ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 331

หลังจากที่หนานหว่านเยียนออกไปแล้ว เสิ่นอี่ว์เห็นสีหน้าของนางยังเหมือนเดิม ก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร จึงผลักประตูเดินเข้ามา

“ท่านอ๋อง?”

กู้โม่หานหยุดหัวข้อสนทนาทันที เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าไปเตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวออกไปเที่ยวเล่นกับข้าและหนานหว่านเยียนข้างนอก รถม้าต้องใหญ่ที่สุด”

เสิ่นอี่ว์มีสีหน้าดีใจ “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง!”

คู่รักร่วมเดินทางด้วยกัน นี่คือเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก

ในที่สุดท่านอ๋องก็ตาสว่าง กำลังจะมอบความสุขให้แก่พระชายาอี้แล้ว

พูดจบ เขาก็ถอยออกไปทันที ออกไปจัดรถม้า

ในเรือนเซียงหลิน

หนานหว่านเยียนไปรับเด็กๆ และกำลังจะออกไป เด็กหญิงทั้งสองก็ไม่อยากจะเชื่อ ตื่นเต้นตกใจเหมือนถูกรางวัลใหญ่ในทันใด

เกี๊ยวน้อยม้วนแขนเสื้อขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ดีจัง! ออกไปเที่ยวเล่นได้แล้ว!”

หนานหว่านเยียนเห็นเด็กหญิงทั้งสองคลอเคลียมือของนางอย่างตื่นเต้น “แต่ว่า พวกเจ้าต้องฟังข้า รออยู่ในรถอย่างเชื่อฟัง อย่าวิ่งไปมา”

“ตอนนั้นข้าจะให้ปู๋ล่าขึ้นรถม้าไปกับพวกเจ้าด้วย ล่าล่าอยู่ข้างนอก หากพวกเจ้าเห็นอะไรที่อยากซื้อผ่านม่านรถก็จดให้ปู๋ล่า พวกมันจะหาวิธีนำมาให้ข้า แม่จะซื้อมาให้พวกเจ้าเอง ดีไหม?”

“ตกลงเจ้าค่ะ!” เด็กหญิงทั้งสองขอเพียงได้ออกไปข้างนอก อะไรก็ตอบตกลงทั้งนั้น

แม้ว่าจะลงจากรถม้าไม่ได้

พวกนางก็ยังอยากออกไปดู

ได้ยินมานานแล้วว่าโลกภายนอกนั้นสวยงามมาก พวกนางโตแล้ว แต่กลับไม่มีโอกาสได้เห็นมัน

หนานหว่านเยียนลูบหัวของพวกนาง “พวกเจ้าอย่าน้อยใจไปเลย แม่จะแต่งตัวให้พวกเจ้าสักหน่อยนะ”

“ไม่น้อยใจเจ้าค่ะ!” เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยหัวเราะยิ้มแย้ม

ขอเพียงสามารถออกไปเดินเล่นได้ มันก็เป็นเรื่องดีมากแล้ว!

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ พวกนางก็ยังคิดว่าหนานหว่านเยียนจะขอให้พวกนางซ่อนตัว แต่ไม่คาดคิดว่าจะอนุญาตให้พวกนางออกไปเล่นข้างนอกได้

มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมาก

…

สิบห้านาทีต่อมา เสิ่นอี่ว์ก็จัดแจงรถม้าเสร็จเรียบร้อย

กู้โม่หานกำลังรออยู่นอกจวนอ๋อง

“ท่านอ๋อง พระชายาอี้ และบรรดาคุณหนูมาถึงแล้ว” เสิ่นอี่ว์กระซิบข้างหูกู้โม่หาน

กู้โม่หานได้ยินเช่นนี้ก็เชยตาขึ้น เห็นมือทั้งสองของหนานหว่านเยียนกำลังจูงเด็กสาวตัวน้อยผิวขาวละมุนอยู่

ในมือของเด็กหญิงตัวน้อยถือสายจูงสุนัขข้างละเส้น อวี๋เฟิงเดินตามหลัง แต่กลับถูกกู้โม่หานเมินเฉยทางอ้อม

ในสายตาของเขา คนสามคนกับสุนัขสองตัวกำลังเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยถูกหนานหว่านเยียนจับแต่งกายอำพรางตัวก่อนหน้านี้ เอาผ้าคลุมหน้ามาปิดหน้าไว้

เมื่อพวกนางเห็นกู้โม่หาน แววตาก็ฉายแววแห่งความยินดี รีบโผเข้าหาอย่างมีความสุข “ขอบคุณที่พาพวกเราออกไปเที่ยวนอกจวนเจ้าค่ะ!”

ในสายตาของซาลาเปาน้อยและเกี๊ยวน้อย วันนี้กู้โม่หานดูสูงใหญ่เป็นพิเศษ

หล่อเหลาไม่มีใครเทียบ เป็นคนดีที่สุด

สาวน้อยเอ่ยเสียงใส

สายตาของกู้โม่หานอ่อนโยน เขาย่อตัวลงเช็ดปลายจมูกของสองสาวน้อย “ไม่เป็นไร ขึ้นรถเถอะ”

พูดจบ เขาก็เปิดม่านรถออก อุ้มหนูน้อยทั้งสองขึ้นทีละคนด้วยมือข้างเดียว ให้พวกนางนั่งบนรถม้าอย่างมั่นคง

หนานหว่านเยียนขึ้นรถม้าพร้อมกับสุนัขสองตัว ตามด้วยกู้โม่หาน

ภายในรถม้าเต็มเอี้ยด

เสิ่นอี่ว์และอวี๋เฟิงคุ้มกันอยู่นอกรถม้า ทำหน้าที่เป็นสารถี “ไป”

ภายในรถม้า เด็กน้อยสองคนกำลังหมอบอยู่บนหน้าต่าง แอบมองไปยังภายนอก

กู้โม่หานให้กระจกชิ้นเล็กๆ ที่สามารถขยายวัตถุได้ ทำให้พวกนางประหลาดใจไปตามๆ กัน

เกี๊ยวน้อยบอกว่า “ท่านแม่ กระจกเล็กชิ้นนี้วิเศษมาก มองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน อีกอย่าง ตอนนี้ดูมีคึกคักกว่าครั้งที่แล้วที่พวกเราออกมามาก”

ซาลาเปาน้อยพยักหน้าเสริมว่า “อืม ดูรื่นเริงยินดีมาก”

ไม่เหมือนกับความรื่นเริงยินดีที่พวงนางเตรียมไว้เพื่อหนานหว่านเยียนคราวก่อน ครั้งนี้ทุกคนมีความสุขมาก