ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 346

หนานหว่านเยียนพูดขึ้นอย่างโกรธจัดว่า “เจ้าทำแบบนี้ อยากล้มเลิกสัญญาหรือ?”

พวกเขาตกลงกันแล้ว เวลาส่วนตัวกู้โม่หานห้ามแตะต้องนางเด็ดขาด

แต่ตอนนี้เขากำลังทำผิดสัญญาแล้ว

กู้โม่หานถูกตบหนึ่งที ดูเหมือนจะมีสติขึ้นมาหน่อย แต่ก็ไม่ค่อยรู้ตัว

เขาแบกอุ้มหนานหว่านเยียนที่ดิ้นรนไปบนเตียง เดินไปถึงข้างเตียงแล้วโยนนางลงบนเตียง จากนั้นร่างกายก็กดทับลงไป

ผ้าห่มนุ่มนวล หนานหว่านเยียนไม่เจ็บ แต่ก็วูบไปแปบหนึ่ง แล้วก็ถูกเขาควบคุมไว้

“กู้โม่หาน”

กู้โม่หานไม่สนใจนาง สายตาเหมือนดั่งสระลึกมองไม่เห็นขอบ รั้งนางไว้อย่างแน่นหนา

“ข้อตกลงนี้ตั้งอยู่บนสมมติฐานที่ข้าเป็นปกติดี แต่ตอนนี้ข้าไม่ปกติ ไม่นับ”

“อีกอย่าง เดิมเจ้าก็เป็นพระชายาของข้า ข้าแตะต้องเจ้า สมเหตุสมผล”

ทัศนคติของนางเป็นปมในใจของเขามาโดยตลอด ทำให้คนโกรธโมโหโดยไม่มีเหตุผล

หนานหว่านเยียนโกรธจัด คิ้วสวยขมวดเป็นปม ถลึงตาใส่เขาอย่างดุดัน

“เจ้ากล้าลองแตะต้องข้าดู? ข้าจะทำให้เจ้าไม่ขันอีกต่อไป”

“และข้าก็บอกแล้ว ข้าไม่มีความรู้สึกใดๆกับเจ้า ยิ่ง ไม่มีทางที่จะทำเรื่องแบบนี้กับเจ้า หากเจ้ายังอยากให้ความร่วมมือยังดำเนินต่อไป ก็รีบปล่อยข้า”

รังเกียจเขาถึงขนาดนี้

ที่จริงตั้งแต่เริ่มแรกเขาก็ไม่ได้คิดที่จะแตะต้องนาง

แต่นางผลักดันให้เขาไปหาหยุนอี่ว์โหรว เขาโกรธโมโห ตอนนี้นางก็ปฏิเสธข่มขู่เขา

สายตากู้โม่หานแดงก่ำ พูดขึ้นด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโกรธว่า “ต้องทำความร่วมมือ แต่ตอนนี้ ข้าอยากได้เจ้า”

พูดเสร็จ เขาก็ดึงกระฉากสายรัดเอวหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนผลักเขาออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว พร้อมก่นด่าว่า “คนไม่มีสัจจะ”

นางไม่อยากถอนพิษให้เขาจริงๆ นางไม่ใช่คนทำร้ายเขา ทำไมนางจะต้องเป็นคนเสียสละ?

กู้โม่หานกดจับมือของนางไว้แน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าทำอะไรกับพระชายาของข้า ผิดสัจจะตรงไหน?”

หนานหว่านเยียนถูกจับมือไว้แน่น เอาของออกมาจากในห้วงเวลาไม่ได้ โกรธเกรี้ยวอย่างมาก

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร เรื่องแบบนี้สามารถทำกับใครก็ได้หรือ?”

“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ชอบเจ้า หรือไม่เจ้าก็ไปแช่น้ำเย็นเอา หรือไม่เจ้าก็ไปหาหยุนอี่ว์โหรว ยังไงก็ไม่ควรเป็นข้า”

กู้โม่หานกำลังจะสูญเสียสติไปหมดแล้ว แต่เขากลับถามขึ้นมาว่า “เจ้าชอบคนแบบไหน?”

“ต้องปกป้องข้า ยิ่งต้องปกป้องลูกสาวสองคนของข้า ต้องรักข้าทะนุถนอมข้า รักข้าเพียงคนเดียว ไม่มีสนม ในใจยิ่งต้องไม่มีคนอื่น กู้โม่หาน เจ้าถามใจตัวเองดู เจ้าทำอะไรได้บ้าง ข้ามีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่กับเจ้า? ตอนนี้รีบปล่อยข้า”

คู่ครองที่นางต้องการ วางอยู่ตรงนั้นอย่างชัดเจนแต่แรกแล้ว เขากลับเพิกเฉยครั้งแล้วครั้งเล่า

กู้โม่หานหายใจกระสับกระส่าย ได้ยินแล้วก็ยิ่งโกรธจัด

“หนานหว่านเยียน เจ้ากำลังต่อต้านข้า เงื่อนไขที่เจ้าพูดมาพวกนี้ เจ้าไม่รู้สึกน่าขำหรือ?”

ลมหายใจรุนแรงพ่นอยู่บนหน้าหนานหว่านเยียน นางอึดอัดอย่างมาก จับจ้องมองตาของเขาไว้แน่น

“ไม่น่าขำ เจ้าทำไม่ได้ ใช่ว่าผู้ชายในโลกจะไม่มีคนทำได้ ผู้ชายที่มีคุณสมบัติตามที่ข้าต้องการมีมากมาย แต่ว่าเจ้าวิสัยทัศน์ไม่กว้างไกล จึงไม่เห็นเท่านั้นเอง”

กู้โม่หานกัดฟัน พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคิดว่าสิ่งที่ข้าทำไม่ได้ แล้วผู้ชายคนอื่นจะสามารถทำได้หรือ?”

“บนโลกนี้มีผู้ชายคนไหนไม่มีเมียน้อย ข้าแทบกับพวกเขา ถือว่ามีน้อยมากแล้ว เจ้าจุดตะเกียงไปตามหาคนที่สองได้อีกที่ไหน”

และเขาก็พูดเรื่องอย่ากับหยุนอี่ว์โหรวแต่แรกแล้ว แต่หยุนอี่ว์โหรวไม่ตกลง

หากนางตอบตกลง จวนอ๋องอันกว้างใหญ่นี้ ไม่เหลือเพียงหนานหว่านเยียนคนเดียวหรือ?

ทำไมจะไม่มีผู้ชายรักเดียวใจเดียว ต่อให้เป็นสมัยโบราณ ยังไงก็ต้องมี เพียงแค่มีน้อยเท่านั้นเอง

นางมองดูเขาอย่างโกรธโมโห

“เจ้าคิดว่า ตอนนี้เจ้ามีเมียเพียงสองคนก็ดีกว่าคนอื่นแล้วหรือ? สามีที่มีเมียหลายคนแบบนี้ไม่ควรที่จะเกิดขึ้น คนคนหนึ่งหากรักคนคนหนึ่ง ในใจในสายตาล้วนมีเพียงอีกฝ่าย จะไม่สามารถมีใครอื่นได้อีก”

“เหมือนอย่างเจ้าที่กินอยู่ในจาน แต่มองดูในหม้อ ยังจ้องมองที่เตา เห็นได้ชัดว่าเป็นคนหลายใจ ข้าไม่มีทางที่จะชอบเจ้า ยิ่งไม่มีทางเอาครึ่งชีวิตที่เหลือ เสียเวลาไปกับการแย่งชิงดีชิงเด่นอยู่ในนี้”