ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 32

ถึงกับช่วยชีวิตกลับมาได้จริงๆ!

ทุกคนต่างตกตะลึง!

มีคนเอ่ยปากกล่าวขึ้นมาก่อน ชี้ไปที่อาเจียนที่อยู่บนพื้นอย่างสั่นสะท้าน: “นี่ นี่ถึงกับอาเจียนออกมาจริงๆ!”

“พระชายาอี้มีทักษะทางการแพทย์จริงหรือเนี่ย?”

“ก่อนหน้านี้ประเมินพระชายาอี้คนนี้ต่ำเกินไปจริงๆ ดูท่าก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ร่ำลือกัน” น้ำเสียงของคนคนนี้แฝงความรู้สึกไม่ยุติธรรม ดูเหมือนจะคิดว่าข่าวลือของหนานหว่านเยียนล้วนเป็นเรื่องกุขึ้นมาทั้งนั้น

ดวงตาของกู้โม่หานเบิกกว้าง จิตใจหวาดผวา!

หนานหว่านเยียนช่างโชคดีอะไรเช่นนี้! ถึงกับสามารถช่วยชีวิตคนสองคนติดต่อกัน? !

หรือว่าตัวเองกลายเป็นคนชั่ว เกือบจะเอาชีวิตน้องสะใภ้สิบอีกแล้วหรือ?

ในใจของกู้โม่หานรู้สึกหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ทันที

สีหน้าของฮองเฮาไม่น่าดู ฝ่าบาทระงับความตกตะลึงเอาไว้ กล่าวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น: “หนานหว่านเยียน เจ้าทำมันได้อย่างไร?”

หนานไว่านเยียนเหนื่อยพอสมควร

การทำหัตถการไฮม์ลิคช์เวลาทำขึ้นมาไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น จำเป็นต้องใช้พลังงานของผู้ช่วยชีวิตจำนวนมาก ไม่เพียงต้องใช้พละกำลังอย่างมาก ความเร็วก็ต้องรวดเร็วอีกด้วย

อีกอย่างพระชายายังเป็นผู้หญิงในวัยผู้ใหญ่ เพราะความตะกละกิน รูปร่างก็ไม่ได้ผอมเพรียวมาก หลังการกระทำในครั้งนี้ นางก็มีเหงื่อไหลเต็มหน้าผากแล้ว

“เสด็จ เสด็จพ่อ โปรดอนุญาตให้ลูก หายใจก่อน”

เมื่อครู่นี้องค์ชายสิบเห็นว่าในที่สุดพระชายาก็อาเจียนออกมา ตกตะลึงไปนานพักใหญ่ ถึงได้ตอบสนองกลับมา พุ่งตัวไปทางพระชายาทันที “หยิงหยิง......”

หนานหว่านเยียนรีบเตือนสติ: “องค์ชายอย่าตื่นเต้นมากเกินไป ตอนนี้พระชายายังอ่อนแอมาก”

ได้ยินคำพูด องค์ชายสิบก็ยับยั้งตัวเองทันที กล่าวถามอย่างระมัดระวัง: “หยิงหยิง เจ้าดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

พระชายาสิบสวีหว่านหยิงรอดชีวิตจากหายนะ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวกระโจนเข้าไปอ้อมแขนขององค์ชายสิบแล้วร้องไห้โฮขึ้นมา “องค์ องค์ชาย! เมื่อครู่นี้หม่อมฉันนึกว่า ตัวเองจะตายเสียแล้ว! ฮือๆๆๆ......”

ดวงตาขององค์ชายสิบก็ใกล้จะเป็นสีแดงแล้ว ฝ่ามือลูบหลังของสวีหว่านหยิงเบาๆ คอยปลอบประโลมไม่หยุด “ไม่เป็นไรแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว!”

จากนั้น เขาก็มองไปทางหนานหว่านเยียน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความขอบคุณ “พี่สะใภ้หก เมื่อครู่นี้ข้าโง่เขลา ใส่ร้ายท่านไป เกือบจะทำให้ชีวิตของหยิงหยิงล่าช้าไป ข้าขอขอบคุณพี่สะใภ้หกที่ช่วยชีวิตมา ณ ที่นี้ด้วย! และต้องขอโทษพี่สะใภ้หกไว้ตรงนี้ด้วย!”

สวีหว่านหยิงก็ตอบสนองกลับมา หันกลับมามองดูหนานหว่านเยียนน้ำตาคลอเบ้า “หว่านหยิงขอขอบคุณพี่สะใภ้หก! พี่สะใภ้หกคนงดงามจิตใจดี วันนี้ยังช่วยชีวิตข้าเอาไว้ด้วย นับตั้งแต่วันนี้ไป หว่านหยิงจะยอมรับพี่สะใภ้หกเป็นนางฟ้าพระโพธิสัตว์!”

หนานหว่านเยียนรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเล็กน้อย การช่วยชีวิตคนเป็นหน้าที่ของนางอยู่แล้ว ตอนนี้กลับถูกสามีภรรยาคู่นี้เยินยอจนตัวลอยแล้ว “ไม่เป็นไร มันเป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว!”

เมื่อเห็นสามีภรรยาองค์ชายสิบยกย่องหนานหว่านเยียน บรรดาแขกเหรื่อขุนนางที่โอนเอียงไปตามทิศทางลมพวกนั้นต่างก็พากันโอบล้อมเข้ามา ยกย่องหนานหว่านเยียน

“วันนี้ได้พบ กระหม่อมถึงได้รู้ว่าพระชายาอี้มีลักษณะท่าทางไม่ธรรมดาใจดีมีเมตตา ทำให้กระหม่อมต้องมองในแง่ที่ต่างออกไปจริงๆ!”

“อ๋องอี้วาสนาดีเช่นนี้ และก็เป็นวาสนาของราชวงศ์ซีเย่เช่นกัน!”

เห็นดังนั้น หยุนอี่ว์โหรวหน้าเสียไปในทันที สีหน้าไม่น่าดูสุดขีด!