ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 341

หนานหว่านเยียนถูกเขาพูดจนรู้สึกไม่เป็นสุข พยายามพูดแก้ต่างให้ตนเองว่า “เจ้าลงโทษข้าไม่ได้ ทุกครั้งที่เจ้าแตะต้องตัวข้า สายตาเหมือนอย่างจะกินคน เป็นใครใครก็หวาดกลัว ที่ข้ามีการตอบโต้แบบนั้นถือว่าสมเหตุสมผล”

เขาเพียงจับจ้องมองดูนาง รอบกายเต็มไปด้วยความกดดัน หนานหว่านเยียนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เงียบไม่พูดอะไร

กู้โม่หานไม่สนใจการหยอกล้อของนางที่ผ่านแล้ว ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากจะถามนางว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่เขาเพิ่งรู้ว่า ไม่ว่าจะถามหรือไม่ถาม คนที่หงุดหงิดก็ล้วนเป็นตัวเขาเอง

จู่ๆ กู้โม่หานค่อนข้างโกรธจัด มองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า “หนานหว่านเยียน ข้าไม่สนว่าเจ้าจะมีความลับอีกมากน้อยแค่ไหน ยังมีหนังสือที่น่าละอายแอบซ่อนอีกกี่เล่ม หรือไปพัวพันกับชายอื่นอีก ต่อไปหากมีเรื่องไหนปรากฏตรงหน้าข้า ข้าไม่ปล่อยไว้แน่”

เขาเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างรวดเร็วมาก หนานหว่านเยียนแทบตามไม่ทัน

นางมองดูใบหน้าที่บูดบึ้งของกู้โม่หาน อารมณ์ท่าทีเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย คิดว่าเขาคงไม่เห็นถึงความผิดปกติอะไรมั้ง

แต่รูปร่างหน้าตาของนางเป็นของเจ้าของร่างเดิม เขาจะดูออกได้อย่างไรว่าวิญญาณเปลี่ยนไปแล้ว

กลัวว่าจะทำให้เขาคิดมากอีก ยิ่งพูดก็ยิ่งผิด นางจึงพูดตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ขอเพียงเจ้าไม่หาเรื่อง ข้าก็จะไม่สร้างเรื่อง ตอนนี้วางบุญคุณความแค้นส่วนตัวระหว่างเราก่อน เรื่องแย่งชิงอำนาจสำคัญที่สุด”

กู้โม่หานกวาดสายตามองดูนางแวบหนึ่ง อารมณ์ท่าทีค่อยๆเย็นชาลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ารู้”

ตอนพลบค่ำ รถม้ามาจอดตรงหน้าประตูจวนอ๋องอี้

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานลงตามกันมาจากรถม้า พร้อมเข้าไปในจวน

หวางหมัวมัวเดินออกมาพอดี มองเห็นกู้โม่หาน ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย

“พระชายา ท่านอ๋อง พวกเจ้ากลับมาแล้วหรือ”

หวางหมัวมัรีบเดินมารับ แล้วก็มองดูหนานหว่านเยียนอย่างค่อนข้างลำบากใจ

“ข้ากลับเรือนก่อน หวางหมัวมัว สองวันนี้ควรเปลี่ยนยาเสด็จแม่แล้ว พรุ่งนี้ข้าเอาไปให้ที่เรือนจิ้งฉาน” หนานหว่านเยียนฉลาด รู้ว่านางมีเรื่องจะคุยกับกู้โม่หานเป็นการส่วนตัว

“บ่าวรับทราบ ขอบพระทัยพระชายา” หวางหมัวมัวตอบอย่างซาบซึ้ง จากนั้นก็มองดูหนานหว่านเยียนจากไป

กู้โม่หานหันไปมองหวางหมัวมัว พร้อมถามขึ้นว่า “หมัวมัวมีเรื่องจะพูด?”

ไม่อย่างนั้นจะออกจากเรือนมาได้อย่างไร ปกติหมัวมัวเฝ้าอยู่ในห้องของเสด็จแม่

หวางหมัวมัวถอนหายใจเบา แววตาฉายแววรู้สึกผิด

“ท่านอ๋อง พระชายารองหยุนกตัญญู รู้ว่าเหนียงเหนียงกลับมา ก็หอบร่างกายที่อ่อนแอ มาช่วยบ่าวต้มยาให้กับหยีเฟยเหนียงเหนียง แต่ดูเหมือนอาการของนางกำเริบ วันนี้จึงถูกน้ำร้อนลวกมือ บาดแผลค่อนข้างสาหัส บ่าวให้คนมารักษาแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ เดิมคิ้วปกติของกู้โม่หานก็ขมวดย่นขึ้นมา แววตาแฝงไปด้วยความเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “ต้มยาให้เสด็จแม่?”

หวางหมัวมัวมองไม่เห็นถึงความผิดปกติ จึงพูดต่อไปอีกว่า “ใช่ บ่าวบอกแล้วว่าไม่ต้อง แต่พระชายารองหยุนยืนยันจะทำเอง ยังพูดว่าท่านอ๋องดูแลนางเป็นอย่างดี นางจะลืมบุญคุณไม่ได้ บ่าวใจอ่อนจึง...ขอท่านอ๋องโปรดอภัย”

ดวงตากู้โม่หานสั่นไหวเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เกี่ยวกับหมัวมัว ข้ารู้แล้ว”

หวางหมัวมัวรีบผงกหัว รู้ว่ากู้โม่หานชอบหยุนอี่ว์โหรว รีบล้วงเอาขวดยามาจากในแขนเสื้อยื่นให้เขา

“ท่านอ๋องจะไปดูพระชายารองใช่ไหม นี่เป็นยารักษาบาดแผลน้ำร้อนลวก ตอนที่ท่านไปหาพระชายารอง ทายาให้นางด้วย บ่าวเห็นว่าพระชายารองเชื่อฟังดี แค่ร่างกายอ่อนแอไปหน่อย ต้องบำรุงรักษา ถึงจะสามารถมีลูกให้ท่านอ๋องได้”

มีลูก.....

กู้โม่หานขมวดคิ้ว สีหน้าเยือกเย็นลง