ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 312

เมื่อเห็นสีหน้าของท่านอ๋องดูมิดีนัก เสิ่นอี่ว์ก็มิกล้าพูดอะไรอีก

การแสดงออกบนใบหน้าอันหล่อเหลาไร้เทียมทานของกู้โม่หานยังคงดูเข้มงวด เมื่อเขาคิดถึงเรื่องที่หนานหว่านเยียนจะเดินทางเข้าวังในคืนนี้ เขาจึงได้ออกคำสั่งว่า

“จงออกคำสั่งไปยังคนในจวนทุกคน คืนนี้ข้ากับหนานหว่านเยียนจะเดินทางเข้าวัง ให้พวกเขาปกป้องแม่หนูทั้งสองนั้นให้ดี ห้ามเกิดข้อผิดพลาดใดขึ้นเด็ดขาด”

“มิเช่นนั้น ข้าจะเอาผิดกับเจ้า!”

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษ เขาและหนานหว่านเยียนล้วนเดินทางจากไป การปล่อยให้เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยอยู่ในจวนตามลำพัง ทำให้เขาดูมีความกังวลเล็กน้อย

“ขอรับ ข้าน้อยจะปกป้องดูแลนายน้อยทั้งสองคนเป็นอย่างดี ท่านอ๋องวางใจเถิด” เสิ่นอี่ว์ตอบรับอย่างรวดเร็ว เขาเองก็รู้ถึงความกังวลใจของกู้โม่หาน

กู้โม่หานถูปลายนิ้วที่แข็งกระด้างของเขาราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงขมวดคิ้วถามว่า “ข้อมูลของหนานหว่านเยียน เจ้าสืบมาแล้วหรือยัง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นอี่ว์ก็ทำสีหน้าลำบากใจขึ้นมา “ท่านอ๋องโปรดอภัยเถิด ข้าน้อย......บัดนี้ยังสืบมิพบ”

เขาเองก็รู้สึกแปลกใจจริง เหตุใดจึงสืบมิพบเกี่ยวกับประวัติในวัยเด็กของพระชายา เรื่องที่เปียกน้ำกลับมายามเด็กในครั้งนั้น

ทุกคนล้วนกล่าวว่าเคยได้ยินเรื่องนี้ แต่มิมีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ดวงตาของกู้โม่หานหรี่ลง น้ำเสียงดูต่ำทุ้ม “จงรีบไปสืบมา แล้วก็ไปสืบรายละเอียดของโม่หวิ่นหมิงให้ข้าอย่างชัดเจนด้วย”

“ขอรับท่านอ๋อง” เสิ่นอี่ว์นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จากนั้นก็นึกได้ถึงเรื่องที่โม่หวิ่นหมิงมีความเป็นไปเป็นมาอย่างมิชัดเจนนัก เขาจึงเข้าใจได้ทันทีแล้วรับคำสั่งจากไป......

เวลากลางคืนมาถึงด้วยเวลาอันรวดเร็ว ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงเวลาที่ต้องเดินทางเข้าวัง

หนานหว่านเยียนได้พาหนูน้อยทั้งสองเอาไปไว้กับโม่หวิ่นหมิงให้เขาช่วยดูแล ทั้งยังมีอวี๋เฟิงและคนอื่นๆ คอยคุ้มกัน เนื่องจากในคืนนี้มิมีใครอยู่ในจวนอ๋อง เกรงว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงใดขึ้น

จากนั้นนางก็เปลี่ยนชุดเข้าวัง ผมยาวดำขลับสลวย ถูกเซียงอวี้รวบขึ้นด้วยความประณีต ปักเครื่องประดับงดงามที่ไทเฮาประทานให้ ก่อนจะเดินทางออกจากจวนอ๋องอย่างมีความสุข

ทันทีที่หนานหว่านเยียนเดินออกจากประตูจวนอ๋อง ก็เห็นกู้โม่หานยืนอยู่ด้านหน้ารถม้า เอามือไขว้หลังไว้

ชายหนุ่มผูกผมด้วยมงกุฎหยก สวมเสื้อคลุมด้านนอกรัดรูปเล็กน้อย ทำให้รูปร่างของเขาดูสูงตรง หยกที่คาดเอวเอาไว้นั้น ก็ดูเปล่งประกายอย่างเย็นชาในยามค่ำคืน

สีหน้าของเขากลับดูเย็นชามากกว่าหยกนั่น ราวกับมีใครไปติดหนี้เขาแล้วมิใช้คืน สีหน้าดูมืดมน รอบกายถูกห่อหุ้มไปด้วยบรรยากาศอันหนาวเหน็บ

นางส่งเสียงหึๆ ออกมาแล้วเดินตรงเข้าไปหาเขา

กู้โม่หานหันไปทางด้านข้าง พบหนานหว่านเยียนที่ดูรังสีเปล่งประกายเดินตรงเข้ามา

เขาเห็นลำคองามระหงของหนานหว่านเยียน ภาพเมื่อคืนนี้ก็ปรากฏขึ้นมาในสมองของเขาทันที ลำคอรู้สึกอึดอัดแน่น ทั้งยังเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเย็นชาทันที

“ดูเหมือนเจ้ามีความสุขนัก”

รอยยิ้มบนใบหน้าหนานหว่านเยียนดุจดั่งดอกไม้ผลิบาน นางก้าวขาขึ้นรถม้า น้ำเสียงกล่าวอย่างน่าพึงพอใจว่า “แน่นอน คืนนี้เป็นวันสำคัญ”