ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 342

จ้างฮวารีบถอยออกไปอย่างรู้ตัว กู้โม่หานรีบขมวดคิ้ว สีหน้าเยือกเย็นลง

“ไม่ต้องแล้ว ข้าแค่เอายามาให้ พร้อมมาบอกเจ้าว่าอย่าไปเรือนจิ้งฉานอีก”

“ข้ายังมีงานราชการต้องจัดการ ไม่อยู่ต่อแล้ว”

พูดเสร็จ เขาก็หันเดินจากไป

หยุนอี่ว์โหรวกลับคว้ากับชายแขนเสื้อของเขาไว้ ร้องห่มร้องไห้ สีหน้าขาวซีด มือที่บวมแดงยิ่งทำให้นางยิ่งดูน่าสงสาร

“ท่านอ๋อง อยู่อีกสักพักได้ไหม โหรวเอ๋อร์ไม่ได้พูดคุยกับท่านมานานมากแล้ว วันนี้ที่ไปช่วยต้มยาให้เสด็จแม่ ก็เพราะรักและใส่ใจในสิ่งที่ท่านรัก โหรวเอ๋อร์เป็นคนของท่าน ยังไงก็ต้องเป็นห่วงเสด็จแม่”

กู้โม่หานจ้องมองดูหยุนอี่ว์โหรว ชักชายเสื้อกลับมาอย่างมุ่งมั่น มองดูหยุนอี่ว์โหรวด้วยแววตากระจ่างใส

“อี่ว์โหรว ครั้งที่แล้วข้าได้พูดกับเจ้าชัดเจนแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ล้วนเปล่าประโยชน์ ข้าจะซาบซึ้ง แต่จะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเป็นความรู้สึกอื่นได้”

“ข้าเป็นคนผิดคำมั่นสัญญา หากเจ้าคิดได้แล้วต้องการอะไรเป็นการตอบแทน ก็สั่งคนมาบอกข้า หากเป็นสิ่งที่ข้าสามารถทำได้ ล้วนจะทำให้เจ้า”

หยุนอี่ว์โหรวนิ่งอึ้งไป มองดูกู้โม่หานอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง หรือว่าท่าน.....”

“รักษาตัวให้ดี หากต้องการอะไร เจ้าบอกพ่อบ้านกาวได้เลย” กู้โม่หานไม่รอให้นางพูดเสร็จ ก็พูดตัดบทขึ้นมา

จากนั้นเขาก็หันหน้าไปอย่างมุ่งมั่น พร้อมก้าวเท้าเดินออกไปจากเรือน

สำหรับหยุนอี่ว์โหรว เขาทำดีอย่างที่สุดแล้ว

หยุนอี่ว์โหรวมองดูเงาร่างกู้โม่หานที่หายลับไป ในใจเหมือนมีคลื่นพายุโหมกระหน่ำ ร่างกายของนางค่อยๆอ่อนแรง พร้อมเอนพิงด้านข้างประตู

นิ้วมือทิ่มเข้าไปในประตู ขวดยาในมือหล่นตกลงพื้นแตกกระจาย

มีเลือดไหลซึมออกมาจากหลังมือที่ถูกน้ำร้อนลวก นางกลับไร้ความรู้สึก ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาที่เจ็บปวดไม่พอใจ

“คุณหนู? มือของท่าน” จ้างฮวายกถาดน้ำชากับขนมวิ่งมา เห็นหยุนอี่ว์โหรวยืนอยู่ตรงหนั้นด้วยสีหน้าหมดหวัง รู้ว่ากู้โม่หานไปแล้ว

จากนั้นเมื่อนางหันไปมองบนหลังมือของนาง พบว่าเลือดซึมออกมาเปียกชุ่มไปหมดแล้ว

นางรีบวิ่งเข้าไปในห้อง วางของในมือไว้บนโต๊ะ หันไปแล้วค่อยพบว่า ยาหล่นแตกกระจายหมดแล้ว

จ้างฮวามองดูหยุนอี่ว์โหรวอย่างทุกข์ใจ

“คุณหนู ท่านจะทำถึงขนาดนี้ทำไม ท่านอ๋องมาหาท่าน แสดงว่าในใจของเขายังมีท่านอยู่”

ใช่หรือ? กู้โม่หานอยากไล่นางออกไปจากจวนแล้ว แบบนี้ก็ยังเลือกว่าในใจเขามีนางหรือ?

หยุนอี่ว์โหรวฝืนฉีกยิ้มอย่างขมขื่น แววตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว

นางทุกข์ทรมานใจ สักพักนิ้วมือยิ่งอยู่ก็ยิ่งกำแน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจะล้มไม่ได้ ถึงแม้ครั้งนี้จะไม่สามารถรั้งท่านอ๋องไว้ได้ แต่ก็พิสูจน์แล้วว่า ในใจท่านอ๋องยังมีข้า”

ไม่ว่าจะเป็นเพราะใคร เพื่ออะไร ยังไงกู้โม่หานก็มาหานางแล้ว นางก็ชนะแล้ว

จ้างฮวาถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่า “งั้นทำไมคุณหนูถึงทุกข์ทรมานใจขนาดนี้?”