ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 342

จ้างฮวารีบถอยออกไปอย่างรู้ตัว กู้โม่หานรีบขมวดคิ้ว สีหน้าเยือกเย็นลง

“ไม่ต้องแล้ว ข้าแค่เอายามาให้ พร้อมมาบอกเจ้าว่าอย่าไปเรือนจิ้งฉานอีก”

“ข้ายังมีงานราชการต้องจัดการ ไม่อยู่ต่อแล้ว”

พูดเสร็จ เขาก็หันเดินจากไป

หยุนอี่ว์โหรวกลับคว้ากับชายแขนเสื้อของเขาไว้ ร้องห่มร้องไห้ สีหน้าขาวซีด มือที่บวมแดงยิ่งทำให้นางยิ่งดูน่าสงสาร

“ท่านอ๋อง อยู่อีกสักพักได้ไหม โหรวเอ๋อร์ไม่ได้พูดคุยกับท่านมานานมากแล้ว วันนี้ที่ไปช่วยต้มยาให้เสด็จแม่ ก็เพราะรักและใส่ใจในสิ่งที่ท่านรัก โหรวเอ๋อร์เป็นคนของท่าน ยังไงก็ต้องเป็นห่วงเสด็จแม่”

กู้โม่หานจ้องมองดูหยุนอี่ว์โหรว ชักชายเสื้อกลับมาอย่างมุ่งมั่น มองดูหยุนอี่ว์โหรวด้วยแววตากระจ่างใส

“อี่ว์โหรว ครั้งที่แล้วข้าได้พูดกับเจ้าชัดเจนแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ล้วนเปล่าประโยชน์ ข้าจะซาบซึ้ง แต่จะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเป็นความรู้สึกอื่นได้”

“ข้าเป็นคนผิดคำมั่นสัญญา หากเจ้าคิดได้แล้วต้องการอะไรเป็นการตอบแทน ก็สั่งคนมาบอกข้า หากเป็นสิ่งที่ข้าสามารถทำได้ ล้วนจะทำให้เจ้า”

หยุนอี่ว์โหรวนิ่งอึ้งไป มองดูกู้โม่หานอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง หรือว่าท่าน.....”

“รักษาตัวให้ดี หากต้องการอะไร เจ้าบอกพ่อบ้านกาวได้เลย” กู้โม่หานไม่รอให้นางพูดเสร็จ ก็พูดตัดบทขึ้นมา

จากนั้นเขาก็หันหน้าไปอย่างมุ่งมั่น พร้อมก้าวเท้าเดินออกไปจากเรือน

สำหรับหยุนอี่ว์โหรว เขาทำดีอย่างที่สุดแล้ว

หยุนอี่ว์โหรวมองดูเงาร่างกู้โม่หานที่หายลับไป ในใจเหมือนมีคลื่นพายุโหมกระหน่ำ ร่างกายของนางค่อยๆอ่อนแรง พร้อมเอนพิงด้านข้างประตู

นิ้วมือทิ่มเข้าไปในประตู ขวดยาในมือหล่นตกลงพื้นแตกกระจาย

มีเลือดไหลซึมออกมาจากหลังมือที่ถูกน้ำร้อนลวก นางกลับไร้ความรู้สึก ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาที่เจ็บปวดไม่พอใจ

“คุณหนู? มือของท่าน” จ้างฮวายกถาดน้ำชากับขนมวิ่งมา เห็นหยุนอี่ว์โหรวยืนอยู่ตรงหนั้นด้วยสีหน้าหมดหวัง รู้ว่ากู้โม่หานไปแล้ว

จากนั้นเมื่อนางหันไปมองบนหลังมือของนาง พบว่าเลือดซึมออกมาเปียกชุ่มไปหมดแล้ว

นางรีบวิ่งเข้าไปในห้อง วางของในมือไว้บนโต๊ะ หันไปแล้วค่อยพบว่า ยาหล่นแตกกระจายหมดแล้ว

จ้างฮวามองดูหยุนอี่ว์โหรวอย่างทุกข์ใจ

“คุณหนู ท่านจะทำถึงขนาดนี้ทำไม ท่านอ๋องมาหาท่าน แสดงว่าในใจของเขายังมีท่านอยู่”

ใช่หรือ? กู้โม่หานอยากไล่นางออกไปจากจวนแล้ว แบบนี้ก็ยังเลือกว่าในใจเขามีนางหรือ?

หยุนอี่ว์โหรวฝืนฉีกยิ้มอย่างขมขื่น แววตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว

นางทุกข์ทรมานใจ สักพักนิ้วมือยิ่งอยู่ก็ยิ่งกำแน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจะล้มไม่ได้ ถึงแม้ครั้งนี้จะไม่สามารถรั้งท่านอ๋องไว้ได้ แต่ก็พิสูจน์แล้วว่า ในใจท่านอ๋องยังมีข้า”

ไม่ว่าจะเป็นเพราะใคร เพื่ออะไร ยังไงกู้โม่หานก็มาหานางแล้ว นางก็ชนะแล้ว

จ้างฮวาถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่า “งั้นทำไมคุณหนูถึงทุกข์ทรมานใจขนาดนี้?”

หยุนอี่ว์โหรวยกมือขึ้นมามองดูบาดแผลของตน ยิ้มอย่างแปลกประหลาด พร้อมพูดขึ้นว่า “ทุกข์ทรมานใจ? ข้าเปล่า”

นางเพียงแค่คิดว่า หนึ่งครั้งไม่สำเร็จ งั้นก็รอครั้งที่สอง

ขอเพียงนางคว้าโอกาสมีอะไรกับกู้โม่หาน ตั้งครรภ์ นางก็จะได้อยู่ในจวนอ๋องไปตลอด

คิดได้แบบนี้ หยุนอี่ว์โหรวค่อยสบายใจขึ้นไม่น้อย

นางหัวเราะออกมา น้ำเสียงนั้นกลับทำให้จ้างฮวาสะดุ้งขนลุก

“อีกสามวันจะเป็นวันครบรอบวันเกิดของท่านอ๋อง ช่วยข้าคิดสิ เตรียมของขวัญอะไรให้ท่านอ๋องดี....”

สามวันนี้ ทุกคนในจวนอ๋องต่างกระตือรือร้นช่วยกันเตรียมจัดงานเลี้ยงครบรอบวันเกิดของกู้โม่หาน

เพราะกู้โม่หานป่าวประกาศต่อภายนอกว่าเขายังรักษาตัวอยู่ งานเลี้ยงในครั้งนี้จึงไม่ได้จัดใหญ่โต เปลี่ยนเป็นงานเลี้ยงในครอบครัวอย่างเรียบง่าย

ในที่สุด วันครบรอบวันเกิดของกู้โม่หานก็มาถึง ภายในเรือนซีเฟิง คึกคักอย่างมาก

เสิ่นอี่ว์กับพ่อบ้านกาวยุ่งมาก หลังจากจัดเตรียมเสร็จแล้ว เสิ่นอี่ว์ก็ไปเชิญเรือนเซียงหลินที่เรือนเซียงหลิน

เรือนเซียงหลินในเวลานี้

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยกำลังอยู่ในห้อง กำลังทำการบ้านอยู่อย่างเบื่อหน่าย

ที่จริงเมื่อสามวันก่อน พวกนางก็กำลังครุ่นคิดแล้ว ว่าจะเตรียมของขวัญอะไรให้กู้โม่หาน

ยังไงเขาก็พาพวกนางออกไปเที่ยว ยังซื้อของกินของเล่นให้พวกนางมากมายขนาดนั้น การให้ตอบแทนนั้นเป็นสิ่งที่สมควร

แต่เมื่อวาน พวกนางรู้มาจากปากเซียงอวี้ว่า หยุนอี่ว์โหรวไปต้มยาให้เสด็จย่าแล้วได้รับบาดเจ็บ หลังจากกู้โม่หานเอายาไปเยี่ยมดูนาง เดิมสองพี่น้องที่ยิ้มแย้มหน้าบาน สีหน้าเศร้าหมองลงทันที

แม้แต่ความตั้งใจที่จะเตรียมของขวัญให้กู้โม่หาน ก็จางหายไปมาก

ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะไปร่วมงานเลี้ยง ได้ถามย้ำทั้งสองคนว่าจะไปไหม แต่เกี๊ยวน้อยเม้นปากปฏิเสธทันทีว่า

“ไม่ไป พวกเราจะทำการบ้าน”

เดิมหนานหว่านเยียนคิดว่า ถึงจะต้องหย่ากับกู้โม่หาน แต่กู้โม่หานก็ทำเพื่อทั้งสองคนอย่างมาก

วันครบรอบวันเกิดของเขา หากลูกทั้งสองคนอยากไป นางก็จะให้ไป

ที่ไหนได้ทั้งสองพี่น้องกลับปฏิเสธ ทำให้นางเดาไม่ถูกเลยทีเดียว

ไม่ไปก็ไม่ต้องไป จะได้ไม่มีคนพบเห็นมากไปกว่านี้ โดยเฉพาะหมัวมัว จะกลายเป็นปัญหา ต่อไปหากจะจากไปก็จะไม่ง่าย

หนานหว่านเยียนไปแล้ว เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยยกมือทั้งคู่มาเท้าคาง เกาะอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูเงาหลังนางเดินจากไป

ซาลาเปาน้อยแตะของขวัญข้างมือเกี๊ยวน้อย

“พี่สาว พวกเราจะไม่เอาของขวัญไปให้ท่านลุงกู้จริงๆหรือ?”

“ไม่ไป” เกี๊ยวน้อยโกรธจัด มือทั้งคู่เท้าคาง แก้มปูดป่องขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงงอน

“เชอะ เขาชอบผู้หญิงใจร้ายที่รังแกแม่คนนั้น ไม่ไป.....”