ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 334

กู้โม่หานเลิกคิ้ว เขาหันกลับมาดึงเสื้อคลุมออก กำลังจะถอดกางเกงชั้นใน

เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ตลอดทั้งปี กล้ามเนื้อบนหลังและเอวที่เรียบเนียน สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนในทุกการเคลื่อนไหวของเขา

ทันใดนั้นนางก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงรีบปิดตา “พอแล้ว พอแล้ว อย่าถอด! ไม่ต้องถอดให้หมดหรอก ใส่กางเกงในซะ”

กู้โม่หานนิ่งไป คอเสื้อและเสื้อชั้นในที่ปิดอยู่ครึ่งหนึ่งค่อนข้างโปร่ง หน้าอกที่มีผ้าพันแผลโผล่ให้เห็นรำไร

เขาหันกลับมาเห็นหนานหว่านเยียนปิดตา แววตาหยอกล้อก็ปรากฏขึ้นมาในทันใด

“อ้อ ข้านึกต้องถอดมันออก”

เขากดมือลงกับประตู เพียงพอที่จะโอบนางไว้ในอ้อมแขน “พระชายา วัดสิ”

หนานหว่านเยียนเกลียดความหื่นกระหายในความงามของเขา พอได้สติจึงผลักเขาออกไป “ยืนตรงๆ”

กู้โม่หานได้กลิ่นหอมจางๆ จากตัวนาง เขายืนตรงอย่างเชื่อฟัง

หนานหว่านเยียนยืนเขย่งเท้า ทาบสายวัดไว้ที่ไหล่ซ้ายของชายหนุ่ม จากนั้นใช้นิ้วชี้กดเบาๆ แล้ววางปลายอีกด้านของสายวัดไว้ที่ไหล่ขวาของเขา

“ไหล่กว้างหนึ่งฟุตห้า...กว้างขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เขาตอบรับ “พูดอะไรน่ะ?”

“บอกว่าไหล่ของท่านกว้างเหมือนหมี”

“ถ้าไหล่ข้ากว้างเหมือนหมี แล้วร่างกายเล็กๆ ของเจ้าก็ไม่เหมือนลิงหรอกหรือ?”

หนานหว่านเยียนจ้องมองเขา เขาต่างหากที่เป็นลิง นางมีรูปร่างที่ดี

จากนั้นนางก็ก้มลง โอบแขนรอบเอวกู้โม่หานมาถึงเหนือสะดือเล็กน้อย

ท่าทางของคนสองคนนั้นคลุมเครือมาก ทันใดนั้นกู้โม่หานก็กลั้นหายใจ หัวใจเต้นระรัว

เมื่อนิ้วมือของหนานหว่านเยียนแตะที่เอวของเขา เขาก็หันหน้าหนีอย่างไม่เป็นธรรมชาติ สายตาลุ่มลึก

หนานหว่านเยียนจ้องสายวัดอย่างมึนงง “รอบเอวสองฟุตสาม...เป็นไปได้ยังไง?”

กู้โม่หานสูงมาก แถมยังกล้ามเนื้องแข็งแรง ทำไมเอวบางจัง!

นี่ไม่ใช่มาตรฐานของนายแบบชายที่มีไหล่กว้างและเอวคอดใช่ไหม?

ไม่ยุติธรรมเลย!

กู้โม่หานเห็นนางมีท่าทางไม่อยากจะเชื่อ ก็หัวเราะเยาะพูดว่า “เป็นไปได้ยังไงคืออะไร? เจ้าคิดว่าข้าเหมือนเจ้า กินเนื้อทุกวัน เอวหนาเป็นถังน้ำ เป็นสาวโหดงั้นหรือ”

ว่าเอวของนางหนาเหมือนถังน้ำ? ยังบอกว่าข้าเป็นสาวโหดอีกเหรอ?!

ใบหน้าของหนานหว่านเยียนร้อนผ่าว โกรธมากจนต้องกระทืบเท้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับพลัน ก็ชนเข้ากับคางของกู้โม่หาน

ทั้งสองเจ็บอยู่ครู่หนึ่ง

มู่ฮวนที่อยู่ข้างนอกเก็บเสื้อผ้าอย่างมีความสุข เมื่อเห็นทั้งสองไม่ได้ขยับเขยื้อนเป็นเวลานาน จึงถามด้วยความเป็นห่วง “ท่านอ๋อง พระชายา เสร็จเรียบร้อยแล้วหรือยัง? ต้องการความช่วยเหลือจากข้าน้อยหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเสียงของมู่ฮวน กู้โม่หานก็เกือบโอบหนานหว่านเยียนไว้ในอ้อมแขนโดยไม่รู้ตัว ไม่อยากให้คนอื่นเห็นตอนหนานหว่านเยียนเขินอาย

แม้แต่หนานหว่านเยียนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงกอดนาง แต่หน้าอกของเขาอบอุ่นมั่นคง ไม่ได้แข็งกระด้างแบบที่คิดไว้

แต่อย่างไรก็ตาม จู่ๆ นางก็ผลักชายหน้าตาใสซื่อตรงหน้าออกไป “ท่านกำลังทำอะไร?”

ไหนตกลงกันแล้วว่าจะไม่แตะต้องนางแม้แต่ปลายผม?

กี่ครั้งแล้วที่เขากอดนาง?!

กู้โม่หานกล่าวอย่างมั่นใจ พูดได้อย่างเต็มภาคภูมิ

“ข้าคิดว่าเขาจะเข้ามาจึงเล่นละครเต็มที่ จะไม่ยอมให้ใครมาเห็นว่าข้ากับเจ้าไม่กลมเกลียวกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนานหว่านเยียนก็พูดไม่ออก

มู่ฮวนเห็นไม่มีใครตอบสนอง ก็อดพูดเสียงเบาๆ ไม่ได้ “ท่านอ๋อง? พระชายา?”

“ใกล้เสร็จแล้ว!” หนานหว่านเยียนกัดฟัน ต่อมานางรีบวัดขนาดของเขาจนเสร็จอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแล่บ จดข้อมูล แล้วผลักประตูวิ่งออกไป

“นี่ไง นี่คือขนาด ส่วนภาพข้าจะให้คนเอามาให้พรุ่งนี้”

พูดจบนางก็หันหลังเดินออกไปเลือกเสื้อผ้า

มู่ฮวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพร้อมกับกระดาษในมือ หลังจากสวมเสื้อผ้าแล้ว กู้โม่หานก็เดินออกไปช้าๆ

ยังคงมีรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา เขาชอบช่วงเวลาที่สงบเงียบกลมเกลียวกันแบบนี้

เขามอบแผ่นทองคำสองใบให้มู่ฮวน

“ส่งเสื้อผ้าทั้งหมดไปที่จวนของข้า แล้วนำเสื้อผ้าที่เป็นที่นิยมที่สุดในตลาดตอนนี้มาให้พระชายา หากมีเสื้อผ้าเด็กที่คล้ายกัน ก็เอามาด้วย”

มู่ฮวนไม่กล้าคิดเงิน แต่กู้โม่หานไม่สามารถเอาเปรียบเขาได้ สุดท้ายเขาก็ตอบตกลง

ในจวนอ๋องอี้

หลังจากหยุนอี่ว์โหรวได้ยินจ้างฮวาเล่าเรื่องกู้โม่หานออกไปนอกจวนกับหนานหว่านเยียนแล้ว นางก็โกรธมากจนทำถ้วยชาในมือหล่นแตก

“สารเลว! “ดวงตาของนางแดงก่ำ หลังจากที่กู้โม่หานทำร้ายครั้งก่อน นางกลับไปที่ตำหนักและมีอาการปวดท้องอีกครั้ง

แม้แต่เดินยังเดินไม่ไหวด้วยซ้ำ

“ทำไมหนานหว่านเยียนกับลูกนอกกฎหมายนั่นถึงยังไม่ตายเสียที!” หยุนอี่ว์โหรวกัดริมฝีปากล่าง ใบหน้าซีดเซียวเหงื่อแตกพลั่ก

เมื่อคืนนางได้ยินข่าวแว่วว่ามีนักฆ่าไปที่เรือนเซียงหลิน

นางเคยคิดว่าคนพวกนั้นสามารถฆ่าลูกนอกกฎหมายของหนานหว่านเยียนได้ แต่จนสุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว

ทั้งๆ ที่กู้โม่หานเข้าวังไปแล้ว แต่ก็ยังส่งทหารองครักษ์มากมายมาปกป้องลูกสาวของหนานหว่านเยียน เขารักเด็กสองคนนี้มากแค่ไหนกันแน่?!

จ้างฮวาเห็นนางเป็นแบบนี้ ก็ปลอบโยนนางอย่างเป็นห่วง “คุณหนู ท่านไม่ต้องกังวล ตอนนี้ฝ่ายนั้นกำลังเป็นที่จับตามองของผู้คน ห้ามทำอะไรรุนแรงกับนางเด็ดขาด”

ใช่ จะงัดข้อกับหนานหว่านเยียนไม่ได้

หนานหว่านเยียนไม่ใช่หนานหว่านเยียนคนเดิมอีกต่อไปแล้ว นางไม่ยอมเสียเปรียบแม้แต่นิดเดียว

ตอนนี้ทำอะไรหนานหว่านเยียนไม่ได้ ก็ต้องลงมือกับกู้โม่หาน หากนางไม่ทำอะไรเลย กู้โม่หานอาจจะลืมนางเข้าจริงๆ

หยุนอี่ว์โหรวเก็บซ่อนความเกลียดชัง ผ่อนลมหายใจยาวๆ กำหมัดแน่นจนปลายนิ้วซีด

“จ้างฮวานำผ้าไหมอวิ๋นจิ่นและบัวหิมะในเรือนออกมา ข้าจะไปเยี่ยมเสด็จแม่”

หยีเฟยถูกพาตัวเข้ามาในจวนอ๋องเมื่อคืนนี้ ซึ่งเป็นโอกาสที่ดีที่สุดของนาง

“เจ้าคุ่ คุณหนู” จ้างฮวาชะงักงัน แล้วถอยออกไปอย่างเข้าใจดี

หยุนอี่ว์โหรวแต่งตัวละมุนละไมเป็นพิเศษ นำผ้าไหมอวิ๋นจิ่นและยาบำรุงจำนวนหนึ่งมาถึงเรือนจิ้งฉาน

ทันทีที่เข้ามาในตำหนัก นางเห็นหวางหมัวมัวกำลังยุ่งอยู่กับการปรุงยาให้หยีเฟย

นางเก็บซ่อนอารมณ์ เดินตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “หวางหมัวมัว โหรวเอ๋อร์ช่วยเจ้าค่ะ”

เสียงของหยุนอี่ว์โหรวอ่อนแรง แตกต่างจากหนานหว่านเยียนโดยสิ้นเชิง หวางหมัวมัวเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ เห็นใบหน้าซีดเซียวเป็นคนป่วยของนาง

ช่วงนี้หยุนอี่ว์โหรวสุขภาพไม่สู้ดีนัก ร่างกายค่อนข้างซูบผอม แต่ดูๆ ไปดวงตาและคิ้วอ่อนโยน ทำให้ดูเป็นผู้หญิงอ่อนแอน่าสงสาร

“พระชายารองหยุน?” หวางหมัวมัววางของในมือลง แล้วพูดหยั่งเชิง

เป็นความจริงที่หยุนอี่ว์โหรวเคยไปที่ตำหนักอู๋ขู่ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่นางยังไม่โตในตอนนั้น แม้ว่าจะดูคล้ายกับรูปโฉมปัจจุบันของนางเจ็ดถึงแปดส่วน แต่อุปนิสัยแตกต่างกันเล็กน้อย

หยุนอี่ว์โหรวแสร้งทำเป็นเอามือปิดปากด้วยความประหลาดใจ

“หวางหมัวมัว ท่านจำข้าได้ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวางหมัวมัวก็คลายสีหน้าระแวดระวังลง แล้วยิ้มออกมา

“บ่าวจำได้ว่า พระชายารองหยุนอ่อนโยนเสมอ ใครเห็นก็ชื่นชอบ

“นอกจากนี้ท่านยังเป็นคนโปรดของท่านอ๋อง จะจำไม่ได้ได้ยังไง...”