ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 332

เขาชี้ไปชี้มาก็ได้มาหลายสิบชิ้น ใครมันจะบ้าซื้อของแบบนี้?

แม้ว่าจะไม่ใช่เงินของนาง แต่อย่างน้อยก็ออกจะล้างผลาญเกินไปหน่อยล่ะมั้ง?

เจ้าของร้านถึงกับอึ้งไป จากนั้นก็ยิ้มกว้างจนหุบไม่ลง “เอาล่ะ องค์ชาย กรุณารอสักครู่”

จากนั้นเขาก็มองไปที่หนานหว่านเยียน “ฮูหยิน สามีของท่านดีกับท่านมากจริงๆ รักท่านจริงๆ!”

หนานหว่านเยียน: “...”

สิ่งที่เขารักคือ หน้าตาของเขา

แต่นางรู้สึกแปลกใจมาก ทำไมตอนนี้กู้โม่หานถึงสนใจหน้าตาของเขาขนาดนี้ ไม่เคยเห็นเขารังเกียจเสื้อผ้าเก่าๆ และเครื่องประดับน้อยชิ้นของนางมาก่อน

บนรถม้า ซาลาเปาน้อยมองเห็นภาพนี้ แล้วกล่าวเป็นนัย “ท่านอากู้เหมือนจะซื้อของมากมายให้ท่านแม่ ดีกับท่านแม่มากทีเดียว”

เสิ่นอี่ว์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมา “ท่านอ๋องตาสว่างแล้ว”

ผู้หญิง ต้องได้รับการเอาใจ

ท่านอ๋องจริงจังขึ้นมา นั่นต้องเป็นนักเอาใจภรรยาขั้นเทพแน่!

เอาใจพระชายาสิบมากกว่าองค์ชายสิบเสียอีก!

“ท่านอากู้มีน้ำใจมากจริงๆ” เกี๊ยวน้อยกล่าวเสริมอีกสองประโยค แต่ความสนใจทั้งหมดกลับอยู่ที่ขนมถังหูลู่ที่อยู่ไม่ไกล กลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า “ซาลาเปาน้อย เจ้าอยากกินขนมถังหูลู่ไหม?”

ภายในร้าน

เจ้าของร้านห่อกองเครื่องประดับเงินทองส่งให้กับมือกู้โม่หาน ยิ้มเบิกบาน แต่ก็ไม่ค่อยสบายใจ ท้ายที่สุดสิ่งเหล่านี้รวมกันมันออกจะ...แพงมากไปหน่อย

“องค์ชาย ทั้งหมดเป็นสามหมื่นสามพันหกร้อยตำลึง...”

หนานหว่านเยียนเบิกตากว้าง “แพงขนาดนั้นเชียวหรือ?”

ฮ่องเต้ประทานเงินให้นางเพียงหนึ่งหมื่นตำลึง ไม่คิดว่าการซื้อเครื่องประดับสักชิ้น จะมากกว่าเงินที่ฮ่องเต้ประทานให้นางเสียอีก

นางมองไปทางกู้โม่หาน “กู้โม่หาน แม้ว่าของพวกนี้จะสวยงาม แต่ข้าคนเดียวสวมใส่ทั้งหมดไม่ไหว ข้าแค่อยากได้เครื่องประดับสักชุดเท่านั้น”

ของนั้นสวยงามมาก ความจริงนางก็ชอบมันมาก มีผู้หญิงที่ไหนที่อดทนต่อการยั่วยวนของเครื่องประดับอันงดงามได้บ้าง?

แต่ก็ไม่จำเป็นต้องซื้อมากมายขนาดนั้น ผลาญเงินจนน่าตกใจ

“ในเมื่อรู้สึกว่าสวย ก็ยิ่งน่าซื้ออีก” กู้โม่หานชำเลืองมองหนานหว่านเยียน “ไม่ใช่ว่าซื้อไม่ไหว ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูถูก “

หนานหว่านเยียนรู้สึกว่ากู้โม่หานดูคล้ายจะมีปัญหา เขาดูหลงใหลความสุขจากการใช้เงิน

ช่างเถอะ เขาไม่สนใจเงินของตัวเอง แล้วนางจะสนทำไม

ถึงอย่างไรเครื่องประดับทั้งหมดที่ซื้อมาก็ต้องตกเป็นของนาง พอถึงเวลาหนีไป หากไม่มีเงินใช้ ยังเอาไปจำนำหาเงินได้

เมื่อคิดได้ดังนี้ หนานหว่านเยียนก็ยิ้มให้เขา “ท่านสะดวกแบบไหนก็แล้วแต่ท่านเถอะ”

เจ้าของร้านยังคิดว่าพวกเขาจะคืนเครื่องประดับบางอย่างให้ ไม่คาดคิดเลยว่ากู้โม่หานจะโยนแผ่นทองคำให้เขา

เจ้าของร้านแทบจะหน้ามืดหมดสติไปในทันที รีบกัดสองสามครั้ง ดวงตาเปล่งประกายสีเขียว

“ขอบคุณองค์ชาย ท่านเป็นองค์ชายหนุ่มหล่อเหลาที่ใจกว้างมากตามที่คิดไว้จริงๆ มีวิธีการเอาอกเอาใจฮูหยินที่แตกต่างไม่เหมือนใคร”

คุยๆ กันอยู่ จู่ๆ ล่าล่าที่เฝ้ารถม้าอยู่ก็วิ่งกระดิกหางเข้ามาชนหน้าแข้งของหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนก้มลงมอง แล้วดึงกระดาษข้อความเปียกชุ่มออกจากปากของมัน

กู้โม่หานชำเลืองมองกระดาษข้อความ บนนั้นมีวาดรูปขนมถังหูลู่สองไม้เอาไว้อย่างง่ายๆ

“พวกนางอยากกินอันนี้เหรอ? “ เขากระซิบถามที่ข้างหูของหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนมอง ‘ภาพวาดอันน่าทึ่ง’ ของเกี๊ยวน้อย แล้วอดหัวเราะไม่ได้ “พวกนางชอบกินขนมหวาน”

พูดจบนางก็หันหลังกลับเดินออกไปพร้อมกับเครื่องประดับ เตรียมตัวไปซื้อขนมถังหูลู่ให้พวกเด็กๆ

เพียงสองก้าว กู้โม่หานก็เอื้อมมือไปหยุดนาง พลางกระซิบข้างหู “เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะไปซื้อให้”

หนานหว่านเยียนไม่พูดมาก หอบเครื่องประดับขึ้นไปบนรถ