ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 307

เอวของนางก็ถูกเขาโอบกอดไว้แน่น ไม่สามารถขยับได้เลย

กู้โม่หานเป็นเหมือนอย่างทหารเทพหล่นลงมาจากฟ้า เสื้อคลุมสีดำพลิ้วไหวตามสายลมยามเย็น ใบหน้าหล่อเหลาราวกับหยกไร้ที่ติ คิ้วเข้มได้รูปขมวดเข้าหากันแน่น รูม่านตาดั่งดวงดาวหรี่แคบลึกลงอย่างเย็นชาและมืดมนอย่างเห็นได้ชัด

ทุกคนต่างตกตะลึง เซียงอวี้อวี๋เฟิงตลอดจนบ่าวใช้คนอื่นๆรีบถวายทำความเคารพกู้โม่หาน “ถวายบังคมท่านอ๋อง”

ซาลาเปาน้อยกับเกี๊ยวน้อยโผล่หัวเล็ก ๆ กลม ๆ มองดูกู้โม่หานกับโม่หวิ่นหมิงไปมา

กับแม่ของพวกนางที่เมามายอยู่นั้น

บรรยากาศตอนนี้ ดูเหมือนจะค่อนข้างไม่ดี?

เดิมหนานหว่านเยียนก็เมาอยู่แล้ว กลับเหมือนถูกพายุหมุนมายังอ้อมแขนของอีกคนหนึ่ง ทำให้ยิ่งเวียนหัว

“เฉิงเหยาจินมาจากไหน กล้าทำกับ....เอ๋ ทำไมมีหนุ่มหล่อหน้ามนมาเพิ่มอีกคน?”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว เดิมยังโกรธโมโห หลังจากเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หาน ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาทันที

นางมองดูกู้โม่หาน แล้วก็หันไปมองดูใบหน้าหล่อเหลาของโม่หวิ่นหมิง ยิ้มหัวเราะอย่างเมามาย

“ไม่เลวไม่เลว คนหนึ่งหล่อดั่งเซียนเทพ คนหนึ่งหล่อเหลาสุขุม ข้าเอาหมดเลย ห่อ ห่อกลับไปให้ข้า”

หนานหว่านเยียนพูดเสร็จแล้วก็ซบเซาลง อิงแอบแนบอกกู้โม่หานอยู่อย่างง่วงนอน

เซียงอวี้กับอวี๋เฟิงฟังอยู่ด้านข้างจนเหงื่อซึมเต็มหลัง

พระชายา ไม่ต้องพูดอีกแล้ว เส้นเลือดท่านอ๋องจะระเบิดแล้ว

โม่หวิ่นหมิงมองดูกู้โม่หานโอบกอดหนานหว่านเยียนไว้แน่น ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

เขาพยายามฝืนกายลุกขึ้นยืน ความเยือกเย็นปกคลุมภายในสายตางดงามดั่งดอกท้อ

“นี่ท่านอ๋องทำอะไร?”

กู้โม่หานรู้ว่าเวลาหนานหว่านเยียนเมาแล้วเป็นยังไง ครั้งที่แล้วเมาก็จำเขาไม่ได้ ยังจะเอาเงินเลี้ยงดูเขาเห็นเขาเป็นชายบริการ

คิดไม่ถึงว่าวันนี้ยิ่งเมา หากเขาช้าไปหนึ่งก้าว ไม่รู้ว่านางจะกระทำเรื่องบ้าบอคอแตกขนาดไหน

ท่าทีของเขาขุ่นเคือง กวาดมองโม่หวิ่นหมิงด้วยสายตาเย็นชา

“ข้าดูแลพระชายา ท่านปู่หมิงมีปัญหาอะไรหรือ?”

โม่หวิ่นหมิงมีปัญหา เขาจะปล่อยให้หนานหว่านเยียนที่กำลังเมามายไปกับกู้โม่หานไม่ได้ กู้โม่หานดูเหมือนไม่สนใจหนานหว่านเยียน แต่ความจริงแล้วเขาสนใจอย่างมาก มีความเป็นเจ้าของอย่างรุนแรง วันนี้หว่านหว่านเมาจนค่อนข้างเลอะเลือน หากก่อนหย่าแล้วมีอะไรกับกู้โม่หาน....

ในใจเขาสะดุ้ง อยากได้คนกลับคืนมา

“หว่านหว่านเมาแล้ว ข้าจะส่งนางกลับไปพักที่ห้อง ไม่ต้องรบกวนท่านอ๋อง”

แขนกู้โม่หานที่โอบเอวหนานหว่านเยียนยิ่งแน่นขึ้น ท่าทีกดดันโม่หวิ่นหมิง

“ข้าดูแลพระชายาเป็นเรื่องที่สมควร ท่านน้าควรหลีกเลี่ยง”

สายตาโม่หวิ่นหมิงเศร้าหมองลง พยายามรักษาความสง่างามไว้

ตราบใดที่หว่านหว่านยังไม่ได้หย่า นางก็ยังเป็นพระชายาของกู้โม่หาน ในฐานะที่เป็น “ท่านน้า” ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งจริงๆ

บรรยากาศทั่วทั้งเรือนเซียงหลินกดดันไปหมด

“คนงาม.....กับข้า ดื่มอีกแก้ว....” หนานหว่านเยียนที่อยู่ในอ้อมอกกู้โม่หานถูกหยิกจนเจ็บ พอได้สติขึ้นมาบ้าง ก็ยิ้มหวานให้กับกู้โม่หาน

ฟันขาวแววตาสดใส แก้มแดงระเรื่อ แลดูมีเสน่ห์

ภายในแววตาของนาง เห็นได้ชัดว่ากำลังมองชายรูปงามแปลกหน้าคนหนึ่งอย่างหลงใหล กู้โม่หานเศร้าหมองลงอย่างฉับพลัน ใบหน้าแดงจนแทบออกควัน

ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดมนลง ในใจยิ่งโกรธจัด คว้าหนานหว่านเยียนมาแบกไว้บนบ่า ตบก้นนางหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “หุบปาก”