ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 345

หนานหว่านเยียนสะบัดมือของเขาทิ้ง อยากดูว่าเขาต้องการทำอะไรกันแน่ กู้โม่หานหันไปมองจ้างฮวา พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังไม่พา….”

เขาหยุดชะงัก ขมวดคิ้วแน่น บนใบหน้าที่หล่อเหลา ปรากฏถึงความเจ็บปวด

หนานหว่านเยียนมองดูกู้โม่หานแวบหนึ่ง ไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไร สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จึงถามเขาว่า “เจ้าเป็นอะไร?”

สายตาหยุนอี่ว์โหรวเป็นประกาย เห็นทียาคงออกฤทธิ์แล้ว จึงรีบพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านอ๋องไม่สบายหรือเปล่า โหรวเอ๋อร์ประคองท่านกลับไปพักผ่อน”

พูดเสร็จ มือสองข้างของนางควงแขนกู้โม่หานไว้ ร่างกายขยับเข้าใกล้เขาอย่างเหมือนไม่ได้ตั้งใจ

กู้โม่หานถูกนางแตะต้อง เดิมภายในร่างกายที่ร้อนรุ่ม ความทรมานนั้นพรวดพุ่งขึ้นมา แต่เขาไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับหยุนอี่ว์โหรว รู้สึกเพียงโกรธโมโห

เขากัดฟัน สะบัดมือหยุนอี่ว์โหรวทิ้งไป สายตาดุร้ายแฝงไปด้วยความเยือกเย็นอย่างที่สุด

“เจ้าเอาอะไรให้ข้าดื่ม?”

หยุนอี่ว์โหรวถูกมองจนเย็นวาบไปทั้งหลัง หัวสมองดึงหึ่ง สีหน้าขาวซีด

“โหรวเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์เปล่า…..”

เป็นแบบนี้ได้อย่างไร ทำไมกู้โม่หานถึงสงสัยนาง?

หากไม่ใช่เพราะหมดหนทาง นางก็ไม่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้

โดยเฉพาะตอนนี้ไม่เพียงถูกจำได้ ยังปรากฏต่อหน้าหนานหว่านเยียน

หยุนอี่ว์โหรวทั้งอายทั้งโกรธ มากยิ่งกว่านั้นคือเกลียดชังไม่พอใจ

“เปล่า?” กู้โม่หานหรี่ตาลงพร้อมลุกขึ้นมา พูดขึ้นด้วยสายตาเฉียบคมว่า “เมื่อกี้ข้าดื่มน้ำแกงของเจ้าเท่านั้น ตอนนี้รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งร่างกายอย่างทรมาน เจ้ากล้าพูดว่าเปล่า”

หนานหว่านเยียนดูจากปฏิกิริยาของกู้โม่หาน ค่อยรู้ว่าเขาถูกวางยา

ฤทธิ์ยานี้น่าจะรุนแรง ไม่อย่างนั้นคงไม่ออกฤทธิ์ไวขนาดนั้น

นางกระตุกมุมปากอย่างหัวเราะเย้ย คิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานก็มีวันที่ถูกหยุนอี่ว์โหรวลงมือวางแผน

เสิ่นอี่ว์เซียงอวี้กลับตกตะลึง จ้องมองดูหยุนอี่ว์โหรวอย่างไม่คาดคิด

คิดไม่ถึงว่าพระชายารองหยุนที่สุภาพอ่อนหวาน ลับหลัง กลับกล้ากระทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้

หยุนอี่ว์โหรวทนกับสายตาดูถูกพวกนี้ไม่ไหว นางอยากคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว แต่กู้โม่หานแลดูโกรธเคือง ตอนนี้นางไม่สามารถคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว

นางกัดฟัน พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ใช่ฝีมือโหรวเอ๋อร์เอง แต่โหรวเอ๋อร์แค่อยากถือโอกาสเนื่องในวันเกิด ท่านอ๋อง ได้เข้าห้องหอกับท่านอ๋อง”

“ตอนนี้โหรวเอ๋อร์รักษาร่างกายหายดีแล้ว เข้าห้องหอได้แล้ว แต่หลังจากครั้งที่แล้ว ท่านอ๋องก็ไม่สนใจโหรวเอ๋อร์อีก โหรวเอ๋อร์ก็มีหัวใจเหมือนกัน เจ็บปวดเป็น ดังนั้น ดังนั้นจึงต้อง….”

กู้โม่หานมองดูหยุนอี่ว์โหรวที่ร้องห่มร้องไห้อยู่ตรงหน้า อย่างหงุดหงิดมาก

เขาพูดกับนางยังไม่ชัดเจนอีกหรือ เขาไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับนาง

หากแตะต้องนางแล้ว นั่นก็จะเป็นการไม่มีความรับผิดชอบจริงๆ เขาอดกลั้นความโกรธไว้ แล้วตะคอกพูดขึ้นว่า

“พากลับไปแล้วเฝ้าไว้ให้ดี หากพระชายารองหยุนยังมีครั้งต่อไป ข้าจะไม่ให้อภัย”

“เพคะ ท่านอ๋อง” จ้างฮวาตกใจจนเข่าอ่อน รีบดึงหยุนอี่ว์โหรวที่โกรธโมโหเดินออกไป

เซียงอวี้กับเสิ่นอี่ว์มองดูกู้โม่หานตรงหน้า ต่างก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าอย่างเยือกเย็น

ท่านอ๋องโกรธโมโหพระชายารองหยุนขนาดนี้ นอกจากเรื่องบัญชีกับเรื่องลอบฆ่าเมื่อครั้งที่แล้ว ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรก?

หนานหว่านเยียนดูเรื่องสนุกก็ดูเสร็จแล้ว เลิกคิ้วมองดูกู้โม่หานตรงหน้า อย่างไม่เข้าใจ

คนรักของเขาถึงขั้นวางยาเพื่อที่จะได้เข้าห้องหอกับเขา เขากลับขับไล่คนอื่นไป?

ช่างเถอะ สนใจเขาทำไม

นางจะกลับเรือนไปกอดลูกแล้ว

ที่ไหนได้ หนานหว่านเยียนเพิ่งเดินไปได้สองก้าว กู้โม่หานก็ร้องเรียกนางขึ้นมาว่า “หนานหว่านเยียน เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้”

“อะไรอีก......อ้าก”

หนานหว่านเยียนยังพูดไม่เสร็จ กู้โม่หานก็ก้าวเท้ายาวเดินมาตรงหน้านาง คว้าจับข้อมือของนาง แล้วลากเข้าไปในห้อง

จากนั้น เสียงปิดประตูดังปัง ประตูห้องถูกกู้โม่หานปิดอย่างแรง

เสิ่นอี่ว์กับเซียงอวี้ที่อยู่ด้านนอกมองหน้ากัน กลับไม่พูดอะไร

เสิ่นอี่ว์กำลังคิดว่า ท่านอ๋องต้องการยาถอนพิษจากพระชายา หรือต้องการใช้พระชายาเป็นยาถอนพิษ

ภายในห้อง

กู้โม่หานคว้าหนานหว่านเยียนกดแนบบานประตู ฝ่ามือเรียวยาวโอบกอดหนานหว่านเยียนไว้

แสงเทียนภายในห้องริบหรี่ เข้ากับดวงตาแดงก่ำของเขา

“เจ้าจะหนีไปไหน อืม?”

“ข้าหนีอะไร?” หนานหว่านเยียนไม่พอใจอย่างมาก ขมวดคิ้วจ้องไปที่ดวงตาอันเย็นชาของเขา

“งานเลี้ยงวันเกิดเจ้ากลายเป็นแบบนี้แล้ว คนก็ไปกันหมดแล้ว ยังจะให้ข้าให้ความร่วมมือกับเจ้าแสดงอะไร? ข้าจะบอกเจ้ากู้โม่หาน คืนนี้ข้าไว้หน้าเจ้าอย่างมากแล้ว เจ้าอย่าได้คืบจะเอาศอก ปล่อยข้า”

เขาไม่ขยับ จมูกได้กลิ่นหอมจางๆบนตัวนาง ทำให้จิตใจของเขากระสับกระส่าย ทรมานไปทั้งร่างกาย

เขาจับจ้องมองท่าทีโกรธโมโหของนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า

“เจ้าไม่เห็นหรือ ข้าถูกคนอื่นวางยา? ทำไมถึงไม่ช่วยข้า?”

หนานหว่านเยียนหัวเราะเย้ย

“เกี่ยวข้องอะไรกับข้า? ในสัญญาของเราไม่มีข้อกำหนดนี้ และเจ้าก็รักหยุนอี่ว์โหรว ทุกคนต่างก็รู้ ยังรักษาเนื้อรักษาตัวไว้เพื่อนางตั้งห้าปี ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าถูกวางยาแบบนี้แล้วเจ้ากลับไล่หยุนอี่ว์....”

คำพูดหายไปในอากาศ นางล้มแนบแขนแข็งแรงของชายหนุ่ม

ความอึดอัดภายในร่างกายกู้โม่หานแทบจะแล่นออกมา เขาค่อนข้างที่จะไม่สามารถยับยั้งความคลุ้มคลั่งภายในใจไว้ได้ คว้าดึงนางมาแนบอก พร้อมโอบกอดเอวบางของนางไว้แน่น

“ข้าบอกแล้ว อย่าคิดคาดเดาความในใจของข้า เจ้าคาดเดาผิดทุกครั้ง”

เขากอดรัดเอวบางของหนานหว่านเยียนไว้แน่น เขากอดรัดหนานหว่านเยียนไว้แนบอก บนใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ ดวงตาหรี่ลึกลง ระงับเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ

ในฤดูหนาวแบบนี้ เขาเป็นเหมือนดั่งเตาหลอม หนานหว่านเยียนถูกเขากอดรัดไว้แน่น พยายามผลักออก

“ไม่ถูกต้องตรงไหน เจ้ารีบปล่อยข้า อย่าแตะต้องข้า ในเมื่อหยุนอี่ว์โหรวเป็นคนวางยาเจ้า เจ้าก็ไปหาเอายาถอนพิษจากนางสิ ข้าไม่มี”

หนานหว่านเยียนดิ้นรนอยู่ในอ้อมอกเขาอย่างต่อเนื่อง กู้โม่หานแทบฟังไม่รู้เรื่องแล้วว่านางกำลังพูดอะไรอยู่ ได้ยินเพียงว่านางให้เขาไปหาหยุนอี่ว์โหรว เปลวไฟในดวงตาร้อนรุ่มยิ่งขึ้น ร่างกายร้อนผ่าวราวกับโดนหม้อน้ำเดือด

ทันใดนั้นเขาก็จูบริมฝีปากของนาง อย่างรุนแรง

ภาพอดีตแต่ละอย่างปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ในใจเขาสะดุ้ง นิ้วมือสัมผัสเข็มขัดของนางอย่างไม่รู้ตัว.....

หนานหว่านเยียนเบิกตาโต พร้อมดิ้นรนไม่หยุด

สุดท้ายเขาเคลื่อนย้ายไปตำแหน่งอื่น นางได้โอกาสหายใจ ยกฝ่ามือฟาดตบเขาอย่างรุนแรง....

“กู้โม่หาน เจ้าคิดจะทำอะไร”