ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 317

รับหยีเฟยกลับมาอยู่ที่จวนอ๋องอี้หรือ?

ทุกคนตกตะลึงยิ่งนัก

ประกายแห่งความประหลาดใจเผยขึ้นในแววตาของกู้โม่หาน

การที่เสด็จแม่ยังอยู่ในวัง ก็จะถูกเสด็จพ่อมองว่าเป็นจุดอ่อนของเขา และมักใช้มาบีบบังคับ เขาเองก็รู้สึกเป็นกังวลใจ หากสามารถรับเสด็จแม่กลับไปอยู่ด้วยกันได้ สำหรับเขามีแต่ข้อดีมิมีข้อเสีย

หนานหว่านเยียนเอ่ยเงื่อนไขนี้ออกมา หรือว่านางคิด......

เฟิ่งกงกงรู้สึกว่าบรรยากาศ ณ ที่นั้นแทบจะหยุดนิ่งลง

หนานหว่านเยียนรู้หรือไม่ว่าการที่จะรับหยีเฟยออกไปจากพระราชวัง นั่นหมายความว่าอย่างไร?

นางกำลังล้อเล่นกับอำนาจล้ำฟ้า!

กู้จิ่งซานกำมือแน่น สีหน้าของเขาดูน่ากลัวเยือกเย็น “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะรับหยีเฟยออกไปนอกวัง?”

การจะให้หยีเฟยเดินทางออกนอกพระราชวัง แน่นอนว่าเขาไม่ยินดีเลย

แต่หนานหว่านเยียนกลับกล่าวยืนยันอย่างหนักแน่นว่า “ลูกแน่ใจเพคะ เมื่อครู่เสด็จพ่อเองก็กล่าวว่าอยากจะให้ความสัมพันธ์ของลูกกับท่านอ๋องแน่นแฟ้น”

“หากว่าลูกสามารถรับเสด็จแม่กลับไปที่จวนอ๋องได้ คาดว่าท่านอ๋องคงจะมีความสุขนัก เมื่อเป็นเช่นนี้เชื่อว่าหนทางในอนาคตของลูกกับท่านอ๋องคงจะก้าวไปได้อย่างราบรื่น”

ในใจของกู้จิ่งซานชัดเจนแน่แท้ หากให้หยีเฟยเดินทางออกจากราชวัง นั้นก็เท่ากับหนานหว่านเยียนตบหน้าเขา ดูเหมือนนางจะไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแล้ว

แต่จากที่เขามองดู หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานร่วมมือกันได้อย่างแยบยล คงจะไม่เอ่ยเรื่องจลาจลออกมาแน่ ไม่ว่าเขาจะกล่าวหรือไม่กล่าว ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเรื่องของความรู้สึก เป็นเรื่องที่ไม่อาจเงยหน้าขึ้นมองใครได้

กู้โม่หานเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าหนานหว่านเยียนจะพยายามจนสุดความสามารถเช่นนี้

สองคนนี้คาดว่าหัวใจคงจะเชื่อมโยงกันแล้วก่อนหน้า ขณะเดียวกันก็ทำให้รู้ว่าจะปล่อยไว้ไม่ได้

เขาเงยหน้าขึ้นมองสายตาแหลมคม อ้าปากกล่าวขึ้นว่า “ข้าอนุญาต”

แม้ว่าจะตอบตกลงแล้วแต่ใครก็ตามรู้ดีถึงเรื่องนี้ว่าหมายถึงสิ่งใด

เพียงแต่ไม่มีใครกล่าวออกมาตามตรงเท่านั้น

บรรยากาศภายในห้องทรงพระอักษรดูตึงเครียด

ทันใดนั้น ที่หน้าประตูก็มีขันทีคนหนึ่งรายงานขึ้น ขัดบรรยากาศภายในห้องนี้ทันที

“ทูลฝ่าบาท ฮองเฮาส่งคนมากำชับว่าวันเทศกาลดอกไม้กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เชิญฝ่าบาทเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

กู้จิ่งซานเหลือบมองดูหนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน “เรื่องของหยีเฟย ประเดี๋ยวค่อยกลับมาคุยกันต่อหลังจากงานเลี้ยงจบสิ้น บัดนี้เราไปที่อุทยานหลวงกันเถิด”

เมื่อกล่าวจบเขาก็เดินตรงออกไปข้างนอก โดยมีเฟิ่งกงกงเดินตามติดไป กู้โม่หานและหนานหว่านเยียนถอยหลังออกมาด้วยความนอบน้อมแล้วเดินตามหลังไปเช่นกัน

สองสามีภรรยาสบตากัน สายตาทั้งคู่ประสานกันอย่างมีเลศนัย

หนานหว่านเยียนจับชีพจรของกู้โม่หานอย่างลับๆ แล้วใช้น้ำเสียงที่ได้ยินเพียงสองคนกล่าวว่า “สุราเมื่อครู่ที่เจ้าดื่มลงไปนั่นคือสุราพิษระยะยาว มันจะยังไม่ออกฤทธิ์เสียตอนนี้”