ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 333

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยไม่ได้ให้ความสนใจกับเครื่องประดับหยกสวยงามมากนัก แต่พวกนางไม่เคยเห็นขนมถังหูลู่มากมายขนาดนี้มาก่อน ก็ย่อมพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น “เจ้าค่ะ! ขอบคุณท่านอากู้...เอ่อท่านอาประหลาด!”

เกือบจะหลุดปากไปแล้ว

“ประหลาดจริงๆ” หนานหว่านเยียนไม่สนใจ ได้เห็นใบหน้าที่มีความสุขและพึงพอใจเต็มประดาของสองเด็กน้อย นางก็ดีใจมากแล้ว

กู้โม่หานกอดอกมองนาง คลายคิ้วที่ขมวดลง เผยความยินดียิ่งออกมา

หนานหว่านเยียนและเด็กน้อยทั้งสองมีความสุข เขาก็รู้สึกยินดีอย่างบอกไม่ถูก เพื่อพวกนางแล้ว ให้ทุ่มเทมากกว่านี้ก็ยินดี

ส่วนในร้านขายเครื่องประดับ ทุกคนยังไม่แยกย้ายไปไหน จ้องมองเจ้าของร้านด้วยความงุนงง

เมื่อครู่พวกเขารู้สึกว่ากู้โม่หานดูคุ้นเคย แต่นึกไม่ออกว่าคนผู้นี้เป็นใคร

หลังจากที่เขาเดินออกไป คนที่ขายขนมถังหูลู่ก็วิ่งเข้ามาแล้วเรียกเสียงดัง

“เทพสงคราม อ๋องอี้เตี้ยนเซี่ย! “

ในใจทุกคนเหมือนเจอคลื่นยักษ์ที่ทำให้ตกใจกลัว เริ่มหารือกันด้วยความประหลาดใจ

“ช่วงนี้ได้ยินมาว่าอ๋องอี้และพระชายารักกันหวานชื่นมาก ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ข่าวลือนะ!”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว วันนี้ได้เห็นถึงรู้ว่าที่แท้เทพสงครามรักภรรยามากขนาดนี้ อีกอย่าง พระชายาก็อ่อนโยนเหลือเกิน เหมาะสมกันอย่างแท้จริง!”

อ๋องอี้รักพระชายา ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นในวันนี้ สมกับชื่อเสียงจริงๆ!

ระหว่างทางต่อมา เมื่อใดที่เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยเห็นของแปลกๆ น่าสนุก หรือหนานหว่านเยียนชำเลืองมองอะไร กู้โม่หานจะหยุดรถม้าทันที แล้วบอกให้เสิ่นอี่ว์และอวี๋เฟิงไปซื้อมันมา

ไม่นาน นอกจากถุงเล็กถุงใหญ่บนตัวเสิ่นอี่ว์และอวี๋เฟิง รถม้าก็เกือบเต็มแล้ว

ทั้งสองหิ้วถุงใบน้อยใหญ่เต็มตัว แม้แต่ที่จูงล่ากับปู๋ล่าอยู่ก็ถูกมองเป็นกุลี บังคับให้ลงจากรถ แบกกระเป๋าเล็กๆ อีกสองสามใบ

ในขณะที่ผ่านร้านตัดเย็บเสื้อผ้า กู้โม่หานก็ยืนกรานที่จะพาหนานหว่านเยียนไปซื้อเสื้อผ้า ยังพูดอีกว่า “เจ้ามอมแมมก็ไม่เป็นไร แต่จะปล่อยให้เด็กน้อยทั้งสองมามอมแมมตามเจ้าไม่ได้ใช่ไหม? มันซอมซ่อเกินไป ซื้อใหม่มาแล้ว”

หนานหว่านเยียนอยากจะตอบอะไรบ้าง แต่เมื่อลองคิดดูอีกมุม เด็กน้อยทั้งสองไม่ได้เสื้อผ้าใหม่มาพักหนึ่งแล้ว ช่วงนี้ยังสูงขึ้นเล็กน้อยอีกด้วย จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ส่วนเจ้าของร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นทั้งสามคน

“ท่านอ๋อง พระชายา?

กู้โม่หานและหนานหว่านเยียนมองตามเสียงไป กู้โม่หานเลิกคิ้ว “มู่ฮวน? นี่ร้านของเจ้าหรือ?”

เขารู้ว่ามู่ฮวนมีร้านค้า แต่ไม่คิดว่าจะบังเอิญเป็นร้านนี้

“ใช่พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ข้าน้อยขอคารวะท่านอ๋องและพระชายา” มู่ฮวนก้มศีรษะลงกำลังจะคุกเข่าลงทำความเคารพ แต่ถูกกู้โม่หานห้ามไว้” เจ้าเป็นลูกชายของเหล่าเสิ่น หากวันหลังพบข้า ก็ไม่จำเป็นต้องมากพิธี”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” มู่ฮวนลุกขึ้นยืนด้วยความขอบคุณ แล้วมองไปที่หนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน “ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านอ๋องและพระชายามาที่นี่ต้องการซื้ออะไรขอรับ? ท่านทั้งสองกรุณาเลือกตามสบาย”

ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะทันได้พูดอะไร นางก็ได้ยินเสียงอันสงบราบเรียบของกู้โม่หาน

“เสื้อผ้ามีแบบอะไรใหม่ๆ บ้าง เอามาให้พระชายาดูให้หมด แล้วเอาเสื้อผ้าเด็กทั้งหมดมาให้ข้าดูด้วย”

ของเด็กหรือ?

มู่ฮวนตกตะลึง จากนั้นก็เกิดความคิดแล้วพูดด้วยความยินดี “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว! จวนอ๋องกำลังจะมีเรื่องน่ายินดีใช่ไหม?”

“ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ทุกอย่างในร้านของข้าน้อยเป็นแบบใหม่ล่าสุด ท่านต้องการเสื้อผ้าของเสี่ยวซื่อจือหรือเสี่ยวจวิ้นจู่ก็มีทุกอย่าง!”

หนานหว่านเยียนยังตกใจกับคำว่า “เด็ก” ของกู้โม่หาน แต่ไม่คาดคิดว่ามู่ฮวนจะช่วยพูดกลบเกลื่อนให้พวกเขาแล้ว

นางรีบพุ่งไปข้างหน้า ยิ้มอย่างเก้อเขิน “ใช่แล้ว เป็นการเตรียมตัวสำหรับอนาคต”

มู่ฮวนพาทั้งสองมาถึงหน้าแถวเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ แล้วพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด

“พระชายาท่านดูเสื้อผ้าเหล่านี้สิ ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่ข้าน้อยทำขึ้นจากแรงบันดาลใจที่ได้รับมาก่อนหน้านี้”