ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 333

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยไม่ได้ให้ความสนใจกับเครื่องประดับหยกสวยงามมากนัก แต่พวกนางไม่เคยเห็นขนมถังหูลู่มากมายขนาดนี้มาก่อน ก็ย่อมพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น “เจ้าค่ะ! ขอบคุณท่านอากู้...เอ่อท่านอาประหลาด!”

เกือบจะหลุดปากไปแล้ว

“ประหลาดจริงๆ” หนานหว่านเยียนไม่สนใจ ได้เห็นใบหน้าที่มีความสุขและพึงพอใจเต็มประดาของสองเด็กน้อย นางก็ดีใจมากแล้ว

กู้โม่หานกอดอกมองนาง คลายคิ้วที่ขมวดลง เผยความยินดียิ่งออกมา

หนานหว่านเยียนและเด็กน้อยทั้งสองมีความสุข เขาก็รู้สึกยินดีอย่างบอกไม่ถูก เพื่อพวกนางแล้ว ให้ทุ่มเทมากกว่านี้ก็ยินดี

ส่วนในร้านขายเครื่องประดับ ทุกคนยังไม่แยกย้ายไปไหน จ้องมองเจ้าของร้านด้วยความงุนงง

เมื่อครู่พวกเขารู้สึกว่ากู้โม่หานดูคุ้นเคย แต่นึกไม่ออกว่าคนผู้นี้เป็นใคร

หลังจากที่เขาเดินออกไป คนที่ขายขนมถังหูลู่ก็วิ่งเข้ามาแล้วเรียกเสียงดัง

“เทพสงคราม อ๋องอี้เตี้ยนเซี่ย! “

ในใจทุกคนเหมือนเจอคลื่นยักษ์ที่ทำให้ตกใจกลัว เริ่มหารือกันด้วยความประหลาดใจ

“ช่วงนี้ได้ยินมาว่าอ๋องอี้และพระชายารักกันหวานชื่นมาก ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ข่าวลือนะ!”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว วันนี้ได้เห็นถึงรู้ว่าที่แท้เทพสงครามรักภรรยามากขนาดนี้ อีกอย่าง พระชายาก็อ่อนโยนเหลือเกิน เหมาะสมกันอย่างแท้จริง!”

อ๋องอี้รักพระชายา ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นในวันนี้ สมกับชื่อเสียงจริงๆ!

ระหว่างทางต่อมา เมื่อใดที่เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยเห็นของแปลกๆ น่าสนุก หรือหนานหว่านเยียนชำเลืองมองอะไร กู้โม่หานจะหยุดรถม้าทันที แล้วบอกให้เสิ่นอี่ว์และอวี๋เฟิงไปซื้อมันมา

ไม่นาน นอกจากถุงเล็กถุงใหญ่บนตัวเสิ่นอี่ว์และอวี๋เฟิง รถม้าก็เกือบเต็มแล้ว

ทั้งสองหิ้วถุงใบน้อยใหญ่เต็มตัว แม้แต่ที่จูงล่ากับปู๋ล่าอยู่ก็ถูกมองเป็นกุลี บังคับให้ลงจากรถ แบกกระเป๋าเล็กๆ อีกสองสามใบ

ในขณะที่ผ่านร้านตัดเย็บเสื้อผ้า กู้โม่หานก็ยืนกรานที่จะพาหนานหว่านเยียนไปซื้อเสื้อผ้า ยังพูดอีกว่า “เจ้ามอมแมมก็ไม่เป็นไร แต่จะปล่อยให้เด็กน้อยทั้งสองมามอมแมมตามเจ้าไม่ได้ใช่ไหม? มันซอมซ่อเกินไป ซื้อใหม่มาแล้ว”

หนานหว่านเยียนอยากจะตอบอะไรบ้าง แต่เมื่อลองคิดดูอีกมุม เด็กน้อยทั้งสองไม่ได้เสื้อผ้าใหม่มาพักหนึ่งแล้ว ช่วงนี้ยังสูงขึ้นเล็กน้อยอีกด้วย จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ส่วนเจ้าของร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นทั้งสามคน

“ท่านอ๋อง พระชายา?

กู้โม่หานและหนานหว่านเยียนมองตามเสียงไป กู้โม่หานเลิกคิ้ว “มู่ฮวน? นี่ร้านของเจ้าหรือ?”

เขารู้ว่ามู่ฮวนมีร้านค้า แต่ไม่คิดว่าจะบังเอิญเป็นร้านนี้

“ใช่พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ข้าน้อยขอคารวะท่านอ๋องและพระชายา” มู่ฮวนก้มศีรษะลงกำลังจะคุกเข่าลงทำความเคารพ แต่ถูกกู้โม่หานห้ามไว้” เจ้าเป็นลูกชายของเหล่าเสิ่น หากวันหลังพบข้า ก็ไม่จำเป็นต้องมากพิธี”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” มู่ฮวนลุกขึ้นยืนด้วยความขอบคุณ แล้วมองไปที่หนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน “ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านอ๋องและพระชายามาที่นี่ต้องการซื้ออะไรขอรับ? ท่านทั้งสองกรุณาเลือกตามสบาย”

ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะทันได้พูดอะไร นางก็ได้ยินเสียงอันสงบราบเรียบของกู้โม่หาน

“เสื้อผ้ามีแบบอะไรใหม่ๆ บ้าง เอามาให้พระชายาดูให้หมด แล้วเอาเสื้อผ้าเด็กทั้งหมดมาให้ข้าดูด้วย”

ของเด็กหรือ?

มู่ฮวนตกตะลึง จากนั้นก็เกิดความคิดแล้วพูดด้วยความยินดี “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว! จวนอ๋องกำลังจะมีเรื่องน่ายินดีใช่ไหม?”

“ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ทุกอย่างในร้านของข้าน้อยเป็นแบบใหม่ล่าสุด ท่านต้องการเสื้อผ้าของเสี่ยวซื่อจือหรือเสี่ยวจวิ้นจู่ก็มีทุกอย่าง!”

หนานหว่านเยียนยังตกใจกับคำว่า “เด็ก” ของกู้โม่หาน แต่ไม่คาดคิดว่ามู่ฮวนจะช่วยพูดกลบเกลื่อนให้พวกเขาแล้ว

นางรีบพุ่งไปข้างหน้า ยิ้มอย่างเก้อเขิน “ใช่แล้ว เป็นการเตรียมตัวสำหรับอนาคต”

มู่ฮวนพาทั้งสองมาถึงหน้าแถวเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ แล้วพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด

“พระชายาท่านดูเสื้อผ้าเหล่านี้สิ ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่ข้าน้อยทำขึ้นจากแรงบันดาลใจที่ได้รับมาก่อนหน้านี้”

“ถ้าพระชายาสวมใส่มัน จะสวยงามยิ่งขึ้นไปอีก! ยังมีเสื้อผ้าที่เข้ากันของซื่อจือและจวิ้นจู่ด้วย! “

กู้โม่หานและหนานหว่านเยียนยกกระโปรงขึ้นมาดู กู้โม่หานเลิกคิ้ว นัยน์ตาแห่งความสุขปรากฏขึ้น “ไม่เลว เพียงแต่ว่า…”

มู่ฮวนรีบเอ่ยถาม “เพียงแต่อะไร?”

เมื่อเห็นลวดลายรอบคอที่คล้ายกับเสื้อผ้าที่หนานหว่านเยียนมอบให้เด็กทั้งสองครั้งก่อน เขาก็มองหนานหว่านเยียนด้วยความอยากรู้อยากเห็นและประหลาดใจเช่นกัน “ชุดคราวก่อนของเจ้า ซื้อจากที่นี่หรือเปล่า?”

แค่มองหนานหว่านเยียนก็จำลวดลายบนเสื้อผ้าได้ นางขอให้เซียงอวี้ทำตามแบบที่ออกแบบไว้ “ไม่ใช่ แต่ดูเหมือนว่าจะทำที่นี่”

คิดไปคิดมา คนที่ต้องการร่วมมือกับนางก็คือมู่ฮวน

มู่ฮวนกะพริบตาด้วยความสับสน พึมพำด้วยความไม่เข้าใจ “พระชายาเคยตัดเสื้อผ้ากับข้าน้อยหรือ? เป็นไปได้ยังไง? ข้าน้อยจำได้ว่าเคยได้รับแต่ภาพออกแบบจากแม่นางคนหนึ่ง นางบอกว่ากำลังทำเสื้อผ้าให้เด็กผู้หญิง ลวดลายเหล่านี้ก็อยู่บนภาพนั้นด้วย...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้น มองหนานหว่านเยียนรู้แจ้ง “หรือว่า ภาพวาดนั้นวาดโดยพระชายา?!”

“'เอ๊ะ? ใช่เรื่องจริงหรือไม่? “ กู้โม่หานได้ยินเช่นนี้ ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในแววตา หนานหว่านเยียนเคยตัดเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?

หนานหว่านเยียนมองมู่ฮวน “อืม ข้าจำได้ว่า ตอนนั้นเจ้าต้องการร่วมงานกับข้า ว่ายังไง ตอนนี้ยังสนใจอยู่อีกไหม?”

มู่ฮวนตกใจจนพูดไม่ออก “นับ…นับ…ว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับเลือกจากพระชายาให้ตัดเสื้อผ้าสำหรับว่าที่เสี่ยวจวิ้นจู่ อย่าว่าแต่ร่วมมือกับพระชายาเลย ต่อให้ข้าน้อยต้องมอบร้านแก่พระชายา ก็จะไม่ปฏิเสธ!”

ไม่คิดเลยว่า พระชายาไม่เพียงใจดี แต่ยังมีทักษะทางการแพทย์ที่ดีอีกด้วย

หนานหว่านเยียนโบกมือ “เจ้าอย่าถ่อมตัวอีกเลย ข้าเห็นเสื้อผ้าของเจ้าแล้ว มีความประณีตทั้งในด้านฝีมือและวัสดุ ดีที่สุดในเมืองหลวงแล้ว”

“เมื่อก่อนไม่เคยตอบเจ้า ตอนนี้สามารถตอบตกลงร่วมงานกับเจ้าแล้ว แต่ข้าไม่สามารถลงแรงมากเกินไป แค่สามารถออกแบบได้เล็กน้อยเท่านั้น ที่เหลือเจ้าก็คิดหาวิธีเอาเอง ถ้ามีกำไร ก็แบ่งกันเจ้าเจ็ดส่วนข้าสามส่วน คิดเห็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้มู่ฮวนก็ตื่นเต้นจนแทบยืนไม่อยู่ “เป็นไปได้ยังไง?! พระชายา ท่านควรได้รับส่วนแบ่งมากกว่านี้ ไม่ใช่...”

กู้โม่หานกล่าว “ในเมื่อพระชายากล่าวเช่นนี้แล้ว เจ้าก็ควรตกลง”

เขาไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องไม่ดีสำหรับผู้หญิงที่จะปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ตราบใดที่นางได้รับมาด้วยฝีมือของตัวเอง มันก็ควรค่าที่จะให้กำลังใจ

ไม่ว่าทั้งชายหรือหญิง

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว มองกู้โม่หานด้วยความประหลาดใจ

ไม่คิดว่ากู้โม่หานจะช่วยนาง

นางแค่ต้องการหาเงินให้เร็วที่สุด ดังนั้นจึงลดส่วนแบ่งลง ในช่วงเวลาก่อนการหย่าร้างนี้ ต้องหาเงินให้ได้มากที่สุด

มู่ฮวนรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น ท่านอ๋องและพระชายาเป็นคนดีจริงๆ ไม่มีการวางอำนาจของตระกูลสูงศักดิ์เลยสักนิด อีกอย่างรูปแบบความร่วมมือนั้นยังสร้างผลกำไรให้เขามากกว่าเดิม

“พ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยรับทราบแล้ว!”

พูดจบดูเหมือนเขาจะคิดอะไรได้ กล่าวด้วยดวงตาเป็นประกาย “พระชายา อีกไม่นานก็ถึงวันเกิดของท่านอ๋องแล้ว ในเมื่อวันนี้มาแล้ว ทำไมไม่ออกแบบชุดให้ท่านอ๋องสักชุดที่นี่ล่ะ?”

แววตาของกู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนอย่างครุ่นคิด พลางยิ้มพูดว่า “เป็นคำแนะนำที่ดี ข้าคิดว่าไม่เลว”

“ไม่ดีหรอกมั้ง? ท่านอ๋องท่านไม่ชอบหรอก” หนานหว่านเยียนยิ้มอย่างเก้อเขิน แต่กู้โม่หานกลับเติมเชื้อไฟเพิ่ม “สิ่งที่พระชายาทำนั้น มีค่ามากในสายตาของข้า จะไม่ชอบได้ยังไง?”

เกิดอะไรขึ้นกับกู้โม่หาน?

แม้ว่าจะต้องแสร้งทำเป็นแสดงความรักต่อหน้าคนอื่น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเลือดเข้าตาตัวเองไหม?

แต่มู่ฮวนไม่ยอมปล่อย กู้โม่หานก็ไม่ยอมปล่อย ในความเป็นจริง หนานหว่านเยียนยังคิดว่าวันนี้กู้โม่หานทำอะไรเพื่อพวกนางสามแม่ลูกมากมาย ซื้ออะไรให้มากมาย ก็ถือเสียว่าเป็นของขวัญตอบแทน

“เอาล่ะ ช่วยข้าหาสายวัดหน่อยแล้วกัน”

“นี่พ่ะย่ะค่ะพระชายา ท่านทั้งสองไปวัดตัวในห้องเถอะ” มู่ฮวนยื่นสายวัดให้หนานหว่านเยียนทันที

กู้โม่หานเดินเข้าไปในห้องตามด้วยหนานหว่านเยียน

เขามองลงมาหาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า “ต้องการให้ข้าทำอะไรบ้าง?”

หนานหว่านเยียนจ้องมองเขา แล้วพูดเพียงว่า “ถอด...”