ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 343

ซาลาเปาน้อยตกใจกับท่าทีของพี่สาวจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

แต่สักพัก เกี๊ยวน้อยก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงไม่เป็นธรรมชาติว่า “ช่างเถอะ เราไม่ไปร่วมงานวันเกิดของเขา แต่ของขวัญยังไงก็ต้องให้เขา”

“ยังไงแม่ก็สอนว่า พวกเราจะต้องเป็นเด็กดีที่รู้จักตอบแทนคนอื่น”

พูดเสร็จ นางลุกขึ้นมาปัดก้น บอกให้ซาลาเปาน้อยถือของขวัญชิ้นเล็กนั้นมา

สองพี่น้องเดินมาถึงตรงหน้าประตู เอาของขวัญยื่นให้กับอวี๋เฟิง ให้เขาช่วยเอาไปให้

ภาพนี้ หวางหมัวมัวเห็นพอดี

นางเพิ่งออกมาจากในครัว มองเห็นเงาร่างใบหน้าเด็กสองคนนี้จากไกลๆ ทันใดนั้นก็ตกใจตกตะลึงตาค้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่......”

ถึงแม้หลายวันมานี้ นางมักได้ยินพวกบ่าวใช้พูดถึง “คุณหนูน้อย” สองคนอยู่บ่อยครั้ง รู้ว่าในจวนมีเด็กสาวสองคน แต่เห็นเด็กทั้งสองคนด้วยตาตนเอง ถือเป็นครั้งแรก

หวางหมัวมัวมองพิจารณาดูสองพี่น้อง อยากดูว่าหน้าตาเหมือนกู้โม่หานไหม แต่เสียดายที่สองพี่น้องอยู่ข้างนอกแปบเดียว นางยังเห็นไม่ชัดเจน พวกนางก็กลับเรือนไปแล้ว

หวางหมัวมัวรู้สึกตื่นตระหนก

เด็กสองคนนั้นดูเหมือนอายุสี่ขวบ ไม่รู้ว่าใช่ลูกของท่านอ๋องไหม....

แต่ถ้าเป็นลูกของท่านอ๋อง ด้วยนิสัยของพระชายา ยังไงก็ต้องป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ถึงจะถูก ทำไมถึงไม่มีข่าวเลย

อีกอย่าง เมื่อห้าปีก่อน ตอนที่หนานหว่านเยียนแต่งงานเข้ามาในจวน ก็ไม่ได้บริสุทธิ์แล้ว ลูกเป็นคนท่านอ๋องหรือเปล่านั้น ค่อนข้างพูดยาก.....

คิดได้แบบนี้ หวางหมัวมัวขมวดคิ้วย่นขึ้นมา

ในขณะที่คิดอยู่ นางก็เดินมาถึงหน้าประตูเรือนซีเฟิงแล้ว

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานนั่งอยู่บนโต๊ะแต่แรกแล้ว พวกเขาคนหนึ่งสวมชุดคลุมสีแดง คนหนึ่งสวมสีน้ำเงิน ท่าทีล้วนดูดีไร้ที่ติ ภูมิฐานสมบูรณ์แบบ เหมาะสมกันอย่างมาก

ด้านหลังพวกเขา มีเซียงอวี้กับเสิ่นอี่ว์สองคนยืนอยู่

หวางหมัวมัวรีบเดินมาทักทายอย่างยิ้มแย้มว่า “บ่าวมาช้าไป ขอท่านอ๋องพระชายาโปรดอภัย”

“ท่านอ๋อง บ่าวขออวยพรให้ท่านอ๋องโชคดีในวันครบรอบวันเกิด”

กู้โม่หานผงกหัวอย่างยิ้มแย้ม ให้เสิ่นอี่ว์ยกเก้าอี้มาให้หวางหมัวมัว

“หมัวมัวไม่ต้องกังวล วันนี้เป็นงานเลี้ยงครอบครัว ไม่ต้องมากพิธี นั่งลงเถอะ”

หวางหมัวมัวยิ้มแย้มอย่างรักใคร่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณท่านอ๋อง วันนี้บ่าวสั่งให้ในครัวทำฉางโซว่เมี่ยน (หมี่ซั่ว) ไม่รู้ว่าท่านอ๋องทานแล้วหรือยัง”

หลังจากหยีเฟยเหนียงเหนียงกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา หลายสิบปีมานี้ ล้วนเป็นหวางหมัวมัวจัดงานวันเกิดให้เขา และก็มีหวางหมัวมัวทำฉางโซว่เมี่ยนให้เขา นางมีความสำคัญสำหรับเขามาก

“ข้าทานแล้ว ฝีมือหมัวมัวยังอร่อยเหมือนเดิม” กู้โม่หานดื่มน้ำแกง พร้อมพูดขึ้นมาว่า “วันนี้ทุกคนล้วนมีเตรียมของขวัญมาให้ข้า หรือทำอาหารด้วยตนเอง แต่ข้ายังรู้สึกว่า ขาดอีกคนสองคน”

สายตาของเขาหันมามองนางอย่างเหมือนไม่ได้ตั้งใจ หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว ถามขึ้นว่า “ท่านอ๋องมองข้าทำไม?”

หวางหมัวมัวกลับยิ้มหัวเราะขึ้นมาอย่างรู้ทัน พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้พระชายา เตรียมของขวัญอะไรให้ท่านอ๋องหรือ?”

พูดเสร็จ หนานหว่านเยียนเก้อเขินขึ้นมาทันที

เขายืมมือหวางหมัวมัว ขอของขวัญจากนาง?

ผู้ชายคนนี้ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ ทำเสื้อผ้าให้เขาแล้วยังไม่พอ ยังอยากได้อะไรอีก?

แต่สัมผัสได้ถึงการจับจ้องมองที่แผดเผาจากคนรอบข้าง หนานหว่านเยียนยิ้มหัวเราะ จำต้องดึงปิ่นปักผมของตนมายื่นให้กับกู้โม่หาน พร้อมพูดขึ้นว่า “สิ่งของขวัญเล็กน้อย แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำใจ ท่านอ๋องอย่ารังเกียจ”

นี่เป็นปิ่นปักผมที่นางชอบที่สุด ใส่กับชุดอะไรก็สวย

กู้โม่หานพูดขึ้นด้วยสายตายิ้มแย้มว่า “เบาจริงๆ แต่ข้ารับไว้ก็ได้”

บนปิ่นยังมีกลิ่นหอมของเส้นผม เขากำไว้บนฝ่ามือ มุมปากกระตุกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

หวางหมัวมัวมองดูกู้โม่หาน แล้วก็มองดูหนานหว่านเยียน คิดถึงเด็กน้อยสองคนเมื่อกี้ คิดไปคิดมา แล้วก็ไม่ได้ถาม

วันนี้ถือเป็นวันดี ความสัมพันระหว่างทั้งสองสามีภรรยาในตอนนี้ก็ดีขึ้นไม่น้อย เรื่องลูก รอท่านอ๋องอยากพูดออกมาเอง ค่อยฟังดีกว่า

หวางหมัวมัวกับหนานหว่านเยียน ตลอดจนเซียงอวี้เสิ่นอี่ว์ฉลองอยู่กับกู้โม่หานสักพัก

ภายในเรือนซีเฟิง ส่งเสียงหัวเราะดังขึ้นมาเป็นครั้งคราว

หวางหมัวมัวกำลังจะขอตัวกลับ ก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนของหยุนอี่ว์โหรวดังขึ้น

“โหรวเอ๋อร์ต้มฉางโซว่เมี่ยนให้กับท่านอ๋อง ยังต้มโสมไก่ จึงมาช้าไป ขอท่านอ๋องพระชายาโปรดอภัย”

วันนี้หยุนอี่ว์โหรวตั้งใจแต่งเนื้อแต่งตัว ชุดสีชมพูเข้ากับผิวขาวงดงามของนาง ท่าทีแลดูดีขึ้นไม่น้อย ใบหน้าของนางยิ้มแย้ม บนมือที่มีผ้าพันแผลถือกล่องอาหารไว้ เดินเข้ามาในเรือนซีเฟิงพร้อมกับจ้างฮวา

เห็นนางมาถึง สีหน้าทุกคนในเรือนซีเฟิง นอกจากหวางหมัวมัว ต่างเย็นชาลง

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วเล็กน้อย ยกถ้วยน้ำชามาดื่มหนึ่งคำ ท่าทีค่อนข้างเยือกเย็นลง

หยุนอี่ว์โหรวถูกกักบริเวณ ทำไมยังสามารถมาปรากฏลอยหน้าลอยตาตรงหน้านาง โผล่มาได้ตลอดเวลา?

หวางหมัวมัวมองดูหยุนอี่ว์โหรวอย่างยิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารองหยุนมีความตั้งใจจริงๆ บาดแผลบนมือยังไม่หาย ยังรู้จักคิดถึงท่านอ๋อง”

สายตาหยุนอี่ว์โหรวมองผ่านหนานหว่านเยียนไปอย่างรวดเร็ว ยังมีกู้โม่หาน สุดท้ายหันไปมองหวางหมัวมัว พร้อมยิ้มหัวเราะพูดขึ้นว่า

“หวางหมัวมัวไม่ต้องห่วง โชคดีที่ท่านอ๋องเอายามาให้โหรวเอ๋อร์ บาดแผลดีขึ้นมากแล้ว”

พูดเสร็จ นางเดินหน้าไป เอากล่องอาหารในมือวางไว้บนโต๊ะ ยกน้ำแกงไก่กับฉางโซว่เมี่ยนออกมาวาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ฉางโซว่เมี่ยนนี้โหรวเอ๋อร์ทำเอง ท่านรีบทานตอนร้อนๆ”

ก่อนมา นางเดารู้อยู่แล้วว่ากู้โม่หานจะต้องปฏิเสธ ดังนั้นจึงเตรียมแผนการสำรองไว้

ในฉางโซว่เมี่ยนไม่ใส่อะไร แต่ในน้ำแกงไก่ผสมยาไว้ สามารถทำให้คน....ขอเพียงกู้โม่หานดื่มลงไป นางก็จะได้ร่วมนอนกับเขาอย่างแน่นอน

กู้โม่หานขมวดคิ้ว มองดูหยุนอี่ว์โหรวด้วยสายตาลึกซึ้งอย่างปราศจากคลื่นใดๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าทานอิ่มแล้ว”

“โหรวเอ๋อร์มาช้าไป ท่านอ๋องทานอิ่มแล้ว” สีหน้ายิ้มแย้มของหยุนอี่ว์โหรวแข็งทื่อเล็กน้อย นางกัดริมฝีปาก ท่าทีค่อนข้างเสียใจ หันไปมองดูกู้โม่หานกับหวางหมัวมัวอย่างไม่สบายใจ

หวางหมัวมัวเห็นหยุนอี่ว์โหรวว่าง่ายเชื่อฟัง เห็นนางมองดูตนเองด้วยสีหน้าเศร้า จึงพูดขึ้นมาว่า “พระชายารองหยุนอุตส่าห์มีความตั้งใจ มือบาดเจ็บอยู่ก็ยังต้มน้ำแกงให้ท่าน ต่อให้ท่านอ๋องไม่อยากทาน ก็ลองชิมน้ำแกงหน่อยไหม?”