว เข้าไปอยู่ในใจของทุกคน

ตามด้วยเสียงของซาลาเปาน้อย จู่ๆเกี๊ยวน้อยก็เก็บไม้บนพื้นขึ้นมา แล้วร่ายรำขึ้นมาอย่างเป็นจังหวะ

คนหนึ่งร้องเพลง คนหนึ่งรำดาบ ภายใต้แสงจันทร์นวลผ่องนั้นดูน่าประทับใจไม่น้อย

หนานหว่านเยียนถูกซาลาเปาน้อยลากออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ก็ร้องหนึ่งเพลง”

หนานหว่านเยียนอึ้ง รีบโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ไม่ร้องดีกว่า.....”

โม่หวิ่นหมิงที่ตาคิ้วได้รูปดั่งภาพวาด ผิวขาวผ่องเหมือนอย่างเซียน

เขามองดูหนานหว่านเยียน พร้อมพูดขึ้นว่า “หว่านหว่าน ในเมื่อเด็กน้อยสองคนอยากฟัง เจ้าก็ร้องสักเพลงเถอะ น้ารำดาบให้เจ้าเอง เป็นไง?”

กว่าเขาจะอาการดีขึ้นมาบ้างแล้ว จึงอยากสนุกขึ้นมา

หนานหว่านเยียนมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านน้ายังต้องรักษาขา ออกกำลังกายรุนแรงไม่ได้”

โม่หวิ่นหมิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “หว่านหว่าน นั่งรถเข็นก็สามารถรำดาบได้"

ก็ได้

นางไม่รู้เรื่องฝีมือการต่อสู้

แต่หนานหว่านเยียนไม่ค่อยชอบร้องเพลงจริงๆ สุดท้ายสู้เสียงร้องขอของลูกสาวสองคนกับเซียงอวี้อวี๋เฟิงไม่ไหว จึงยอมจำนน

“งั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ”

นางลองเสียงสักพัก แล้วท่วงทำนองอันมีชั้นเชิงล้นก็เปล่งออกมาจากริมฝีปากของนาง “จันทร์กระจ่างฟ้าจักมีในยามใด ยกจอกสุราขึ้นถามต่อฟ้า.....”

เมื่อนางร้องเพลง โม่หวิ่นหมิงก็ยกดาบตวัดขึ้นมาอย่างเป็นจังหวะ

กวัดแกว่งกระบี่ อย่างมีพลัง ต่อให้นั่งอยู่บนรถเข็น ก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังที่ไม่ธรรมดาของเขา

เขายังนั่งอยู่บนรถเข็น นี่ถ้าหากหายดีแล้ว ไม่รู้ว่าจะเก่งกาจขนาดไหน....

ซาลาเปาน้อยกับเกี๊ยวน้อยเข้าไปร่วมด้วย ทั้งสี่คนร่วมกันร้องเพลงเต้นรำ สนุกสนานอย่างมาก

ทุกคนมองดูอยู่อย่างนิ่งอึ้ง

ทำไมทั้งสี่คน ดูเหมือนครอบครัวเดียวกัน.....

สีหน้าเซียงเหลียนหนักใจ แสร้งทำเป็นอยากปลดทุกข์ แล้วรีบวิ่งออกไปจากเรือนเซียงหลิน

เซียงเหลียนวิ่งมาระหว่างทาง กลับเจอกู้โม่หานที่ท่าทีดุดันกลางครึ่งทาง “ท่านอ๋อง”

สีหน้ากู้โม่หานบูดบึ้ง สวมชุดดำเหมือนดั่งรากษส เส้นผมดำพาดไหล่ คิ้วขมวดย่น

“พระชายากำลังดื่มเหล้า?”

เซียงเหลียนรีบผงกหัว พูดตอบด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่นว่า

“ขอรับ ตอนนี้พระชายากับคุณหนูสองคนกำลังสนุกสนานมาก และ และก็มีท่านปู่หมิงด้วย....”

ความหมายเป็นนัยว่า ถ้าเขายังไม่ไป ในใจพระชายาก็จะยิ่งไม่มีท่านอ๋องแล้ว

สีหน้ากู้โม่หานยิ่งดุร้าย ความขุ่นเคืองอันแรงกล้าแผ่ซ่านออกมาจากปลายหัวใจ ฝีเท้าไวดั่งลม มุ่งไปยังเรือนเซียงหลิน