ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 316

เสด็จพ่อป้องกันแม้กระทั่งเขา อยากจะให้เขากลายเป็นคนพิการไร้ประโยชน์ ส่วนหนานหว่านเยียนยังเป็นสายลับของเสด็จพ่อ บัดนี้เมื่อนางเรียกร้องจะหย่าร้างกับเขา เสด็จพ่อก็ตอบตกลง ทว่ากลับยื่นสุราให้แก่นาง คิดว่าจะเป็นของดีหรือ?

เขาเดาออกตั้งแต่แรกแล้วว่าเสด็จพ่อจะต้องให้เขาเดินทางมาแน่ ดังนั้นจึงได้กล่าวว่าหนานหว่านเยียนมิอาจไปไหนได้

อีกอย่างเขาเองก็มิอยากให้หนานหว่านเยียนไปไหน

“ท่านอ๋อง!” หนานหว่านเยียนตกตะลึง น้ำตาที่กลั้นไว้ตรงหางตาของนางหดกลับไป

นางมิคิดว่ากู้โม่หานจะมิได้เดินไปตามตารางหมากที่วางไว้ เขาดื่มสุราแทนนางจนหมดแก้ว

เฟิ่งกงกงตกใจมาก รีบมองไปทางฮ่องเต้อย่างรวดเร็ว

กู้จิ่งซานขมวดคิ้ว น้ำเสียงดุดัน

“อ๋องอี้ เหตุใดเจ้าจึงมิยินยอมหย่าร้าง นี่มิใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาโดยตลอดหรือ?”

เมื่อห้าปีก่อน กู้โม่หานอยากจะให้หนานหว่านเยียนหายไปจากโลกนี้ ห้าปีต่อม ก็ได้แต่งงานกับหยุนอี่ว์โหรวตามที่เขาประสงค์ เห็นได้ชัดว่าเขามิได้ชอบหนานหว่านเยียนเลย

นี่เพิ่งจะผ่านไปเพียงมิกี่เดือน กู้โม่หานกลับมิยินดีหย่าร้างกับหนานหว่านเยียนแล้ว กู้โม่หานวางแก้วสุราลง เดินตรงไปทางหนานหว่านเยียน แล้วโอบนางไว้ในอ้อมกอด

หนานหว่านเยียนได้แต่ตกตะลึง

เดิมทีนางตั้งใจที่จะขัดขืน แต่กลับได้ยินกู้โม่หานกล่าวว่า “เสด็จพ่อ ลูกตกหลุมรักนาง มิอยากให้นางจากไปไหน เสด็จพ่อโปรดคืนคำสัญญาที่มีให้นางเถิด หว่านหว่าน เจ้าอย่าได้ดิ้นรนไปเลย อยู่เคียงข้างข้าไปตลอดได้หรือไม่?”

หนานหว่านเยียนได้ยินดังนั้นก็ขนลุกขนพอง

นางมองไปทางกู้โม่หานซึ่งกล่าวคำเหล่านั้นออกมาได้โดยหน้ามิเปลี่ยนสี ทั้งยังดูท่าทีลึกซึ้ง สีหน้าของนางเปลี่ยนไปชั่วขณะ

นางมิแน่ใจว่าการที่เขาทำเช่นนี้เพราะเขาเห็นถึงแผนการของฮ่องเต้ จึงจงใจแสร้งทำออกมา หรือเพียงเพราะต้องการเข้าขัดขวางแผนการหย่าร้างของนางเท่านั้น หรือ...... ทั้งสองประการ

หนานหว่านเยียนยังมิได้ตัดสินใจว่าจะร่วมมืออย่างไรดี สีหน้าของฮ่องเต้ดูมืดมน กล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า “พระชายาอี้ นี่คือสิ่งที่เจ้ากล่าวกับข้าหรือ? ความรู้สึกของเจ้าและเจ้าหกเข้ากันมิได้? จากที่ข้ามองดู เจ้าหกชื่นชอบเจ้าเหลือเกิน เจ้าทั้งสองเคยผ่านความทุกข์ยากมาด้วยกัน เจ้าเองก็ดูแลเขาอย่างยากลำบาก ในใจเขาซาบซึ้งต่อบุญคุณเจ้า”

แววตาของหนานหว่านเยียนกะพริบวาบ ต้องการจะผลักร่างกู้โม่หานออก แต่กลับถูกเขากอดไว้แน่นกว่าเดิม

นางอดทนอยู่สักพักก่อนจะหันไปมองทางฮ่องเต้ “เสด็จพ่อ สิ่งที่ลูกกล่าวเมื่อสักครู่นั้นเป็นความจริง ตอนที่ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ ลูกมิได้เข้าไปช่วยรักษาเขาเท่าไรนัก ดูแลเขามิดีเท่าบ่าวรับใช้เสียด้วยซ้ำ นั่นเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างลูกกับท่านอ๋องหมดลงอย่างแท้จริง บัดนี้เมื่อท่านอ๋องหายแล้ว ลูกจึงต้องการจะเดินทางจากไป”

คาดว่าบัดนี้ฮ่องเต้ยังคงทดสอบอยู่ มิว่าจะเป็นทดสอบนางหรือทดสอบกู้โม่หาน แต่นางจะกลับคำอย่างง่ายดายมิได้ ว่าบทบาทของสตรีที่เต็มไปด้วยความขาดแคลน

มิเช่นนั้นการแสดงนี้ก็จะทิ้งร่องรอยไว้มากเกินไป บัดนี้มิจำเป็นจะต้องลากกู้โม่หานลงน้ำด้วย

กู้โม่หานจับมือของหนานหว่านเยียนเอาไว้แน่น กำไว้ในฝ่ามือของตน ใบหน้าของเขาอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด

“เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ลูกยอมรับว่าลูกเคยปฏิบัติกับหว่านหว่านมิดีนัก ทำให้นางรู้สึกเย็นชาและปวดใจจึงประสงค์จะหย่าร้างกับลูก แม้แต่ตอนที่ลูกได้รับบาดเจ็บสาหัส นางก็มิเข้ามาดูแล แต่หลังจากที่ลูกได้ผ่านช่วงวิกฤตของชีวิตมาแล้ว จึงได้ตระหนักว่าลูกตกหลุมรักนางตั้งนานแล้วและมิอาจปราศจากนางได้”

กล่าวจบเขาก็มองไปทางหนานหว่านเยียนที่อยู่ในอ้อมกอด ความรู้สึกนั้นดูจริงใจ “หว่านหว่าน เจ้ายกโทษให้ข้าแล้วเรากลับมาเริ่มต้นใหม่ได้หรือไม่?”

สิ่งที่กู้โม่หานกล่าวออกมานั้นช่างน่าสะอิดสะเอียน ราวกับว่าเป็นความจริง สมจริงกว่าที่นางแสดงเสียอีก