ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 324

นิ้วของหยีเฟยหยุดเคลื่อนไหวอีกแล้ว

หนานหว่านเยียนตะโกนเรียกหยีเฟยอีกหลายครั้ง และรีบหยิบไฟฉายออกจากห้วงเวลาทันที นำมาตรวจปฏิกิริยาตอบกลับของรูม่านตาอย่างละเอียด

มีปฏิกิริยาตอบกลับ หยีเฟยมีสติจริงๆ!

ความมั่นใจในการรักษาหยีเฟยให้หายดีของนาง เพิ่มขึ้นไปอีกหลายขั้น!

หนานหว่านเยียนมีความสุขอยู่ในใจ ทว่ายังอยู่ในวัง นางไม่สะดวกที่จะพูดขึ้นมา นางไม่ส่งเสียงและห่มผ้าให้หยีเฟยอย่างเงียบๆ

กู้โม่หานเก็บของเสร็จแล้ว ค่อยๆ เดินเข้ามา "เป็นอย่างไรบ้าง?"

หนานหว่านเยียนเหลือบมองเขา นางอดทนเก็บอาการไว้ และพูดด้วยใบหน้าที่สั่นไหว: "ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร อีกเดี๋ยวตอนเคลื่อนย้ายระวังหน่อย อย่าให้กระแทกมากเกินไป"

เมื่อกู้โม่หานได้ยินเช่นนั้น เขาก็โล่งใจในใจ

เขามองไปที่หยีเฟยที่ร่างกายผอมบางอ่อนแอนอนป่วยอยู่บนเตียง นัยน์ตาก็เต็มไปด้วยความสงสารและความกังวล

เสด็จแม่ ลูกมารับท่านกลับบ้านแล้ว

"องครักษ์ มาส่งเสด็จแม่ไปที่รถม้า"

"ขอรับ" องครักษ์แสดงความเคารพต่อกู้โม่หาน จากนั้นก็อุ้มหยีเฟยลงบนเตียงไม้ที่เรียบง่ายแบกออกไปอย่างระมัดระวัง

หนานหว่านเยียน และกู้โม่หานก็ตามหลังออกจากประตูวังอย่างรวดเร็ว

มีรถม้าสองคันอยู่นอกประตู กู้โม่หานจัดการนำหยีเฟยและหวางหมัวมัวส่งไปถึงหน้ารถม้าด้วยตัวเอง

และหนานหว่านเยียนนั่งลงตรงด้านหลังรถ รอกู้โม่หาน หมุนวงกลมในมือไม่หยุด กำลังคิดถึงบางสิ่งอยู่

"เจ้ากําลังคิดอะไรอยู่?" ม่านในรถถูกยกขึ้น เสียงค่อยต่ำดังขึ้นมา

หนานหว่านเยียนเอียงศีรษะก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของกู้โม่หาน เสื้อคลุมยาวของเขาเผยให้เห็นร่างกายที่สูงใหญ่ รูปงามยิ่งนัก

พริบตาเดียว กู้โม่หานนั่งลงตรงข้ามกับนาง ห่วงหยกที่เอวของเขากระทบกันส่งเสียงดัง

หนานหว่านเยียนเรียนสติคืนมา แอบพูดบ่นถึงว่ารูปลักษณ์ของกู้โม่หานนั้นเกินต้านจริงๆ หากอยู่ในยุคปัจจุบันนั้นก็เป็นตัว

ท็อปอย่างแน่นอน

นางมองไปที่เขา "โอ้ ข้ากําลังคิดว่าจากนี้ควรทําอย่างไรหลัง"

ดวงตาของกู้โม่หานขยับเล็กน้อย "ใช้วิธีพลิกพลันสถานการณ์ แค่ทําให้เต็มที่ก็พอ "

"นั่นสินะ" หนานหว่านเยียนก้มศีรษะคิดไปคิดมา อยากที่จะปลดห่วงหยกที่แขวนไว้ตรงคอออก

กู้โม่หานมองลงมาที่นางและไม่รู้ว่านางกําลังทําอะไรอยู่ ผมยาวกระจัดกระจายสยายลงมา เข้าขมวดคิ้ว "เจ้ากำลังทำอะไร? "

"ข้าต้องการปลดห่วงหยกบนคอออก นำมาผูกที่เอว" หนานหว่านเยียนพยายามอยู่สักพัก แต่ก่อนเป็นเซียงอวี้ที่ช่วยนางผูก ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงผูกแน่นเช่นนี้ ทำอย่างไรก็ปลดไม่ออก

นางยอมแพ้แล้ว จึงแบมือไปทางกู้โม่หาน "ถอดไม่ออก ช่างมันเถอะ กลับไปข้าค่อนทำฉัน"

กู้โม่หานตะลึงมองนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย "เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงคิดที่จะแขวนมันไว้รอบเอวของล่ะ หรือว่า..."

"หยุดนะ อย่าคิดเลยเถิด" หนานหว่านเยียนกล่าว "ข้าเพียงคิดว่าจะแสดงละครก็ต้องเล่นให้สมบทบาท ในเมื่อท่านพ่อคิดว่าพวกเราเป็น 'สามีภรรยาที่รักกันมาก' อย่างนั้นไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องแสดงให้เหมือนหน่อย"