ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 335

นางไม่รู้เรื่องแผนการในจวนอ๋อง ย่อมไม่รู้ว่าหยุนอี่ว์โหรเป็นคนเช่นไร

เท่าที่จำได้ หยุนอี่ว์โหรวชอบกู้โม่หานมาก รอคอยกู้โม่หานมาห้าปีแล้ว

จะมองอย่างไรก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง

หัวใจของหยุนอี่ว์โหรวดิ่งหงอยเหงา แต่ใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นเขินอายแบบลูกผู้หญิง

“หวางหมัวมัวล้อเล่นแน่ๆ ช่วงนี้ข้าสุขภาพไม่ค่อยดี และไม่สะดวกที่จะปรนนิบัติท่านอ๋อง โชคดีที่ท่านอ๋องไม่รังเกียจ”

“แต่เมื่อวานไม่ได้ไปงานเลี้ยงในวัง เช้านี้ตื่นขึ้นมาเพิ่งรู้ว่าเสด็จแม่ เสด็จแม่ถูกพากลับไปที่จวนอ๋องแล้ว”

นางพูดพลางมอบผ้าไหมอวิ๋นจิ่นให้กับหวางหมัวมัว “นี่คือผ้าไหมอวิ๋นจิ่นที่ข้าเตรียมไว้ ข้าเกรงว่าเสด็จแม่จะกลับมาอย่างกะทันหัน คนรับใช้ในจวนอ๋องจะดูแลนางไม่ทั่วถึง เตรียมเสื้อผ้าให้เสด็จแม่ไม่ทันเวลา”

“ยังมีพวกนี้ด้วย ทั้งหมดเป็นยาบำรุงดีๆ ท่านต้องเหน็ดเหนื่อยดูแลเสด็จแม่ทั้งกลางวันและกลางคืน ต้องดูสุขภาพให้ดี”

แน่นอนว่าหยุนอี่ว์โหรวไม่มีทางบอกหวางหมัวมัวถึงความสัมพันธ์ของนางกับกู้โม่หานในตอนนี้ อย่างไรนี่เป็นโอกาสสุดท้ายของนาง ต้องคว้ามันไว้ให้แน่น

หวางหมัวมัวรับของจากหยุนอี่ว์โหรว สีหน้าหลากอารมณ์

“ขอบพระทัยพระชายารองหยุนสำหรับน้ำใจ บ่าวขอถามสักนิด ร่างกายของท่านในตอนนี้มีปัญหาอะไรหรือ? จำเป็นต้องไปพบหมอหรือไม่?”

จู่ๆ ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวก็แดงก่ำ ยิ้มมุมปากละมุนละไม

“ไม่เป็นไร เป็นอาการป่วยสืบเนื่องจากที่ช่วยชีวิตท่านอ๋องไว้”

“ท่านอ๋องเป็นห่วงข้า ดูแลข้าเป็นอย่างดี พักฟื้นอีกสักหน่อย ก็จะดีขึ้นในไม่ช้า”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้หวางหมัวมัวก็เข้าใจทันที ที่หยุนอี่ว์โหรวร่างกายอ่อนแอก็เพราะเรื่องที่นางลงไปช่วยชีวิตกู้โม่หานในทะเลสาบ

ทันใดนั้น นางก็รู้สึกเป็นห่วงและสงสารหยุนอี่ว์โหรวมากขึ้น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พระชายารองควรดูแลร่างกายให้ดี อย่าให้อาการแย่ลงไปอีก”

หยุนอี่ว์โหรวยิ้มบางๆ แต่ดวงตากลับมืดมนลง

นางเข้าไปหยิบพัดใบปาล์มบนพื้นขึ้นมา แล้วพัดเตาไฟ “ตอนนี้เสด็จแม่กลับมาแล้ว สุขภาพของเสด็จแม่สำคัญที่สุด”

“ ถ้าหวางหมัวมัวไม่รังเกียจอี่ว์โหรว ต่อไปอี่ว์โหรวจะมาปรุงยาให้เสด็จแม่ทุกวัน ท้ายที่สุดแล้วเสด็จแม่คือคนที่ท่านอ๋องห่วงใยมากที่สุด ถ้าเสด็จแม่ดีขึ้น ท่านอ๋องจะมีความสุขมาก”

หยุนอี่ว์โหรวมีความกตัญญู อ่อนโยนมีน้ำใจ หวางหมัวมัวชอบนางมากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

แต่นางอยู่ในวังมาหลายปีจึงรู้ว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ไม่ว่ากับใคร นางก็จะคอยระแวดระวังไว้

นางรีบตอบด้วยรอยยิ้ม “งานใช้แรงกายแบบนี้จะรบกวนพระชายารองหยุนได้ยังไง ให้เป็นหน้าที่ของบ่าวเอง”

“ถึงอย่างไรสิบกว่าปีที่ผ่านมา บ่าวได้ดูแลหยีเฟยเหนียงเหนียงจนเคยชิน หากไม่มีงานนี้ บ่าวก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรอยู่”

ว่าแล้วนางก็รับพัดจากมือของหยุนอี่ว์โหรว “ท่านก็พักผ่อนให้มากๆ ดีที่สุดคือมีลูกให้ท่านอ๋อง เช่นนี้หากเหนียงเหนียงตื่นขึ้นมาเห็น นางจะได้ดีใจ”

หยุนอี่ว์โหรวพูดด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “ข้าจะพยายามทำให้ดีที่สุด ถ้าหวางหมัวมัวไม่มีอะไรกับข้า ข้าขอกลับก่อน เจ้ามีเรื่องอะไรก็บอกข้าอีกที ข้าพักอยู่ในเรือนจู๋หลาน”

“ตกลง บ่าวเข้าใจแล้ว” หวางหมัวมัวยิ้ม เฝ้าดูหยุนอี่ว์โหรวจากไป

หยุนอี่ว์โหรวหันหลังเดินออกจากประตูเรือนไป รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งทื่อ กำหมัดแน่น

วันนี้นางมาที่เรือนจิ้งฉานไม่ได้คิดจะทำอะไร แค่หวังว่าจะยืมมือหวางหมัวมัวสร้างภาพความประทับใจให้นางได้ ให้หวางหมัวมัวพูดแก้หน้าให้นางต่อหน้าท่านอ๋อง เช่นนี้นางจะได้มีโอกาสมากขึ้นที่จะคืนดีกับกู้โม่หาน