ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 343

ซาลาเปาน้อยตกใจกับท่าทีของพี่สาวจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

แต่สักพัก เกี๊ยวน้อยก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงไม่เป็นธรรมชาติว่า “ช่างเถอะ เราไม่ไปร่วมงานวันเกิดของเขา แต่ของขวัญยังไงก็ต้องให้เขา”

“ยังไงแม่ก็สอนว่า พวกเราจะต้องเป็นเด็กดีที่รู้จักตอบแทนคนอื่น”

พูดเสร็จ นางลุกขึ้นมาปัดก้น บอกให้ซาลาเปาน้อยถือของขวัญชิ้นเล็กนั้นมา

สองพี่น้องเดินมาถึงตรงหน้าประตู เอาของขวัญยื่นให้กับอวี๋เฟิง ให้เขาช่วยเอาไปให้

ภาพนี้ หวางหมัวมัวเห็นพอดี

นางเพิ่งออกมาจากในครัว มองเห็นเงาร่างใบหน้าเด็กสองคนนี้จากไกลๆ ทันใดนั้นก็ตกใจตกตะลึงตาค้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่......”

ถึงแม้หลายวันมานี้ นางมักได้ยินพวกบ่าวใช้พูดถึง “คุณหนูน้อย” สองคนอยู่บ่อยครั้ง รู้ว่าในจวนมีเด็กสาวสองคน แต่เห็นเด็กทั้งสองคนด้วยตาตนเอง ถือเป็นครั้งแรก

หวางหมัวมัวมองพิจารณาดูสองพี่น้อง อยากดูว่าหน้าตาเหมือนกู้โม่หานไหม แต่เสียดายที่สองพี่น้องอยู่ข้างนอกแปบเดียว นางยังเห็นไม่ชัดเจน พวกนางก็กลับเรือนไปแล้ว

หวางหมัวมัวรู้สึกตื่นตระหนก

เด็กสองคนนั้นดูเหมือนอายุสี่ขวบ ไม่รู้ว่าใช่ลูกของท่านอ๋องไหม....

แต่ถ้าเป็นลูกของท่านอ๋อง ด้วยนิสัยของพระชายา ยังไงก็ต้องป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ถึงจะถูก ทำไมถึงไม่มีข่าวเลย

อีกอย่าง เมื่อห้าปีก่อน ตอนที่หนานหว่านเยียนแต่งงานเข้ามาในจวน ก็ไม่ได้บริสุทธิ์แล้ว ลูกเป็นคนท่านอ๋องหรือเปล่านั้น ค่อนข้างพูดยาก.....

คิดได้แบบนี้ หวางหมัวมัวขมวดคิ้วย่นขึ้นมา

ในขณะที่คิดอยู่ นางก็เดินมาถึงหน้าประตูเรือนซีเฟิงแล้ว

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานนั่งอยู่บนโต๊ะแต่แรกแล้ว พวกเขาคนหนึ่งสวมชุดคลุมสีแดง คนหนึ่งสวมสีน้ำเงิน ท่าทีล้วนดูดีไร้ที่ติ ภูมิฐานสมบูรณ์แบบ เหมาะสมกันอย่างมาก

ด้านหลังพวกเขา มีเซียงอวี้กับเสิ่นอี่ว์สองคนยืนอยู่

หวางหมัวมัวรีบเดินมาทักทายอย่างยิ้มแย้มว่า “บ่าวมาช้าไป ขอท่านอ๋องพระชายาโปรดอภัย”

“ท่านอ๋อง บ่าวขออวยพรให้ท่านอ๋องโชคดีในวันครบรอบวันเกิด”

กู้โม่หานผงกหัวอย่างยิ้มแย้ม ให้เสิ่นอี่ว์ยกเก้าอี้มาให้หวางหมัวมัว

“หมัวมัวไม่ต้องกังวล วันนี้เป็นงานเลี้ยงครอบครัว ไม่ต้องมากพิธี นั่งลงเถอะ”

หวางหมัวมัวยิ้มแย้มอย่างรักใคร่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณท่านอ๋อง วันนี้บ่าวสั่งให้ในครัวทำฉางโซว่เมี่ยน (หมี่ซั่ว) ไม่รู้ว่าท่านอ๋องทานแล้วหรือยัง”

หลังจากหยีเฟยเหนียงเหนียงกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา หลายสิบปีมานี้ ล้วนเป็นหวางหมัวมัวจัดงานวันเกิดให้เขา และก็มีหวางหมัวมัวทำฉางโซว่เมี่ยนให้เขา นางมีความสำคัญสำหรับเขามาก

“ข้าทานแล้ว ฝีมือหมัวมัวยังอร่อยเหมือนเดิม” กู้โม่หานดื่มน้ำแกง พร้อมพูดขึ้นมาว่า “วันนี้ทุกคนล้วนมีเตรียมของขวัญมาให้ข้า หรือทำอาหารด้วยตนเอง แต่ข้ายังรู้สึกว่า ขาดอีกคนสองคน”

สายตาของเขาหันมามองนางอย่างเหมือนไม่ได้ตั้งใจ หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว ถามขึ้นว่า “ท่านอ๋องมองข้าทำไม?”

หวางหมัวมัวกลับยิ้มหัวเราะขึ้นมาอย่างรู้ทัน พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้พระชายา เตรียมของขวัญอะไรให้ท่านอ๋องหรือ?”