ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 34

“หลานขออวยพรให้เสด็จย่ามีความสุขในวันเกิด ขอให้วันนี้และในทุกๆปีมีแต่ความรุ่งโรจน์ตลอดไป” กู้โม่หานอวยพรวันเกิดอย่างเคารพนบนอบ ไทเฮาเห็นหนานหว่านเยียนไม่ได้ออกหน้า ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม อย่างอารมณ์ดี “อ๋องอี้มีใจแล้ว ข้าชอบมันมาก”

หลังจากที่ไทเฮาพูดจบ กู้โม่หานก็นั่งลงไปใหม่ ขุนนางพิธีการถือรายการของขวัญ สีหน้าลำบากใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังเอ่ยปากตะโกนกล่าวขึ้นมา “องค์ชายสิบ พระชายาสิบ มอบเนื้อวัวเนื้อแกะไม่แยกซึ่งเป็นอาหารพื้นเมืองของเป่ยเจียง ต้นตะบองเพชรหนานเจียงหกร้อยต้น ไข่มุกราตรีตงไห่สองเม็ด ปลาคาร์ฟห้าสีห้าคู่......”

ความยาวของรายการของขวัญ ทุกคนฟังจนต่างก็พากันอ้าปากค้าง ดูแคลนเล็กน้อย

คู่สามีภรรยาองค์ชายสิบเดิมทีก็ตะกละในเรื่องการกินอยู่แล้ว ความคิดในการมอบของขวัญก็แปลกประหลาดเช่นกัน ทั้งตะบองเพชรเอย ไข่มุกราตรีเอย ปลาคาร์ฟห้าสีเอย บางอย่างก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน บางอย่างก็แค่สิ่งของที่มีอยู่ทั่วไป

ดวงตาหนานหว่านเยียนกลับเป็นประกายขึ้นมา

ของอร่อยมากมายขนาดนี้ สามีภรรยาคู่นี้ช่างน่ารักดีจริงๆ

องค์ชายสิบกล่าวต่อไทเฮาด้วยรอยยิ้มตรงไปตรงมา: “เสด็จย่าไทเฮา หลานไม่ได้ฉลาดและรอบคอบอย่างพี่สาม และไม่ได้สุขุมและใจกว้างเหมือนพี่หก แต่หลานกับหยิงหยิงคิดว่าหากเสด็จย่าไทเฮาสามารถกินและดื่มอย่างดี ได้ชมของเล่นแปลกใหม่ทุกวันก็เรื่องที่ไม่เลวเช่นกัน”

ไทเฮาถูกคำพูดนี้หยอกจนมีความสุข ถึงแม้ในดวงตาจะตำหนิแต่กลับยิ้มด้วยความรัก “เจ้าสิบเอ่ย เจ้ามีใจเช่นนี้ ก็น่าชื่นชมยินดีมากแล้ว”

ทุกคนต่างก็พากันคล้อยตาม บอกว่าองค์ชายสิบมอบของขวัญด้วยวิธีแปลกใหม่ กลับขอโชคดีมาได้

เวลาผ่านไปอีกสักช่วงใหญ่ๆ ในที่สุดก็ถึงคราวของฝั่งสมาชิกสตรีมอบของขวัญแล้ว

“จวนแม่ทัพ หยุนอี่ว์โหรว มอบพระไตรปิฎกแกะสลักด้วยมือหนึ่งเล่ม!” กงกงพิธีการพูดจบ ก็มองไปที่หยุนอี่ว์โหรวที่อยู่บนที่นั่งอย่างมีความหมายครู่หนึ่ง

หยุนอี่ว์โหรวก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้ม นางรับหลอดไม้ไผ่มาจากมือของบ่าวรับใช้ชาย จากนั้นก็โค้งคำนับไปทางไทเฮาด้วยความเคารพนบนอบ

ภายในงานเลี้ยง ดวงตาของกู้โม่หานไม่ได้ละไปจากหยุนอี่ว์โหรวแม้แต่นาทีเดียว นัยน์ตาอ่อนโยนและอ่อนหวาน ใบหน้าที่เคร่งขรึมก็นุ่มนวลไร้ที่เปรียบ

หยุนอี่ว์โหรวกล่าวว่า: “หม่อมฉันรู้ว่าองค์ไทเฮาชอบในพระพุทธศาสนา และศึกษาพระไตรปิฎกมาโดยตลอด ดังนั้นหม่อมฉันจึงแกะสลักพระไตรปิฎกทั้งเล่มด้วยตัวเอง ถือเป็นของขวัญวันเกิดมอบให้กับองค์ไทเฮา หวังว่าองค์ไทเฮาจะทรงชอบมัน”

ขณะที่พูดไป แขนที่มอบของขวัญของนางค่อยๆยกขึ้นมาเบาๆ เผยให้เห็นนิ้วมือและแขนที่ถูกมีดแกะสลักบาดเป็นแผลออกมาอย่างดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจ

รูม่านตาของกู้โม่หานหดตัวขึ้นมา รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที สีหน้าเอ็นดูสงสารมาก

ทุกคนก็ถูกความตั้งใจของหยุนอี่ว์โหรวพิชิตใจในชั่วพริบตาเช่นกัน ต่างก็พากันชมว่านางเป็นเด็กดี ตั้งใจ และมีความจริงจังอย่างมาก

ไทเฮาที่เดิมทียังยิ้มอยู่ สีหน้าขรึมลงมากะทันหัน นางเหลือบมองหยุนอี่ว์โหรวอย่างราบเรียบครู่หนึ่ง เห็นนางจงใจเผยบาดแผลออกมา “อืม” ออกมาคำหนึ่งอย่างดูหมิ่นอย่างมาก ไม่มีแนวโน้มที่จะพูดอะไรมาก

หยุนอี่ว์โหรวเห็นดังนั้น อดที่จะกัดริมฝีปาก แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่ได้

กู้โม่หานนั่งไม่ติดในทันใด ลุกยืนขึ้นมากะทันหันโดยไม่สนใจอะไรอย่างอื่น

“เสด็จย่า โหรวเอ๋อร์รู้ว่าท่านหลงใหลในพระพุทธศาสนา เพื่อของขวัญชิ้นนี้แล้ว บนมือก็มีแผลเป็นแล้ว และยังอดหลับอดนอนหลายคืนด้วยซ้ำ ของขวัญวันเกิดชิ้นนี้เป็นความอุตสาหะของโหรวเอ๋อร์ ท่านโปรดรับเอาไว้ด้วยเถอะ”

หนานหว่านเยียนมองดูลักษณะท่าทางที่กู้โม่หานยืดอกเผชิญหน้าเพื่อหยุนอี่ว์โหรว

นางไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ถึงขั้นหยิบลูกท้อขึ้นมาอีกหนึ่งลูก เช็ดเล็กน้อย แล้วก็ส่งเข้าไปในปาก กะพริบตามองดูการกระทำ “ลักษณะที่สร้างขึ้นมาใหม่ไม่ซ้ำแบบใคร” ของหยุนอี่ว์โหรว จะนำมาซึ่งผลลัพธ์แบบไหน

ไทเฮาย่อมสังเกตเห็นการกระทำของหนานหว่านเยียนอยู่แล้ว

นางแอบถอนหายใจเจ็บใจที่ไม่สามารถทำให้หนานหว่านเยียนได้ดิบได้ดีจริงๆ สามีวิ่งไปช่วยพูดแทนผู้หญิงอื่นแล้ว นังเด็กโง่คนนี้ทำไมยังสามารถเอาตัวออกห่างเช่นนี้ได้อีก?

กู้โม่หานออกหน้าช่วยนาง หยุนอี่ว์โหรวก้มหน้าเอาไว้ เกี่ยวริมฝีปากแดงขึ้นมาอย่างได้ใจในมุมที่คนอื่นมองไม่เห็น แอบสะใจในใจเงียบๆ