ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 338

“เจ้าอ่านหนังสือแบบนี้ได้ยังไง” กู้โม่หานมองนางอย่างไม่อยากเชื่อ เหมือนไม่คาดคิดว่าหนานหว่านเยียนจะเป็นคนแบบนี้ ชอบอ่านเรื่องร่วมเพศ!

หนังสือเล่มโปรดที่สุดของนางฉีกขาดแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้นกู้โม่หานได้เห็นทุกอย่างแล้ว!

ในเวลานี้ หนานหว่านเยียนไม่รู้ว่านางควรละอายใจหรือโกรธดี

สุดท้ายนางก็คว้าหนังสืออีกครึ่งเล่มจากมือของเขา รีบเก็บหน้าต่างๆ บนพื้นขึ้นมา แล้วยัดพวกมันไว้ใต้หมอนอย่างโกรธเกรี้ยว

“หนังสือแบบนี้มันผิดตรงไหน หน้านางแดงมากจนเลือดแทบไหลอยู่แล้ว แต่ก็ยังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยื้อไว้ “มันสมเหตุสมผลและถูกกฎหมาย”

ยังสมเหตุสมผลและถูกกฎหมายด้วย...กลางวันแสกๆ ระเบียบแบบแผนอย่างไรกัน!

จู่ๆ กู้โม่หานก็นึกขึ้นได้ว่าในภาพวาดเหล่านี้ มีร่างกายของผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งหมายความว่า หนานหว่านเยียน ได้เห็นผู้ชายทุกคนในภาพวาดแล้ว

ใบหน้าของชายหนุ่มขรึมลง จับจ้องไปที่หนานหว่านเยียน

“ถ้าข้าเห็นเจ้าคุณดูของที่น่าขยะแขยงแบบนี้อีก ข้าจะเผาเจ้าไปด้วย! “

“ท่านทำหนังสือของข้าพัง ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับท่านเลย แต่ท่านกลับมาโวยวายก่อน”

หนานหว่านเยียนคอยปกป้องทารกน้อยของตัวเอง หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องแปลกที่กู้โม่หานจะมาปรากฏตัวในห้องของนาง “ท่านมาทำอะไรที่นี่กันแน่? คงไม่ได้มาหาเรื่องทะเลาะกับข้าหรอกนะ?”

กู้โม่หานตะคอกอย่างเย็นชา แล้วถือโอกาสเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“เมื่อกี้เสิ่นอี่ว์มาบอกว่า ซือเย่และคนอื่นๆ เชิญเจ้ากับข้าไปที่หอฮ่านฟัง เจ้าไป…”

“ก็ต้องไปอยู่แล้ว” กู้โม่หานยังพูดไม่จบ หนานหว่านเยียนก็ชิงตอบขึ้นมาก่อน

“เรื่องวางแผนดึงผู้คนมาเป็นพวก ข้าไปแน่นอน”

เรื่องยึดอำนาจ มันเป็นเรื่องที่นางบอกปัดไม่ได้ ขอเพียงนางจัดการเรื่องนี้ได้ดี นางจึงจะสามารถออกไปก่อนเวลาได้

แววตาของกู้โม่หานเปล่งประกาย สีหน้าอ่อนโยนลงมาก “งั้นเจ้ารีบไปเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่หน้าประตู”

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินไปที่ประตู พอคิดบางอย่างได้จึงหยุด “อย่าใส่เสื้อผ้าที่ซอมซ่อเล็กจนเกินไป เหมือนข้ากำลังทารุณเจ้าอยู่ยังไงยังงั้นเลย”

เขาเพิ่งซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้นาง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะแต่งตัวอย่างไร

หนานหว่านเยียนไม่ตอบ กระแทกประตูห้องปิดดังปัง

กู้โม่หาน “...”

สิบห้านาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ขึ้นรถม้า

กู้โม่หานนั่งตรงข้ามกับหนานหว่านเยียน เขามองนางในชุดใหม่ที่เขาซื้อให้ รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงอันไพเราะของเสิ่นอี่ว์ก็ดังออกมา เปิดม่านให้ทั้งสองคน

“ท่านอ๋อง พระชายา มาถึงแล้ว”

หนานหว่านเยียนโผล่หน้าออกมาก่อน ทันทีที่เท้าของนางแตะพื้น มือของนางก็ถูกจับไว้แน่น

“ทำไมพระชายารีบร้อนจัง?” กู้โม่หานดึงหนานหว่านเยียนเข้ามาในอก

เสิ่นอี่ว์ที่ยืนแอบมองอยู่ข้างๆ อยากจะหัวเราะแต่ไม่กล้า

เมื่อคิดว่าหนานหว่านเยียนกำลังจะเริ่มเล่นละครแล้ว อดกลั้นไว้ ออกแรงบีบฝ่ามือของกู้โม่หาน แล้วยิ้มให้เขา

“เป็นความสะเพร่าของหม่อมฉันเอง”

นางยิ้มพลางกัดฟัน กู้โม่หานดึงหนานหว่านเยียนเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก้าวลงจากรถม้า พานางไปที่หอฮ่านฟัง

หอฮ่านฟังเป็นหนึ่งในที่พักที่หรูหราที่สุดในเมืองหลวง เปิดให้ผู้คนได้ดื่มชา แต่เรื่องความเป็นส่วนตัวก็ทำได้ดี ดังนั้นขุนนางในศาลจึงมักจะมาอยู่เสมอ

หลังจากนั้นไม่นาน กู้โม่หานและหนานหว่านเยียนก็ถูกพาไปที่หน้าประตูห้องหรูหรา

เสิ่นอี่ว์รออยู่ข้างนอก

กู้โม่หานผลักประตู แล้วเดินเข้าไปพร้อมกับหนานหว่านเยียน

ทันทีที่ทั้งสองปรากฏตัวขึ้น ภายในห้องหรูหราที่มีเสียงพูดคุยกันอยู่สักครู่ เงียบสงบลงทันที