ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 347

เช้าวันรุ่งขึ้นตอนที่กู้โม่หานตื่นขึ้นมา หัวสมองว่างเปล่า หนังตาหนักจนแทบจะลืมขึ้นมาไม่ได้

“เสิ่นอี่ว์”

“ข้าน้อยอยู่”

เสิ่นอี่ว์ได้ยินเสียงร้องเรียก ก็รีบวิ่งเข้ามาทางหน้าประตู

กู้โม่หานมองดูเขา พร้อมถามขึ้นด้วยสีหน้ามึนงงว่า “เมื่อวานใครเป็นคนช่วยข้า?”

เมื่อวานเขาจำได้เพียงว่าไปยังสระอาบน้ำพร้อมกับหนานหว่านเยียน จากนั้นทั้งสองคนก็ตกลงน้ำ ความทรงจำหลังจากนั้นก็เริ่มวุ่นวาย

หวนคิดถึงภาพที่น่ากลัวที่สุดตอนเป็นเด็กอย่างต่อเนื่อง และยังคิดถึงภาพตอนที่ถูกช่วยเหลือขึ้นมา

เสิ่นอี่ว์รีบถามขึ้นทันทีว่า “ท่านอ๋อง พระชายาช่วยท่านไว้ และพระชายาก็ให้ยาถอนพิษแก่ท่าน”

เป็นหนานหว่านเยียนที่ช่วยชีวิตเขาไว้

เขานึกว่าเมื่อวาน เขากระทำกับนางขนาดนั้น นางจะต้องโกรธโมโห ไม่ให้เขาได้สุขสบายแน่

แต่ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยขนาดนั้น......

คิดถึงคำพูดหนานหว่านเยียนที่พูดว่าเคยช่วยชีวิตเขาไว้พวกนั้น กู้โม่หานขมวดคิ้วแน่น กำผ้าห่มไว้แน่นอยู่อย่างครุ่นคิด แล้วถามขึ้นว่า “ตอนนี้พระชายาอยู่ที่ไหน?”

“คือ.....” เสิ่นอี่ว์ยกมือเกาหัวอยู่อย่างค่อนข้างลำบากใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้พระชายาจัดงานเลี้ยงเล็กๆในเรือนเซียงหลิน บอกว่าเพื่อช่วยคลายเครียดให้กับพระชายารอง แต่....”

หนานหว่านเยียนจัดงานเลี้ยงให้กับหยุนอี่ว์โหรว?

สีหน้ากู้โม่หานเผยให้เห็นถึงอาการตกตะลึง นี่เป็นไปได้อย่างไร พร้อมพูดขึ้นว่า “พูดออกมา ไม่ต้องเก็บซ่อนไว้”

“ขอรับ” เสิ่นอี่ว์พูดขึ้นว่า “พระชายาเชิญแม่นางเจียงของจวนไท่ฟู่ ตลอดจนคุณหนูขุนนางตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ล้วนเป็นคุณหนูที่พระชายารองเคยเรียนเชิญมา อีกอย่าง พระชายาเชื้อเชิญพระชายารอง บอกว่าในเมื่อท่านอ๋องไม่กักบริเวณแล้ว งั้นก็ไม่ต้องกักบริเวณแล้ว”

เมื่อคืนหนานหว่านเยียนยังพูดว่าไม่อยากเห็นหยุนอี่ว์โหรวอีก วันนี้ทำไมถึงเป็นฝ่ายไปหานางก่อน?

นางกำลังคิดจะทำอะไร?

กู้โม่หานไม่มีทางรู้ว่า เมื่อคืนหนานหว่านเยียนกระทำให้โกรธกริ้วอย่างมาก จึงอยากที่จะสั่งสอนหยุนอี่ว์โหรว ให้นางกินลูกกลอนพูดความจริง เปิดเผยธาตุแท้ออกมา จะได้ไม่ต้องก่อเรื่องไปเรื่อยๆ

กู้โม่หานกระตุกคิ้ว แววตาเยือกเย็นจนเสิ่นอี่ว์ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

เขาลงมาจากเตียง รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจะไปดู เจ้าไม่ต้องตามไป”

“ขอรับ” สิ่นอี่ว์รีบยกมือประสานอย่างนอบน้อม มองดูเงาหลังกู้โม่หานหายลับไป ในใจรู้สึกไม่สงบอย่างบอกไม่ถูก

วันนี้พระชายากระทำอย่างไม่ปกติ ยังไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ขอให้คนที่ซวยไม่ใช่ท่านอ๋อง....

ในเรือนเซียงหลิน เวลานี้

หนานหว่านเยียนให้ลูกทั้งสองพี่น้องไปเรียนหนังสือ แล้วก็ตั้งโต๊ะกลมอยู่ในลานไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ยกน้ำชาขึ้นมาดื่มอย่างใจเย็น พร้อมรอดูเรื่องสนุก

ทันใดนั้น ด้านนอกลานมีเสียงดังขึ้นมาว่า “หม่อมฉันถวายบังคมพระชายา....”

หนานหว่านเยียนเงยหน้า แล้วก็เห็นเจียงหรูเยว่ พาคุณหนูของแต่ละตระกูลมามากมาย กำลังเดินเข้ามาในลานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

มีประสบการณ์สองครั้งก่อนที่ผ่านมา ตอนนี้เจียงหรูเยว่หวั่นเกรงหนานหว่านเยียนอย่างมาก

เมื่อนางเข้ามา ก็รีบถวายความเคารพหนานหว่านเยียนก่อน

หนานหว่านเยียนมองดูพวกนาง คิ้วงดงามเลิกขึ้นเล็กน้อย พร้อมแสร้งพูดอย่างเป็นมิตรว่า “ที่ข้าเชิญทุกคนมาในวันนี้ เพราะอยากช่วยคลายเหงาให้กับพระชายารองหยุน ทุกคนอยากพูดคุยอะไรกันก็ตามสบาย ไม่ต้องพิธีรีตอง ทุกคนนั่งลง”

“เพคะ พระชายา” ทุกคนต่างนั่งลง

หนานหว่านเยียนก็วางถ้วยชาลง นิ้วมือสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

แย่จริงๆ

เมื่อคืน เพื่อล้วงกู้โม่หานขึ้นมาจากสระอาบน้ำ นางต้องสูญเสียกำลังอย่างมาก จนกล้ามเนื้อเจ็บปวดไปหมด แทบจะทำให้ตนเองเหนื่อยจนหมดแรง