ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 344

“วันนี้ในห้องครัวไม่ได้ต้มน้ำแกง น้ำแกงโสมไก่นี้บำรุงร่างกาย ดื่มแล้วดีต่อสุขภาพของท่าน”

กู้โม่หานขมวดคิ้ว มองดูหวางหมัวมัว แล้วก็มองดูหนานหว่านเยียนที่ไม่พูดไม่จา สุดท้ายก็ยกถ้วยน้ำแกงไก่ขึ้นมาดื่มหนึ่งคำ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ชอบดื่มพวกนี้ ต่อไปไม่ต้องทำอีก”

ได้ยินแบบนี้ หยุนอี่ว์โหรวรู้สึกเจ็บปวดใจ รู้ว่าที่กู้โม่หานพูดแบบนี้นั้นตั้งใจพูดให้นางฟัง กำลังพูดอย่างไว้หน้านางอย่างที่สุด ถึงไม่ได้ปฏิเสธนางต่อหน้าหวางหมัวมัว

นางกำนิ้วแน่น ความเจ็บปวดค่อยๆจางหายไป ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ขอเพียงดื่มน้ำแกงนี้ลงไป นางก็จะได้เข้าห้องหอกับเขา

“ที่ผ่านมาท่านอ๋องเคยชอบดื่ม ช่วงนี้ได้รับบาดเจ็บ จึงอาจทำให้ชอบรสชาติเปลี่ยนไป วันนี้ท่านชอบอะไร ครั้งต่อไปโหรวเอ๋อร์ทำให้ท่าน”

“ต่อไป?” หนานหว่านเยียนทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว มองดูหยุนอี่ว์โหรวด้วยสายตาเฉียบคม พร้อมหัวเราะเย้ยพูดขึ้นว่า

“พระชายารองหยุน ข้าว่าเจ้าของความจำไม่ดี จำไม่ได้ว่าตนเองอยู่ในสถานการณ์อะไร ตอนนี้เจ้า อิสระแล้วหรือ เป็นอิสระตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมข้าถึงไม่รู้?”

เพิ่งพูดเสร็จ บรรยากาศภายในเรือนซีเฟิงตึงเครียดขึ้นมาทันที

นอกจากหวางหมัวมัว ทุกคนล้วนรู้ว่าหนานหว่านเยียนพูดหมายความว่าอย่างไร

ถึงหวางหมัวมัวจะไม่เข้าใจความเป็นมาชัดเจน แต่ก็สัมผัสรู้ว่า ระหว่างพระชายากับพระชายารองนั้นไม่ถูกกัน

นางหันไปมองดูกู้โม่หาน พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ทางด้านเหนียงเหนียงต้องมีคนเฝ้า บ่าวขอตัวก่อน ขออวยพรให้ท่านมีความสุขในวันครบรอบวันเกิด”

กู้โม่หานผงกหัว นางหันเดินจากไป พร้อมแอบถอนหายใจ

หยุนอี่ว์โหรวถูกหนานหว่านเยียนตำหนิต่อหน้าต่อตา สีหน้าย่ำแย่มาก มองดูหนานหว่านเยียนอย่างน้อยอกน้อยใจ

“พระชายา ข้าก็แค่ ก็แค่คิดถึงท่านอ๋อง จึงออกมาจากเรือนโดย....”

ฤทธิ์ยาในน้ำแกง ไม่เห็นผลรวดเร็วขนาดนั้น ตอนนี้สีหน้ากู้โม่หานปกติ นางก็ไม่ใจร้อน แต่นางต้องคิดหาวิธีไล่หนานหว่านเยียนกับคนอื่นๆจากไป

หนานหว่านเยียนมองดูหยุนอี่ว์โหรวที่ทำให้นางรังเกียจอย่างที่สุด อย่างหงุดหงิด

ไม่ใช่เพราะกู้โม่หาน แต่ล้วนเป็นเพราะหยุนอี่ว์โหรวคนคนนี้ ทำให้รู้สึกขยะแขยงยิ่งนัก

“เจ้าคิดถึงท่านอ๋อง แล้วสามารถที่จะไม่เคารพกฎของจวนอ๋อง เพิกเฉยต่อการรับโทษทัณฑ์ เห็นทีท่านอ๋องคงให้ท้ายเจ้าไม่น้อย”

แสงจันทร์สีขาวยังไงก็ยังเป็นแสงจันทร์สีขาว สำหรับกู้โม่หาน สามารถทำอะไรก็ได้ไปตลอด

คิดได้แบบนี้ หนานหว่านเยียนก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ จึงลุกขึ้นมา

“ท่านอ๋อง เห็นแก่หน้าของเจ้า ข้าสามารถที่จะไม่พูดถึงบุญคุณความแค้นที่ผ่านมาชั่วขณะ แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องพูดอย่างชัดเจน จวนอ๋องมีกฎปฏิบัติของจวนอ๋อง ในเมื่อเจ้ามีคำสั่งกักบริเวณพระชายารอง ต่อให้รักใคร่แค่ไหน ก็อย่าให้นางมาปรากฏตรงหน้าข้า โดยเฉพาะช่วงเวลานี้ หักทำให้ข้ารำคาญ ข้าก็จะไม่เกรงใจ”

คนอื่นฟังไม่เข้าใจ แต่กู้โม่หานเข้าใจ

ช่วงเวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่พวกเขาทำความร่วมมือกัน

เห็นหนานหว่านเยียนพูดแล้วก็จะจากไป เขาคว้าจับข้อมือของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าจะไปไหน? งานเลี้ยงครบรอบวันเกิดของข้ายังไม่จบ เจ้าจากไปก่อนแบบนี้เป็นการเสียมารยาท”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วหันมามอง ทันใดนั้นก็สบกับสายตาเย็นชาและลึกล้ำของชายหนุ่ม พร้อมพูดขึ้นอย่างค่อนข้างหงุดหงิดว่า “อยู่กับพระชายารองหยุนตามลำพัง ไม่ใช่ความต้องการของท่านอ๋องหรือ?”

น่าแปลก กู้โม่หานรักหยุนอี่ว์โหรวมากไม่ใช่หรือ ทำไมจะต้องให้นางอยู่เป็นก้างขวางคอ?

นางเห็นแก่ที่ทำความร่วมมือกัน และเห็นแก่ที่เป็นวันเกิดของเขา จึงไม่ได้สั่งสอนแสงจันทร์สีขาวของเขา ถือเป็นการให้เกียรติอย่างมากแล้ว หากยังทำให้นางหงุดหงิด นางก็จะจัดการทั้งเขากับหยุนอี่ว์โหรว

กู้โม่หานก็ไม่โกรธ หันไปมองจ้างฮวา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า

“พาพระชายารองหยุนกลับไปพักผ่อน นางสุขภาพไม่ดี ไม่ควรที่จะออกมาตากลมเย็น”

ได้ยินแบบนี้ หยุนอี่ว์โหรวรีบพูดขึ้นมายังกระวนกระวายว่า “ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์อยากอยู่กับท่านนานๆ”

นางนึกว่านางแสดงท่าทีอ่อนแอเอาใจ กู้โม่หานน่าจะไล่หนานหว่านเยียนไปถึงจะถูก ทำไมตอนนี้คนที่ถูกขับไล่กลับเป็นนาง?

นับเวลาดูแล้ว ยาที่กู้โม่หานกินเข้าไปใกล้จะออกฤทธิ์ผลแล้ว หากนางจากไปตอนนี้ ไม่เท่ากับเป็นการให้โอกาสหนานหว่านเยียน....