ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 311

เมื่อคิดได้ดังนั้น หนานหว่านเยียนก็มิอาจซ่อนความตื่นเต้นของนางเอาไว้ได้

อี๋ว์เฟิงมองเห็นท่าทางเช่นนั้นของหนานหว่านเยียน เขาก็แสดงสีหน้าดีอกดีใจขึ้นมาเช่นกัน ราวกับนึกเรื่องบางอย่างได้ จึงเอ่ยเตือนว่า

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ เมื่อผ่านวันเทศกาลดอกไม้ไปแล้ว อีกหกวันก็เป็นวันเกิดของท่านอ๋อง”

ท่านอ๋องและพระชายามีความสัมพันธ์มิค่อยดีต่อกันเท่าไร แต่จากเหตุการณ์เมื่อวาน ทุกคนที่เห็นล้วนมองออกว่าแท้จริงแล้วท่านอ๋องให้ความใส่ใจต่อพระชายายิ่งนัก

หากพระชายายินดีจะจัดการเลี้ยงเนื่องในวันเกิดให้ท่านอ๋อง เมื่อถึงเวลาค่อยเอ่ยคำหวานเล็กน้อย บางทีท่านอ๋องอาจละทิ้งความอาฆาตในใจลง แล้วใช้ชีวิตกับพระชายาอย่างมีความสุข และมีน้องๆ ให้เจ้านายน้อยทั้งสองคน คาดว่าชีวิตคงจะสมบูรณ์แบบมากขึ้น

วันเกิดของกู้โม่หานใกล้ถึงแล้ว?

ดวงตาของหนานหว่านเยียนขยับเขยื้อนเล็กน้อย “หยุนอี่ว์โหรวเป็นอย่างไรบ้าง?”

นางเคยบอกไว้ว่าก่อนที่นางจะเดินทางจากไป ต้องหาของขวัญชิ้นโตทิ้งไว้ให้กู้โม่หานตอบแทนที่เขาเคยทารุณนางต่างๆ นานา ส่วนหยุนอี่ว์โหรว หากนางจะจากไปแน่นอนว่าจะมิให้แม่ดอกบัวขาวน้อยดอกนี้อยู่อย่างสงบแน่

รอให้วันนี้นางได้รับหนังสือหย่าร้างเสียก่อน แล้วนางจะจัดฉากให้กู้จิ่งซานกินลูกกลอนพูดความจริง ให้นางเผยตัวตนของตนออกมาต่อหน้ากู้โม่หาน

อี๋ว์เฟิงคิดมิถึงว่าจู่ๆ นางจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเช่นนี้ เมื่อเขาได้สติกลับคืนมาจึงกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “พระชายารองหยุนดูมิดีนัก ได้ยินว่าเมื่อวานนี้นางเดินทางไปหาท่านอ๋อง แต่ตอนที่กลับไปยังเรือนจู๋หลานก็มีสีหน้ามิดีนัก จากนั้นก็ได้แต่นอนพักอยู่บนเตียงมิออกไปไหน”

“สีหน้าดูมิดีหรือ?” หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ใบหน้าเผยประกายประหลาดใจออกมาว่า “เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?”

แต่ไหนแต่ไรมากู้โม่หานมีนิสัยเข้าข้างคนที่เขารักโดยเฉพาะอย่างยิ่งหยุนอี่ว์โหรว

หยุนอี่ว์โหรวเดินทางไปหาเขา มิต้องคิดมากความก็รู้ได้ว่านางไปสร้างเรื่องหรือฟ้องกู้โม่หานแน่นอน

อีกอย่างต่อให้หยุนอี่ว์โหรวไม่ได้ฟ้อง นางก็มิเชื่อว่ากู้โม่หานจะมิรู้เรื่องราวอะไรเลย นางแทบจะทำร้ายทรมานนางในฝันของเขาจนตาย ทั้งยังทำร้ายคนในจวนแม่ทัพแทบตาย แต่เหตุใดครั้งนี้กู้โม่หานจึงมิได้ออกหน้าแทนหยุนอี่ว์โหรว มิได้เดินทางมาทำโทษนาง หรือแม้กระทั่งเอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ต่อหน้านางสักคำก็ไม่มี......

แปลกจริง

อี๋ว์เฟิงเห็นสีหน้าท่าทางอันสงสัยของหนานหว่านเยียน จึงกล่าวอย่างระมัดระวังว่า “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยกล่าวความจริงทุกประการ หาได้กล่าวความเท็จหรือดัดแปลงเรื่องราวแม้แต่น้อย พระชายารองนั้น......ดูสถานการณ์มิดีนัก”

หนานหว่านเยียนเผยอยิ้มขึ้นเนื่องจากท่าทีตอบรับของเขา

“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปทำธุระของตนเถิด ข้าจะพาแม่นางทั้งสองไปกินอาหารเช้า”

บัดนี้นางมิอยากสนใจสิ่งใดมาก นางหวังเพียงให้คืนนี้การหย่าร้างเป็นไปอย่างราบรื่น!

แต่คืนนี้คาดว่าคงมิราบรื่นนัก นางต้องเริ่มโจมตีก่อน

เมื่อคิดได้ดังนั้น หนานหว่านเยียนก็เดินกึ่งวิ่งพาแม่นางน้อยทั้งสองไปกินอาหารเช้าภายใต้สายตาของอี๋ว์เฟิง เมื่อกินอาหารเรียบร้อยแล้วต้องไปขอโทษท่านน้าสักหน่อย