ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 322

กู้โม่หานสังเกตหนานหว่านเยียน และขันทีหนุ่มจากไกลๆ คิ้วที่งดงามของเขาขมวดไปมา

โดยพื้นฐานแล้วหมัวมัว ขันทีข้างกายไทเฮาเขารู้จักทั้งหมด ทว่าขันทีผู้นี้เหตุใดจึงไม่คุ้นหน้า

เขาอยากเดินตามไป ทว่าทันใดนั้นก็ถูกใครบางคนเรียกให้หยุดอย่างเบาๆ

“โม่หานไม่ไปตำหนักบรรทมหยีเฟยหรือ？”

กู้โม่หานหยุดเดิน มองตามเสียงไป เห็นคนใส่ชุดเครื่องแบบในวัง หนานชิงชิงที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม

ใบหน้าอันหล่อเหลา และร่างกายที่ดูแข็งแรงของชายผู้นี้ถูกแสงดาวสาดส่องจนหล่อเหลาเป็นพิเศษ เขาเลิกคิ้วมองไปยังหนานชิงชิง "พระชายาเฉิงเหตุใดท่านถึงอยู่ที่นี้"

เมื่อครู่ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป หนานชิงชิงก็ออกไปกับกู้โม่เฟิง เหตุใดถึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่?

หนานชิงชิงจ้องมองกู้โม่หานไม่ละสายตา "หลินเอ๋อร์ไม่สบายนิดหน่อย ท่านอ๋องพาหลินเอ๋อร์กลับจวนก่อน ข้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องพูดกับเจ้า"

นางตั้งใจแยกกู้โม่เฟิงออก ตั้งใจตามกู้โม่หานมา

พูดอะไร?

พฤติกรรมแปลกเหล่านั้นของนางต่อจากครั้งก่อนหรือ?

กู้โม่หานขมวดคิ้ว อย่างหมดความอดทนโดยสัญชาตญาณ

"ข้ากับเจ้าไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก สายแล้ว เจ้ารีบกลับไปเถิด อ๋องเฉิงเป็นบุรุษ ดูแลบุตรได้ไม่ดีหรอก"

หนานชิงชิงเห็นท่าทีเย็นชาของเขา อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปาก สีหน้าดูน้อยใจเล็กน้อย

"โม่หาน ข้าแค่อยากจะดูอาการบาดเจ็บของเจ้าว่าเป็นอย่างไรบ้าง เป็นห่วงเจ้าก็เท่านั้น เจ้าอย่าต่อต้านข้าเลย เจ้าอาจจะไม่รู้ ที่เจ้าสลบไสลในตอนนั้น ข้าและอ๋องเฉิงเคยไปเยี่ยมเจ้า ตอนนั้น..."

"ร่างกายของข้าไม่มีปัญหาใหญ่อะไร แม้จะมีก็จะไม่รบกวนพระชายาเฉิงหรอก"

ใบหน้าของหนานชิงชิงแน่นิ่งไป รู้สึกเศร้าเล็กน้อยกับความเย็นชาเฉยเมยของเขาเล็กน้อย จากนั้นนางดึงรอยยิ้มออกมาจากริมฝีปาก พร้อมเสียงที่นุ่มนวล

"เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าขอให้ท่านพ่อตามหาบัวหิมะที่มีเฉพาะในภูมิภาคตะวันตกซึ่งสามารถทําให้ชี่และเลือดแข็งแรง ดีต่อร่างกาย พรุ่งนี้ข้าจะให้คนนำไปส่งให้เจ้า"

"ไม่จําเป็น" กู้โม่หานปฏิเสธหนานชิงชิงตรงๆ เมื่อเห็นว่านางห่วงใยเขาจนเกินไป จึงอดไม่ได้ที่จะเตือนนาง

"พระชายาเฉิง เนื่องจากเจ้าได้ออกเรือนแล้ว เจ้าควรปฏิบัติตามจารีตประเพณีของสตรี ข้ามีหนานหว่านเยียนอยู่เคียงข้างเรื่องบำรุงรักษาร่างกาย นางรู้มากกว่าใคร ข้าไม่ต้องการของบำรุงอย่างอื่น และยิ่งไม่ต้องการของอะไรจากจวนเฉิงเซี่ยง"