ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 331

หลังจากที่หนานหว่านเยียนออกไปแล้ว เสิ่นอี่ว์เห็นสีหน้าของนางยังเหมือนเดิม ก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร จึงผลักประตูเดินเข้ามา

“ท่านอ๋อง?”

กู้โม่หานหยุดหัวข้อสนทนาทันที เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าไปเตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวออกไปเที่ยวเล่นกับข้าและหนานหว่านเยียนข้างนอก รถม้าต้องใหญ่ที่สุด”

เสิ่นอี่ว์มีสีหน้าดีใจ “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง!”

คู่รักร่วมเดินทางด้วยกัน นี่คือเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก

ในที่สุดท่านอ๋องก็ตาสว่าง กำลังจะมอบความสุขให้แก่พระชายาอี้แล้ว

พูดจบ เขาก็ถอยออกไปทันที ออกไปจัดรถม้า

ในเรือนเซียงหลิน

หนานหว่านเยียนไปรับเด็กๆ และกำลังจะออกไป เด็กหญิงทั้งสองก็ไม่อยากจะเชื่อ ตื่นเต้นตกใจเหมือนถูกรางวัลใหญ่ในทันใด

เกี๊ยวน้อยม้วนแขนเสื้อขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ดีจัง! ออกไปเที่ยวเล่นได้แล้ว!”

หนานหว่านเยียนเห็นเด็กหญิงทั้งสองคลอเคลียมือของนางอย่างตื่นเต้น “แต่ว่า พวกเจ้าต้องฟังข้า รออยู่ในรถอย่างเชื่อฟัง อย่าวิ่งไปมา”

“ตอนนั้นข้าจะให้ปู๋ล่าขึ้นรถม้าไปกับพวกเจ้าด้วย ล่าล่าอยู่ข้างนอก หากพวกเจ้าเห็นอะไรที่อยากซื้อผ่านม่านรถก็จดให้ปู๋ล่า พวกมันจะหาวิธีนำมาให้ข้า แม่จะซื้อมาให้พวกเจ้าเอง ดีไหม?”

“ตกลงเจ้าค่ะ!” เด็กหญิงทั้งสองขอเพียงได้ออกไปข้างนอก อะไรก็ตอบตกลงทั้งนั้น

แม้ว่าจะลงจากรถม้าไม่ได้

พวกนางก็ยังอยากออกไปดู

ได้ยินมานานแล้วว่าโลกภายนอกนั้นสวยงามมาก พวกนางโตแล้ว แต่กลับไม่มีโอกาสได้เห็นมัน

หนานหว่านเยียนลูบหัวของพวกนาง “พวกเจ้าอย่าน้อยใจไปเลย แม่จะแต่งตัวให้พวกเจ้าสักหน่อยนะ”

“ไม่น้อยใจเจ้าค่ะ!” เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยหัวเราะยิ้มแย้ม

ขอเพียงสามารถออกไปเดินเล่นได้ มันก็เป็นเรื่องดีมากแล้ว!

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ พวกนางก็ยังคิดว่าหนานหว่านเยียนจะขอให้พวกนางซ่อนตัว แต่ไม่คาดคิดว่าจะอนุญาตให้พวกนางออกไปเล่นข้างนอกได้

มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมาก

…

สิบห้านาทีต่อมา เสิ่นอี่ว์ก็จัดแจงรถม้าเสร็จเรียบร้อย

กู้โม่หานกำลังรออยู่นอกจวนอ๋อง

“ท่านอ๋อง พระชายาอี้ และบรรดาคุณหนูมาถึงแล้ว” เสิ่นอี่ว์กระซิบข้างหูกู้โม่หาน

กู้โม่หานได้ยินเช่นนี้ก็เชยตาขึ้น เห็นมือทั้งสองของหนานหว่านเยียนกำลังจูงเด็กสาวตัวน้อยผิวขาวละมุนอยู่

ในมือของเด็กหญิงตัวน้อยถือสายจูงสุนัขข้างละเส้น อวี๋เฟิงเดินตามหลัง แต่กลับถูกกู้โม่หานเมินเฉยทางอ้อม

ในสายตาของเขา คนสามคนกับสุนัขสองตัวกำลังเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยถูกหนานหว่านเยียนจับแต่งกายอำพรางตัวก่อนหน้านี้ เอาผ้าคลุมหน้ามาปิดหน้าไว้

เมื่อพวกนางเห็นกู้โม่หาน แววตาก็ฉายแววแห่งความยินดี รีบโผเข้าหาอย่างมีความสุข “ขอบคุณที่พาพวกเราออกไปเที่ยวนอกจวนเจ้าค่ะ!”

ในสายตาของซาลาเปาน้อยและเกี๊ยวน้อย วันนี้กู้โม่หานดูสูงใหญ่เป็นพิเศษ

หล่อเหลาไม่มีใครเทียบ เป็นคนดีที่สุด

สาวน้อยเอ่ยเสียงใส

สายตาของกู้โม่หานอ่อนโยน เขาย่อตัวลงเช็ดปลายจมูกของสองสาวน้อย “ไม่เป็นไร ขึ้นรถเถอะ”

พูดจบ เขาก็เปิดม่านรถออก อุ้มหนูน้อยทั้งสองขึ้นทีละคนด้วยมือข้างเดียว ให้พวกนางนั่งบนรถม้าอย่างมั่นคง

หนานหว่านเยียนขึ้นรถม้าพร้อมกับสุนัขสองตัว ตามด้วยกู้โม่หาน

ภายในรถม้าเต็มเอี้ยด

เสิ่นอี่ว์และอวี๋เฟิงคุ้มกันอยู่นอกรถม้า ทำหน้าที่เป็นสารถี “ไป”

ภายในรถม้า เด็กน้อยสองคนกำลังหมอบอยู่บนหน้าต่าง แอบมองไปยังภายนอก

กู้โม่หานให้กระจกชิ้นเล็กๆ ที่สามารถขยายวัตถุได้ ทำให้พวกนางประหลาดใจไปตามๆ กัน

เกี๊ยวน้อยบอกว่า “ท่านแม่ กระจกเล็กชิ้นนี้วิเศษมาก มองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน อีกอย่าง ตอนนี้ดูมีคึกคักกว่าครั้งที่แล้วที่พวกเราออกมามาก”

ซาลาเปาน้อยพยักหน้าเสริมว่า “อืม ดูรื่นเริงยินดีมาก”

ไม่เหมือนกับความรื่นเริงยินดีที่พวงนางเตรียมไว้เพื่อหนานหว่านเยียนคราวก่อน ครั้งนี้ทุกคนมีความสุขมาก

หนานหว่านเยียนได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกผิดในใจ นางจูบแก้มเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย “ใกล้จะถึงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิแล้ว ดังนั้นมันจึงคึกคักมากกว่าเมื่อก่อน”

ดวงตาของเด็กทั้งสองเป็นประกาย

เทศกาลฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาถึง เวลานั้นจะมีเสื้อผ้าใหม่ รองเท้าใหม่ และอั่งเปาอีกด้วย!

กู้โม่หานฟังการสนทนาระหว่างแม่ลูกอย่างเงียบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็เห็นร้านขายเครื่องประดับ หัวใจของเขาเต้นระส่ำ พลางเอ่ยว่า “หยุดรถ”

รถม้าหยุดลง

แม่ลูกทั้งสามมองไปที่กู้โม่หาน

กู้โม่หานกลับพูดกับเด็กน้อยทั้งสองว่า “พวกเจ้ารอเดี๋ยว ข้าจะพาแม่ของพวกเจ้าออกไปดูหน่อย”

เด็กสองคนมองหน้ากัน ไม่ติดขัดใดๆ “เจ้าค่ะ”

“ดูอะไร? จะไปพักผ่อนนอกเมืองมิใช่หรือ? ทำไมท่าน…” หนานหว่านเยียนไม่รู้ว่ากู้โม่หานคิดจะทำอะไร ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกกู้โม่หานดึงข้อมือลงจากรถ

สาวๆ กับปู๋ล่าถูกทิ้งไว้ในรถ

เด็กหญิงสองคนหมอบลงบนหน้าต่าง มองผ่านม่านด้วยความอยากรู้อยากเห็น กู้โม่หานดึงหนานหว่านเยียนเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับ

ล่าล่าตามหนานหว่านเยียนลงจากรถ นั่งลงข้างรถม้าอย่างเชื่อฟัง

อวี๋เฟิงและเสิ่นอี่ว์ทำตัวกระปรี้กระเปร่า คอยเฝ้ารถม้าอยู่ข้างๆ

ทันทีที่หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานเดินเข้ามาในร้าน สายตาของทุกคนก็ถูกดึงดูดไป

ชายหญิงน้ำจิตน้ำใจไม่ธรรมดา หนุ่มหล่อสาวสวยดูเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ

เจ้าของร้านเห็นทั้งสองก็รีบออกมาต้อนรับ ลูบมือพลางยิ้มอย่างอบอุ่น “ไม่ทราบว่าลูกค้ามีอะไรให้ช่วยเหลือขอรับ?”

หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานดึงเข้ามา อดมองไปยังกู้โม่หานไม่ได้ “ท่านกำลังจะทำอะไร?”

“ก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าจะซื้อของให้เจ้า ตอนนี้สถานะของเจ้ากับข้าถูกมัดรวมกันแล้ว หน้าตาของเจ้าก็สำคัญเช่นกัน” กู้โม่หานสีหน้านิ่งเฉย ทำเสียงขรึมเร่งรัดนาง “ไปเลือกสิ”

หนานหว่านเยียน “…”

ช่างเป็นผู้ชายที่รักษาหน้าตาเหลือเกิน

นางชำเลืองมองเครื่องประดับคุณภาพเยี่ยมบนชั้นวางเหล่านั้น รู้สึกว่ามันแพงๆ ทั้งนั้น

วินาทีต่อมา สายตาของนางก็หยุดอยู่ที่ปิ่นจักจั่นทองใบหยก

วินาทีต่อมา นิ้วเรียวยาวก็วางแท่งเงินลงตรงหน้าเจ้าของร้าน “ปิ่นจักจั่นทองอันนั้น ช่วยห่อให้ด้วย”

หนานหว่านเยียนมองกู้โม่หานด้วยความตกใจ “ข้าแค่มองๆ ดูเท่านั้นเอง ท่านซื้อมันมาทำไม?”

กู้โม่หานกลับทำเป็นไม่ได้ยิน “ถูกใจก็ซื้อเลย”

เจ้าของร้านรับเงินทันที พลางยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น “โอ้! องค์ชายตาถึงจริงๆ ปิ่นจักจั่นทองนี่ทั่วแคว้นซีเหย่มีแต่ร้านเราเท่านั้นที่มี”

“ในเมื่อท่านตรงไปตรงมาเช่นนี้ ข้าจะให้ท่านหนึ่งร้อยตำลึง”

หนึ่งร้อยตำลึงหรือ?!

นี่ปล้นกันล่ะมั้ง

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว พอกำลังจะพูดอะไร กู้โม่หานก็โยนเงินก้อนหนึ่งไป

การกระทำเช่นนี้ทำให้สายตาของเหล่าสตรีที่อยู่รอบๆ ทอดมาที่หนานหว่านเยียนด้วยความอิจฉา

สตรีผู้นี้ทำไมถึงโชคดีขนาดนี้?

เวลาพวกนางซื้อของ สามีก็เอาแต่แอบบ่น แต่สามีของนางกลับเต็มใจซื้อให้โดยไม่ลังเลเลย

เจ้าของร้านตาเป็นประกายทันที รีบห่อของส่งให้กู้โม่หาน แล้วยังให้ลูกจ้างในร้านนำพวกต่างหู กำไลหยก ปิ่นปักผมกองหนึ่งเข้ามา

เจ้าของร้านยิ้มกล่าวว่า “องค์ชาย พวกนี้เป็นหยกเนื้อดีทั้งหมด ฮูหยินของท่านสวมใส่ต้องสวยแน่ๆ”

จากนั้นเขาก็มองไปที่หนานหว่านเยียน “ฮูหยินท่านดูสิ มีที่ถูกใจหรืออยากรู้จักบ้างไหม ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จัก”

“กู้โม่หาน” หนานหว่านเยียนดึงแขนเสื้อของกู้โม่หาน “ซื้อแค่ชิ้นเดียวก็พอ ท่านก็ได้หน้าแล้ว รีบไปกันเถอะ”

คิดเงินไปแล้วหนานหว่านเยียนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ร้านแบบนี้เชือดคนชัดๆ หยกอะไรราคาหนึ่งร้อยตำลึง ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน เครื่องประดับที่ใช้ไม่ต้องมีราคาแพง

กู้โม่หานชำเลืองมองนาง “ซื้ออีกหน่อย ชอบชิ้นไหนอีกไหม?”

หนานหว่านเยียนส่ายหน้า “ไม่ล่ะ”

กู้โม่หานชี้ไปที่ต่างหูและปิ่นปักผมที่หนานหว่านเยียนสวมใส่อยู่ แล้วพูดกับเจ้าของร้านว่า “เอาแบบนี้มาสิบกว่าแบบ ส่วนพวกนี้ ห่อมาให้หมด”

ผู้หญิงที่แอบฟังอยู่อ้าปากค้างในทันใด

หนานหว่านเยียนก็ตกตะลึงเช่นกัน “กู้โม่หาน ท่านบ้าไปแล้ว…”