ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 337

ค่ำคืนอันเงียบสงบ

กู้โม่หานรู้ว่าหนานหว่านเยียนและโม่หวิ่นหมิงจะจากกันในไม่ช้า เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

ถึงกระนั้นเขาก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่โม่หวิ่นหมิงพูดยั่วยุเขานั้นมีเหตุผล

เมื่อไม่แข็งแกร่งพอ ก็ไม่สามารถปกป้องคนที่เขาต้องการจะปกป้องได้ดี

หลังจากกู้โม่หานมองตามหลังหยีเฟยไป เขาไปที่ห้องหนังสือโดยไม่รอช้า เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะโดยมีหนังสืออยู่ในมือ ข้างหนังสือมีตัวอักษรสัญลักษณ์ “ค่ายเสินเชื่อ”

ตอนนี้เขาตัดสินใจเข้ายึดอำนาจแล้ว ต้องจัดการเรื่องการทหารและรีบชดเชยสิ่งที่เขาทิ้งไว้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

แค่อ่านก็หมดเวลาไปทั้งคืน

“ท่านอ๋อง” เสิ่นอี่ว์รีบร้อนเข้ามา พอเห็นกู้โม่หานกำลังจัดการงานการทหารอย่างเคร่งเครียด ก็ยืนรออยู่ที่ข้างประตูด้วยความเคารพ “ข้าน้อยมีเรื่องรายงาน”

กู้โม่หานมองเขาด้วยดวงตาดำขลับ “เจ้าว่ามา”

เสิ่นอี่ว์พยักหน้าและรีบเดินไปหากู้โม่หาน หยิบจดหมายที่มีลายมือประณีตออกมาแล้วยื่นให้เขา

“ที่ท่านให้ข้าไปพบขุนนางพลเรือนเหล่านั้นก่อนหน้านี้ ข้าน้อยเคยพบหลายครั้งแล้ว เลยคุยกันง่าย”

“ในจำนวนนั้น ขุนนางแปดคนที่นำโดยซือเย่ขอเชิญท่านและพระชายาไปที่หอฮ่านฟังเพื่อร่วมพูดคุย”

กู้โม่หานวางหนังสือในมือลง แล้วรับจดหมายมาเปิดดู

เขาเลิกคิ้วหล่อเหลาขึ้นเล็กน้อย เผยความประหลาดใจออกมา “ซือเย่ไม่ได้บอกว่า เหตุใดถึงเชิญพระชายาด้วย?”

มันมีเหตุผลที่จะเชิญเขา แต่ทำไมถึงต้องเชิญหนานหว่านเยียนไปด้วย?

สีหน้าเสิ่นอี่ว์เต็มไปด้วยความสงสัย เขาส่ายหน้า “ไม่มี ข้าน้อยก็ไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาอยากให้พระชายาอยู่ที่นั่นมากจริงๆ”

กู้โม่หานพยักหน้า แล้ววางจดหมายลงบนเชิงเทียน

เปลวไฟรวมตัวกันเผาไหม้มุมจดหมายจนเกรียมอย่างรวดเร็ว

เปลวไฟสะท้อนในดวงตาของเขา ร้อนแรงแผดเผา กลืนกินทุกสิ่ง

“อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้หนานหว่านเยียนได้ช่วยข้าไว้เมื่อนานมาแล้ว ขุนนางเหล่านี้คิดว่าข้าและนางรักใคร่ชอบพอกัน ก็เลยลองทำการทดสอบดู ว่าเป็นไปตามที่พวกเขาคาดไว้”

พูดจบจดหมายในมือก็แทบจะไหม้เหลือแค่ปลายนิ้ว เขาขยี้จดหมายอย่างรวดเร็ว ให้มันกลายเป็นควันจางหายไปในอากาศอย่างเงียบงัน

เสิ่นอี่ว์คอยฟังอยู่ข้างๆ “ถ้าอย่างนั้นให้ข้าน้อยไปเตรียมรถม้าตอนนี้เลยไหม?”

“อืม” กู้โม่หานตอบเสียงเบา ไขว้นิ้วเรียวเรียวยาวเป็นชั้นๆ หมุนถ่านดำปี๋ด้วยปลายนิ้วของเขา

หลังจากที่เสิ่นอี่ว์เดินไปแล้ว ดวงตาของเขาก็เย็นชาและเฉียบคมขึ้นมาทันที

ในอดีตเขาไม่เคยต้องการที่จะเอาชนะใจผู้คน

ตอนนี้ถูกบังคับให้เลือกเส้นทางนี้ เสด็จพ่อ ต่อไปท่านจะเสียใจไหมที่ปฏิบัติกับลูกแบบนี้…

เมื่อคิดได้ดังนี้ เขาก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินมุ่งหน้าไปทางเรือนเซียงหลินอย่างรวดเร็ว

ภายในเรือนเซียงหลิน หนานหว่านเยียนนอนกอดเด็กน้อยทั้งสองไว้ในอ้อมแขนนอนฝันหวานสักคืนหนึ่ง

หลังจากล้างหน้าและแปรงฟันตามปกติในตอนเช้า นางก็สวมเสื้อคลุมและส่งเด็กหญิงทั้งสองไปที่วังหลังเพื่อเข้าเรียนกับอาจารย์และบรรดาหมัวมัว ตอนกลับมา แค่ระยะทางสั้นๆ ก็ทำให้นางหนาวสั่นแล้ว

“โอ้ย อากาศหนาวชะมัดเลย เป็นฤดูกาลนี้แล้ว ทำไมตอนเช้ายังหนาวอยู่…”

หนานหว่านเยียนถูมือ แล้ววิ่งเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ทันทีที่นางเข้ามา รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็แข็งทื่อทันที