ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 346

หนานหว่านเยียนพูดขึ้นอย่างโกรธจัดว่า “เจ้าทำแบบนี้ อยากล้มเลิกสัญญาหรือ?”

พวกเขาตกลงกันแล้ว เวลาส่วนตัวกู้โม่หานห้ามแตะต้องนางเด็ดขาด

แต่ตอนนี้เขากำลังทำผิดสัญญาแล้ว

กู้โม่หานถูกตบหนึ่งที ดูเหมือนจะมีสติขึ้นมาหน่อย แต่ก็ไม่ค่อยรู้ตัว

เขาแบกอุ้มหนานหว่านเยียนที่ดิ้นรนไปบนเตียง เดินไปถึงข้างเตียงแล้วโยนนางลงบนเตียง จากนั้นร่างกายก็กดทับลงไป

ผ้าห่มนุ่มนวล หนานหว่านเยียนไม่เจ็บ แต่ก็วูบไปแปบหนึ่ง แล้วก็ถูกเขาควบคุมไว้

“กู้โม่หาน”

กู้โม่หานไม่สนใจนาง สายตาเหมือนดั่งสระลึกมองไม่เห็นขอบ รั้งนางไว้อย่างแน่นหนา

“ข้อตกลงนี้ตั้งอยู่บนสมมติฐานที่ข้าเป็นปกติดี แต่ตอนนี้ข้าไม่ปกติ ไม่นับ”

“อีกอย่าง เดิมเจ้าก็เป็นพระชายาของข้า ข้าแตะต้องเจ้า สมเหตุสมผล”

ทัศนคติของนางเป็นปมในใจของเขามาโดยตลอด ทำให้คนโกรธโมโหโดยไม่มีเหตุผล

หนานหว่านเยียนโกรธจัด คิ้วสวยขมวดเป็นปม ถลึงตาใส่เขาอย่างดุดัน

“เจ้ากล้าลองแตะต้องข้าดู? ข้าจะทำให้เจ้าไม่ขันอีกต่อไป”

“และข้าก็บอกแล้ว ข้าไม่มีความรู้สึกใดๆกับเจ้า ยิ่ง ไม่มีทางที่จะทำเรื่องแบบนี้กับเจ้า หากเจ้ายังอยากให้ความร่วมมือยังดำเนินต่อไป ก็รีบปล่อยข้า”

รังเกียจเขาถึงขนาดนี้

ที่จริงตั้งแต่เริ่มแรกเขาก็ไม่ได้คิดที่จะแตะต้องนาง

แต่นางผลักดันให้เขาไปหาหยุนอี่ว์โหรว เขาโกรธโมโห ตอนนี้นางก็ปฏิเสธข่มขู่เขา

สายตากู้โม่หานแดงก่ำ พูดขึ้นด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโกรธว่า “ต้องทำความร่วมมือ แต่ตอนนี้ ข้าอยากได้เจ้า”

พูดเสร็จ เขาก็ดึงกระฉากสายรัดเอวหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนผลักเขาออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว พร้อมก่นด่าว่า “คนไม่มีสัจจะ”

นางไม่อยากถอนพิษให้เขาจริงๆ นางไม่ใช่คนทำร้ายเขา ทำไมนางจะต้องเป็นคนเสียสละ?

กู้โม่หานกดจับมือของนางไว้แน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าทำอะไรกับพระชายาของข้า ผิดสัจจะตรงไหน?”

หนานหว่านเยียนถูกจับมือไว้แน่น เอาของออกมาจากในห้วงเวลาไม่ได้ โกรธเกรี้ยวอย่างมาก

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร เรื่องแบบนี้สามารถทำกับใครก็ได้หรือ?”

“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ชอบเจ้า หรือไม่เจ้าก็ไปแช่น้ำเย็นเอา หรือไม่เจ้าก็ไปหาหยุนอี่ว์โหรว ยังไงก็ไม่ควรเป็นข้า”

กู้โม่หานกำลังจะสูญเสียสติไปหมดแล้ว แต่เขากลับถามขึ้นมาว่า “เจ้าชอบคนแบบไหน?”

“ต้องปกป้องข้า ยิ่งต้องปกป้องลูกสาวสองคนของข้า ต้องรักข้าทะนุถนอมข้า รักข้าเพียงคนเดียว ไม่มีสนม ในใจยิ่งต้องไม่มีคนอื่น กู้โม่หาน เจ้าถามใจตัวเองดู เจ้าทำอะไรได้บ้าง ข้ามีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่กับเจ้า? ตอนนี้รีบปล่อยข้า”

คู่ครองที่นางต้องการ วางอยู่ตรงนั้นอย่างชัดเจนแต่แรกแล้ว เขากลับเพิกเฉยครั้งแล้วครั้งเล่า

กู้โม่หานหายใจกระสับกระส่าย ได้ยินแล้วก็ยิ่งโกรธจัด

“หนานหว่านเยียน เจ้ากำลังต่อต้านข้า เงื่อนไขที่เจ้าพูดมาพวกนี้ เจ้าไม่รู้สึกน่าขำหรือ?”

ลมหายใจรุนแรงพ่นอยู่บนหน้าหนานหว่านเยียน นางอึดอัดอย่างมาก จับจ้องมองตาของเขาไว้แน่น

“ไม่น่าขำ เจ้าทำไม่ได้ ใช่ว่าผู้ชายในโลกจะไม่มีคนทำได้ ผู้ชายที่มีคุณสมบัติตามที่ข้าต้องการมีมากมาย แต่ว่าเจ้าวิสัยทัศน์ไม่กว้างไกล จึงไม่เห็นเท่านั้นเอง”

กู้โม่หานกัดฟัน พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคิดว่าสิ่งที่ข้าทำไม่ได้ แล้วผู้ชายคนอื่นจะสามารถทำได้หรือ?”

“บนโลกนี้มีผู้ชายคนไหนไม่มีเมียน้อย ข้าแทบกับพวกเขา ถือว่ามีน้อยมากแล้ว เจ้าจุดตะเกียงไปตามหาคนที่สองได้อีกที่ไหน”

และเขาก็พูดเรื่องอย่ากับหยุนอี่ว์โหรวแต่แรกแล้ว แต่หยุนอี่ว์โหรวไม่ตกลง

หากนางตอบตกลง จวนอ๋องอันกว้างใหญ่นี้ ไม่เหลือเพียงหนานหว่านเยียนคนเดียวหรือ?

ทำไมจะไม่มีผู้ชายรักเดียวใจเดียว ต่อให้เป็นสมัยโบราณ ยังไงก็ต้องมี เพียงแค่มีน้อยเท่านั้นเอง

นางมองดูเขาอย่างโกรธโมโห

“เจ้าคิดว่า ตอนนี้เจ้ามีเมียเพียงสองคนก็ดีกว่าคนอื่นแล้วหรือ? สามีที่มีเมียหลายคนแบบนี้ไม่ควรที่จะเกิดขึ้น คนคนหนึ่งหากรักคนคนหนึ่ง ในใจในสายตาล้วนมีเพียงอีกฝ่าย จะไม่สามารถมีใครอื่นได้อีก”

“เหมือนอย่างเจ้าที่กินอยู่ในจาน แต่มองดูในหม้อ ยังจ้องมองที่เตา เห็นได้ชัดว่าเป็นคนหลายใจ ข้าไม่มีทางที่จะชอบเจ้า ยิ่งไม่มีทางเอาครึ่งชีวิตที่เหลือ เสียเวลาไปกับการแย่งชิงดีชิงเด่นอยู่ในนี้”

“ข้าไม่เข้าใจ เจ้าชอบหยุนอี่ว์โหรวขนาดนั้น สามารถรับได้ที่มีชายอื่นปรากฏอยู่ข้างกายนางหรือ หากชายคนอื่นสนิทสนมกับนาง กระทั่งกอดจูบนาง เจ้าไม่โกรธหรือ?”

กู้โม่หานตกตะลึงขึ้นมาทันที

เขาไม่สนใจหยุนอี่ว์โหรว ไม่ว่าจะเป็นที่ผ่านมาหรือตอนนี้ ข้างกายนางมีพี่ชายลูกพี่ลูกน้องที่รักใคร่นางมาก เขาก็ไม่รู้สึกอะไร

แต่....แต่ข้างกายหนานหว่านเยียน มีเพียงโม่หวิ่นหมิงคนเดียว เขาก็โกรธโมโหอย่างมากแล้ว....

จู่ๆเขาก็ไม่กล้าคิดมากไปกว่านี้ คิดเพียงว่าจะต้องเป็นเพราะยา จึงทำให้เขาไม่มีสติ คิดมากไปเรื่อยเปื่อย

หนานหว่านเยียนเห็นเขาหยุดเคลื่อนไหว พยายามดึงมือตนเองหลุดออกมา แต่เขามีแรงเยอะ นางจึงรีบฉวยโอกาสโจมตีต่อไป

“อีกอย่าง หยุนอี่ว์โหรวของเจ้ามีเพียงเหตุผลเดียว อย่าคิดว่าตอนนี้ข้าทำความร่วมมือกับเจ้า แล้วจะไม่คิดแค้นสิ่งที่เจ้าเคยทำกับข้า ข้าเป็นคนช่างจดจำความแค้น เจ้าโบยตีข้าสามสิบทีจนเนื้อหนังข้าเป็นแผลเหวะหวะ ข้ายังไม่ลืม ดังนั้น ยังไงพวกเราต้องมีวันแยกทางกัน”

พูดเสร็จ กู้โม่หานชะงักอึ้งทันที สมองเหมือนมีสติมาบ้าง

“ตอนนั้นข้า....”

ตอนนั้นเขาถูกความเกลียดชังระหว่างคนทั้งสองทำให้เลอะเลือน แต่ก็เพราะหนานหว่านเยียนทำเกินเหตุก่อน เขาถึงได้ลงโทษนางสาหัสขนาดนั้น

แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกเสียใจ

หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงไม่ลงโทษหนานหว่านเยียนแบบนั้น ไม่ว่ายังไง นางก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวเนียนนุ่มนิ่ม ทนรับการโบยตีแบบนั้นได้อย่างไร

กู้โม่หานขมวดคิ้วแน่น สีหน้าแดงก่ำ พร้อมปล่อยมือของนาง

“ข้าไม่แตะต้องเจ้าก็ได้ แต่เจ้าต้องดูแลช่วยอาบน้ำให้ข้า ช่วยข้าถอนพิษ ไม่อย่างนั้น ข้าจะใช้เจ้าถอนพิษ”

พูดเสร็จ เขาหันเดินไปเปิดประตู

การข่มขู่แบบนี้ หนานหว่านเยียนไม่ฟังหรอก

แต่ฤทธิ์ยาแบบนี้แรงมาก กู้โม่หานไม่ยอมไปหาหยุนอี่ว์โหรว หากเขาตายไป แผนการทั้งหมดก็จะสูญเปล่า

นางอดทนไว้ สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พร้อมเดินตามออกไป

ภายในสระอาบน้ำ

กู้โม่หานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองดูหนานหว่านเยียนที่ยืนห่างไกลเขามาก จึงขมวดคิ้วพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “ยืนไกลขนาดนั้น เจ้าจะดูแลข้ายังไง?”

ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะดูแลนางยังไง?

หนานหว่านเยียนจ้องมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเข้าไปแช่ในสระก่อน แล้วข้าค่อยเอายาถอนพิษให้เจ้า”

แต่นางไม่รู้ ตอนนี้กู้โม่หานทรมานกายอย่างมาก รู้สึกเหมือนเส้นเลือดจะแตกแล้ว เวียนหัวตาลาย กระทั่งเห็นภาพลวงตา

ชายหนุ่มกัดฟัน พยายามรักษาสติของตนเองไว้ คว้าดึงหนานหว่านเยียนมายังข้างสระ

“เจ้ามาดูแลข้า”

สายตาหนานหว่านเยียนสั่นไหว พร้อมพูดตอบว่า “ได้”

เมื่อกี้เพิ่งถูกเขาทั้งแทะทั้งจูบ นางโกรธโมโหอย่างมาก ทำเหมือนจะถอดเสื้อผ้าให้เขา ยกเท้าขึ้นมา เตะไปที่เข่ากู้โม่หานที่ไม่ได้ตั้งตัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าลงไปเลย”

ที่ไหนได้กู้โม่หานป้องกันตัวไว้แต่แรกแล้ว คว้าจับเท้าของนางไว้

“อ้าก....” หนานหว่านเยียนร้องขึ้นมาอย่างตกใจ

เสียงดังปังดังขึ้นมา

ทันใดนั้น น้ำกระเซ็นไปทั่ว น้ำรอบสระเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก

ทั้งสองคนเปียกชุ่มไปหมด

กู้โม่หานกลับเกิดอาการเพ้อเล็กน้อยเพราะฤทธิ์ยา อาการร้อนรุ่มลดลง แต่ข้างหูเต็มไปด้วยน้ำ หายใจลำบากอย่างมาก

เหมือนจมน้ำเมื่อเด็กครั้งนั้นมาก ในใจเขาปกคลุมไปด้วยความหวาดกลัว สำลักน้ำอยู่ตลอดเวลา ดิ้นรนอยู่อย่างต่อเนื่อง

หลังจากหนานหว่านเยียนตกน้ำ ก็หนาวอย่างมาก กำลังจะก่นด่ากู้โม่หาน กลับเห็นกู้โม่หานไม่ลุกขึ้นมา

เขาดิ้นรนไม่หยุด เหมือนจมน้ำ

หนานหว่านเยียนไม่อยากด้วยซ้ำว่า จมน้ำในสระอาบน้ำได้จริงหรือแกล้ง แต่ก็ร้องเรียกด้วยสีหน้าเปลี่ยนไปว่า “กู้โม่หาน?”

กู้โม่หานเริ่มหายใจไม่ออก หลับตาลง กลับเห็นเงาร่างเล็กน้อย กำลังพยายามว่ายน้ำมาหาเขา มองเห็นหน้าไม่ชัดเจน....

เวลานี้ เหมือนเวลาจะย้อนกลับไปยังความทรงจำที่เขาลืมไปแล้ว

ที่ผ่านมาเคยมีคนคนหนึ่ง ช่วยชีวิตเขามาจากภายในน้ำที่เย็นยะเยือกไปถึงกระดูก....