ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 334

กู้โม่หานเลิกคิ้ว เขาหันกลับมาดึงเสื้อคลุมออก กำลังจะถอดกางเกงชั้นใน

เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ตลอดทั้งปี กล้ามเนื้อบนหลังและเอวที่เรียบเนียน สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนในทุกการเคลื่อนไหวของเขา

ทันใดนั้นนางก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงรีบปิดตา “พอแล้ว พอแล้ว อย่าถอด! ไม่ต้องถอดให้หมดหรอก ใส่กางเกงในซะ”

กู้โม่หานนิ่งไป คอเสื้อและเสื้อชั้นในที่ปิดอยู่ครึ่งหนึ่งค่อนข้างโปร่ง หน้าอกที่มีผ้าพันแผลโผล่ให้เห็นรำไร

เขาหันกลับมาเห็นหนานหว่านเยียนปิดตา แววตาหยอกล้อก็ปรากฏขึ้นมาในทันใด

“อ้อ ข้านึกต้องถอดมันออก”

เขากดมือลงกับประตู เพียงพอที่จะโอบนางไว้ในอ้อมแขน “พระชายา วัดสิ”

หนานหว่านเยียนเกลียดความหื่นกระหายในความงามของเขา พอได้สติจึงผลักเขาออกไป “ยืนตรงๆ”

กู้โม่หานได้กลิ่นหอมจางๆ จากตัวนาง เขายืนตรงอย่างเชื่อฟัง

หนานหว่านเยียนยืนเขย่งเท้า ทาบสายวัดไว้ที่ไหล่ซ้ายของชายหนุ่ม จากนั้นใช้นิ้วชี้กดเบาๆ แล้ววางปลายอีกด้านของสายวัดไว้ที่ไหล่ขวาของเขา

“ไหล่กว้างหนึ่งฟุตห้า...กว้างขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เขาตอบรับ “พูดอะไรน่ะ?”

“บอกว่าไหล่ของท่านกว้างเหมือนหมี”

“ถ้าไหล่ข้ากว้างเหมือนหมี แล้วร่างกายเล็กๆ ของเจ้าก็ไม่เหมือนลิงหรอกหรือ?”

หนานหว่านเยียนจ้องมองเขา เขาต่างหากที่เป็นลิง นางมีรูปร่างที่ดี

จากนั้นนางก็ก้มลง โอบแขนรอบเอวกู้โม่หานมาถึงเหนือสะดือเล็กน้อย

ท่าทางของคนสองคนนั้นคลุมเครือมาก ทันใดนั้นกู้โม่หานก็กลั้นหายใจ หัวใจเต้นระรัว

เมื่อนิ้วมือของหนานหว่านเยียนแตะที่เอวของเขา เขาก็หันหน้าหนีอย่างไม่เป็นธรรมชาติ สายตาลุ่มลึก

หนานหว่านเยียนจ้องสายวัดอย่างมึนงง “รอบเอวสองฟุตสาม...เป็นไปได้ยังไง?”

กู้โม่หานสูงมาก แถมยังกล้ามเนื้องแข็งแรง ทำไมเอวบางจัง!

นี่ไม่ใช่มาตรฐานของนายแบบชายที่มีไหล่กว้างและเอวคอดใช่ไหม?

ไม่ยุติธรรมเลย!

กู้โม่หานเห็นนางมีท่าทางไม่อยากจะเชื่อ ก็หัวเราะเยาะพูดว่า “เป็นไปได้ยังไงคืออะไร? เจ้าคิดว่าข้าเหมือนเจ้า กินเนื้อทุกวัน เอวหนาเป็นถังน้ำ เป็นสาวโหดงั้นหรือ”

ว่าเอวของนางหนาเหมือนถังน้ำ? ยังบอกว่าข้าเป็นสาวโหดอีกเหรอ?!

ใบหน้าของหนานหว่านเยียนร้อนผ่าว โกรธมากจนต้องกระทืบเท้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับพลัน ก็ชนเข้ากับคางของกู้โม่หาน

ทั้งสองเจ็บอยู่ครู่หนึ่ง

มู่ฮวนที่อยู่ข้างนอกเก็บเสื้อผ้าอย่างมีความสุข เมื่อเห็นทั้งสองไม่ได้ขยับเขยื้อนเป็นเวลานาน จึงถามด้วยความเป็นห่วง “ท่านอ๋อง พระชายา เสร็จเรียบร้อยแล้วหรือยัง? ต้องการความช่วยเหลือจากข้าน้อยหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเสียงของมู่ฮวน กู้โม่หานก็เกือบโอบหนานหว่านเยียนไว้ในอ้อมแขนโดยไม่รู้ตัว ไม่อยากให้คนอื่นเห็นตอนหนานหว่านเยียนเขินอาย

แม้แต่หนานหว่านเยียนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงกอดนาง แต่หน้าอกของเขาอบอุ่นมั่นคง ไม่ได้แข็งกระด้างแบบที่คิดไว้

แต่อย่างไรก็ตาม จู่ๆ นางก็ผลักชายหน้าตาใสซื่อตรงหน้าออกไป “ท่านกำลังทำอะไร?”

ไหนตกลงกันแล้วว่าจะไม่แตะต้องนางแม้แต่ปลายผม?

กี่ครั้งแล้วที่เขากอดนาง?!

กู้โม่หานกล่าวอย่างมั่นใจ พูดได้อย่างเต็มภาคภูมิ

“ข้าคิดว่าเขาจะเข้ามาจึงเล่นละครเต็มที่ จะไม่ยอมให้ใครมาเห็นว่าข้ากับเจ้าไม่กลมเกลียวกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนานหว่านเยียนก็พูดไม่ออก

มู่ฮวนเห็นไม่มีใครตอบสนอง ก็อดพูดเสียงเบาๆ ไม่ได้ “ท่านอ๋อง? พระชายา?”