ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 323

หนานหว่านเยียนหรือ？

ใบหน้าของกู้โม่หานเปลี่ยนไปในทันที รีบวิ่งไปตามเสียงที่ขอความช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว

หนานชิงชิงซึ่งถูกทิ้งไว้มองไปยังหลังของกู้โม่หานที่รีบจากไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา นิ้วมือที่ห้อยอยู่ด้านข้างลำตัวกำแน่น จนเล็บใกล้จะหักแล้ว

ทว่าไม่นานนางกลับยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มของนางน่าขนลุกเป็นอย่างมาก

เขาไม่สามารถช่วยหนานหว่านเยียนได้

ขันทีที่พาหนานหว่านเยียนไป เป็นฆาตกรที่วังแห่งนี้จัดหามา นางไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด ขันทีผู้นั้นเป็นคนตามหานางเอง เขากล่าวว่าเจ้านายของเขาต้องการให้นางถ่วงเวลากู้โม่หาน ส่วนหนานหว่านเยียนพวกเขาจะเป็นจนจัดการเอง

เรื่องที่ได้กำไรเช่นนี้ นางตอบรับอย่างแน่นอน

ดังนั้น จึงมีช่วงเวลานี้...

เมื่อครู่

หนานหว่านเยียน ตามขันทีไปยังตำหนักหลวนเฟิ่ง

นางไม่ค่อยคุ้นเคยกับในวัง เพราะนางก็เคยเข้าวังเพียงไม่กี่ครั้ง ตอนนี้ก็เป็นเวลากลางคืนอีกต่างหาก ต่อให้มีเสียงเทียนส่องสว่าง ก็ไม่สว่างมากพอ มืดมัวไปหมด

นอกจากนี้ ทางที่ไปตำหนักหลวนเฟิ่งไม่มีใครสักคน

หนานหว่านเยียนรู้สึกแปลกๆ ไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก จึงเอ่ยถามออกไป "ไทเฮาได้บอกหรือไม่ว่าเรียกเข้าเฝ้าด้วยเรื่องใด? "

ขันทีผู้นั้นหยุดชะงักทันที หันหลังกลับคว้าแขนของหนานหว่านเยียนไว้ อีกมือหนึ่งถือมีดสั้นหมายจะพุ่งเข้ามาแทงนาง

"เชี่ยเอ๊ย!" รูม่านตาของหนานหว่านเยียนหดตัวลง รีบจับมือที่ถือมีดไว้ของเขาไว้ตามสัญชาตญาณ หลังของนางกระแทกเข้าภูเขาจำลอง นางขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

นางตกใจอย่างมาก นางมองสายตาที่อาฆาตของขันทีหนุ่ม นางไม่มีเวลาจะคิดว่าผู้ใดเป็นคนส่งเขามา ในขณะที่ตะโกนขอความช่วยเหลือ นางก็พยายามคิดวิธีแย่งมีดในมือเขา ทว่านางไม่สามารถปล่อยมือได้ ต้องสู้แรงกับเขา

เห็นได้ชัดว่าขันทีผู้นี้มีพื้นฐานการต่อสู้ เขามองเยาะเย้ยหนานหว่านเยียนที่ไม่รู้จักเจียมตัว "พระชายาอี้ ไม่มีผู้ใดมาหรอก มีคนอยากให้ท่านตาย กระหม่อมแนะนําให้ท่านปิดปาก และรอความตายซะดีๆ "

ไม่มีผู้ใดมาหรอกงั้นหรือ?

ดูเหมือนว่าจะเตรียมวิชากังฟูมาอย่างดี

ร่องรอยของไอสังหารวูบวาบเข้ามาในสายตาของหนานหว่านเยียน นางไม่ละความพยายามแม้แต่น้อย และไม่กล้าที่จะร้องเสียงดัง เพื่อเก็บแรงไว้ต่อกระกับอันตรายที่อยู่ตรงหน้า

"ใครส่งเจ้ามา ฮ่องเต้? หรือเหนียงเหนียงคนไหนในวัง? "

เดิมทีนางคิดว่าไม่เป็นฮ่องเต้ก็เป็นหนานชิงชิง เป็นคนสองคนที่ต้องการชีวิตของนางมากที่สุดในขณะนี้

ทว่าหนานชิงชิงยังไม่มีไม่มีความสามารถมากขนาดที่จะสามารถปลุกปั่นวังหลังได้

ขันทีผู้นั้นเลิกคิ้วขึ้น มีร่องรอยของความโหดร้ายและความชั่วร้ายภายใต้ดวงตาของเขา เมื่อเริ่มมีแรง จึงพยายามนำมีดสั้นนั้นเข้ามาใกล้คอของหนานหว่านเยียน

"กระหม่อมไม่รู้ว่าท่านไปล่วงเกินผู้ใดเข้า ทว่าปืนยิงนกที่ยื่นหัวออกมา กระหม่อมขออนุญาตเตือนพระองค์หน่อย ชาติหน้าอย่าจองหองเช่นนั้นอีกเลย ทำตัวเป็นคนธรรมดาเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"

หลังจากพูดจบ ขันทีก็ยกเท้าขึ้นเตะหนานหว่านเยียนในทันที หนานหว่านเยียนปล่อยมืออย่างไม่ลังเลเพื่อหลบเลี่ยงอันตราย คมมีดสั้นจึงแทงเข้าไปภูผาจำลอง

ในขณะที่หนานหว่านเยียนนําผงพิษออกจากห้วงเวลา ก็วิ่งไปยังจุดที่สว่างในทันที ทว่ากลับถูกขันทีดึงผมไว้อย่างเหี้ยมโหดและมืออีกข้างหนึ่งบีบคอของนางอย่างแรก ต้องการฆ่านางให้ได้

หนานหว่านเยียนกําลังจะใช้ผงพิษเพื่อหลบหนี จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นชาและดุร้ายดังขึ้น——

"รนหาที่ตาย!"

ดวงตาของทั้งสองของกู้โม่หานลุกเป็นไฟ เขาเตะขันทีขึ้นอย่างแรง ความโกรธจากภายในทำให้เขาไม่ได้ออมแรงแม้แต่น้อย ขันที่ผู้นั้นถูกเตะจนอาเจียนเป็นเลือด และตกลงไปในทะเลสาบ

กู้โม่หานกอดหนานหว่านเยียนไว้ในอ้อมแขน นางหายใจไม่ออก รอยแดงที่คอของนางทําให้เขาเจ็บปวดหัวใจ

"หนานหว่านเยียน เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?"

หนานหว่านเยียนเงยหน้ามองเขาอย่างอ่อนแรง นางเก็บผงพิษไว้ "ข้า ข้าไม่เป็นไร ขอบใจที่ช่วยข้า"

กล่าวจบ นางก็คิดอะไรบางอย่างได้ และรีบผลักเขาออกไป มองลงไปในทะเลสาบ ใบหน้าของขันทีผู้นั้นกําลังหงายหน้าขึ้น ในสภาพนอนตายตาไม่หลับ

"ตายแล้ว"

กู้โม่หานขมวดคิ้ว คิดว่านางกำลังบ่นว่าที่ไม่ไว้ชีวิตเขา